12 februari, zo’n 3 maanden verder sinds het laatste blogje. Nu vind ik ‘het was een rollercoaster’ een zeikuitdrukking, maar die maanden waren zo nu en dan wel kermisattracties waardig.
Zo is ons huis zolangzamerhand gaan lijken op een spookhuis. Schemer in verband met steeds minder lampen. Witte vlakken op de muren, keurig afgekaderd door houtstookrookverkleuring, waar voorheen schilderijtjes en familieportretten hingen, tafels zonder stoelen en een lege boekenkast. Je gemoed als een draaimolen dat draaierig wordt van de gedachten over datgene dat we gaan doen. En dan de botsautootjes, waarbij Geke in het ene autootje zit en ik in de andere. In het begin schuif je nog redelijk in overeenstemming over de baan, maar gaandeweg worden de botsmomentjes wat heftiger. Tot zelfs de momenten dat een van ons bijna letterlijk het autootje uitvloog! Discussies over wat wel of niet weg kan, wat wel of niet in de opslag gaat, wat wel of niet de bus in kan. Om over wat je moet vragen voor spullen op marktplaats nog maar te zwijgen. Daar blijkt dat waarde van spullen andere vormen aanneemt dan dat zeker ik in mijn hoofd heb. Dat uitgangspunt verkoopt namelijk niets en blijf je zitten met je goeie spulletjes.
Zo zie je dat, net als op de kermis, de verschillende emoties alle kanten op gaan.
Heel boeiend allemaal, zullen we maar zeggen.

Geschreven door Bouke.blogt