Zoals ik gisteren al vertelde, staat er vandaag een "Flamingotour" gepland met Paco. Om 5u zijn we uit de veren en om 5u45, de zon is net opgegaan, staan we vertrekkensklaar aan de boot. Paco arriveert 5 minuutjes later. Reddingsvesten aan en vertrekken maar! We varen aan een rustig tempo terwijl hij uitleg geeft over de mangrove. Er zijn verschillende soorten mangroves. We zien de rode mangrove, bij deze soort groeien de luchtwortels van boven naar beneden tot de tippen in het water zitten. (Zie foto). De witte mangrove groeit hoog en beschermt het dorp tegen orkanen en felle windstoten en de zwarte mangrove is een laag groeiende mangrove die het zoutwater zuivert en filtert. Hoe ze aan hun "gekleurde naam" komen? Wel, doordat de respectievelijke wortels die kleur hebben. Een beetje later zien we de Fregatvogel, zijn vleugels hebben een spanwijdte van 2,5 m. Hij zit, naar de zon gericht, op een een aanwijzingsbord met een geopende bek en een bewegende keel. Paco legt uit dat hij dit doet om z'n keel bacterievrij te maken.
Dit mangrovegebied is 80 km lang en strekt zich uit langs de kust van San Felipe tot aan die van El Cuyo. We spotten er onder meer een ibis, een zwarte havik, een visarend, een zoutwater krokodil, een heron en uiteraard Amerikaanse flamingo's die hun mooie roze kleur verkrijgen door hun voedsel. Flamingo's zijn monogame vogels en leven ongeveer 20 à 25 jaar. Ze leggen slechts 1 ei per jaar.
Met een koel, nee gewoon een briesje door de haren is het aangenaam vertoeven op het water. Tot slot varen we ook nog naar de grootste zoutfabriek, hoe dichter we bij de zoutwinning komen hoe "rozer" het water wordt door de hoeveelheid zout erin en de weerspiegeling op het wateroppervlak. We meren er even aan. Het briesje is verdwenen en de hitte valt als een blok beton op ons hoofd. Paco zegt dat de gevoelstemperatuur er nu ongeveer 40°C... het is 8u30 begot! Maar het levert wel aparte foto's op met mooie weerspiegelingen van de wolken. Ietsje verder bevindt zich Las Coloradas, oftewel het roze meer, maar Paco legt uit dat het, door de hevige regenval van de voorbije maand, momenteel niet zo roze kleurt. We schrappen het dus uit onze planning. We stappen terug in de boot en snoeven nu in volle vaart terug naar ons hotel. Wanneer we aanmeren hebben we het gevoel dat we er een gratis facelift bijgekregen hebben, alles strakgetrokken. Haha. Deze tocht komt zeker en vast op het lijstje van de hoogtepunten. In het hotel staat ons ontbijttafeltje al gedekt, we zijn de enige klanten en het ontbijtje wordt à la minute voor ons bereid. Na het ontbijt chillen we nog even op de kamer, pakken de valiezen opnieuw in en dan gaat het richting Mérida. De langste rit (2u45) tot nu toe en een ideaal moment om iets meer over het Mexicaanse verkeer te vertellen. Bij momenten heb ik het gevoel dat we in een videogame van Mario Kart zitten, waar we voortdurend obstakels moeten ontwijken. Out of the blue diepe putten in de weg, verkeersdrempels die, geloof me, gecamoufleerd zijn, ja... zelfs een schildpad van een 40 tal cm groot, in het midden van de weg. Als je dan aan een snelheid van 90km/u komt aangereden is remmen uiteraard geen optie. Philip mikt hem dan maar tussen de twee voorste wielen. Geen schildpaddensoep dus vanavond! :-) Mexicanen in het verkeer... cowboys zijn het! Het gebruik van richtingaanwijzers en het rijden binnen je eigen baanvak, daar staan hier volgens mij zware straffen op, want niemand doet het. Met z'n vieren op de brommer echter... dat zien we voortdurend! Vader aan het stuur, moeder achterop, zoonlief ertussenin en de baby... langs de zijkant, bengelend onder moeders linkeroksel aan 50km/u! En niemand draagt een helm, het is te zot voor woorden. Maar Philip navigeert heel goed en doet al vlot mee met die gangsters!
Deze namiddag zijn we in Mérida aangekomen en hebben we een kleine wandeling gemaakt richting centrum. Het saunazweet gutst alweer langs ons lijf. Drukkend warm... er hangt duidelijk onweer in de lucht! En ja hoor, terwijl we onze conchinita pibil verorberen kletst het eruit. Kort maar krachtig en na een kwartiertje staan de straten blank, maar... er is weer zuurstof in de lucht en de temperatuur is wat draaglijker. Morgen verkennen we Mérida, maar jullie krijgen al een klein voorproefje via de foto's. Tot morgen!

Geschreven door Evas.reisblog