Allereerst heet dit account Jessica reist, maar tot nu toe staan er alleen blogs op van ons samen. Ik vond het toch wel leuk om bij te houden wat ik allemaal ga doen, zodat ik het zelf later nog kan terug lezen en wellicht kan ik jullie vermaken met mijn emotionele rollercoaster. Dus is hier de derde blog van ons account, maar dan helaas zonder Kees... 😪 Nou daar gaan we dan!

•Zaterdag•
Holy Shit. Wat was dit een heftige eerste dag. Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen en bij het begin beginnen.

Eind vorig jaar had ik het idee om in m'n eentje naar een WWOOF (Wold Wide Opportunities on Organic Farms) boerderij te gaan. Over de hele wereld zijn er boerderijen aangesloten bij WWOOF. Vrijwilligers kunnen dan op die boerderij werken voor eten en een slaapplek. Leuk om de cultuur en het boerenleven te ontdekken en voor backpackers een goedkope manier om voor langere tijd ergens te verblijven. Maar bij WWOOF betaald je per land toegang op de site, als je niet betaald kan je ook geen contact leggen met boeren. Eind 2018 wist ik niet waar ik naar toe wilde, dus stelde ik het telkens uit (want ga natuurlijk niet zomaar betalen voor iets wat ik niet ga gebruiken!). 4 weken geleden dacht ik toch: 'Ja, dit wil ik doen in Noorwegen in de sneeuw!'. Verschillende boerderijen gevonden en gemaild en een week later had ik geboekt. Helemaal leuk natuurlijk, tot het zover is 3 weken later... Tot die tijd maar één keer heel kort gehuild (proud!), maar vrijdagavond was het dan toch zover. Ik heb denk een uurtje keihard gehuild bij m'n moeder op schoot (mijn dank gaat uit naar moes, Daan en Ovi voor de mentale support die avond).
Zaterdagochtend 3:45 gaat de wekker. Na een halfuur stond ik nog redelijk enthousiast te vertellen over m'n droom die nacht dat ik voor m'n reis nog boodschappen moest bezorgen voor picnic waardoor ik gestrest raakte want hallo ik moest op reis! Oh en Jessica had me op de valreep nog even wakker geschreeuwd vanuit de logeerkamer, waardoor ik een hartaanval kreeg omdat ik dacht dat ik me verslapen had. Anyway: in de auto weer janken natuurlijk en ook op het vliegveld kon ik niet ophouden. Wat heb ik mezelf in hemelsnaam aangedaan? Ik houd helemaal niet van alleen reizen en vond het verschrikkelijk dat ik 6 weken met vieze dieren moest werken met vreemde mensen. Maar m'n moeder en Kees wilde me niet mee terug nemen naar huis, dus uiteindelijk ben ik dan toch maar het vliegtuig in gestapt. Vanaf dat moment ging het allemaal dikke prima. Vliegreis was top, de trein naar Lillehammer was makkelijk te vinden en hoefde daar niet lang op te wachten. Daarna was de bus naar Tretten ook goed geregeld. Maar toen kreeg ik een bericht van Håvard, de boer. Hij moest werken dus kon me niet ophalen in Tretten, dus of ik even een andere route wilde nemen. Nou leuk voor je, maar ik was al bijna op de afgesproken plek. Dus ik stapte uit bij Tretten en de bus rijdt weg met m'n laatste hoop er in. Op het bord stond namelijk dat de eerste bus pas over 2,5 uur ging. Maar anders kon ik ook 6 km naar het Noorden lopen zei Håvard. 'Håvard jij bent een beetje gek', dacht ik nog en toen heb ik weer even een potje staan janken omdat ik zo ontzettend zielig was. Holy shit, heb nog nooit zo graag naar huis gewild als toen. Maar ja ik was alleen dus als ik niet zou stoppen met huilen en iets ging doen dan zou er echt helemaal niks veranderen. En om naar huis te gaan had ik die bus ook nodig, dus ik moest hoe dan ook wachten. Ik heb eerst voor het dramatische effect nog even huilend door de straat gelopen en ben toen maar in een café gaan zitten en gewacht tot de bus kwam. Tijdsprong: ik ben bij de goede halte en moest 2 km de berg oplopen om bij de boerderij te komen. Na 800 m kwam ik de ex van Håvard tegen die mij godzijdank naar boven heeft gebracht.

EINDELIJK AANGEKOMEN! Daar was ik wel intens blij mee, maar ik was nog steeds half depressief dat ik hier was in m'n eentje dus de eerste indrukken waren niet echt positief (niks voor mij, ik weet het). Het stonk binnen naar schapen en er lag overal troep... M'n vader zou echt krankjorum worden van dit huis en misschien m'n moeder zelfs ook wel. Wel liep er een hele lieve, zachte kat! Met de andere WWOOFer Carolien en de Ex (naamloos) hebben we thee gedronken en even gezellig gepraat. Ik kreeg ook beetje lasagne van de vorige dag wat een beetje vreemd smaakte. Bleek later lam in te zitten en daar ben ik niet zo dol op. Carolien vertelde me toen de Ex weg was dat Håvard z'n nieuwe vriendin nogal bitchy is, dus dat klonk ook veelbelovend. Nadat ze m'n kamer had laten zien heb ik een powernap gedaan van 3 uur. Vooral omdat ik niet naar beneden durfde, omdat ik autistisch ben. Maar uiteindelijk natuurlijk niks aan de hand, de mensen waren gewoon hardstikke aardig (zelfs de Bitch) en het was gezellig. Avondeten was gemaakt door de Duitse Carolien, bestaande uit aardappelpuree, ei en gehaktballen vannnn... LAM! Joepie, ik mag 6 weken lam eten. Ik vind dit dus smaken naar een aap die op een boerderij leeft, maar ik zal het over 6 weken wel lekker vinden als ik het zo vaak moet eten. Tijdens het eten vertelde Håvard wat de mogelijkheden allemaal waren qua klusjes en dat klonk allemaal dikke prima. Later meer daarover. Daarna ben ik gaan douchen in hun immens grote badkamer en lekker in gaan bed liggen, mezelf af te vragen wie de Mol is.

Nou klinkt dit natuurlijk allemaal een beetje overdreven. Vooral nu ik het de dag erna terug lees, maar jeetje wat vind ik dit retespannend zeg. Voor het eerst zonder Kees op reis, naar een vreemd land met vreemde mensen. En laat ik nou niet zo van vreemde mensen houden. Daarom nam ik Kees altijd mee, zodat zij zich met dat deel kon bezighouden. Maar er is geen ontkomen aan, ik moet hier toch echt gaan socializen.

•Zondag•
Tijdens het avond eten had Håvard verteld over alle projecten die hij voor de boerderij had, maar dat er op dit moment nog niet veel te doen is. Dus de volgende ochtend hebben Carolien en ik de schapen en kippen gevoerd en daarna een stapel kleding gesorteerd. Verder weet ik niet zo goed wat ik moet doen, dus ben ik maar een beetje aan het chillen. Håvard werkt ook nog bij een skipiste dus die is er vaak niet. Ik denk dat ik vanzelf m'n draai wel vind en zelf dingen ga bedenken of doen, maar voor nu is het nog een beetje wennen. Ze hebben wel immens veel kook- en bakspullen dus ik acht de kans groot dat ik een aantal keer lekker ga bakken hier.

Geschreven door KeesMaakopreis