Vanuit de drukke stad Medellín vlogen we om 7 uur 's ochtends (!) naar Santa Marta. In Santa Marta zelf is niet veel te doen, dus reden we gelijk met de taxi naar Bonda richting het volgende hostel. Met de taxi werden we onder aan de berg gebracht en met de motor taxi gingen we omhoog. 🛵 Dit was vrij spannend aangezien de zanderige weg vol met stenen lag. Uiteindelijk kwamen we heelhuids aan en stonden we binnen 20 minuten voor ons hostel. Omdat we zo vroeg vlogen, waren we dus ook heel vroeg op de volgende plek. De rest van de dag hebben we gebruikt om Doritos met guacamole te eten, te slapen en aan het zwembad te liggen. Het hostel ligt hoog in de bergen, dus vanaf het zwembad heb je een mooi uitzicht over de jungle. En dan het hoogte punt: 's avonds sliepen we voor het eerst in een slaapzaal, omdat de privé kamers heel erg duur waren. Voordeel: er was verder niemand in de slaapzaal, dus eigenlijk hadden we alsnog een privé kamer.

De volgende dag besloten we te gaan hiken. Eerst een hike van 40 minuten waarbij we een rondje zouden lopen en overblijfselen van een oude indianenstam zouden zien. Vond ik natuurlijk weer saai, maar net als in Amerika ga ik gewillig mee omdat Kees dit zo interessant vindt... Tijdens de hike kwamen we wel geteld één steen tegen, dus je kunt je wel voorstellen dat ik diep teleurgesteld was. Gelukkig was er halverwege de route een open plek waar je een mooi uitzicht had over een groot deel van de jungle. Weer aangekomen op de hoofdweg besloten we om nog een hike te doen naar een waterval La Amor. Op de aanwijzingen stond de eerste weg rechts, brug over, rivier aan je linkerhand houden en dan zie je vanzelf een bordje waar je heen moet. Je zou denken dat het dan niet te missen is, maar wel als je Jessica en Maaike Smeijers heet. Wij bleven maar lopen en lopen en lopen... Geen waterval en de rivier zat ondertussen aan onze rechthand. Vervolgens liepen er door een resort heen en daarna werd het pad steeds smaller en smaller. Halverwege kwamen we twee andere backpackers tegen die ook in ons hostel zaten en ook de waterval niet konden vinden (thank God). Na anderhalf uur (volgens de aanwijzingen was het 40 minuten) lopen kwamen we een heel klein watervalletje tegen. De andere twee backpackers gingen gelijk weer terug, maar Kees en ik vonden dit wel een mooie vervanging voor La Amor en zijn een tijdje op deze plek gebleven om te zwemmen en af te koelen. Eind van de dag wilden we nog een hike doen naar het Santa Marta viewpoint, maar het was al vanaf 14:00 uur heel erg hard aan het regenen dus dat hebben we overgeslagen en zijn lekker vroeg gaan slapen (met twee extra kamergenoten!).

De ochtend erna gingen we met de motor taxi naar het volgende hostel net buiten Tayrona Park. Omdat we ook hier weer vroeg waren en onze kamer nog niet in mochten, besloten we naar het strand te gaan. Dit was een heel mooi stuk strand waar een rivier uitmond in de zee. Zodra we ons hadden ingesmeerd en gingen liggen op onze handdoeken, vroeg ik mijzelf af wat ik daar in hemelsnaam deed. Het was echt bizar heet en ik moest me als een bezetene insmeren om niet te verbranden. Kees praatgraag was alweer een conversatie gestart met een surfende Colombiaan terwijl ik lag te verpieteren in de zon. Na een paar bladzijden van m'n boek te hebben gelezen rende ik naar het water. Maar helaas moest ik ooit weer boven water komen, want er moet ook geademd worden, waarna ik Kees vriendelijk doch dringend heb verzocht om onszelf naar de schaduw te verplaatsen.

Rond 15:00 uur gingen we terug naar het hostel om te genieten van onze privé kamer met balkon met hangmatten en badkamer met douche én bad! Ook die dag gingen we weer vroeg naar bed om de dag erna vroeg op te kunnen staan voor een bezoekje aan Tayrona National Park. We hadden onze kleine rugzak ingepakt en de grote backpack achter gelaten bij het hostel. Om 8:00 uur zaten we in de bus om te vertrekken. Eenmaal in het park kan je of één uur lopen naar het begin van de echte route of een busje pakken die je afzet. Drie keer raden wat wij deden. Nadat we uit de bus waren gestapt kon het hiken echt beginnen. Vol goede moed liepen we naar boven door de jungle, om na enige tijd een mooi uitzicht op het strand te hebben. Het volgende deel van de route was een heel stuk over het strand en uiteindelijk kwamen we uit bij een stuk strand waar we mochten zwemmen (bij grote stukken van het strand kan je niet zwemmen omdat ze stroming en golven heel sterk zijn). Hier hebben we even lekker afgekoeld en gechilld. Na een tijdje gingen we verder richting onze camping waar we zouden overnachten. Tijdens deze hike had ik het een beetje lastig, omdat het zo ongelooflijk heet was. Ik heb het nog nooit in mijn leven zo heet gehad. Mijn kleding en rugzak waren helemaal nat van het zweet. Het zweet en zonnebrand liep in straaltjes van mijn gezicht en eigenlijk van mijn hele lichaam. Bij Kees ook trouwens, maar voor de mensen die het niet weten: ik houd niet zo van hitte. Toen realiseerde ik me ook dat ik, vanaf het moment dat we naar de kust vlogen, geen moment droog ben geweest. Bedankt tropisch klimaat. Alles is constant klam door de hoge luchtvochtigheid. Ook mijn haar staat alle kanten op door het weer en mijn constant zwetende hoofdhuid. Dus je kan je misschien wel een voorstelling maken van mijn uiterlijk tijdens de hike. It ain't pretty.

Uiteindelijk waren we aangekomen bij de camping waar we even hebben gegeten. De camping zag er mooi uit en we hadden ook op internet gelezen dat dit de minst gore was van het hele park. Helaas werden we naar een ander deel van de camping gebracht, genaamd Don Pedro. En dit was een smerige, schimmelende, schurftige plek waar we met 20 mensen in een hokje met hangmatten moesten slapen. Als toppunt begon het ook nog een keihard te regenen. Maar op de camping was het een treurige bedoening en bovendien was het nog maar middag dus besloten Kees en ik met een andere backpacker die we van Salento kenden en tegen kwamen tijdens deze hike, om naar een strand te gaan dat we nog niet hadden gezien. Dit was zowaar een leuk avontuur en we hebben ons nog lange tijd in de zee vermaakt terwijl het pijpenstelen regende. Eind van de dag gingen we te paard terug naar de camping. Ook dit was een avontuur, want mijn paard had haast om iedereen in te halen en deed elke keer een poging om te rennen waardoor ik elke keer angstig achterom keek en zag dat het gat tussen mij en de rest van de groep steeds groter werd. Nadat we heelhuids de camping hadden gehaald begon de lol pas echt. Korte opsomming (thuis volgt de rest):

• Alles was doorweekt, ook onze rugzak
• Ik stonk
• We douchten in de buitendouche terwijl het regende
• Het was koud
• We sliepen in een verrotte hangmat
• We werden 100 keer wakker
• Alles was smerig
• Dit was onze ergste nachtmerrie en dan nog erger

Een paar uur later was er besloten dat onze zaal genoeg had geslapen en stonden Kees en ik om 6:00 uur naast onze hangmat. Als een stelletje dolle stieren stampten we het terrein af en door de rest van het park om de route af te maken. Eerste stop was bij het strand waar we hebben gezwommen (dit was wel erg lekker rustig en mooi!) en de tweede bij een andere camping om te ontbijten. Daarna wilden we via de tweede ingang naar buiten. Dit betekent dus dat we de route deden van de hoofdingang naar de zij ingang. Er was ons al gezegd dat we het beter andersom konden doen aangezien dat minder zwaar is, maar wij waren al via de hoofdingang naar binnen gegaan dus moesten we het wel zo afmaken. Die moeilijke hike zouden wij wel kunnen 👍. Het eerste deel was echt ontzettend zwaar. Het was letterlijk naar boven klimmen over rotsen en stenen. Bij sommige stukken lukte het niet eens om er zelf op te komen. Hierbij duwde Kees mij de stenen op en ik moest Kees vervolgens naar boven strekken om verder te kunnen. Dit vonden wij allebei nog leuk en grappig. Ondertussen begon ik te rieken als een stinkzwam door al het zweet, vocht en zeewater. Ik heb nog nooit zo'n geur geroken en al helemaal niet bij mezelf. Again: it ain't pretty. Maar nog steeds hadden we het naar ons zin en een paar uur bereikten we de 'top'. Dit was helemaal geen top, dit was een stukje berg waar hutjes stonden van natives. En bij top denk je dat je de rest van de route dus naar beneden kan lopen. Dit was dus niet zo. We bleven maar klimmen en klimmen. Deze keer welliswaar op een enigszins normaal pad en geen rotsen, maar het bleef omhoog gaan. Toen we een bordje tegen kwamen waarop stond dat we 5% voltooid hadden was het helemaal feest. Na een 7 uur durende
hike haalden we scheldend, huilend en stinkend de zijingang. Terug in het hostel sprongen we met een liter zeep onder de douche. Daarna renden we naar de bus om richting Palamino te vertrekken. Voorlopig gaan we hier een paar dagen blijven om te chillen en bij te komen van de nachtmerrie die Tayrona National Park heet.

Adios.

Geschreven door KeesMaakopreis