Na de geweldige dagen in de natuur en kneuterigheid van Salento, was het weer tijd om naar een grote stad te vertrekken. Dit keer: Medellín!

Medellín is de stad waar men tot 15 jaar geleden niet rustig over straat kon lopen, vanwege al het drugsgeweld door de bendes van Pablo Escobar. Tegenwoordig is hier weinig meer van te merken, maar daarover later meer.

Allereerst de reis van Salento naar Medellín. Er was ons verteld dat we een directe bus konden nemen, en dat dit tussen de 6 en 8 uur zou duren. Alleen moest je die van te voren boeken en vrije vogels als we zijn, hadden we dat niet gedaan. Omdat we tóch op tijd weg wilden, hadden we de wekker om kwart voor 7 gezet, zodat we om 7.00 uur bustickets konden kopen bij het vertrekpunt. Dus wij met slaperige hoofden en trainingsbroeken naar het vertrekpunt en je raad het al: die gaat pas om half 8 open. Top. Op dat moment vonden wij dat we twee keuzes hadden: 1) wachten tot half 8 en een ticket kopen, maar de kans dat we de bus van 8.00 uur dan zouden halen was klein, of 2) terug naar het hostel gaan, spullen pakken en terug naar het vertrekpunt in de hoop dat er nog tickets zouden zijn. We kozen voor het tweede, zie je het al voor je: snel terug lopen in 20 graden, snel spullen verzamelen in 25 graden en daarna met 12 kilo extra p.p. snel lopen naar de bussen in 30 graden. Maaike had het enorm naar haar zin hahaha! Eenmaal aangekomen waren de tickets voor de bus van 8.00 uur natuurlijk uitverkocht, net als de tickets voor 9.00 en 10.00 uur. We konden pas 11.00 uur weg. Daarvoor hadden we niet al die moeite gedaan! Dus lekker improviseren: een lokale bus gepakt naar een grote(re) stad in de buurt en vanaf daar op de bus naar Medellín gestapt. Eindelijk zijn we onderweg!

De reis was weer prachtig, door de gebergte en de jungle. Aan de rand van Medellín begonnen helaas alweer de stadse perikelen op te spelen. De belangrijkste: file. Het is DRUK in die stad. Niet normaal. Dus nu begrepen we ook dat de busreizen naar Medellín vaker 8 dan 6 uur duren.

Na een hele dag reizen kwamen we dan eindelijk aan bij ons hostel in Medellín. We hadden eigenlijk 2 bedden op een slaapzaal geboekt, maar daar hadden we bij nader inzien toch niet veel zin in, dus toen bleek dat er een private room over was hebben we die meteen genomen. Super mooie lekkere kamer, heel chill hostel, veel te doen! Die avond hebben we dan ook meteen een workshop Cubaanse Mojito maken gevolgd, heel leuk (en lekker natuurlijk)!

De volgende dag zijn we begonnen met een gezonde portie sport: yoga op het dakterras. Heel vet vanwege het uitzicht, verder heel zwaar. Die yoga-lerares was ook zo'n type dat haar spieren kan uitrekken tot 2 keer de normale lengte en dat was natuurlijk een topcombinatie met ons niveau van lenigheid. Maar we hebben gelachen!

Onze eerste dag in Medellín, hebben we meteen een daguitstapje gemaakt naar Guatapé. Dit dorpje is een typisch vissersdorpje en heel kleurrijk met allerlei ornamenten in de muren. Het letterlijke hoogtepunt van dit dorp is El Peño, de berg. Deze berg heeft 675 treden en kun je dus beklimmen. Volgens de mensen zelf is het uitzicht de beste van de hele wereld. Dat leek ons een beetje overdreven, dus om er zeker van te zijn hebben we natuurlijk vol enthousiasme de berg beklommen. Dat wil zeggen: na 50 treden waren we alweer aan het hijgen als een trekpaard en toen moesten we er nog 625! Maar 675 treden is niks vergeleken bij de 5,5 uur hike in Salento, dus uiteraard hebben we gewoon doorgezet en uiteindelijk (zwaar verhit natuurlijk wel) de top gehaald. Eerlijk is eerlijk: het uitzicht was absoluut de moeite waard!
De dag hebben we afgesloten met een kroegentocht vanuit het hostel, maar we zijn vrij snel afgehaakt omdat we zo moe waren haha (niks voor Maak, ik weet het).

De tweede dag in Medellín hebben we ons verdiept in het verhaal van de stad. We hebben een tour gedaan van 4 uur lang, Maaike vond dat op voorhand al fantastisch. Maar er was ons verteld dat we niet alleen maar gingen lopen, maar ook met de metro en cable car zouden gaan, aangezien de tour voornamelijk in de 'slechte' buitenwijken van Medellín zou plaatsvinden. Dus wij gingen op pad naar het zogenaamde Commune 13. Dit is een wijk in Medellín waar armoede hoog is en waar vooral vroeger veel criminaliteit voorkwam vanwege de drugsbendes en een politieke oorlog. Ik zal jullie niet vermoeien met het volledige verhaal, maar het kwam er op neer van de drugsbendes de boel runden en toen kwam de FARC en een andere groep om de inwoners te beschermen en toen kwam de overheid om al die groeperingen eruit te gooien, maar omdat ze niet wisten wie FARC, durgsbaron of gewoon inwoner was, schoten ze gewoon iedereen dood. Onze gids was zelf opgegroeid in Commune 13, dus ze kon uit eigen ervaring vertellen hoe het is om in deze buurt te leven. Niet alles is daar nu koek en ei hoor, ze vertelde dat er afgelopen april nog veel schietpartijen waren omdat een bendeleider vermoord was.

Maar even voor de duidelijkheid: we hebben hier ons nog geen moment onveilig gevoeld. De meeste Colombianen zijn enorm trots op hun land en zijn hartstikke blij dat er toeristen zijn. Veel zeggen dus ook "bienvenido" (welkom) als begroeting!

's Avonds hebben we gedaan waar ik zelf al vanaf het boeken van deze reis naar uit keek: salsa dansen! De hoofdstad van de salsa is eigenlijk Calí, maar Medellín komt op een goede tweede plek. Er zijn veel barren en clubs waar veel locals komen om de salsa, bachata, merengue, kizomba en meer Spaanse dansen te dansen. Met een groepje backpackers die we in Salento en Medellín hadden ontmoeten gingen we vol goede moed een club in die goed stond aangeschreven. De heren hadden er niet bijzonder veel zin in, mede omdat zij bij al deze dansen moeten leiden en dat is moeilijk. De dames hadden er meer zin in: een van ons kan al goed salsa dansen, zij heeft veel lessen gehad in Nederland. Maaike heeft nog nooit salsa gedanst, dus zij had er net als de mannen weinig zin in haha. Zelf was ik er van overtuigd dat ik wel redelijk kon salsa dansen, maar de paniek sloeg volledig toe op het moment dat we binnenkwamen. Ik. Wilde. Vluchten. Deze mensen kunnen niet zomaar dansen joh, wat zij doen is niet normaal. Alle gewichten en ledematen lijken los te zitten, zo soepel kunnen zij bewegen. En de snelheid waarmee ze bewegen, stappen zetten, draaien, alles: ik vind het niet normaal (en Maaike trouwens ook niet). Maar gelukkig zijn ze allemaal even vriendelijk en na een biertje of twee heb ik dan toch zeker 4 keer gedanst, zowel salsa als Bachata, whoehoe! Serieus een persoonlijke overwinning. Ik heb me na die nacht trouwens voorgenomen om thuis meer lessen te nemen haha.

De volgende dag was zondag en dat blijkt dus wel een rustdag te zijn in Medellín. Gelukkig waren we daar ook wel aan toe, dus dat kwam goed uit. We hebben uitgebreid gebrunched met verse sapjes en heerlijke toast met verse avocado. Daarna zijn we met de cable car over de stad gegaan. Weetje van de dag: de cable cars zijn 4 jaar geleden aangelegd in opdracht van de burgemeester van Medellín voor de bewoners van de buitenwijk. Zij moesten namelijk lang reizen naar hun werk in de stad, vaak te voet of over slechte wegen en bovendien moesten ze dan ook vaak nog smeergeld betalen aan drugsbendes om de wijk te mogen verlaten. Nu geven de cable cars ook een mooi uitzicht over de stad en zijn ze dus populair onder toeristen. Na dit niet zo spannende tripje hebben we weer uitgebreid gegeten bij een Argentijnse steakhouse, vet lekkere ossenhaas voor nog geen €10 whoooop! 🐄

Dat de zondag niet zo spannend was, hebben we de volgende dag ruimschoots gecompenseerd. Toen gingen we namelijk paragliden! Paragliden is vliegen door de vlucht met een langwerpige parachute. Omdat je kan sturen, kun je over heel Medellín vliegen en heb je en fantastisch uitzicht over stad en de omliggende natuur! Al vroeg gingen we die kant op, we zouden namelijk rond 10.00 uur gaan springen. Bij aankomst zagen we het kleine kantoortje, waar we ons moesten melden. Vanuit hier moesten we weer lekker een heuvel opklimmen met 100.000 traptreden, vet gezellig. Maar we wisten waar we het voor gingen doen! Eenmaal boven aangekomen was het best een drukke bedoening: veel instructeurs, helpers voor de parachutes en natuurlijk mensen die wilden paragliden. We werden hartelijk begroet door Alejandro, een van de twee broers die eigenaar is van het paragliding-bedrijfje waarmee we zouden vliegen. Het is een klein bedrijfje, maar ze kregen onwijs goede recensies, dus daarom hadden we voor hen gekozen. Ik was natuurlijk best een beetje zenuwachtig, want ja, je rent een berg af en dan zou je in theorie in de lucht moeten blijven hangen. Niet per se heel veilig in mijn hoofd. Die zenuwen werden lekker versterkt toen we van Alejandro 3 formulieren moesten invullen met contact- en medische gegevens en contactgegevens voor het geval er iets fout gaat. Superrrrrr.. Maar Maaike was super relaxt (ze zei zelfs nog: "ik ben helemaal niet zenuwachtig, wel jammer, want dat maakt het vaak extra spannend", zij is gek hoor), ook toen ze haar harnas aankreeg. Terwijl ik mijn harnas aankreeg, hoorde ik ineens achter me "ik ga geloof ik!". Ik draai me om en zie nog net hoe zij samen met een instructeur de berg af rent en de lucht in vliegt. Ik kreeg drie keer een lichte paniekaanval, hallo, dat is mijn zusje! Doe voorzichtig! Maar veel tijd om er over na te denken had ik niet, want ik werd al meegetrokken aan mijn harnas naar de parachute, werd ingesnoerd en nog voor ik dacht "kan ik nog weg?", zei de instructeur al "let's walk!" en rende ook wij de berg af. In tegenstelling tot wat je misschien zou denken val je niet een stukje naar beneden, maar ga je meteen omhoog de lucht in. Dat was heel even wel erg spannend, maar al vrij snel kon ik achteroverleunen en geniet van het uitzicht. Want het was vet! Je vliegt gewoon tussen de vogels, over de stad, de natuur, alles. Het is zo mooi en rustgevend, want je hoort bijna niets in de lucht.

Dit was voor ons een hele chille afsluiter van een paar hele toffe dagen in de op één na grootste stad van Colombia. Nu gaan we de natuur weer opzoeken, komende dagen begeven we ons in de omgeving van Minca, Tayrona National Parc en Palomino!

Geschreven door KeesMaakopreis