Goeiemorgen iedereen... ik dacht dat ik niets te vertellen zou hebben, maar dat draaide een klein beetje anders uit.
Eviva Mexico, zijn het de muggen niet... 't zijn de darmen. 🤷🏼‍♀️ Zowel Philip als ik hebben het vlaggen en hij nog net iets erger dan ik, vaneigens net voor de langste autorit van deze reis. Ik ga er verder niet te veel over uitweiden, maar gelukkig behoor ik tot de groep vrouwen die bij elke reis de helft van haar medicijnenkast in de valies propt. Enfin... beiden volgestopt met imodium, lactibiane én een middeltje uit de lokale apotheek vertrekken we, met de "fingers crossed" 🤞🏻en de billen toegeknepen richting Xpujil.
Zoals ik gisteren al vertelde passeren we, op de route ernaartoe, de Edznaruïnes. Na een uurtje bereiken we die en mijn pet staat goed, die van Philip iets minder... ik bezoek de site dus alleen terwijl Philip in de auto wat rust. Hij is ondertussen ook aan het niezen en snotteren, dus die allergie van mij was naar alle waarschijnlijkheid covid.
Ik neem wat foto's, uiteraard ook selfies, maar dankzij een vriendelijke Mexicaanse gids, wat creativiteit met stenen en de zelfontspanner heb ik er ook een paar mooie waar niet alleen mij kopke opstaat. Na een klein uurtje ben ik opnieuw aan de auto en karren we verder... helaas verloopt de reis niet zo vlot als we hadden gehoopt. De weg is een regelrechte ramp! Het is de ene pothole na en naast de andere. Sommige beslaan zelfs de volledige weg en dan is het zoeken hoe je erlangs moet. Ze doemen ook uit het niets op, waardoor ik meerdere keren bijna door de autogordel gelyncht word als Philip bruusk moet remmen😅. Ik zit als een havik met mijn twee handen op het dashboard en mijn neus ver tegen de voorruit geplakt en roep voortdurend: "Gat!" "Put", "Veel, veel", "Remmen remmen", "Links!", "Rechts", "Midden". Op deze baan kun je gewoon niet rechts rijden, je moet rijden waar er geen putten zijn. Geloof me als ik zeg dat we gedurende de hele rit evenveel links als rechts als in het midden van de baan hebben gereden. Het asfalt was op bepaalde plaatsen meterslang gespleten, alsof het opengebarsten was tijdens een aardbeving of vulkaanuitbarsting. Sommige van die spleten waren zo diep dat er al planten, ja zelfs struiken in groeiden… midden op de baan. 🙈Er was ook een paar kilometer goeie baan, maar daar was er voortdurend overstekend "wild" of er lag occasioneel een boompje op de baan of er was net een stuk berg op de rijweg gespoeld. Wat dat wild betreft, we zagen heel wat hagedissen en leguanen de straat oversteken. Op een bepaald moment liepen gewoon twee aapjes, zonder eerst links of rechts te kijken, zomaar voor onze wielen. Ook een slang moest op haar schubben terugkeren toen Philip voorbij zoefde, dat was wel een grappig zicht want die leek echt geschrokken. Een zwarte gier zat midden op de weg zijn lunch te verorberen en ahja... en in een klein dorpje passeerde ook nog wat verse foie gras voor onze neus.
Onnodig te zeggen dat Philip pompaf was toen we hier in het hotel aankwamen, hij ligt ondertussen te dutten terwijl ik dit verslagje typ.
En voor de foodies onder jullie, gisteren zijn we opnieuw in Maria haar cocina gaan eten, risotto met appeltjes en zeebaars. 't Was yummy!
De foto’s zullen voor morgen zijn maar ik kijk alvast uit naar jullie reacties 😉

Geschreven door Evas.reisblog