Tijdens onze boottocht gisteren gaf Tony, de gids, nog een paar adresjes om lekker en lokaal te gaan eten. Eentje ervan was Antojito's Doña Madal. Hij wist ons te vertellen dat Doña madal een vrouw is die elke dag de deuren van haar garage openzet, wat plastieken tafels en stoelen neerpoot en voila, er kan gegeten worden. Het lijkt ons wel een leuke ervaring, dus we wagen het erop. We rijden door een woonwijkje en inderdaad... een "garage" en gekleurde vlaggetjes. We mogen een tafeltje uitkiezen, alcohol wordt hier niet geserveerd maar ze hebben echt super lekkere "waters met een smaakje", we bestellen een limon/fresa en een maracuya. Wat het eten betreft... dat is een moeilijkere bevalling want ze spreken hier geen woord, maar dan ook geen woord Engels en alle gerechtjes hebben een typische naam. Het mannetje doet zijn best en expliceert wat alles is en welke ingrediënten er gebruikt worden. We kiezen er 4 uit, dus 8 stuks in het totaal. De smaken zitten heel goed en het is gewoon typische keuken à la mama. Het is er trouwens heel druk, er komen heel veel locals eten of zelfs afhalen. Wanneer we de rekening krijgen vallen we bijna steil achterover... 176 pesos (foto als bewijs!)= 8,80 euro voor het eten én het drinken. Ter vergelijking, tot nu toe betaalden we ong. gemiddeld 1200 pesos voor ons avondeten. De avond is nog jong en we hebben nog wat pesos over, dus stoppen we nog even in de "I scream" bar in het centrum. Tijd voor Philip om zijn bierapp aan te vullen, met een blauw biertje... ahja in de kleur van Bacalar.
Deze morgen hebben we nog even genoten van het zonnetje en het mooie zicht op de lagune en omstreeks 11u zijn we vertrokken richting Tulum. Het eerste deel van de weg ligt er weer erbarmelijk bij, maar voor ons rijdt een aftandse pickup met abuelo (opa) in de laadbak en die zigzagt aan 90km/u alle potholes voorbij. We zetten dus de achtervolging in... gedurende zo een 40 km hebben we een perfecte pothole gids. Wanneer ze ons verlaten en links opdraaien zien we dat achter het stuur een 2de abuelo zit met zijn 2 kleinkinderen naast hem en... dat die gammele bak zelfs geen voorruit heeft. My god, aan 90 per uur zonder voorruit gedurende 40km door één grote stofwolk... ze zullen die gastjes toch ook 'ns met den hogedruk mogen afspuiten en de vliegjes van tussen hun tanden halen! Voor de rest vlot het heel goed, we kennen nu ondertussen de Mexicaanse verkeersregels wat beter. Ik zet ze even op een rijtje.
1) Op een weg met 2 vakken kan je zeker met 4 naast elkaar (aangezien het fietspad ook als rijweg wordt gebruikt)
2) Als je voorbijsteekt moet je als tegenligger aan de kant gaan. (= op het fietspad rijden)
3) Snelheden worden duidelijk aangegeven, maar zijn puur decoratief.
4) Volle lijn (zelfs dubbele volle lijnen) idem... enkel decor
5) Passagiers horen in de laadbak zittend of liefst staand
6) Hier wordt NIET geritst!
7) Hier wordt NIEMAND tussengelaten!
8) Als je auto rijdt is het ok (geen bumpers, verschillende banden, geen achterlichten of pinkers, deuren die niet sluiten, gebarsten of zelfs geen voorruit, ... alles is toegestaan!)
Sommige auto's zijn zo roest dat ge u afvraagt hoelang het nog zal duren vooraleer het Flinstones wagentjes zijn.
Allez, maar voor de rest... het is hier heel tof en we amuseren ons. In Tulum eten we een late lunch en morgen gaan we een dagje op stap met Kristel een Belgische die hier woont en gidst. See you!

Geschreven door Evas.reisblog