Mukkes is mee. Mukkes? Ja, Mukkes onze hond. Aan diverse mensen uitgelegd wie en wat er allemaal meeging op onze reis.
‘Nemen jullie de hond ook mee?’ Was dan de vraag. ‘Ja, die gaat ook mee.’ Om er aan toe te voegen dat ik Geke het dilemma ‘ik mee of hond mee’ niet durfde voor te leggen, uit bezorgdheid dat de keuze dan mogelijk niet op mij zou vallen.
Al met al moeten voor ons de puzzelstukjes nog wat in elkaar vallen. Voor Geke en mij is het volgens Jannie een soort rouwproces. Afscheid van nagenoeg alles wat je bekend is.
Voor Jesse is het de uitdaging om de hele dag met 2 bejaarden opgescheept te zitten. Aankijken tegen een met mond open dutje doende man en dealen met een moeder die het fijn vindt om weer te zorgen.

Maar terug naar Mukkes. Het logisch vinden dat oren en staart niet gecoupeerd horen te worden, maar het ritmisch rammen met staart tegen de koelkastdeur is soms wat irritant.
Hij krijgt op advies van de dierenarts eten uit een bak wat qua gemak lijkt op een martelwerktuig (foto 1.) Vooral als er stukjes sla door haar eten zit, die gaan er al likkend heel moeilijk uit. Grommend wordt de bak bewerkt.

Mukkes is inderdaad een ‘haar’, hoewel vaak aangemerkt met ‘hij’. Uiterlijk is het ook een kerel. Dus ook hier genderproblematiek. Goed dat ze niet meedoet met zwem-wedstrijden.
Ze heeft een plek op de bank dat grenst aan de tafel. Tijdens het eten gescheiden door een plank (foto 2). Jesse en ik vinden daar wat van, maar moeders wil is wet.

En dan de grande finale als we ‘s avonds gaan pitten. Geke sluit af met: ‘Welterusten Mukkes, vrouwtje houdt van je. Ik volg quasi mopperend met: ‘Baasje niet!
Jesse bekijkt meewarig het toneelstukje.

Geschreven door Bouke.blogt