Zoals ik al vertelde gingen we gisteren eten bij El museo de la gastronomica yucateca. Philip nam een biertje als aperitief (ahja, zijn untappd moet aangevuld worden😅) en ik wou de Sangria Yucateca wel 'ns proeven, best of both worlds zeg maar. Beiden heel lekker! Als voorgerechtje bestelden we empañadas van hondshaai, alweer heel lekker. Helaas schoot ik met mijn hoofdgerecht mis... ik wou persé het typische oudste Maya gerecht, relleno negro, uitproberen, maar dat was écht mijnen tand niet. Philip ging voor de pollo pibil en die was super! Na het avondeten had ik nog een kleine verrassing en nam ik Philip mee naar Bird, een muziekcafé met allerlei speciale biertjes op tap. Blij dat hij was!! (Ik heb weer goeie punten gescoord! 🥳)
Deze morgen gingen we wat later ontbijten, aangezien we tot 12 uur de tijd hadden om uit te checken. We vertrokken uiteindelijk rond 11u richting Hacienda Yaxcopoil, deze werd gesticht in de 17de eeuw en betekent in Mayataal "Plaats van de groene populieren". Tijdens de hoogtijdagen werd Yaxpocoil, vanwege zijn omvang, beschouwd als één van de belangrijkste landgoederen. Het was toen maar liefst 11 000 hectare groot! Daar blijft nu nog ongeveer 3% van over. Momenteel wordt er opnieuw gerenoveerd en is het omgebouwd tot een museum dat een waarheidsgetrouwe voorstelling maakt van de pracht en grandeur van toen. Je kan er ook nog de machinekamer bezoeken waar de oude versnipperingsinstallatie van de henequen of agave staat. De motor ervan werd in 1913 in Hannover vervaardigd en de machine is tot 1984 in gebruik geweest. Henequen was lange tijd big buisiness. De hacienda werd van vader op zoon doorgegeven en is tot op heden nog steeds eigendom van de originele familie. We waren er helemaal alleen, namen wat foto's en wandelden er een dik half uur rond. Vandaaruit gaat het naar El Mirador de Muña, dat blijkt een beetje ontgoochelend. We worden er opgewacht door een Mexicaanse Mayaman en 2 kinderen op blote voeten die Duitsers blijken te zijn. Als ik hen hier over aanspreek zeggen ze dat ze de eigenaar helpen omdat die geen Engels spreekt. Beetje vreemde situatie. We betalen de gevraagde 40 pesos en gaan naar het uitkijkpunt. Een trapje omhoog en dat is het. Het uitzicht, is mooi, dat wel. Eens terug bij de inkom vraag ik of we daar nog wat kunnen rondwandelen, eerst krijg ik een ja en daarna kost het plots 50 pesos, daar heb ik nu eens echt geen zin in. We rijden dan maar verder richting hotel, maar aangezien we nog wat te vroeg zijn stel ik voor om Kabah te bezoeken. Dat is zeker géén tegenvaller, integendeel. Ook hier zijn we praktisch alleen. Zowel Philip als ik genieten van de rust en stilte, zalig dat we hier niet in een mensenzee waden. De Mayaruïnes zijn ook prachtig, minder imposant dan Chichén Itzá, maar we zien hier veel meer details. Echt wauw!
Een leuk detail: in Rio Lagartos had onze kamer een muurschildering van een prachtige vogel, met ernaast de Maya legende van de Parajero reloj vogel. Je raadt het nooit... we zagen die prachtige volgel in het echt op de site van Kabah! Ik slaagde er ondanks een 20tal pogingen niet in om hem duidelijk op camera vast te leggen, maar ik voegde een foto van internet toe zodat jullie ook een idee hebben.
Daarna ging het richting hotel The pickled onion, een ecohotel in een jungleomgeving. En dat zullen we geweten hebben, de kamers zijn mayahutjes, met een dak van palmbladeren. Toen we de kamer binnenkwamen lag het bed en de vloer vol met kleine kevertjes. Het was beginnen regenen en dan vallen die blijkbaar uit het dak. Ik meldde dit uiteraard en de vriendelijke man aan de receptie verzekerde ons dat we een andere kamer zouden krijgen. Wij dus mee naar het andere hutje, bleek daar ook een zee van kevers te liggen! Uiteindelijk kregen we een upgrade en een hoop verontschuldigen erbovenop. 's Avonds aten we hier, want The pickled onion is pretty much het enige restaurant hier aangezien we in the middle of nowhere zitten! Nu hopen dat we kevervrij blijven want het onweer barst opnieuw los en het giet pijpenstelen! 🙈

Geschreven door Evas.reisblog