Vandaag was een dag van uitersten: vanmorgen wakker geworden in een koude caravan ( 5 gr) en een paar uur later lekker wandelen in je trui en buiten op een muurtje je twaalfuurtje oppeuzelen.
In onze reispapieren vonden we gisteren nog de naam: Nacimiento del Rio Jucar. We hebben op Google even opgezocht waar dat precies was. Het bleek op een redelijke afstand te liggen en dus werd dat het doel voor vandaag. Onderweg zagen we ook nog verwijzingen voor een Nacimiento del Rio Cuervo, dat maar 12 km verder bleek te liggen. Die konden we er wel even bij doen.
Een groot deel van de route ging over de CM 2105, een weg waar we al eens over gereden waren maar waar het zo mooi is met ruige rotsen, ruisende beekjes en een stuwmeer, dat het geen straf was dat dunnetjes over te doen. De afslag naar de eerste Rio waren we bijna voorbijgereden. Een paar kleine blauwe bordjes verwezen naar de Cascade van de Rio en die weg ging ook naar de Nacimiento. Wat dat is weten we nu nog steeds niet maar we vermoeden dat het de bron is van de rivier. Vanaf een parkeerterrein was het een halve km lopen naar de waterval, dat is berg op over een vlakke weg prima te doen. Waar het wat minder vlak was hadden ze een net pad gemaakt. Omdat het hier kennelijk nog niet zo lang geleden gesneeuwd heeft was het doordat die nu dooide een gigantische blubberzooi. Gelukkig kunnen de wandelschoenen er tegen. De waterval was een tamelijk hoge, smalle waterval waar je dichtbij kon komen. Hier was niet zo erg veel volk op de been. We zijn nog een eindje verder gereden tot waar die vermaledijde Nacimiento moest beginnen en zijn het laatste stuk gaan lopen. Er was een mooi stroompje te zien, dat werd toegeschreven aan de heilige San Blas volgens de borden. Trouwens die had zijn eigen bidplekje achter een raampje met tralies in de muur van de berg! Hij had van allerlei goede dingen gedaan wat te lezen stond op een bord aan de kant van de weg. Dat hebben we maar voor waar aangenomen. Het stroompje heeft Dinie nog bijna een paar natte voeten opgeleverd, toen we via een paar stenen en een boomstronkje moesten oversteken om het pad te volgen. Dit hebben we niet afgemaakt; het duurde ons te lang voor we resultaat zagen in de vorm van een of ander. Er was alleen maar een modderige weg.
We hebben toen verder gereden naar de Rio Cuervo. Daar was het één groot volksfeest met wandelende, picknickende Spanjaarden. Onze gele nummerborden vielen goed op tussen al die andere witte. Drie parkeerterreinen vol en geen enkel plaatsje vrij. We hadden de moed al opgegeven maar zijn nog even verder gereden en hadden toen geluk. We konden de auto daar kwijt. Het was inmiddels zo lekker warm geworden dat de jas in de auto is gebleven. De toegang tot deze cascade ging deels over een plankier waar nog een heleboel dooisneeuw op lag. Oppassen en niet wegglijden! Waar het plankier ophield begon het geblubber pas goed. Maar als je zover bent gekomen wil je de rest ook zien en gezien de hoeveelheid volk die hier rond liep moest het wel de moeite waard zijn. Dat was het ook. Hier geen erg hoge maar wel een brede, over terrassen verdeelde waterval. Heel erg de moeite waard. Ook hier was de Nacimiento weer verderop te bewonderen maar dat hebben we onszelf geschonken. Het was inmiddels dik drie uur en we moesten nog een dikke 80 km terugrijden naar de camping waar een koud pilsje al lonkte. Dit was onze laatste excursie dag hier in Cuenca en naar onze mening een van de besten. Geen spijt dat we hiervoor Valencia hebben opgeofferd. Steden zijn niet zo ons ding; geef ons maar een mooi stuk natuur!

Geschreven door Joost.op.reis