Gisterenavond zochten we tevergeefs naar een restaurantje, maar alles was volzet. Dan maar naar de supermarkt om vis, red snapper it is! Ik maakte voor iedereen vispapillotes met gekookte patatjes (dat kennen ze hier niet) en alle bordjes waren leeggegeten.
Deze morgen waren Nate en Gigi in charge voor het ontbijt en aten we bagels met cream cheese en gerookte zalm. Omstreeks 9u30 vertrekken we met Jack en Ellen richting Charleston voor een plantage bezoek. Ik mag kiezen en ik ga voor de Drayton plantation. We betalen $32 per persoon en zijn net op tijd voor de geleide toer van 11u. Onze gids is Susan en vertelt ons dat Drayton de oudste plantage is die nog in originele staat bewaard is. Goeie keuze dus, want de andere werden allemaal gerestaureerd. John Drayton was de zoon van de eigenaar van de Magnolia platage, iets verderop in de straat, maar aangezien hij niet de oudste zoon was moest hij het op eigen houtje zien te redden. Op zijn 24ste trok hij in Dayton hall in. Het huis is ongeveer 1000m2. Zijn zoon Charles nam de zaak over, woonde hier ongeveer 40 jaar en had 100 plantages waar rijst, katoen en indigo werd gekweekt. Zijn eigendom besloeg 30 700 hectare! Ze hadden ongeveer 109 slaven in dienst waarvan er 15 in het huis werkten. Ze leefden vooral in de kelder, waar gekookt werd en waar ook 2 slaapvertrekken waren. Charles hield dagboeken bij waardoor er nu een schat aan informatie is, zo hield hij ook als één van de enige de namen van de slaven bij en pende hij dagdagelijkse dingen neer die slaven deden. Dumplin was bijvoorbeeld de kok, zij was heel belangrijk voor het gezin. Ook George, de butler werd regelmatig vermeld... hij had de leiding over de taakverdeling van de andere slaven en hield ook het vervoer per boot bij. Aangezien Drayton hall aan de Ashley rivier lag maakte de familie gebruik van boten voor bvb vervoer van slaven naar de verschillende plantages.
Vanaf 1870 verhuisde de familie richting Charleston centrum en werd het grote huis een 2de verblijf. In 1974 beslisten 2 neven om het huis te verkopen aan de National Trust, zij zorgden ervoor dat het huis wat opgeknapt werd maar lieten verder alles zoals het was. Ondertussen zijn ze met opgravingen bezig en hebben ze al meer dan 1 000 000 voorwerpen gevonden terwijl ze voorlopig nog maar 5% van het gebied hebben onderzocht. Op de foto's zie je ook pilaren die zich in de kelder bevinden. Deze stonden vroeger aan de voordeur maar werden door de eigenaars vervangen. Charles beschrijft in zijn dagboek dat er 27 slaven nodig waren om deze naar beneden te brengen. Na de rondleiding wandelen we nog even in de tuin en langs de rivier. Daar spotten we een slang, het blijkt gelukkig een ongevaarlijk exemplaar te zijn nl. de ratslang. We bezoeken verder ook nog the privy (een toiletgebouwtje met 7 wc's voor de familie) en een klein museumpje. Het is ondertussen bijna 14u, we rijden richting Charleston en stoppen bij Betty's voor een lunch'ke. We drinken voor het eerst homemade icetea en eten een broodje met kip en brie of beef tenderloin. Héél lekker! Na een kort overleg beslissen we om naar het centrum van Charleston te rijden en het Nathaniel Russell house te bezoeken. Een mooi huis, met een geweldige trappenhal. Dit huis was ook in het bezit van een plantage-eigenaar en ook hier woonden en werkten slaven. Dit huis is volledig gerestaureerd en heringericht zodat je je een goed beeld kunt vormen van hoe mensen in die tijd leefden.
Omstreeks 17u rijden we terug naar ons beachhouse, onderweg stoppen we nog even bij de supermarkt want Ellen wil heel graag een typisch Zuiders gerecht maken namelijk "Shrimp with grits". Voor diegene die het boek "Waar rivierkreeften zingen" gelezen hebben... zal dit wel bekend in de oren klinken. Het boek speelt zich namelijk hier in de buurt af.
Morgen gaat het opnieuw richting Charleston om de stad te verkennen. Bob is morgen jarig en dat gaan we vieren in een restaurant in Charleston, The Chubby Fish. Normaalgezien geraak je er niet makkelijk binnen maar Jack kent de eigenaar en regelde een reservatie.
(Morgen dus geen verslagje aangezien we pas laat terug zullen zijn)

Geschreven door Evas.reisblog