We reizen met z’n drieën en Mukkes. Qua ruimte is dat soms wat passen en meten, maar dat gaat tegenwoordig wonderwel fantastisch. En het heeft voordelen voor wat bv navigatie.
Kort gezegd: rijden we plat en rechtuit is Geke de mistress, rijden we berg en bocht dan is Jesse de ster.
In het laatste geval barricadeert Geke de achterkant van de bus. Doet oordoppen in, zet een soundsilencer op haar hoofd. Doet een kussen voor haar ogen en kruipt onder het dekbed.
Ik moet zeggen dat rijden in Andalusië in de bergen ook wel een uitdaging is. Zeker als je niet precies weet waar je terecht komt.
Casa La Paz (waar we moesten zijn) ligt redelijk hoog en de weg ging van goed asfalt naar gebrekkig onderhouden asfalt naar iets wat op een grindpad leek en uiteindelijk naar een pad met kloven, gaten, sinkholes en rotsblokken. En tot algeheel leedvermaak, links nogal diepe afgronden zonder overtuigende afzetting van hek of rail.
T zweet stond niet alleen mij op het voorhoofd, maar Jesse werd naast mij ook wat stilletjes.
Maar wat een plek als je er bent. Buiten de herrie van de natuur, complete stilte. Uitzichten, fenomenaal. Enorme gieren boven uitstekende rotsen. Een heerlijke plek om met onze camper te staan.
Nog een aardig te vermelden is dat het vlakbij El Chorro is. Een prachtige wandelroute waar enkele jaren geleden, heel pittoresk, nog 7 mensen het ravijn zijn ingestort. Dat dit fataal afliep hoef ik denk ik niet te vermelden. Tegenwoordig is de route geheel vertourist, dus zonder onoverkomelijk gevaar. Wel boeken van te voren, anders kom je er niet op.

Geschreven door Bouke.blogt