Geschreven door Jessica.

Zoals Maaike het zo mooi verwoordde: "het is niet altijd zonnestraal en maneschijn".

Eindelijk zijn we in Yosimite National Park! Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Toen we hoorden dat highway 120 open was, zijn we de volgende dag in alle vroegte vertrokken, zodat we op tijd konden beginnen met door het park te struinen. Zo gemakkelijk bleek het echter niet. Hoewel we hadden berekend dat de route ongeveer 2 uur zou duren, liep hij langs allerlei mooie en toeristische plekken, voor hikes en uitkijkpunten. Uiteraard deden wij daar vrolijk aan mee (lees: bij ieder mooi punt stopten we, bekeken we het uitzicht en zeiden we tegen elkaar hoe vet het hier wel niet is). Dus toen we 4 uur later het park binnenreden, was het al heel erg druk. Lekker naïef van ons om te denken dat het in het laagseizoen wel mee zou vallen met de drukte. Echt niet. Alle campings in het park (Upper, Lower en Middle Pines) zaten he-le-maal vol. Die moet je dus blijkbaar altijd van te voren boeken. "Okee", dachten wij, "dit wordt problematisch, want waar moeten we vanavond slapen?". Onze oplossing: opsplitsen, in een park van honderdtachtigduizendmiljoen vierkante meter. Ik zou naar het Visitors Centre lopen om te vragen of er nog andere campings in de buurt zijn (we wilden het graag zelf opzoeken, maar geen enkele telefoon heeft hier bereik) en Maaike zou de campervan ophalen en achter mij aan rijden. Afijn, ik naar dat Visitors Centre, toch wel een beetje gestrest, want tja, we hebben pap beloofd dat we niet zouden wildkamperen. Daar aangekomen werd ik, na eerst 10 minuten te hebben gewacht, gelukkig goed geholpen door de jongen aan de balie: ik mocht zelfs de telefoon lenen om een reservering te maken op de camping. Met de reservering op zak liep ik naar de parkeerplaats van het Visitors Centre. Wacht, er is hier helemaal geen parkeerplaats. Huh? Waar is Maaike dan? Okee, misschien staat ze in de buurt langs de weg. Nee. Probeer ik haar te bellen, geen bereik. Mijn smsje werd niet verstuurd. Sh*t, wat nu? Mijn laatste idee was om terug gelopen naar de parkeerplaats waar zij de campervan vandaan zou ophalen. Toen ik daar aankwam zag ik de campervan niet staan.. Zonder ideeën en licht in paniek ging ik op een steen zitten naast de parkeerplaats. Na 10 minuten zag ik ineens een bekende campervan aan komen rijden; ik ben nog nooit zo blij geweest om Maakie te zien! Het klinkt minder spannend op papier, maar geloof me: in het echt was het bijzonder zenuwslopend. Les van vandaag: niet meer opsplitsen.

Na al deze spanning was het tijd om te camping open te gaan zoeken. Deze ligt vlak buiten het park en hij heeft, in tegenstelling tot alle campings in het park, elektriciteit, toiletten en stromend warm water. Een geluk bij een ongeluk dus! We hebben die avond voor het eerst ons keukentje gebruikt, en dat is goed bevallen. We hebben onze eigen spaghetti carbonara gemaakt, naar mama's recept, en dat hebben we op onze eigen campingstoeltjes en aan ons eigen campingtafeltje opgegeten. Eet smakelijk! Toen het donker was kwam een van onze Australische buren vragen of ze onze elektriciteitspaal mochten gebruiken in ruil voor s'mores maken bij hun kampvuur. Nou, daar zeggen wij geen nee tegen! We hebben die avond van Australiërs geleerd hoe we een kampvuur moeten bouwen en hoe we s'mores moeten maken, terwijl we veel tips hebben uitgewisseld over het rondreizen. Heel gezellig!

De volgende dag was onze eerste dag in het park en we hadden van de Australiërs een tip gekregen over een mooie hike. We zijn begonnen bij Taft Point, een punt waar je op een kilometershoge overhangende klif staat (doodeng, ik krijg weer zweethanden als ik eraan denk), en je uitkijkt over de toppen van de bergen. Zo gaaf! Het voelt alsof je letterlijk ver boven de echte wereld staat. Vanaf daar zijn we doorgelopen naar Glacier Point, een vrij toeristische plek (omdat je er ook met de auto kunt komen) waarbij je uitkijkt op The Dome, een hoge rots die aan de bovenkant rond afloopt. Vanaf Glacier Point zijn we naar het laatste punt gelopen, Sentinel Dome, een uitkijkpunt vanwaar je uitzicht hebt op El Capitain (de steilste en hoogste berg ter wereld (!)). Hoewel het klinkt alsof dit een makkie was, hebben we in totaal 13 kilometer geklommen over omgevallen bomen, gelopen langs metersdiepe afronden en zwaar hijgend de steile paden bedwongen. Spierpijn is een zekerheid, naar het was het zeker waard!

De volgende dag wilde Maaike graag watervallen zien, dus had ik een tocht uitgekozen die begin in het dal. Vanaf daar zouden we naar Vernon Fall lopen en daarna naar Nevada Fall. De route ligt niet in het midden van het dal, dus ik hoopte dat het daardoor minder toeristisch zou zijn. Nou, toeristisch was de route niet, maar niet om die reden. De meeste voor de hand liggende reden was: de tocht was zwaar! Nog veel zwaarder dan de dag ervoor, dat was een warmlopertje vergeleken bij deze. De paden liepen zo soms zo steil naar boven dat we er van de zijkant uit hebben moeten gezien als Michael Jackson in 'Billy Jean'. En vanaf halverwege was het pad zó steil dat ze er trappen van natuursteen van hadden gemaakt: goed voor de natuur, slecht voor onze spieren. Maar, eerlijk is eerlijk, het was het absoluut waard. Vernon Fall kwamen we na 3 kilometer (en 700 traptreden) tegen en daar liepen we van de voet tot aan de top helemaal langs. Van alle punten op de route konden we de waterval zien en als je je omdraaide had je ook nog een prachtig uitzicht op de vallei. Boven aan Vernon Fall hebben we gelunched op een overhangende steen. Aangezien het stuk naar Vernon Fall al vrij zwaar was, waren we eigenlijk in de veronderstelling dat we al bij de volgen de waterval, Nevada Fall, waren. Maar nee! Nevada Fall ligt nog bijna 500 ft (en meer dan 700 traptreden) hoger dan Vernon Fall, maar deze is dan ook nóg spectaculairder. Bovenaan heb je zo'n geweldig uitzicht over de hele vallei en je kunt bij de waterval helemaal naar beneden kijken. En: er lopen wel mensen, maar het is niet mega toeristisch. De tocht bleek in totaal 13,5 kilometer te zijn (vol zeer steile paden, vergeet dat niet, dus spierpijn zullen we hebben). Af en toe hebben we verzucht: "het houdt niet op, niet vanzelf". Maar ook bij deze route geldt: dat was het absoluut waard!

Bekijk vooral de foto's, want het uitzicht is echt niet te omschrijven.

Morgen gaan we door naar Sequoia Tree Park!

Geschreven door KeesMaakopreis