Las Terrazas! Natuur! Yasss! Houden wij van! :)

Las Terrazas is een natuurpark waar onder anderen het Eco Hotel Moka staat. Dit is opgezet door een paar hippies die zagen dat er veel gekapt werd in de natuur en ze die wilden besparen. We hadden al gelezen dat dit super duur was en de kwaliteit bagger. Echter wilden we toch even kijken en zelf oordelen. Na een ritje van ongeveer 2 uur over de rustige wegen van Cuba kwamen we aan. Voor de verandering hadden we weer eens honger, dus na een kopje koffie met rum (alles met rum hier) gingen we naar het restaurant iets onder het hotel. Dit bleek een vegetarisch, ecologisch restaurant te zijn. Niks mis mee op zich, maar wel als een gehandicapte kok in de keuken staat. Na dat onze keuzen een aantal keer was afgewezen (hebben we niet, sorry) hadden we maar iets besteld. Mam was zo ongelukkig met haar keuze dat ze tot 3 keer toe heeft gezegd dat dit het smerigste was wat ze ooit heeft gegeten. Ovi zijn prakkie leek op berenkots dat 3 keer was opgegeten en uitgekotst en zo smaakte het ook. Na een heel dubieus toetje zijn we snel weg gereden van deze tofu vreters naar een paar cabins onderaan de berg. De Cubanen daar keken ons al heel raar aan dat we daar wilden slapen, want volgens hen was het heel koud. Terwijl het juist erg lekker was beneden aan de berg, want het waaide er veel minder dan boven bij het Eco Hotel. Het was ondertussen einde van de middag en we moesten het avond eten al bestellen want om 16:30 uur zou al het personeel weg gaan. We hadden het eten in de zon gezet om het warm te houden waarna Mam, Kees en ik een kleine wandeling hebben gemaakt en Pap en Ovi een boekje hebben gelezen en gechilld. Na het eten aan een picknick tafel was de zon onder en begrepen we waarom die Cubanen zo raar naar ons hadden keken, want het was koud en we gingen in een hut slapen. Maar niks aan te doen, want al het personeel was weg en we waren de enige gasten in het park dus er was niemand meer. Tijd om naar bed te gaan: oh wacht, het is pas 19:00 uur. Dan maar allemaal verzamelen in de hut waar Mam en Kees zouden slapen om in een circle of trust kumbaya my lord te zingen en 30 seconds te spelen tot we mochten slapen. Uiteindelijk vertrok Pap zielig en alleen naar zijn hut en ook Ief en ik samen naar onze hut. De hutjes stonden op palen met een rieten dak, aan de voor- en achterkant zaten houten luiken als ramen dat werd open gehouden door een tak. Je moest naar binnen klimmen via een trappetje en daar lagen twee dunne matrasjes op de grond. Verder lagen er handdoeken en wc papier en zat er licht. De hut werd afgesloten door het luik naar de trap dicht te doen. Hoewel de dunne matrasjes toch minder verrot lagen dan we van te voren dachten, zijn vooral Ief en ik een stuk of 35 keer wakker geworden van de kou of een afgestorvenen lichaamsdeel.

Uiteindelijk gelukkig toch weer wakker geworden en niet op zomaar een dag, maar op de verjaardag van Ovi! Onze lieve Ovi is alweer 22 jaar geworden. Kleine broertjes worden groot. Jammer genoeg raakte het personeel volledig in paniek toen Kees vroeg of ze misschien iets van een taartje of cakeje hadden als verrassing, dus moesten we het doen met een normaal ontbijt. Na het ontbijt hadden we besloten om een hike van 2 uur te doen langs ruïnes van een koffieplantage met een gids. Vlak voor we weg gingen kwam iemand van het personeel alsnog naar ons toe met een Mojito en een koekje voor de verjaardag van Ief, zo schattig! De hike was super mooi met een aantal ups en downs. Het eerste stuk was vrij makkelijk, waarbij onze gids allemaal dingen vertelde over verschillende bomen, bloemen en dieren. Halverwege gingen we iets drinken bij een hele enthousiaste Cubaan die midden in de jungle in een hutje woont met allemaal verschillende dieren. Hij heeft ons al lachend en gierend rond geleid over zijn stukje land en alles verteld over alle planten die hij gebruikt als geneesmiddelen.
Na een dik halfuur gingen we verder met onze tocht die toen vrij stijl naar boven ging. Om te voorkomen dat we allemaal elkaars schedels zouden in slaan, hebben we niet met elkaar gepraat. Tot het moment dat we boven aan de berg kwamen en een uitzicht hadden over de hele vallei. Dat was echt super mooi en zeker de moeite waard! De rest van de afdaling ging zo stijl naar beneden dat we met trillende benen van de inspanning, na 4 uur, weer terug kwamen bij de cabins. Na een kleine lunch met veel Mojito's sprongen we in de auto richting Viñales.

Halverwege de reis werden we aangehouden door de politie, omdat een bus met Cubanen pech had en al die mensen die er in zaten moesten naar Viñales. Aangezien Pap en Mam nog plek hadden in de auto moesten zij een van de Cubanen mee nemen. Het bleek een enorme klepzeiker te zijn en hij had veel tips en ideeën om ons heen te brengen voor korting omdat hij ons zo dankbaar was dat hij mee mocht rijden. Yeah, sure... Hij bracht ons naar een Casa Particular die we hadden goedgekeurd (want gratis WiFi) en hij had gelijk een heel schema gemaakt voor de aankomende dagen. Voor dag één gaven we hem het voordeel van de twijfel en hadden we afgesproken om 10:00 uur naar de sigaren plantage te gaan waar hij werkt. Eerst kregen we allemaal een sigaar met honing als dank voor de dag ervoor, die was trouwens bijzonder lekker! Dit werd vervolgd met een rondleiding over de plantage en demonstratie van het rollen van sigaren. Om het echte Cuba in je bloed te voelen moet je tijdens het roken van een sigaar een glaasje rum drinken, wat wij natuurlijk niet afsloegen. Na deze demonstratie gingen wij allen te paard om door de natuur te rijden en een aantal stops te maken. Alle trouwe volgers van onze blog weten ondertussen dat Kees paardrijden erg leuk vindt en ik ben daar iets minder fan van aangezien al je botten breken als je paard in draf gaat of nog erger: in galop. Het begin was nog leuk, gezellig, lachen. We kwamen na een korte rit aan bij een koffieplantage waar we uitleg kregen over het proces en een paar cocktails hebben gedronken. Enthousiast stapten we weer op het paard om door de gaan naar de volgende bestemming: een meertje. Hier heeft Ovi even gezwommen. Hij kwam er trouwens uit met een extra gat in z'n kont aangezien hij bovenop iets ondefinieerbaars was gesprongen. Daarna was het tijd om terug te gaan en toen begon de lol pas echt. De paarden hadden het wel gezien met ons en wilden graag terug naar huis, dus stonden ze op standje turbo. Dat is dus gewoon echt niet prettig. Door het klemmen met je benen wordt de binnenkant helemaal bont en blauw. Door het hobbelen op het paard stuiter je heen en weer, waardoor je ruggengraat breekt. En blijkbaar stonden mijn voeten verkeerd in de beugels waardoor oprecht mijn hele enkels dik zijn en open liggen. Gelukkig heeft de rest van mijn familie zich kunnen vermaken om mijn leed, dus dat is fijn. Na dit fiasco hebben we de rest van de middag relaxed bij de Casa. Mam en Pap hadden tijdens het lopen door de stad een leuk tentje gezien om tapas te eten waar we 's avonds heen gingen. Helaas was alles op behalve gegrild varken met rijst, dus hebben we dat maar gegeten. Op de terugweg kwamen we langs de lokale salsa band die op straat stond te spelen en een aantal mensen stonden te dansen. Kees werd gegrepen door de dorpsgek voor een dans, wat ze natuurlijk helemaal leuk vond. Dus heeft ze gelukkig nog kunnen genieten van een salsa dansje, zonder dat wij mee hoefden te doen.

De laatste dag in Viñales hadden we eigenlijk weer met die liftende Cubaan afgesproken, maar we hadden daar eigenlijk niet zo'n zin meer in dus hebben we hem met een smoes afgewimpeld. Toen we er zeker van waren dat hij weg was zijn we in de auto gesprongen om een rondleiding door grotten in de buurt te doen. Helaas was dit niet zo heel erg spectaculair en dit geintje kostte ook nog eens €75,- dus dat was geen best uitje. Jammer genoeg weet je dit soort dingen niet van te voren, dus gingen we in alle enthousiasme richting het strand. De weg daar naartoe was vrij heftig, want van wegen onderhoud heeft Cuba nog nooit gehoord. Als het grindpad eindelijk stopte dan ging dat over in een weg waar het leek alsof het had geregend van meteorieten. Ondertussen was het enorm gaan regenen en kwamen we in een stortbui aan het op strand. Na wat zoeken zijn we onder het afdak gaan zitten van een restaurant en wat gaan eten en Mojito's gedronken. We waren vastbesloten net zo lang te blijven tot de zon terug kwam en we konden zwemmen. Zo gezegd, zo gedaan. Na onze zwempartij gingen we weer richting huis over hetzelfde helse wegdek. Al met al was het toch een gezellige dag, ondanks de missertjes in onze keuzes.

Nu gaan we Viñales verlaten en door naar de volgende plek. Wanneer de volgende blog komt weten we niet, aangezien er bijna nergens WiFi is. Vandaar zo snel twee blogs achter elkaar, want we hebben voor het eerst internet. Ook wel lekker rustig trouwens.

Geschreven door KeesMaakopreis