Vanmorgen eerst weer naar de supermercado in Zumaia want we hebben vergeten nootmuskaat mee te nemen voor op de sperzieboontjes. En eigenwijs als we zijn dachten we aan de kleur wel te kunnen vaststellen wanneer we met nootmuskaat te maken hadden zodat we niet eerst de spaanse naam opzochten. Toen we eindelijk bij het schap met kruiderij stonden bleek het nog niet zo eenvoudig te zijn te kiezen uit de diverse kleuren min of meer bruin. Dus werd het een gok en werd het comino molido. Bij thuiskomst bleek het komijnpoeder te zijn dus nu moeten we maar op zoek naar gerechten waar we dat in kwijt kunnen. Nu zit er een briefje in de tas met de goede naam!! We hebben ook sorbetlepeltjes gekocht want dat geknoei met het laatste restje jam in de pot zijn we zat.
Na de lunch gingen we weer op pad die kant uit. In een van de reisbeschrijvingen die we gevonden hadden op internet werd dringend aangeraden in Zumaia naar de kapel van San Telmo te rijden waar je een mooi uitzicht had op de flyschkust. Je was dan dicht bij het uitzichtpunt Algorri Mirador wat maar 2 km lopen er vandaan was. Helaas zagen wij geen bruine borden naar de kapel en ook niet naar het uitzichtpunt. Omdat ze er overal met de weg bezig waren raakten wij een beetje van de route af en kwamen we uit op een parkeerplaats met een bord waarop een van de vele wandelingen stond. Je kon er twee maken: de Elorriga route bovenover de klif waarvan wij toevallig al een uitdraai hadden en een ons onbekende route Baratzazarbak. Deze voerde naar beneden naar het strand en was ook maar twee kilometer. Het pad was breed, veel keien maar niet glad en meestal niet al te steil. Maar zonder afdaling kom je niet beneden dus was het af en toe toch een kuitenbijtertje. Redelijk vaak was het nodig om even uit te hijgen maar het loonde de moeite. Het strand was bezaaid met grote stenen die vaak de mooiste reliëfs hadden. Jammer genoeg te groot om mee te nemen. Ook de kust flysch was goed te zien. Het was er nog druk ook. Een stel wilde zelfs langs de kust lopen tot ze weer ergens naar boven konden. Veel succes met je geklauter dachten wij, over zand is makkelijker. De terugweg omhoog had dezelfde moeilijkheidsgraad als naar beneden: zwoegen! Binnen de kortste keren was de jas en de trui uit en hadden we allebei een natte rug. Maar het was een welbestede middag. Morgen wordt een rustdag om de spiertjes bij te laten komen. Ook de laatste dag hier; een beetje rommel opruimen zal ook geen overbodige luxe zijn. Dus vanavond vast eens kijken waar de volgende standplaats is want we willen toch nog een poging wagen om de kapel met de moeilijke naam die door de mist in de mist ging te zien. Vandaag was het bewolkt maar verder prima weer.

Geschreven door Joost.op.reis