Na een onrustige nacht ontwaak ik vroeg. Vandaag geen risico's. Ik ben meteen klaarwakker en spring onder de douche. Over 5 uur verenigd met mijn liefde. Zou niet liever wil dat het al zo ver is, tevens boezemt het me ook angst in.

Gisteren, mijn laatste dag zonder haar langs mijn zijde beleefde ik maar met halve aanwezigheid. Ik bezocht onze groep van de driedaagse trektocht naar Amboro op hun hostel 'El Jardin'. Daar rakelde we verhalen op van die drie fantastische dagen. Doch was ik een beetje in mezelf gekeerd. Overdenkend aan de mogelijke scenario's die zich zullen voordoen als ik terug oog in oog sta met mijn muze.

Men moest allen lachen met mij die zijn mond niet kon houden over de dag die komen ging. Ja Brecht, we weten dat u vriendin morgen komt. En ja, we zijn blij voor je. Lien die eens in hetzelfde schuitje zat, en ook haar vriend na 3 maand gemis weder zag verzekert me dat het allemaal snel terug zo zal zijn als je het herinnert. Helemaal zeker ben ik daar nog niet van.

Na drie maanden alleen ronddwalen op de fiets ben ik niet meer de Brecht van vroeger. Ook zij zal veranderd zijn. Ik kan alleen de woorden van Lien herhalen om mezelf gerust te stellen. Die dag vloog aan mij voorbij en met mijn hoofd en hart was ik al lang bij haar.

Nu vandaag is het dan zo ver. Alles moet perfect verlopen. Op weg naar de Trophy standplaats, de gedeelte taxi's koop ik wat fruit en broodjes. Als ze van de vlieger afstapt zal ze zeker en vast honger hebben. Oh en dorst misschien ook, snel loop ik terug naar de winkel voor nog een grote fles water. Hier in de vroege morgen belet ik mezelf er al op veel moeite te hebben mijn zenuwen onder controle te houden. Met de ene sigaret steek ik de andere aan en stilzitten is haast onmogelijk.

Drie maanden elke dag over haar geschreven en gedroomd. Drie maanden alleen kunnen communiceren met behulp van al die elektronische blitse apparaatjes. We hebben weliswaar ook briefpost naar elkaar gestuurd, gegeurd met elkaars parfum om dan helemaal weg te dromen, maar met meer dan 3 weken tussen verzend en aankomst maakt dat het toch maar een beetje moeilijk. En how, begrijp mij niet verkeerd. Ik ben zeer dankbaar dat we in deze hedendaagse elektronische wegwerp maatschappij de mogelijkheid hebben om ons zo te verbinden. En dat ik haar zelfs in kleinste dorpjes soms even horen kon. Het gemis was steeds weder daarna weliswaar groter geworden, maar bij aanzien van haar snoet ging er telkens weer een golf van geluk door heel mij lijf.

Drie maanden blijven drie maanden. Maar als je reist krijg je een heel andere perceptie van tijd. Een dag hier lijkt wel eindeloos. Zoveel mogelijkheden om de dag te vullen, zoveel wegen die ik kan inslaan. Zovele kilometers die ik heb te verslijten en uitdagingen die ik moet aangaan. Met mezelf in gesprek gaan of een praatje slaan langs de weg. Dagen leken soms wel weken. Op het eind van de dag was ik dan ook telkens blij als ik een kruisje kon zetten over de dag, weer een stapje dichter bij mijn meisje. Evenwel, in tegenstelling tot het gevoel thuis. Waar een maand soms maar een week leek te duren, heb ik hier het gevoel dat ik veel langer onderweg ben geweest dan drie maanden. Niet zozeer door de tijd, maar door het beleven van een heel andere wereld. Met twee wielen onder me dolend door het grote Zuid-Amerika. Helemaal alleen. Zo ver verwijderd van het dagelijks leven thuis. Zoals nieuws dat we vernemen op de radio of de televisie waar we aan de bushalte of bij de bakker ons ongenoegen over uiten waar ik al maanden geen deel meer van uitmaak. De roddels van vrienden en kennissen waar we vol van verbazing onze monden niet over kunnen houden, bezoeken van winkelketens waar we onze huis voorraad wekelijks inslaan en andere zaken die onze drukke levens elke dag opnieuw weten te vullen. Ik hoor daar niet meer bij. Ik ken dat niet meer in de wereld waar de afgelopen maanden mijn verhaal zich heeft afgespeelt. Hier kamp ik met heel andere uitdagingen en problemen. Zoals zien dat ik vooruit ga, op route blijf en geen platte band heb. Mijn vermogen om een succesvolle dag te beleven heeft zich beperkt tot enkele simpele hoofdtaken. Kilometers maken, eten en kamperen.

Bang voor de verandering die zich heeft aangericht op mijn persoonlijkheid maar vol van verwachting zit in in de Trophy onderweg naar Santa Cruz. Heel de rit lang tokkel ik met mijn voet tegen de grond. Ik schrijf een gedicht voor mijn meisje dat ik vandaag aan haar zal presenteren. De uren verstrijken en ik ten elk kwartier af. Wanneer we aankomen is het nog maar twee uur en ik zie haar terug. Met de chauffeur tref ik een goede regeling. Ik betaal voor heel de taxi en hij zal met mij naar de luchthaven rijden, daar wachten en dan rechtstreeks met mijn meisje terug keren naar Samaipata. Op naar de luchthaven dus. Maar niet zonder eerst halt te houden bij een bloemenwinkel. Al besef ik dat bloemen niet hetgeen is waar ze blij om zal zijn kan ik toch moeilijk met lege handen haar opwachten.

Eens op de luchthaven heb ik nog een uur de tijd. Een uur gevuld met sigaretten roken, uit de auto stappen en terug instappen, tokkelen met vingers en voeten en het verfijnen van mijn gedicht. Nu ben ik al zo ver dat ik elke minuut op de klok heb gezien. 15 min voor ze effectief land sta ik al voor de gate. Je weet maar nooit dat zo'n vliegtuig ineens een binnenweg heeft genomen.

Nog snel eens naar toilet, ligt mijn haar wel goed? En de mouwen van mij hemd oprollen of niet? Of moet ik het gewoon over mijn schouder leggen. Ik lijk wel een tienermeisje dat zich klaarmaakt voor haar eerste date. Zonder de cosmetica producten en toekijkende ouders dan wel. Ooit eerder heb ik het geprobeerd, maar ik sta echter niet met lippenstift. In de spiegel bekijk ik mezelf. Gooi wat koud water door mijn gezicht en besef dat eender hoe ik hier sta we elkaar stevig in de armen zullen vliegen. En daarbij, mocht ik zo schrikwekkend zijn veranderd, haar terugvlucht is pas over een maand. Tijd zat voor haar om aan mij te wennen dus. Er is geen twijfel mogelijk dat zij zelf nog steeds beeldschoon is en er prachtig zal voorkomen. Ik haal diep adem en wandel terug naar de gate.

Te dicht bij de uitgang lijkt me niet geweldig. Ik wil ruimte om ons heen zodat ik haar rond de nek kan vliegen. Dus sta enkele meters verderop, mijn ogen strak op de deur gericht.

Hoe langer ik daar sta hoe meer volk zich voor mij opstelt. Ze willen allemaal al snel een blik opvangen van hun vrienden, familie of geliefde die ze sinds lange tijd niet hebben gezien. Toch vind ik het wansmakelijk dat ze zich met tientallen in de deuropening opstellen. Iedereen hier wil na langverwachte tijd verenigd worden, geef iedereen wat plaats alsjeblieft!

Omdat er zoveel mensen voor mij staan stel ik me tactisch op aan de zijkant. Nog steeds een blik op de deur en geen grote menigte rondom mij. Alleen ik en een andere jongeman hebben een ruiker bloemen vast. Zijn vriendin Kolt al door de deur gewandeld en ik vind hun wederzien maar matig. Geen over vrolijke snoeten noch een explosie van gelukzaligheid overvalt hen. Echter heb ik me niet te moeien met andere hun relatie en kijk dan maar terug voor mij uit.

En dan...

Dan loopt zij door de deur. Haar haren los over haar schouders, een zoekende blik, maar ze ziet mij niet staan. Eigenlijk duurde het even voor ik goed en wel besefte dat zij het was. Misschien wist ik het wel maar was er een kronkel in mijn hersenpan die de verbinding niet kon maken. Gewoon vol ongeloof dat het moment eindelijk daar is.

Mijn hart slaat wel twee maar sneller en voel het kloppen in mijn keel. Met een tunnelzicht strak op haar, al het andere wazig, storm ik op haar af. Haar karretje met bagage rolt nog even piepend door als wij elkaar in de armen vliegen. En die eerste zoenen en omhelzingen zeggen meer dan woorden kunnen beschrijven. Over onzer beide wangen rollen tranen naar beneden. Ik tril over heel mijn lijf en zij vast en zeker ook. Ik verdrink in haar ogen en zij in die van mij. Onze omhelzing is stevig, bijna nijpend. Haar bruin blonde haren brengen me helemaal weder in vervoering. Wij twee terug samen een. Ying en yang terug zij aan zij. Voor even lijkt het wel dat we hier alleen zijn. Een moment waar we beiden naar hebben uitgekeken en dagen hebben voor afgeteld. Maandenlang gedacht aan dit eigenste moment. Gevoelens die zich drie maanden hebben opgebouwd wat hier in slechts twee of drie minuten tot ontlading komt. Tussen het lachen en snikken door, nog steeds in elkaars armen zegt ze; je ziet er zo anders uit, ik herken je bijna niet. We lachen en omarmen elkaar nog steviger dan tevoren, ik fluister in haar oor dat ik zielsveel van haar hou!

Mijn bloemen hebben slechts dienst gedaan als versiering van mezelf. Zoals een horloge of een ketting, ze hebben echt geen belang, al zegt ze dat ze er wel blij mee is. Het enige wat we hier nodig hadden was elkaar.
Het moment dat we hier nu zegevieren kost geld noch bloemen. Slechts tijd. Alleen tijd kan een gemis creëren wat daarna zich uit in een feestelijk wederzien. Alleen mensen die daadwerkelijk ook voor lange tijd gescheiden zijn geweest van hun tweede hart weten over wat ik spreek. Tijd heeft er voor gezorgd dat dit moment in onze nu sneller kloppende harten staat gegrift. En als we in ons latere leven zullen terugblikken naar dit moment dat ons lichaam gevuld zal geraken met een warme gloed van liefde die slechts weinige onder ons gekend zullen hebben.

In de taxi naar Samaipata vallen we elkaar vaak in de armen met stevige zoenen er bovenop. Het gemis elkaar aan te raken en bij elkaar te zijn steekt de kop af. Het lijkt allemaal wel een droom. Maar als ik mezelf wakker Klets ontwaak ik niet. Dit is echt! We ratelen er op los. Luisteren naar elkaar. Het gaat niet zozeer om de inhoud, maar het is gewoon heerlijk elkaar te horen.
De normaal slopende rit van drie uur naar Samaipata leek nog nooit zo snel te gaan.

Om even helemaal zot te doen hebben we voor de eerste twee nachten een klein huisje geboekt in het knapste hotel van het dorp. Hier verbleef ik twee jaar geleden ook en ben blij hier naar terug te keren. Al maakt de luxe een kamer niet aangenamer, het is de inhoud, zij en ik die het zo speciaal maakt. Toch wil ik dat ze zich hier de eerste dagen helemaal op haar gemak voelt en daarvoor mijn keuze.

Ze is natuurlijk moe van de reis hier naar toe, en zo een wederzien vreet ook aan je batterij. Voor haar dus nu een ideaal moment om even een dutje te doen. Voor mij de gelegenheid om mijn gedicht te perfectioneren.

Ik doof alle lichten en ontsteek twee kaarsen. Ze wapperen zachtjes mee op de rustige muziek die ik heb opgezet. Ik zoen haar op het voorhoofd en vraag jaar zachtjes om te ontwaken. Als ze nog met haar ogen toe prachtig ligt te wezen in bed, lukt het mij toch om haar aandacht te trekken. Ik neem haar hand in de mijne. Dan met mijn mooiste stem, goed verstaanbaar breng ik mijn gedicht;

Zoe lief, hartedief, mijn lief, ik heb je lief. Drie maanden lang uitgekeken naar dit moment. Met mijn handen wrijvend door m'n ogen of m'n haar. In de taxi naar hier wist ik geen weg met mezelf. Zo spannend, trillend en zenuwen die overlopen van emoties. Nu heb ik je hier terug in mijn handen en het is meer dan ik ooit verlangde. Hier en nu telt niets anders meer, want nu ik heb geen hartzeer meer. Samen met jou wil ik hier ontdekken en genieten. Van elkaar en van de wereld. Het lijkt nog maar gisteren dat we met wangen vol tranen Elkaar gedag hebben gezegd op de luchthaven en tevens lijkt het dat ik al een ander leven aan het leiden ben. Maar nu weder, met nog maar net gedroogde tranen, zij aan zij klaar om Bolivia te veroveren. Het fietsen op al deze landen liet me meer leven dan ooit. Ik ben verslaafd geworden aan de twee wieler en de avonturen die ik er mee beleef, maar niets, niets doet me zo zweven als jij. Voor jou zet ik mijn fiets aan de kant. Voor jou wil ik er zijn. Ik wil de jouwe zijn.
Lieve Zoë, ik hou van je. Dank je om me deze vrijheid te gunnen, dankjewel om respect te hebben voor mijn harde keuze..
En dankje om hier nu te zijn! Ik was zojuist naar je aan het staren toen je daar zo mooi lag te slapen. Ik realiseerde me dat mijn echt geluk bij jou ligt. Ik reisde kilometers door pracht en praal. Ik sliep op de meest prachtige plaatsen ooit. Maar nu jij hier weder bent besef ik dat er geen betere plaats is om te slapen dan naast jou. Een vuur kan heet zijn maar zal nooit de warmte geven die jij me brengt. Meer dan 2000 km heb ik over wegen en paden overwonnen, maar dit is een kleinigheid als ik zie dat ik jou hart voor mij heb gewonnen. In alle dorpen en steden zag ik mezelf al wonen, maar ik heb maar een thuis, en dat is bij jou.
Schatje, welkom thuis!

Geschreven door WaarIsBrecht