Vanuit Santa Marta gingen we naar San Jose del Guaviare. Dit wilden we eigenlijk met het vliegtuig doen, maar omdat we op zondag vertrokken was dat vrij duur. Dus namen we voor één derde van de prijs de bus. Eerst een bus van Santa Marta naar Bogota. Dit duurde 19 uur en daarna nog met de bus van Bogota naar San Jose del Guaviare. Dit duurde nog eens 12 uur. Uiteindelijk waren we om 22:30 uur in de desbetreffende plaats. En toen moesten we nog op zoek naar het huis wat we gereserveerd hadden via Airbnb. Na vier keer een kant en weer terug op gelopen te hebben en drie keer gevraagd te hebben, kwam er een taxi chauffeur die ons wilde helpen. Binnen enkele minuten stonden er tien Colombianen om ons heen om op onze digitale kaart te kijken en te helpen. Uiteindelijk heeft een van de chauffeurs het nummer wat er bij stond gebeld en de eigenaar van Airbnb beschreef hem de route naar het huis. Na meer dan 30 uur reizen waren we eindelijk aangekomen op onze slaapplek. De eigenaren waren Carolina en Ivan. Een jong, super lief stel dat naar buiten kwam gesneld en vertelde dat ze ongerust waren omdat we zo laat waren. Daarna bood Ivan gelijk aan om onze persoonlijke gids te zijn voor de daarop volgende dagen en ons mee zou nemen naar verschillende plekken.

De volgende ochtend gingen we met Ivan ontbijten en vertrokken we met de taxi chauffeur Henri (die ons de drie dagen erna overal naar toe bracht en ophaalde) naar Pozas Naturales. Hier kan je hiken door water met allemaal mooie kleuren. Dit was echt super leuk, omdat we verwacht hadden dat we op paden zouden lopen maar we liepen dus echt door het water heen. Af en toe zat er een zwart gat waar we insprongen zodra onze gids dat ook had gedaan. Waarna we toch wel beetje zenuwachtig voor monsterlijke slangen er weer uit klommen (Kees had voor ze weg ging een serie gekeken over de dodelijkste dieren in Colombia en monsterlijke zeedieren op Netflix...). Het was ook heel lekker om met die hitte lekker door het water te lopen en een beetje te zwemmen. Ik hoor jullie denken: 'Hitte? Ze gingen toch naar een koelere plek?' Ja dat was de bedoeling, maar ik ben weer eens voorgelogen. Waardoor ik dus weer in een hete plaats was, maar deze keer wel lagere luchtvochtigheid gelukkig!

Na deze wandeling gingen we lunchen met een traditioneel Colombiaans gerecht bestaande uit gerookte vis, arepa, rijst en guacamole en als voorafje gebakken mieren met cassave. Allemaal niet te vreten, want Colombia staat niet gelijk aan haute cuisine. Maar we hebben wel gelachen. Na het eten gingen we naar Tranquilandia. Dit is een rivier waar rode algen (Algas Rojas) in zitten waardoor de hele rivier rood kleurt. Helaas waren we niet in de goede maand dus het was niet heel fel, maar we hebben het toch een beetje kunnen zien. Daarna liepen we nog verder door naar grotten en mooie uitzichten. Verder niet heel spannend om te typen, het was gewoon allemaal heel leuk, mooi en gezellig!

's Avonds hadden we erg veel zin in pizza, dus daar gingen we naar opzoek. Eenmaal daar kwam er ineens een tourgids naar onze tafel met puzzels (?) om ons te ronselen voor de dag erna, maar wij hadden onze eigen Ivan en Henri al, dus dat hoefde niet. Nadat ik Kees had verslagen door eerder klaar te zijn met mijn puzzel, zei de jongen dat hij na het eten wel terug zou komen. Zo gezegd, zo gedaan. Na het eten stond hij naast Kees tijdens het afrekenen. En zo aardig als Kees is liet ze hem maar praten en praten, terwijl we allang hadden bedacht dat we het niet wilden. In mijn beste Spaans liep ik er na toe en riep: "Eh perro, hombre casa Airbnb, dus ja niet nodig. Gracias pik!". Begreep hij natuurlijk haarfijn, dus dat had ik weer even perfect opgelost.

Dag twee in San Jose del Guaviare gingen we naar de zeven watervallen. Dit was een super groot stuk land waar we de eigenaar (ik denk niet dat hij het gekocht heeft, maar goed) na 15 minuten lopen tegen kwamen. Hij en zijn vriend namen ons mee door de jungle om de watervallen te bezoeken. Tussendoor vertelden ze over de natuur, hoe alles heet en hoe bepaalde dingen ontstaan zijn. Super mooie watervallen waar we elke keer konden zwemmen. Hele mooie natuur en regenbogen all over the place! Na deze lange hike begon het een beetje te regenen, maar gelukkig was onze Henri daar om ons op te halen. 's Avonds zouden we eigenlijk naar een bar gaan om bier te drinken en te dansen met Ivan en Carolina, maar we waren allemaal best wel moe dus besloten we een biertje in hun huis te drinken. Dat was heel gezellig, vooral toen nog twee vrienden van hen kwamen met een karaoke set en Colombiaanse drank. De drank die ze hier drinken heet aguardiente en is een soort afgeleide van Sambuca. Soms heb je een drank waar je een bijna dood-ervaring mee hebt gehad en als je dat dan later alleen al ruikt dan krijg je al kotsneigingen. Klinkt bekent? Dat heb ik met Sambuca. Na aardig wat drank begon iedereen te dansen samen met Kees want die houdt daar van. Ik kreeg hier een autistische aanval van en begon al te zweten door er alleen maar naar te kijken (het was nog steeds heet), dus ben ik de kat maar gaan aaien. Na 3 uur durfde ik eindelijk mede te delen dat ik eigenlijk liever naar bed ging en sprintte naar onze kamer. Kees had het wel gezellig en heeft ook lekker gedanst!

De laatste dag zouden we naar Cerro Azul gaan samen met Ivan, Henri en ineens ook de twee vrienden die we de avond ervoor hadden ontmoet. We zouden om 10:00 uur weg gaan. Oh, volgens Ivan gaan we toch 12:00 uur weg. Wij thuis van het ontbijt, gaat Ivan z'n vrienden ophalen en is 13:30 uur thuis. We gaan 14:00 uur uiteindelijk weg. Lekker met z'n allen in een taxi met 40 graden 😬. Cerro Azul is anderhalf uur rijden over een bijzonder hobbelige weg, dus het was vrij knus. Eenmaal aangekomen liepen we naar het begin van de berg en begonnen met klimmen. Al gelijk aan het begin zien we een hele hoop apen! We gingen verder aan de klim die vrij stijl is en zweetten ons weer het apenzuur. Halverwege gingen we een grot in waar we volgens de rest van de groep door heen konden lopen en dan de top bereiken. De grot was laag, lang, donker en vol met vleermuizen. Ik vond dit heel erg vet, Kees heeeeeul spannend. In het midden van de grot deden we onze zaklampen uit om te luisteren naar de stilte en de vleermuizen. Dat was aarde donker en echt heel erg bijzonder. Buiten de grot kwamen we langs rotsen met tekens erop die al 10.000 jaar oud zijn. De legende gaat dat als de tekens helemaal verdwenen zijn, het volk dat het gemaakt heeft dan uitgestorven zal zijn. Eenmaal bovenaan zagen we één van de meeste mooie uitzichten die we ooit hebben gezien. Je kon heel ver over de jungle kijken, wat echt adembenemend was. Dat was jammer want die adem hadden we wel nodig. Jezus wat een klim en zo heet dat het leek alsof ik onder de douche stond, zo nat was m'n hele lichaam. Maar we hadden tijd zat om af te koelen, want we bleven zitten tot de zon onder ging. Een van de mooiste momenten van onze reis. Ondertussen was het 18:00 uur en begonnen we in het donker aan de terug weg. Dit was soms wel een beetje spannend en taxi Henri bleef niet altijd bij de groep waarbij Kees en ik in paniek riepen als hij weer terug was: 'Henri! Stay with us!'. Om 18:30 uur waren we beneden en moesten we iets drinken bij de lokale bevolking bestaande uit drie mensen. Hier werd ik een beetje zenuwachtig van omdat we nog anderhalf uur moesten rijden, douchen, tas inpakken eten en naar de bus toe gaan. Maar Colombianen geven niks om jouw planning dus moesten we eerst nog een Nederlands verhaaltje in hun boek schrijven en limonade drinken. Uiteindelijk waren we 20:30 uur thuis en na het afscheid bracht onze Henri ons voor de laatste keer naar het busstation. Rond 6:00 uur de volgende dag waren we weer in Bogota en namen gelijk de volgende bus naar Neiva. Halverwege de middag kwamen we daar aan en namen een taxi naar de Tatacoa desert. Eigenlijk is dit officieel geen woestijn omdat het daarvoor te veel regent, maar het lijkt er wel op. Wij vonden het een beetje een kruising tussen Bryce National Park en Monument Valley in Amerika. Eenmaal aangekomen in het Bethel Bio Luxery Hotel waren er overweldigd met het uiterlijk ervan. Het is echt een prachtig hotel wat op gaat qua architectuur in de natuur en het uitzicht over de woestijn is geweldig. We hadden besloten om in een 'bed-ping' te slapen. Dit was eigenlijk een soort kamperen, want het bed staat in de openlucht en je kast met spullen en de badkamers zijn een stukje verder. Soort van kamperen dus want qua luxe komt het niet eens in de buurt van kamperen. De dag dat we aankwamen en de dag erna hebben we alleen maar bij het zwembad gelegen en gezwommen. Helaas had dit hotel een paar mankementjes, zoals om 11:00 uur loungemuziek aanzetten alsof we in een nachtclub staan. Onze oren bloeden nog steeds. Gelukkig waren er drie zwembaden dus zijn er gewoon gevlucht van ons eigen zwembad. Hij zat trouwens ook vol met insta mensen en pooiers met plastic lichamen die de hele dag een fotoshoot aan het houden waren. Zwembad twee was een stuk fijner en rustiger.

De tweede dag gingen we vroeg weg met een buggy om de woestijn te verkennen. De buggy bracht ons naar drie verschillende plekken waar we een rondje liepen met de gids. Helaas sprak deze alleen maar Spaans waardoor ik er weer eens weinig van begreep. Zodra hij merkte dat ik geen Spaans kon was ik ook niet meer interessant en moest vooral señorita Jessica overal naar kijken. Maar het was wel erg mooi en leuk om te zien. Ook de buggy was erg spannend. Vooral toen de chauffeur even achterom keek en vol op een tegenligger in reed. De auto toeterde en wij gilden. We konden nog net uitwijken, maar de buggy slipte weg door het losliggende grind waardoor we 90 graden draaiden en bijna op de zijkant vielen. Fast en Furious is er niks bij zal ik maar zeggen. Gelukkig kwamen we heelhuids weer aan bij het hotel en hebben we de rest van de dag weer lekker bij het zwembad gelegen.

En nu is het einde wel in zicht. De volgende ochtend waren we alweer vroeg wakker en besloten we om 5:30 uur de zonsopgang te bekijken. Na een halfuur liepen we naar de badkamers om ons te fatsoeneren en daar hoorde Kees rare piep geluiden. Achter de badkamers bij de kasten lagen drie super kleine schattige puppies! Die waren echt mega mega mega leuk, dus daar hebben we twee uur mee geknuffeld 😁😍. Uiteindelijk hebben we ze alledrie en ook de moeder in onze backpack gedaan als 25 jarig huwelijkscadeau voor onze ouders, want onze paps houdt zo erg van levende dieren.
Met pijn in ons hart hebben we het hotel verlaten om voor de laatste keer terug te keren naar Bogota. Hier slapen we nog één nacht en dinsdag avond vliegen we weer richting huis.

We zijn wel heel blij om weer in Bogota te zijn, omdat we dan eindelijk na drie weken weer een warme douche hebben!

Geschreven door KeesMaakopreis