Ik dacht gistermiddag gewoon beneden bij de bar te kunnen eten, maar toen ik na het douchen beneden kwam was hij gesloten. Ook de drie volgende plekken waar ik binnenliep, helaas gesloten. Nee toch? Moet ik tot vanavond 8 uur wachten? Dat trek ik niet. Maar gelukkig vind ik een plek waar ik wel een plato combinados kan bestellen, dus probleem opgelost en het buikje gevuld.
Op de weg terug langs de supermarkt om nog wat te drinken voor vanavond en water voor morgen te scoren en dan lekker de beentjes laten rusten.

Vanmorgen al om 6.15 wakker van een paar olifanten op de gang, dus maar heel langzaam me klaar gemaakt voor vandaag. Ik kan de route oppakken als ik om de hoek de Rua de Urzaiz anderhalve kilometer omhoog loop. Dat is mazzel. Om 8 uur de deur uit en 5 minuten later vind ik een plaats voor ontbijt. Helaas was het brood nog niet bezorgd, dus werd het koffie met yoghurt en een stuk cake van het huis.
Dan weer opstarten…
Ik heb mega veel stoplichten die allemaal op rood staan, dus iedere keer als een soort manke Nelis weer opstarten, maar ik loop tenminste. Na de eerste passen gaat het steeds beter.

Eenmaal boven Vigo is er een mooi uitzicht op de baai beneden. Ondanks dat de weerapp de hele dag regen voorspelt loop ik in korte broek en korte mouwen met de regenjas voor het grijpen op mijn rug en de regenhoes over de rugzak. Het is 14 graden en ik zie stukjes blauwe lucht tussen de donkere wolken. En zelfs een regenboog.

Als ik 5 á 6 kilometer heb gelopen hoor ik ineens mijn naam roepen. Huh? Achter mij vanaf een wel hele steile helling komt Katelijne mijn kant op. Ze is wederom dolblij dat ze me ziet. We kletsen bij over de afgelopen dagen en gaan vandaag samen verder. De route gaat na de bebouwing door het bos en heet de Senda de Agua. We komen langs een waterval en een kunstwerk van een vis op de rotsen.

Katelijne vertelt me een verhaal dat ze er helemaal doorheen zat een dag eerder en er nergens iets te eten te krijgen was. En dan regelt de Camino het weer. Een groep fietsers zag haar gaan. Gaat het goed? Ja… Heb je water? Ja… De fietsers zagen dat ze koolhydraten nodig had en gaven haar een energy reep. Ze zegt dat de tranen haar in de ogen schoten door die reep die op het juiste moment kwam. Ik snap haar zo goed. De tranen schieten bij haar verhaal ook in mijn ogen. Ze belde haar dochter al huilend met het verhaal en die zei:” Mam, het is maar en reep”
De Camino doet dingen met een mens die je thuis niet uit kan leggen.

Wanneer we trek in koffie hebben staat er een paar meter verder ineens een aanwijzing voor een café. Helaas alleen een automaat en alles is er zeiknat. We schieten een stukje verder een man aan en vragen of er nog iets is.
Na 1 1/2 kilometer zou er iets moeten zijn dus door.
We bereiken de bar precies op het moment dat de eerste druppels vallen en zijn op tijd binnen.
Katelijne vertelde me van een groep mannen uit Nederland en Duitsland waar ze een leuke avond mee heeft gehad. En laat diezelfde groep daar nu ook weer aan tafel zitten😂

We eten een voedzame linzensoep en een koffie met een koekje. Dan kunnen we er weer tegen.

We moeten nu de regenjas aan en weer uit, want echt door regenen doet het niet. De afdaling naar Redondela is over een stijle asfaltweg. Voorzichtig voetje voor voetje gaan we naar beneden en dan begint het echt te regenen. We duiken een naar later blijkt smerige bar in voor een afscheids koffie. Katelijne slaapt een kleine 4 km verder als ik. Wie weet treffen we elkaar morgen weer in Pontevedra. We hebben nummers uitgewisseld.
Ik word bij de deur van mijn hostel afgeleverd en we zeggen gedag.

Prachtig plekje weer. Kamer voor mezelf en gedeelde badkamer. Na het douchen op zoek naar de supermarkt. Al snel kom ik Judith tegen. Zij kwam in Oia binnen net voor ik vertrok.
We besluiten samen wat te drinken op het terras.
En zo is de middag weer voorbij.
Straks nog wat te eten scoren en op naar morgen

Geschreven door Yolanda.opreis