Afgelopen week hebben we Palomino en Santa Marta gezien en hebben we een aantal echte typische uitdagingen ervaren. Welkom bij blog 5!

Na een aantal dagen achter elkaar flink doorgereisd te hebben, liepen we tegen backpack-uitdaging 1 aan: we waren reismoe. Iedere dag of om de dag al je spullen weer bij elkaar zoeken en doorreizen met bus of motortaxi is meestal leuk, maar op een gegeven moment eist het ook zijn tol. Daarom besloten we dat we langer zouden blijven bij onze volgende stop: Palomino! Palomino is een relaxte en relatief onontdekte kustplaats, precies waar we behoefte aan hadden na de heftige hikes in Bonda en Tayrona. Je kan je vast nog herinneren dat Maaike in de vorige blog (zeer enthousiast) schreef over onze laatste dag hiken in Tayrona? Even een opfrisser: we waren vroeg vertrokken vanwege die verschrikkelijke hangmatten en stonden uiteindelijk om 14.00 uur weer buiten het park. We hebben de bus genomen naar het hostel waar we onze spullen achter hadden gelaten om te douchen en de spullen op te halen. Daarna zijn we compleet verslagen aan de kant van de weg gaan zitten om te wachten op de 'collectivo'. De collectivo is een reguliere buslijn die langs de kust rijdt. Anders dan de Nederlandse buslijn, maar geheel in Colombiaanse stijl, is er geen pijl op te trekken. Je weet niet wanneer die komt en je weet niet wanneer die stopt; beide worden opgevat als "ik kijk wel even waar ik zin in heb". Vandaar dat treurige beeld van ons twee zittend aan de kant van de weg. Maar toen de bus eenmaal kwam, was het wel weer een avontuurtje. Denk: zeg tegen de chauffeur waar je eruit moet, het hulpje van de chauffeur zegt hoeveel het kost, dat begrijp je maar half en vervolgens probeer je met backpack en al een plekje te zoeken in een bus die gemaakt is voor kleine Colombiaantjes. Je backpack wordt uiteindelijk door het hulpje voorin naast de buschauffeur gegooid, samen met alle andere grote tassen van passagiers. Die stapel tassen is behoorlijk instabiel en de geweldige rijstijl die hier gehanteerd wordt draagt daar ook wel aan bij. De rijstijl is ook een typisch gevalletje van "ik kijk wel even wat ik doe": beetje links en rechts inhalen, ook op bergweggetjes, overal lekker plankgas geven en natuurlijk toeteren. Toeteren doen ze hier om verschillende redenen: als je op een kruispunt afkomt toeter je om aan te geven dat je er met een rotvaart aan komt, als je iemand inhaalt toeter je om te bedanken, als je iemand inhaalt omdat hij traag rijdt toeter je omdat het een eikel is, en als je in de file staat en iedereen toetert naar elkaar, doe jij dat ook maar. Je begrijpt wel dat ik het 9 van de 10 keer ontzettend naar mijn zin heb op de openbare weg hier!

Na een uur in de bus kwamen we eindelijk aan in Palomino. Daar pakten we nog even de motor naar het hostel: backpack op het stuur, zelf achterop springen en goed vasthouden. We raken er al bedreven in! Aangekomen in het hostel ziet het er wel echt uit als een hele chille plek: groot zwembad, veel ligstoelen erbij, mooie bar ernaast en helemaal omgeven door planten en palmbomen. 2 minuten verder lopen kom je op een wit strand aan de linker- en rechterkant zo ver het oog rijkt. Whoehoe! Je begrijpt dat we die middag voor pampus bij het zwembad hebben gelegen (en trouwens die hele dag daarna ook, dat hadden we wel verdiend dachten we zo).

De volgende dag wilden we iets chills doen in deze mooie kustplaats. We gingen surfen! Samen met Jan, een Nederlandse (je verwacht het niet met zo'n naam) gast, die we eerder hadden ontmoet in Medellín. Ook hij verbleef per toeval in hetzelfde hostel als wij, en hij wilde graag surfen. Dus wij naar het strand en eenmaal daar vonden we al snel een tentje waar we surfboarden konden huren. Als ontzettende surf-kneuzen dachten we dat we wel gewoon even een boarden konden huren en het zelf even konden uitvogelen. Dat ging natuurlijk helemaal niet zoals we verwacht hadden, want surfen is moeilijk. Maak en ik hadden alleen al moeite met op die plank blijven liggen op ons buik! Toch hebben we 2 uur lang geprobeerd golven te pakken, waarna we toch vrij vaak te vroeg voorover vielen en in een soort van gezellige wasmachine terecht kwamen. Door die golfslag ga je 'headfirst' naar beneden, maak je onder water een koprol, klikflak of een ander acrobatisch kunstje en de volgende golf geeft je nog even een trap na. En verder zit dat surfboard ook nog aan je enkel vast, waardoor je enkel dusdanig afkneld dat je denkt dat je voet eraf gaat vallen. Nou, we hebben wel echt gelachen! Vooral als een ander door de wasmachine ging en proestend en sproeienden weer boven kwam.

Na dit avontuur waren we natuurlijk weer fysiek uitgeput, dus hebben we er een relaxte middag en avond van gemaakt. Dit was ten slotte ook ons doel! Die avond kwamen we een Nederlands stel tegen dat de volgende dag graag wilde gaan tuben. Palomino staat bekend om het tuben, wat betekent dat je met een band de rivier afdrijft. Wij hadden ook al gepland dat we dat de volgende dag wilde gaan doen, dus gingen we met zijn allen. Vanuit ons hostel liepen we naar de hoofdweg, waar we alweer veel tentjes tegenkwamen die aanbieden om te tuben. Vanuit daar gingen we natuurlijk weer met de motortaxi, want bij die rivier kom je niet zomaar. Dus eerst 15 minuten met die enorm band onder je arm op die motor, wat overigens wel een van de meest spannende ritjes tot nu toe is geweest, met een modderige 'pad' en heel veel stenen en dus maar 1 hand om je mee vast te houden. Op een gegeven moment kon de motor niet meer verder omdat het te smal en te steil was en moesten we dus lopen. Nou je begrijpt het al: binnen 5 minuten was het zweet alweer in grote getale aanwezig en was het dolle pret. Vooral omdat we wisten dat het 20 minuten lopen was en onze gids af leek te stammen van een berggeit, zo snel als hij liep. Toen ik dacht dat ik oprecht dood neer zou vallen en hijgen en piepend in mijn beste Spaans aan de gids vroeg hoe lang het nog lopen was, zei hij godzijdank dat het vanaf de volgende bocht alleen nog maar naar beneden was. Niet veel later kwamen we aan bij de rivier. Daar gooiden we de banden in het water en sprongen erop! Nee niet helemaal, want het moest allemaal een beetje beheerst gaan omdat we in een soort van rijtje bij elkaar moesten blijven, dus we moesten elkaar vasthouden. Maar eenmaal zittende konden we gaan! De rit was echt heel erg mooi, met heel veel natuur langs de oevers en op de achtergrond uitzicht op de eeuwige sneeuw van de Sierra Nevada, heel vet! Verder was het niet heel spannend, op 1 stroomversnelling na. De gids had ons de hele tijd al door de stroomversnellingen geleid door met zijn armen te peddelen, dus wij waren lekker aan het chillen en aan het genieten. Maar ineens ging het water vrij snel en keek de gids ineens heel verschrikt uit zijn ogen en sprong uit de band om ons ergens vandaan weg te trekken. Voordat ik doorhad wat er gebeurde, knalde mijn heupen en bovenbeen ergens tegen aan. Ik zag nog net dat ook Merel en Joeri (het Nederlandse stel) geraakt werden en toen ging ik kopje onder. Eenmaal boven keek ik proestend om mij heen, mijn band was al een paar meter verder, maar gevangen door de gids. De rest van de groep lag nog wel in hun band maar verspreid over de hele rivier. Ze gingen wel alle drie vrij hard richting de oever, waar allemaal bomen uitstaken en overhingen. Eenmaal naar de gids gezwommen probeerde ik in mijn band te klimmen, maar zo'n logge zeekakelobbus als ik lukt dat natuurlijk niet in diep water. Dus ging ik maar een beetje treurig aan de rand hangen van de band terwijl de gids de rest van de groep uit de bomen ging plukken. Je kan je vast voorstellen dat we ons helemaal dood hebben gelachen!

Terug in het hostel die middag liepen we tegen een volgende uitdaging aan. Vanaf Santa Marta zitten we natuurlijk aan de Caribische kust. Daar is het warm. Maar echt. WARM. Ik kan dat goed handelen, gezien ik ook altijd roep: "beter te warm dan te koud". Maar Maak en ik zijn nogal verschillend van elkaar en het zal jullie dan ook niet verbazen dat zij een hekel heeft aan hitte (wellicht las je dat ook tussen de regels door in de vorige blog). Het plan was om na Palomino naar Cartagena te gaan, waar het nóg heter is dan waar we afgelopen dagen zijn geweest. Maakie had met dat gegeven in het vooruitzicht even een mental breakdown. Niet heel gek, maar wel heel vervelend voor ons allebei. Dus hebben we gedaan wat ontzettend goed kan als je aan het backpacken bent: ons hele plan omgegooid! Dat is het fijne aan alles op de bonnefooi doen, je kan last minute allerlei aanpassingen doorvoeren. Dus hebben we op dat moment besloten om de volgende dag niet naar Cartagena en de Rosario eilanden te gaan, maar naar Santa Marta om te duiken en daarna terug richting Bogota. Vanuit Bogota willen we dan in 1 week nog naar San Jose de Guaviare en de Tatacoa woestijn, twee plekken die een minder tropisch klimaat hebben en bovendien nog vrij onontdekt zijn door het grote publiek. Maakie gerustgesteld en weer blij en dus ik ook. Op naar Santa Marta!

De volgende dag pakten we de weer de 'collectivo' naar Santa Marta. Dit keer was het 3 uur, maar je gaat echt wennen aan de reistijden hier. 3 uur is peanuts! Rond 14.00 uur, het heetst van de dag, kwamen we aan in Santa Marta. Ik had al enkele duikscholen bekeken via internet in Palomino en een sprong er vooral uit: Caribbean Pro Dive in Santa Marta. Na een kleine 10 minuten lopen naar de duikschool en 10 liter zweet te zijn kwijtgeraakt, werden we gelukkig héél hartelijk ontvangen door de eigenaar. Maar echt héél hartelijk, we schrokken er bijna een beetje van! Toen we binnenkwamen zei hij direct "hé welcome! Come in, have a seat, do you want some water, it's free!". Terwijl we zaten bij te komen vertelde hij wat de mogelijkheden zijn van de duikschool en vertelde wij van onze verwachtingen. Belangrijk detail: ik heb een Open Water duikbrevet, maar Maaike niet. Ze heeft tot 2 keer toe een poging gedaan om deze te halen, maar werd tot 2 keer toe geveild door een oorontsteking. Dit hebben wij uitgelegd aan de eigenaar (hij heet Andres trouwens) en hij was super vriendelijk. Hij bood ons aan om die middag direct een proefduik te doen in het zwembad van zijn huis, zodat we konden testen of het klaren van de oren zou lukken. Als dat lukte, konden we de volgende dag een 'fun dive' doen. Als de fun dive zou lukken, kon Maak meteen 2 extra duiken doen en dan zou ze ook haar brevet hebben! En zo geschiedde: de backpacks konden we achter laten in het duikcentrum, we kregen wetsuits en uitrusting mee en samen met onze duikinstructeur Javier stapten we in de auto bij de vrouw en dochters van Andres, op weg naar hun huis. In het zwembad gingen we de basisoefeningen weer herhalen: regulator (waar je zuurstof uitkomt) uit en in doen, zuurstof delen met extra regulator, masker vol laten lopen met water en leegblazen etc. Dat ging goed, net als het klaren van de oren, dus na een uurtje in het zwembad gingen we terug naar het duikcentrum. Daar spraken we af dat we de volgende dag om 6.50 (!) uur zouden worden opgehaald bij het hostel waar we sliepen. Op de terugweg van het zwembad naar de duikschool werden we weer gebracht door de vrouw van Andres, die vroeg of we al een slaapplaats hadden voor de nacht. Dat hadden we niet, want alles was heel snel gegaan ineens. Toen heeft zij een kamer geregeld in het hostel van een vriendin van haar, super lief!

De volgende dagen werden we dus fuuuuucking vroeg opgehaald voor het duiken. We werden weer opgehaald door de vrouw van Andres en zij bracht ons naar de duikschool. Daar kregen we de uitrusting en vanuit daar liepen we naar de haven. Vanuit de haven vertrokken we per boot naar een natuurgebied dicht bij onze ergste nachtmerrie: Tayrona! Dit was zijn kans om het goed te maken. Gelukkig is dat helemaal gelukt. De eerste duik ging heel goed en het was heel vet! We zagen veel dieren, natuurlijk de mooie blauwe en gele vissen, maar ook kogelvissen en giftige steenvissen. En er was heel veel koraal, in allerlei verschillende vormen! Toen we terug boven kwamen gaf Maak wel aan dat ze een beetje last van haar oren had, maar de tweede duik van de dag wilde ze nog wel doen. Dus we gingen even eten en drinken op de boot en daarna gingen we weer naar beneden. Dit keer ging het toch niet helemaal lekker met het klaren bij Maak, dus ging ik met een andere groep mee een beetje rondzwemmen, zodat onze instructeur Javier rustig tijd had voor Maak. Dat was een prima oplossing, want Maak begon toch wel een beetje last te krijgen van haar oren nu. Eenmaal weer in de boot bespraken we de duiken en hoe we ons voelde. Maaike merkte al dat ze waarschijnlijk niet door kon gaan met het brevet voor Open Water vanwege haar oren. Maar we vonden het duiken allebei wel heel vet! Ik vond het zo vet, dat ik eigenlijk wel door wilde gaan tot het volgende niveau van duiken, de Advanced Open Water brevet. Daarvoor moest ik wel nog 5 duiken extra doen. Dat betekende twee dagen extra in Santa Marta. Ik vond dat sowieso geen probleem en Maaike gelukkig ook niet, dus besloot ik het gewoon te doen. Van de 5 duiken zijn er twee verplicht, de Deep Dive (max. 30 meter diep) en de Underwater Navigation Dive (duiken met kompas om te navigeren). Verder kon ik nog kiezen uit een lijst van andere duiken om in totaal 5 duiken te doen. Ik koos voor de Bouyancy control Dive (beheersing van drijfvermogen), de Drift Dive (duiken met sterke stroming) en de Wreck Dive (wrakduiken). Dag 1 van de Advanced Open Water course: we zouden we Bouyancy control, drift en navigation dive doen. We begonnen met de Bouyancy control. Hiervan is het belangrijkste dat je je drijfvermogen perfect beheerst. Dat wil zeggen: voldoende en goed geplaatste gewichten en gebruik maken van het vest. Als je een perfect drijfvermogen hebt, ga je een klein beetje omhoog als je inademt en een klein beetje naar beneden als je uitademt. Het duurde even, maar uiteindelijk had ik mijn perfecte drijfvermogen gevonden. Dan kun je dus als een Boeddha in het water zweven, whoehoe! Daarna gingen we door een aantal rekken zwemmen en uitrusting uit- en aan doen etc. Dat ging allemaal heel goed! De volgende duik was de drift dive. Javier (onze instructeur weet je nog?) had in de boot al gezegd dat je hierbij zwaarder kan gaan ademen en dat ik moest oppassen voor hyperventilatie. Maar hij spreekt maar een beetje Engels en ik een beetje Spaans, dus ik begreep niet zo goed waar ik nou voor moest opletten. Maar eenmaal op de zeebodem begreep ik het. We gingen heel geleidelijk de stroming in, tussen allerlei riffen door. Op een gegeven moment draaien we en gingen we dus recht tegen de stroming in zwemmen. Het is dan heel belangrijk dat je zo dicht mogelijk bij de bodem blijft, omdat de stroming daar het minst sterk is. Maar alsnog zit daar aardig wat kracht! Dus na een minuut op 10 begreep ik ineens wat Javier bedoelde: ik was zo vermoeid dat ik te snel aan het ademen was en te snel door mijn zuurstof heenging. Sterker: op dat moment pakte ik mijn zuurstofmeter erbij en zag ik dat ik nog maar weinig over had. We zaten niet heel diep, dus er was niet echt paniek, maar toch: zonder zuurstof zitten op 20 meter diepte is geen pretje. Ik gaf aan Javier het signaal van weinig lucht hebben en toen konden we meteen De Octopus oefenen: ik wisselde mijn eigen regulator om met de extra regulator van Javier en toen moesten we arm in arm terug zwemmen. Poeh! Eenmaal boven water had ik even tijd nodig om op adem te komen, maar daarna gingen we weer naar beneden voor de laatste duik: de onderwater navigatie. Zoals iedereen ongeveer wel weet, heb ik het richtingsgevoel van een goudvis, dus een kompas is geen overbodige luxe. Als je tenminste weet hoe die te gebruiken.. Daarvoor had ik ook nog even uitleg nodig. Een halve 'Spanglish' uitleg verder dacht ik dat ik het wel begreep en gingen we naar beneden. Javier gaf aan welke vormen in moest zwemmen met behulp van mijn kompas: een lijn, een vierkant en een driehoek. Nou, die lijn gingen nog wel, maar dat vierkant was echt een uitdaging! We hadden namelijk een referentiepunt, het anker van onze boot en daar moest ik na 3 keer 90° draaien weer bij terug komen. Maar tot twee keer toe zwom ik na 2 keer draaien bijna tegen het anker aan! Ik weet nog hoe, dus mijn richtingsgevoel is nog steeds die van een goudvis..

De volgende dag werd ik weer zo meeeeega vroeg opgehaald, om 6.40 uur dit keer. De dagen daarvoor was dat ook al en hoewel ik een ochtendmens ben, stond het me die dag wel een beetje tegen. Dat kan er ook mee te maken hebben gehad dat ik me niet super top voelde en/of dat ik vandaag naar 30 meter diepte moest gaan duiken. Klinkt onnatuurlijk, voelt onnatuurlijk en voelt dus voor mij niet leuk. Maar goed, we gaan ervoor! We zouden meteen beginnen met de Deep Dive vandaag. Daar was ik wel blij mee, want dan is de kop er maar vanaf. Maar ik merkte al in de boot dat ik erg gespannen was. Met de uitrusting aan en eenmaal in het water ging het redelijk, maar eenmaal onder water voelde ik al dat ik heel oppervlakkig ademende. Op het laatste moment had Javier nog even laten zien wat het signaal voor 'paniek' is en dat is nog goed van pas gekomen. Ik zat dus al hoog in mijn adem, maar op een gegeven moment kwamen bij een soort van afgrond onder water. Om de 30 meter te kunnen bereiken, moesten we die diepe, duistere kloof in. Ik had al eerder aan Javier aangegeven dat ik paniek voelde, maar hij wist mij steeds weer even rustig te maken door samen te ademen etc. Hoewel alles in mij 'nee!' schreeuwde, ging ik toch die kloof in. Eenmaal op 30 meter zat ik op mijn knieën op de zeebodem en de fout die ik toen maakte was fataal: ik keek naar boven, op zoek naar het wateroppervlak. Die zie je dus niet meer als je op 30 meter diepte zit en dus raakte ik wel behoorlijk in paniek. Je eerste reactie is dan zo snel mogelijk naar boven zwemmen, maar dat kan niet want dan krijg je decompressieziekte (Google maar voor de uitleg). Godzijdank is Javier een hele goede instructeur, die me bijna dwong om rustig te blijven en vervolgens samen met mij rustig naar boven zwom. Ik zal jullie alle gevoelens besparen, maar dit was een vrij heftige ervaring kan ik je vertellen.

Als laatste moesten we nog de wrakduik doen, maar je kan je misschien voorstellen dat ik daar niet om stond te springen op dat moment. Terwijl dat de duik is waar ik de hele tijd naar uit had gekeken! Na een half uurtje rusten gingen we dan toch weer het water in. Ik wilde ook niet dat deze nare ervaring als laatste zou blijven hangen. Gelukkig was dat een van de beste beslissingen in mijn leven! Omdat er geen druk was van '30 meter halen' gingen we lekker op ons gemak naar beneden. Op 10 en 20 meter diepte zijn twee wrakken te vinden en allebei zijn ze even indrukwekkend. Vooral de tweede was heel groot. Je herkent een romp en de vorm, maar eigenlijk is het geen boot meer, mede omdat deze helemaal bedolven is onder algen en koraal en de vissen er heel relaxt rond zwemmen. Het is super indrukwekkend om te zien hoe de natuur zijn gang gaat met door mensen gemaakte spullen. Ik voelde me Ariel haha!

De wrakduik was dus een top afsluiting van alle 5 de duiken en nu heb ik mijn Advanced Open Water brevet, whiewoo!

Nu op naar San Jose de Guaviare!

Geschreven door KeesMaakopreis