Oops I did it again 🙃

Gisteravond heerlijk gegeten. Was er om 20.00 gelukkig, want rond 21.00 was er niet meer binnen te komen. Geen ontmoetingen. Alleen wat app contact met Agnes en Simon over hoe het gaat en waar we zijn.
Als ik rond 23.00 mijn licht uitdoe blijk ik met mijn raam precies voor een lantaarnpaal te zitten. Alsof de zon schijnt in mijn kamer. Nu kan ik op het strand prima slapen dus ik zag geen probleem, maar dat werd het dus wel. Geen oog dichtgedaan tot rond 6 uur vanmorgen. En om half 8 ging de wekker. En ik heb de hele nacht mijn benen gevoeld.

Ik besluit om mezelf een klein cadeautje te doen en met de trein een kleine 8 km de route in te korten. Alleen was het naar het station al 1,5 km 😂. Al met al, niet veel winst, maar wel net voor een plensbui op een terras voor koffie in Arcade.
Ik wacht het ergste even af en hoop Katelijne nog te treffen, maar die is misschien al voorbij. Wel zie ik Trish en Kyra voorbij lopen. Even een praatje en ze zijn door.
Dan besluit ik dat er geen afwachten aan is en ga in de regenkleding van start. En dan gaan ook de hemel sluizen open. Het komt echt met bakken naar beneden. Een hoop pelgrims gaan schuilen want dit is echt geen doen en helpt geen regenkleding tegen. Eerst sta ik buiten onder een afdak met toevallig Nederlanders. We hebben het over te dure regenjassen die met dit weer toch nog gaan lekken.
Dan besluit ik binnen nog maar een koffie te doen en kom Trish en Kyra weer tegen. Als ik wil afrekenen blijkt mijn koffie al betaald. Heel lief van ze. We zitten bij de brug van Pontesampaio. Zie de verschillen met regen en zon. Want na een half uur schijnt de zon weer. De regenkleding uit en klimmen, klimmen, klimmen. En ja hoor, daar is de regen weer. Binnen 5 minuten alles weer aan. En zo gaat het nog een aantal keer. Aan en uit… De regenjas steek ik tussen mijn lucht ruimte, de broek hou ik maar aan, daar heb ik weinig last van.

Waar ik wel last van heb is de drukte. Het is sinds vandaag met tijden polonaise lopen, maar als iedereen je voorbij stuift en ik voetje voor voetje zorg dat mijn voeten goed op de ongelijke stenen staan en dus als een schildpad vooruit ga is dat niet goed voor mijn moreel. Leermomentje… ik weet het. Maar meer mensen betekent gek genoeg ook minder contact. En ik heb het zwaar!
Het klimmen en dalen komt niet gemakkelijk en het is warm in de regenkleding. En pas 3 km weg… dit wordt een dag zonder einde.

Maar voetje voor voetje gaan de kilometers toch voorbij. Ik stop voor een stuk chocolade uit mijn rugzak, maar ik heb echt voedsel nodig. Dat kan pas over 4 kilometer, zeker een uur lopen nog. Pfffff

Dan is er eindelijk het bordje café, maar moet weer 50 meter klimmen, geen zin in. Ik moet zin maken, want er moet voedsel in.
Aangekomen is er geen stoel vrij. Ik sta daar met hangende schouders en mijn hoofd gebogen. Dan vind ik een stoel. Rugzak af en zitten. Alleen bestellen aan de bar. Dat betekent weer een trap op. Gelukkig krijg ik een bijna heel vers gesmeerd brood en drankje snel mee. Het is voor een hele week 😂.en ik ben zo moe, zo moe. Rustig eten en kijken hoe ver ik kom. Ik heb toch al 8 km, nog 4,5 en dan nog naar mijn hostel. 1,5 à 2 uur…
Maakt niet uit hoe lang vertel ik mezelf, als je er maar komt.

En dan eindelijk loop ik Pontevedra in. Ik hoopte op een mooie brug, maar de oude stad ligt aan de andere kant van de stad. Ik zie het hostel war Katelijne slaapt. We hebben half afgesproken om vanavond samen te eten, maar we zitten minstens 2 km uit elkaar. Kan wel janken.. no way dat ik dat hele eind weer terug ga vandaag..
Dan een foto op de app van Katelijne met Trish en Kyra. Oh, gezellig die zitten bij elkaar. Ik moet afwachten wat ik weer tref.
Dan begint het oude centrum, mooi en hoop terrasjes. Nu op zoek naar mijn hostel. Ik slof er eerst voorbij, maar dan ben ik er!!

Op mijn slaapzaal 2 dames Jenny uit Engeland en Becky uit Hongkong, maar die woont in Spanje
De douche is vrij en onder de regendouche begin ik me weer beter te voelen. Ik besluit om nog een rondje oud centrum te gaan doen en dan terrasje in de zon voor mijn verhaal van vandaag.
Ik app Katelijne dat we wel erg ver uit elkaar zitten en dat samen eten nu wel niet zal lukken?
Ze appt dat ze zo moe is en pijn in haar voeten heeft, maar als ik haar app dat ik er zo doorheen zat vandaag spreken we af om elkaar halverwege te treffen. Yeahhh, gezellig!

2 manke Nelissen ontmoeten elkaar op , niet gelogen, de Rua de Peregrina. We gaan de kerk van de Peregrina in en krijgen beide een bidprentje ( die moet ik nog vertalen😊)
Dan een terrasje. We willen tapas, maar ja, 4 uur geweest, de keuken is dicht. Katelijne zegt, maar ik heb zo’n honger. Krijgen we toch een stukje stokbrood met tortilla. We vragen wat olijven en krijgen nog 2 keer zo’n stukje stokbrood met tortilla en kaas. Die ober snapte het!

Nu besluiten we toch om in de buurt ons laatste avondmaal samen te nuttigen zonder tot 20.00 te hoeven wachten. Het wordt pizza. Ook hier wordt op speciaal verzoek onze smaak gemaakt. Nog samen op de foto en een omhelzing en dan is het gedag zeggen. Dank je wel voor de mooie dagen en belevenissen en wie weet tot ooit.

Bijna terug bij mijn hostel zie ik dat er een kleine processie staat te beginnen. Tadaaaa dat kan ik ook weer aftikken.
Nu alleen nog verslag schrijven en de voetjes omhoog. In mijn kamer raak ik in gesprek met de twee andere dames. Ze hebben nog een flesje wijn, zodat we straks lekker slapen. Die delen we in de keuken op het moment dat er op onze slaapzaal de andere 3 bedden worden gevuld met een Spaanse mama, zoon en dochter

Geschreven door Yolanda.opreis