¡Hola! Eindelijk weer een blog. Het is al even geleden en er is veel gebeurd, dus let's go!

Na Las Terrazas en Viñales, met het paardrijden en hiken, hadden we wel even behoefte aan rust en dus wilden we doorrijden naar de Varkensbaai. Maar dat is een behoorlijke afstand, ik geloof dat het een uur of 7 rijden was en dus besloten we een stop te maken in natuurgebied Soroa. We hebben een orchideeën tuin bekeken (saai, want er stond weinig in bloei) en een waterval (saai, want er was bijna geen water), dus we zijn maar snel op zoek gegaan naar een leuke casa om te overnachten. Dat ging goed, omdat iedereen hier wel mensen kent die een casa runnen. We zagen bijvoorbeeld een leuke casa, dus ik ging met de beste man praten in mijn beste Spaans en toen gingen we even binnen kijken, maar er was op het hele terrein eigenlijk geen zonnestraal te vinden, dus toen ik dat in mijn beste Spaans tegen de man vertelde, ging hij meteen bellen naar drie buren om te vragen of zei kamers in hun casa over hadden. En ja hoor, binnen een half uur hadden we een heerlijke casa in de zon!

Volgende dag dus door naar de Varkensbaai, om precies te zijn Playa Largo. Dit mooie en rustige strand ligt aan het begin van de Varkensbaai, een bekende plek voor de meeste mensen, vanwege de inval die de VS in 1961 hier deed in een poging het communistische regime van Fidel Castro te stoppen (geschiedenislesje dames en heren, graag gedaan). Ook leuk natuurlijk, maar eerst Playa Largo. Daar hadden we een casa particular die direct aan de strand en het zee lag: de zonnebedjes stonden in onze achtertuin zeg maar. Je kan je voorstellen dat we de rest van de dag weinig meer hebben gedaan. Persoonlijk heb ik de "smeer en keer"-tactiek toegepast (insmeren, in de zon liggen en alleen maar aanbraden en omkeren). De volgende dag zijn we door gereden naar Playa Girón, onderin de Varkensbaai. Ook hier weer vrij snel een leuke casa gevonden bij een stel en hun dochter, die allemaal heel gezellig waren. Cubaanse gastvrijheid hebben we hier ervaren: als de gastvrouw hoorde dat we bleven eten, deed ze een heel blij dansje haha! In Girón hebben mama en ik (Jessica) gedoken, want dit schijnt een van de mooiere plekken te zijn. En dat was het zeker! Mega veel vissen en koraal in vele verschillende maten en kleuren. En een wrak! Ook hebben we hier een bezoek gebracht aan het kleine museum over de inval van de VS en de tegenaanval van Cuba. Beetje gekleurd natuurlijk, maar ik begin wel steeds beter te begrijpen waarom het communisme hier behoorlijk omarmd is. Als je wil weten waarom precies, moet je het maar vragen als we weer thuis zijn. Ook een nieuwe ervaring hier: een all inclusieve dagje strand. Voor ongeveer €15 de hele dag aan het strand, tussen de Chinezen en de Russen, met rond 13.00 uur een lopend buffet en de rest van de dag een open bar. Klinkt misschien leuk, en het was wel okee, maar we hebben wel besloten dat dit de laatste keer was!

Na deze strand 'break' waren we weer klaar voor een stad: Cienfuegos! Slechts anderhalf uur scheuren door de prachtige omgeving van Cuba. Onderweg is er veel te zien: boeren op paard en wagen, cowboys met hun honden, fietsers en lifters en dat allemaal op de 'snelweg'. En dan is de weg zelf ook nog een uitdaging: hobbels en kuilen (echt: gáten!) moeten continu ontweken worden. Of je daarbij van je weghelft of zelfs de weg zelf afwijkt, maar niet heel veel uit. Doet iedereen hier. Het rijden hier is slalommen voor gevorderden.

Cienfuegos is een prachtige stad! Het helpt ook als je in een prachtige casa zit: een mooi onderhouden koloniaal pand met hoge plafons en goed gerestaureerd. Vanuit daar konden we mooi door de stad lopen en de rest van de koloniale architectuur bekijken. Cienfuegos is opgericht door Fransen, en dat zag je aan de bouwstijl wel af. In de meeste boekjes staat dat je Cienfuegos best wel kan overslaan, maar wij hebben met zijn alle besloten dat dat zogenaamde lulkoek is. Gewoon gaan! We zijn ook over een toeristenmarkt gestruind, gewoon door de straten van Cienfuegos zelf. Lekker tussen de gekleurde huizen door, blauw, mintgroen, geel, en allemaal met mooi en wit ijzeren hekwerk voor de ramen. Hier een daar op de stoep een Cubaan met een kind ernaast of een dikke sigaar in zijn/haar mond. Die sigaren trouwens! Ze worden natuurlijk overal aangeboden, ook gewoon op straat, en toen we langs die marktkraampjes liepen werden pap en Ivo ineens aangesproken door een of andere bijzondere vent. Bijzonder want: hij had een heule strakke, korte sprijkerbroek aan en een fietsbrilletje op met donkere glazen. Hij was op een fiets en had een rugzak bij zich, waarin, bleek later, sigaren zaten. Mama, Maaike en ik hadden niet echt door wat er gebeurde, maar papa en Ivo liepen met hem mee naar het grote plein en daar gingen ze geniepig op een bankje zitten smoezen. Uiteindelijk gaat het rugzakje open en komen er een paar kisten sigaren uit. Mooi verhaal: zijn vader werkt in de sigarenfabriek en eens in de zoveel tijd 'valt er wel eens een doosje of wat van de vrachtwagen'. De sigaren leken goed en toen ging mama erbij staan voor de befaamde onderhandelingstactiek: moeder de vrouw die alles veel te duur vindt! Uiteindelijk hebben ze keihard onderhandeld en zijn ze tot een goede prijs gekomen. Met een uitgestreken gezicht kwamen ze met zijn drieën op Maaike en mij aflopen, maar toen de vent uit het zicht was, gingen ze allemaal weer lachen. Ze hadden met hun samenwerking toch maar een goede deal gescoord!

Onderhandelen is hier echt heel normaal en papa, mama en ik zijn er behoorlijk goed in. Maaike vindt het mega awkward en Ivo boeit het eigenlijk weinig. Iedereen heeft zijn eigen tactiek: pap is de vriendelijke doch stevige onderhandelaar, mama is de onderhandelaar die doet alsof alles te duur is en ik doe in het Spaans gewoon een tegenbod en lach een brede lach. Meestal werken de tactieken wel en dat laat ook zien dat onderhandelen hier heel normaal is. Naderhand wordt elkaar lachend de hand geschud. Ook op de toeristenmarkt hebben we hiermee mooie aankopen kunnen doen. Ik kan niet alles vertellen, want er zitten ook cadeautjes bij, maar Maaike heeft in ieder geval een sigarenkistje op de kop getikt en ik een waaier (en aan Maaike gegeven als cadeau, want ze heeft het hier natuurlijk weer bloedheet).

Ik ben gek op Cuba!

Geschreven door KeesMaakopreis