Op een gegeven ogenblik ben je klaar met rijden. Bij de een is dat gepland, hij of zij hebben ‘s morgens bij vertrek exact bepaald waar de reis die dag naar toe gaat. Bij de ander, meer het ‘le c’est faire’ type, ziet wel waar het uitkomt. Wij zijn een beetje van dat laatste. Lijkt wel relaxed, maar heeft hier en daar wel wat scherpe kantjes. Want soms kom je ergens dat je denkt: ‘Bouke en Geke (en natuurlijk ook Mukkes), nee nooit meer iets van gehoord!’.
Maar de meeste keren gaat het best wel goed. De laatste kilometers gaan meestal over wat onbeholpen weggetjes (we zitten nu in Spanje). Overhangende olijf- of kurkbomen, eenrichtingsverkeer waar altijd iemand tegen de stroom in rijdt en jou voor gek verklaart, een cementwagen die aangeeft dat het nog maar 5 minuten duurt, dat worden er natuurlijk 55. Hadden we maar beter Spaans moeten leren.
Maar dan wat verwaaide vlaggen (nooit een Nederlandse), een poort, een receptie en 2 vierkante meter waar je je camper moet parkeren om je aan te melden. Nu al lachen dus.
Paspoorten, portemonnee en je ACSI-kaart voor de korting. We blijven natuurlijk Nederlanders! Of er ruimte is voor je camper. Vaak zit er een oudere dame achter de balie. O ja de balie. Jaren 70, schrootjeshout, een stuk coronaplastic met daaraan A4-tjes met info in het Spaans, een belletje (zo’n metalen botervlootje), een rek met 587 foldertjes met attracties in de omgeving en dan natuurlijk de dame.
Deze begint een stortvloed van woorden die een minuut of 5 aanhoudt. Daarin legt ze uit dat er ruimte is.
Paspoorten worden gecontroleerd en gekopieerd. Bij een maakte ik mee dat het paspoort naast mijn hoofd gehouden werd. Ik leek er niet op, maakte ik uit haar woorden op. Maar dat was dan ook het paspoort van Geke.
Je krijgt een plattegrond in de handen gedrukt en met pen wordt aangegeven wat je plaats is en hoe je moet rijden.
Globaal gaat het bijna overal zo. Met leukere uitschieters naar boven en anekdotischere naar onder. Elke keer weer een verrassing.

Geschreven door Bouke.blogt