Bacalar is een paradijsje, helaas eentje zonder enige ontvangst of werkende wifi.
We gaan dus eventjes offline… de updates volgen binnen een paar dagen!

Hola, jullie zullen dit verslagje dus met vertraging lezen, maar ik typ het alvast op woensdagavond 24 juli. We brachten de nacht door in Xpujil en voor Philip ideaal dat er geen verdere plannen waren. Hij is na ons avondeten als een blok in slaap gevallen. Deze morgen voelde hij zich gelukkig wat beter en we beslisten om toch nog een allerlaatste (voor deze vakantie toch) Mayaruïne te bezoeken, namelijk "Becan". De bouw van deze stad dateert van 550 VC. De stad werd regelmatig aangevallen door Maya's uit het buurland Guatemala, er werd dan ook omstreeks 250 VC een muur opgetrokken rond de plaza's om de leiders en de elite te beschermen. Deze tempels liggen opnieuw in junglegebied, er is hier heel veel groen en sommige gebouwen liggen echt verscholen. Enige nadeel hier, voor mij toch, je bent verplicht om via een trap van één van de bouwsels naar omhoog te klimmen om de verdere site te bezoeken. 'k Moet eerlijk toegeven, het was met knikkende knieën en nog harder dichtgeknepen billen dan gisteren. Hier mag je in tegenstelling tot vele andere sites de bouwwerken wél nog beklimmen. Er is er weer eentje bij van 32 m hoog, met een ongelooflijk steile trap... Niet normaal, ik pas!
Van hieruit gaat het richting het paradijselijke Bacalar. De weg ligt er redelijk bij, maar wat een vrachtverkeer! We zagen zeker 1000 vrachtwagens en ik overdrijf niet! Het coole is dat hier nog steeds het type vrachtwagens zoals we die kennen uit de tekenfilm Cars rondrijden. We kijken onze ogen uit.
Misschien hebben jullie het wel al gehoord, hier op het schiereiland wordt er momenteel druk gewerkt aan de Mayatrein. Een treinspoor dat alle Mayasteden met elkaar zal verbinden. Het is een enorm project! John, een soloreiziger uit Londen, die we in Valladolid tijdens de Freetour ontmoetten, had er al een rit mee gemaakt. Hij vertelde hoe surreëel het was... wij staan er niet bij stil, maar hier rijden dus nog geen treinen hé! Veel mensen zagen er zelfs nog nooit één!
Hij vertelde ons dat je voor je de rit aanvangt verplicht naar een 30 minuten durende uitleg moet luisteren over: Wat is een trein? Hoe werkt een trein? Waar en hoe koop ik een biljet? Hoe stap ik op een trein? Hoe zit ik op een trein? En eens op de trein, is die leeg want de bevolking durft die nog niet te gebruiken.
Enfin, we hadden er gedurende de reis nog niet veel van gemerkt tot we in Xpujil aankwamen, want blijkbaar zijn ze nu tot daar met het aanleggen van het spoor. Het dorpje was veranderd in een stoffig apocalyptisch geheel met 100'den vrachtwagens geparkeerd langs de weg of op-en af aan het rijden met steengruis of andere materialen. Ook tijdens de route naar Bacalar is dus 95% van het wegverkeer, vrachtverkeer. Of richting de spoorlijn of richting de dumpplaatsen. De vrachtwagens krijgen ook steeds voorrang, daar wordt door medewerkers met rode vlaggetjes voor gezorgd. Zij houden het verkeer op de hoofdweg tegen zodat alle vrachtverkeer vlot in en uit kan rijden. Time is money, a lot of money als je de constructies bekijkt. De spoorweg wordt trouwens gebouwd door het leger, wat heel jammer is aangezien hier veel armoede en werkeloosheid is.
Omstreeks 14u komen we aan in ons hotelletje en zoals voorzien krijgen we de cabana met de mooiste view op "Het meer met de 7 kleuren". Wat een paradijsje en wat een zicht vanuit onze kamer! De lagune kleurt inderdaad allerlei tinten blauwgroen, dat komt omdat er stromatolieten zijn en omdat de lagune verschillende dieptes heeft. Bacalar is een beschermd gebied omdat het als één van de weinige plekken op aanrde stromatolieten heeft. Dat zijn lagen van bacteriën die al miljoenen jaren oud zijn, ze zorgen ervoor dat de lagune zoveel mooie kleuren heeft en ze zorgen ook voor een hoge uitstoot van zuurstof. We hebben deze namiddag een wandelingetje gemaakt en zijn in het centrum bij La Playita iets gaan eten. Morgen bezoeken we Los Cocolitos, maar dat lezen jullie de volgende keer wel.

Geschreven door Evas.reisblog