De weg naar colonia Carlos Pellegrini vanuit Mercedes begint geasfalteerd. De eerste kilometers gaat het dan ook goed. Er werd me op het toeristische informatie centrum gezegd dat de eerste 28 km in goede staat is voor dat de weg veranderd in een aardeweg. Ik hou me dan ook voor de ogen dat ik pas pauze neem als ik dat punt heb bereikt. Als ik af en toe achterom kijk zie ik dat ik civilisatie achter me laat. Boven Mercedes hangt een donkere wolk van vervuiling die pas zichtbaar wordt als de omringende lucht van goede kwaliteit is. En dat is hier nu al. Slechts 20 km ver en ik pomp mijn longen vol met zuivere lucht. Langs beiden zijde ver reikende weides vol met paarden of koeien. Nog steeds imiteert ik hun geluiden om vreemde blikken als antwoord te krijgen. Hoe verder ik fiets des te meer vogels van zich laten horen en zien.

Ben blij dat ik terug op de fiets zit na zo een lange tijd, en als ik niet aan het trappen was wist ik toch geen blijf met mijn zenuwen. Eigenlijk heb ik geen idee wat me deze keer te wachten staat. Weer niet.

Deze morgen bij vertrek was ik mijn kilometer teller kwijt die ik pas terug vind als ik dan toch even halt hou voor een kleine snack. Het bord dat ik juist passeerde vertelde me dat ik al een 20 km heb afgelegd en ik kan er nog 12 bijdoen voor de geasfalteerde route dan ineens abrupt stopt.

De route is beter dan ik had verwacht en kan er nog steeds een stevig tempo in houden. Omdat ik juist al een kleine pauze had beslis ik om toch nog verder te gaan. Zodra is het veel te heet en moet ik toch schaduw opzoeken. En wanneer ik dan al in 2/3 zit van mijn dagdoel, wat 60km is, nestel ik me dan ook onder de enige boom die schaduw aanbiedt. Het is een kleine boom verscholen tussen de wilde beplanting. Maar net groot genoeg voor mijn hangmat te monteren. Door beperkte grote van de boom hang ik niet al te best maar toch kan ik langdurig genieten van mijn siësta.

En dan terug op pad. Het verkeer blijft hier wel redelijk druk. Grote vrachtwagens vol met levend vlees of koeien, noem het hoe je wil rijden de hele tijd op en aan. En dan heb je natuurlijk nog de vele jeeps met gidsen en toeristen die me vreemd aanstaren of hartelijk toejuichen.

En dan veranderd de weg van harde aangereden grond naar een rood stoffig tapijt besmeerd met rotsen en stenen. Ik stuiter op en neer op mijn zadel en moet mijn stuur stevig klemmen. Hier fietsen is wel tweemaal zo vermoeiend dan op een normale weg. Onze goede vrienden van het veldrijden zouden zich hier zeker en vast kunnen uitleven.

Mijn billen worden gevoelloos als ik verder door eeuwig groen rij. Om de zoveel kilometers kom ik dan een klein pad tegen waar een bordje hangt; esestencia 21 km. Een aanblik op zo een bord zegt genoeg over dit desolaat gebied.

Hoe verder ik me doorheen dit parkour wurm hoe meer leven er zich langs de weg vertoont. Grote vogels schrikken op en met hun enorme vleugels trekken ze dieper de wildernis in. Op het zandpad langs de kant zie ik een verzameling van dieren sporen waar de aantallen niet om liegen. De weg is er gewoon mee bezaaid!

En iets later zie ik er dan ook een. Mijn hoofd leunt al bijna op mijn stuur en mijn tong hangt bijna tussen mijn ketting, ik ben stikop. En dan hoor ik een daverend geluid en als ik opkijk zie een een bruin harig beest snel de weg oversteken. Zo groot als een kleine koe en ben verbaasd van zijn grote en snelheid. Wauw zeg ik bij mezelf wat een grote capibara! Onwetendheid alom natuurlijk.

Ik fiets die dag ongeveer 64 km voor ik mijn kamp opsla. Een plekje achter een grote struik en niet ver daar van perfecte gelegenheid om een vuurtje te maken. Meteen raap ik enkele groten stenen bij elkaar voor mijn vuur pit, Sprokkel mijn hout en zet mijn tent op. En dan komen er drie mannen te paard met een hele lading koeien aandraven. De werkmannen van de Campo begeleiden hun koeien naar een andere weide en ik staar ze met grote ogen aan. Ik weet dat ze hier een specifieke naam hebben maar voor mij zijn het echte cowboys. Met een arm in hun zij, lasso op de heup en klikkende geluiden leiden ze feilloos de koeien naar hun nieuwe bestemming. Wanneer hun missie is volbracht komen ze allen nog even bij mij een kijkje nemen. Ook zij kijken met grote ogen naar deze gringo met fiets en tent.

Eenmaal terug alleen kook ik men potje; spaghetti met tomatensaus een wortel en olijven. Niet het meest culinaire recept, maar het smaakt me heerlijk. En zoals altijd heb ik veel te veel. Wanneer de nacht valt en ik mezelf een thee bereid komen twee uilen op slechts enkele meters van mij kijken wat ik aan het doen ben. Ik kan nog maar nauwelijks slikken als ze me vriendelijk oehoe toeroepen. We wisselen even een diepe blik voordat ze boven mijn hoofd de nacht invliegen. En wanneer ik met mijn lamp over de vlaktes ga kan ik in de verte twee groen opgelichte ogen waarnemen. Een vos vermoed ik.

Wanneer ik eigenlijk beslis mijn tent in te gaan komen er twee cowboys aangelopen. Ze komen even een kijkje nemen en een praatje slaan. Al heb ik het heel moeilijk om hun snel dialect te verstaan. Ze ratelen maar door tegen een daverend tempo, ook na ik gevraagd heb iets trager te praten. We zitten daar met zijn drieën rustig te roken als er ineens achter mij een vreselijke schreeuw klinkt. Meteen grijp ik naar mijn lamp en als ik deze ontsteekt zie ik de vos op slechts luttele meters van ons, en nogmaals met gesperde bek en zijn ogen strak op ons gericht schreeuwt hij. Ik ben er helemaal ondersteboven van. Drie mannen bij een vuur en dat kleine vosje dat nog niet tot aan mijn knieën reikt komt hier zijn ongenoegen uiten. Dit is zijn terrein en hij wilt ons weg, dat is duidelijk. De cowboys zijn niet onder de indruk en ratelen rustig door.

Wanneer deze heren dan ook hun slaapplek gaan opzoeken volg ik. Ik kruip mijn tent in en ik ben nog niet in mijn slaapzak hoor ik de vos rommelen bij mijn spullen bij de vuurpit. Ik overdenk nog even hem te verjagen maar beslis dat niet te doen. Als hij iets kan vinden wat hem aanstaat dan krijgt hij het, het is dan ook zijn terrein. En wanneer ik in mijn tent lig te schrijven komt hij weer dicht bij me staan schreeuwen. Ik zou het kunnen negeren. Maar zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar en schreeuw wat terug. Als mensen deze situatie hadden kunnen horen of zien hadden ze echt gedacht; deze gringo is knettergek!

Als mijn wekker afloopt voel ik meteen dat mijn bips er van langs heeft gekregen. Ook botten kraken en spieren kreunen. Ik wil echt niet opstaan, maar als ik uit mijn tent kijk ben ik ineens klaarwakker. De morgenzon kleurt alles oranje wat met de dikke mist zorgt voor een psychedelisch panorama. Vogels zitten rond mijn vuurpit te fluiten als ik merk dat mijn afval zakje verdwenen is. De vos natuurlijk. Ik loop nog rond maar in de verste verte is het niet te bekennen. Ik zie het als huur voor te kamperen en opgeruimd staat netjes.

En dan terug op de fiets. De eerste kilometers moet ik mezelf echt losrijden wat behoorlijk moeite kost met deze grote stenen. De natuur is wel echt hemels. Vogels vliegen op en ik zie meerdere capibaras en herten die waade in het ondiepe water. De sporen langs de kant komen in nog grotere aantallen voor en aaseters cirkelen boven me alsof ik hun volgend slachtoffer ben. Ook ben ik te fanatiek bezig met naar dieren te staren dat ik soms vergeet dat ik ook moet blijven trappen. Ik staar een vogel na en rij mezelf dan vast in de losse grind. Ik geraak niet tijdig uit de klikpedalen en deze keer val ik hard. Mijn elleboog begint meteen de bloeden en verdenk de stenen te zien lachen.

Ik weet dat ik nog slechts een tien km moet rijden voor ik in Pellegrini ben maar eigenlijk is het tijd om te schuilen voor de warmte. Toch ga ik verder met in mijn hoofd straks te kunnen uitrusten met een fris pintje.

Maar nu wordt het echt zwaar en pijnlijk. Ik voel de zon branden en de schokken gaan door merg en been. Wanneer ik dan in de verte een huisje zie trap ik de ziel uit mijn lijf. Ik bol uit en kom tot stilstand bij het ontvangstcentrum van het dorp. Maar compleet uitgeteld. Ik ga binnen en noteer mijn gegevens en kom erachter dat het dorpje zelf nog 3 km verder is. Heel goed maar dan te voet want fietsen lukt niet meer.

Ik wandel naast andere toeristen die me een heleboel vragen stellen en nog meer te vertellen hebben. Maar de zon en de inspanning hebben hun tol geëist. Ik kan nauwelijks praten en luister maar met een oor. Bij de eerste kiosc koop ik dan dat biertje en een fles water die ik meteen achterover sla. Dan strompel ik verder richting de camping. Ook daar is de eigenaar verbaasd van een gringo op fiets te zien en smijt me van alle vragen naar het hoofd. Ik excuseer me en laat me tegen de muur naar beneden glijden. Even zitten.

Wanneer ik terug op kracht dringt het pas tot me door op wat voor een mooie locatie deze camping is gelegen. Ik zoek het beste plaatsje uit, want ik ben toch de enige met tent, en nestel me daarna in mijn hangmat voor mijn welverdiende siësta.

In de namiddag snuif ik dan de sfeer op in het dorpje. Het plannetje dat ik heb blijkt compleet waardeloos. Dit zijn zandwegen en kleine huisjes, allemaal gelijkaardig. Alleen de letters op de bordjes verschillen. Maar als je iets specifiek zoekt kan je best de inwoners op hulp vragen. Zo ga ik op zoek naar een slager en een kleine winkel. Koop wat groenten en fruit en bij de slager moet ik duidelijk zeggen dat het voor één persoon is. 'Is een kilo goed?', wordt me gevraagd. Voor één persoon. En krijg 450gr heerlijke steak. Ik ontferm me over mijn krachtvoer en kruip heerlijk vroeg mijn tentje in.

De volgende de dag word ik gewekt door het geluid van zingende vogels en als ik mijn tent open rits kijk ik uit over een prachtig meer waar de zon haar schoonheid op laat reflecteren. Ik ben vroeg uit de veren en wandel meteen richting bos. Hier kan ik genieten van de flora en fauna die zich daar bevind. Ik zie kleurrijke vogels die tussen het gebladerte heen vliegen. Ook leeft hier een familie brulapen, maar na drie maal te hebben door wandel heeft nog geen een van zich laten zien noch horen. Dus ga ik even nog een een andere wandeling doen. Deze bevind zich tussen het riet van de wetlands. Over een houten brug loop ik tussen een encyclopedie van vogels. Grote, kleine, zwarte en rode. Alles zit erbij. En met ren druk op de knop leg ik 'de Federal' vast. De icoon van Esteros del Ibera. Een prachtige vogel die lijkt geschilderd te zijn. En dan terug naar de aapjes. Ik zet me stil in de kant en dan hoor ik ze ontwaken. Ineens tel ik er wel drie boven mijn hoofd. Een mannetje en ook twee vrouwtjes met beiden een jonkie op de rug. Ik neem wat plaatjes en al zwevend keer ik terug naar de camping.

Op de eindeloze brug ontmoet ik Thomas. Een Duitser die al 8 maanden aan het rondreizen is. Niet alleen zuid Amerika, neen hij bezocht; China, Nepal, india, combodja, Australië, nieuw-zeeland en tal van andere. We spreken meteen af om samen te eten vanavond. En die tijd vul ik met hangmat hangen en lezen. En een boottocht op Esteros del Ibera.

Op de boot krijg ik meteen een hachelijk gevoel. Ik was vergeten dat ik dit soort uitstappen verschrikkelijk vind. Ik deel het bootje met een veel te snel pratende Spaanse gids en 7 stads toeristen. Zij hebben niet dezelfde ingesteldheid als mij wat betreft flora en fauna. Ik wil varen, zwijgen, kijken en genieten. Zij willen precies alleen maar praten. Geërgerd varen door dit complex ecosysteem. Als we dan varen door deze prachtige gebieden worden, gelukkig maar, zij ook stil. De natuur legt ons alle het zwijgen op. En voor 2 uur kan ik genieten van een ongekende schoonheid. We zien een massa aan watervogels, kaaiman families en vele capibaras. Ook kunnen we reeën spotten die ongestoord aan het grazen zijn. Het is ongelooflijk wat voor een verscheidenheid aan dierlijk leven hier samenleeft. Overal zien we ze en ze zijn niet geïnteresseerd in ons. Allen blijven ze rustig zitten als we rakelings langs hun varen. We komen zo dicht bij deze wilde dieren dat we ze gedetailleerd kunnen bezichtigen. De dikke haren van de capibara of het gespierde lijf van de kaaiman. Het lijkt wel of we kijken via een microscoop.

Helemaal euforisch trek ik dan naar het restaurantje waar we hebben afgesproken. De klok slaat acht uur als we onze steaks met frietjes bestellen voor een 8 euro. We praten over reizen en over reiservaringen. Hij deelt goede informatie uit over mijn komende bestemmingen. En met onze buikjes vol gaan we nog even napraten op een uitkijktoren. Daar genieten we in de nacht van grazende capibaras en kaaimannen hun ogen lichten rood op als ik met mijn lamp over het water ga. Kaaimannen communiceren met klikkende geluiden naar elkaar en houden voor ons een concert. Als we dan beiden moe en verbaasd afscheid nemen is het kort en krachtig. We weten dat we elkaar waarschijnlijk nooit weder zullen zien en dat is helemaal oké. We hadden een fantastische avond en meer hoeft dat niet te zijn.

De volgende dag keer ik weder naar het bos en heb zo blijkt een wandeling overgeslagen en neem die voor mijn rekening. Ik wandel door dichte bossen en hoor verdacht veel geritsel achter de dikke begroeiing maar kan alleen ontelbare vogels waarnemen. En op het einde is weder een uitzicht post. Uitkijkend op de lagune en wilde beplanting stel ik mijn hangmat op. Ik geniet tijdens mijn siësta van het dierenleven dat hier rustig zijn gangetje gaat. Vogels vliegen om me heen en capibaras spelen in het water. Op de achtergrond klinkt een onstopbare melodie van zangvogels en hier en daar het luid gezoem van een insect.

Op de terugweg ontmoet ik nu Nico. Een fransman met een mooi Engels accent die ook op soloreis is. We spreken af samen te bbq op mijn camping nadat we samen met gids een nachtwandeling doen. Dit wou ik eigenlijk alleen ondernemen maar ben door het mooie prijs aanbod toch meegegaan. En al maar goed ook! Onze gids bezit over adelaars ogen en spot elk diertje. Zo in de nacht kunnen we verrassend dicht bij de capibaras komen en we zien ook een kleine ree. Deze is speciaal aangepast aan het leven in de dichte bebossing waardoor zijn klein gestalte hem goed van pas komt. Ook nemen we een gordeldier waar en tal van kaaimannen. Als ik onze gids mijn verhaal vertel over mijn koe grote capibara moet hij lachen. Dat was een wild zwijn mijn vriend! Begrijpend en verlegen knik ik.

Tevreden koken ik samen met Nico heerlijke asado en bij ons voegt zich nog een mede kampeerster. Carla is 34 en berggids. Ze heeft hier het prachtige voorrecht vrienden te hebben die hier tewerk zijn gesteld als bioloog. Ze ging vandaag al een kijkje nemen naar wilde pekari's en morgen gaan ze op zoek naar de reuze miereneter! Beide leven in een afzonderlijk reservaat om hun in de toekomst terug te introduceren in het wild. We praten tot diep in de nacht en spotten nog een kaaiman in het water dat aan onze kampeerplaats meert. Hij wou vast een stukje asado!

De volgende dag bereid ik mijn lange trip voor. De man in het toeristisch centrum wist me te zeggen dat er nog fietsers deze oversteek deden. Het is best zwaar maar goed te doen. Er is een 30 tal km heel veel zand en de resterende 110km is harde grond. Ik ben gemotiveerd, zelfzeker en gepakt van boven tot onder. Ik sleur eten en drinken mee voor vier dagen.

In de namiddag gun ik mezelf nog een boottrip met nog twee andere reizigers die ik alreeds had ontmoet. Ditmaal in het andere gedeelte van het meer waar we een heel ander flora en fauna tegenkomen. Ditmaal geniet ik van in het begin want deze mensen hebben ook natuur in hun bloed en we delen de passie. Daarbij komt ook nog bij dat we over de supergids beschikken.

Als ik dan in de avond mezelf overtuig alleen de nachtwandeling te gaan maken ben ik helemaal opgewonden. Dit gaat nog beter zijn. Mijn eigen tempo diep in de nacht. Alle zintuigen op scherp. Ik wandel wel 30 minuten voor dat ik aan het bezoekerscentrum kom. Hier beginnen al de wandelingen en dus ook de mijne. Maar meteen komt er een parkwachter naar me toe gelopen om te zeggen dat het absoluut verboden is om alleen het park te betreden. Dat wist ik natuurlijk wel, maar had niet op een confrontatie gerekend. Ik verzin snel een smoes dat ik de sterren ga fotograferen, loop verder tot aan de ingang om te kijken hoe ze reageert. En nog geen minuut later blijft ze in mijn richting schijnen met haar felle lamp. Ze heeft me duidelijk in het oog en ik zit nu voor een dilemma. Of ik ga gewoon de nacht in en maak kans om hier problemen te krijgen of ik keer terug naar mijn tent en geniet van een lange nachtrust. Ik kies uiteindelijk voor de tweede optie. Ik kan de nachtrust best gebruiken en ben komende dagen helemaal alleen in de wildernis. Tijd genoeg dus, of niet?

Soms praat ik met de wind, en soms hij met mij. Zoals vanmorgen toen ik nog maar net Pellegrini uitreed blies hij me hard in mijn aangezicht. Alsof hij me zeggen wou dat dit geen goed plan is. Ik krijg een hachelijk gevoel als ik verder door het zand ploeter. Ik ben al een uur ver en heb slechts 7 km afgelegd. Het zand belet me om te fietsen en moet mijn stalen ros doorheen het zand slepen. De wind blijft zijn ongenoegen uiten wanneer ik verder kruip, maar ik wil niet luisteren. Ik wil kunnen vertellen wat ik heb overwonnen en de wildernis ervaren. Verhalen kunnen schrijven e' delen over deze onvergetelijke weg. Maar 5km verder begin ik mijn keuze in twijfel te trekken. Misschien was dit niet zo een goed plan. Nog steeds heb ik slecht enkele malen stukjes kunnen fietsen. Er stopt een auto die wat verder een Campo heeft en biedt me een ritje aan. Teleurgesteld geef ik toe want mijn lichaam kreunt. Maar eigenlijk wou ik dit helemaal zelf overwinnen. Als we daar dan aankomen en ik uit de truck klim zegt hij dat er van hier uit morgen een camion vertrekt richting posadas en dat ik kan meerijden. Zelfzeker schudt ik het hoofd en vertel hem dat het me wel lukt. Een uur later kan ik nog steeds zijn Campo zien en vermoed dat ik de wind gelijk ga moeten geven. Dit is echt geen goed plan. Uren sleep ik mezelf plus fiets door het losse zand. Hier is fietsen onmogelijk. En telkens weer als ik alle moed heb verloren is er juist een stukje dat ik al fietsend kan afleggen. Soms tien meter, soms honderd, maar nooit lang. Na 32km ben ik zowel mentaal als fysiek gebroken. Ik heb al 4 liter van mijn totale 14 liter verorberd en er is nog steeds geen verandering in zicht. Ik zak door mijn knieën en schreeuw het uit. Mijn spieren zijn verkleumd en er staan blaren op mijn handen van het slepen en trekken aan mijn fiets. Ik ben doodop en kan niet meer. Ik sla in het zand en veracht mezelf voor deze ontzettend domme keuze! Mijn tranen worden modderige bolletjes als ze neerkomen op de grond. Ik kan er maar niet bij dat de man in het toeristisch centrum bleef beweren dat er andere fietsers dit traject op een dag hebben afgelegd. Met een motor ja, maar hier fietsen is echt onmogelijk. Mijn sleepspoor is kilometers lang en mijn lichaam kan niet meer. Schreeuwend om hulp zit ik in het zand, maar weeral slokt de leegte mijn roep op. Enkele vogels langs de kant bekijken me als een indringer. Net zoals de paarden en koeien. Ik kan geen imiteren de geluiden meer uitbrengen, noch genieten van deze prachtige omgeving. Hier horen mensen niet thuis en dat realiseer ik me nu.

Dan zie ik in de verte achter me een stofwolk naderen. Een auto! Hij stopt en kijkt me verbaasd aan en vraagt me wat ik aan het doen ben? Hij zegt dat dit echt geen weg is voor fietsers en dat de zanderige weg niet slechts enkele kilometers is maar over de gehele route. We laden mijn fiets in en ik denk weder aan de woorden van mijn goede vriendin Nicole; er is altijd datgene wat je nodig hebt. Daar in de auto voel ik dat ik mezelf heb gebroken en kilometers rijden we nog door het losse zand. Na 60 km veranderd de weg in iets minder los zand, maar nog steeds geen terrein weggelegd voor mijn fiets. En hier is niets. Geen water, geen huizen, geen mensen. Ik besef dat dit echt heel fout had kunnen aflopen. Met de weinige hoeveelheid water die ik bij heb en de dagen dat ik hier nog had moeten lopen had dit kunnen uitdraaien op een fiasco. Gelukkig rijdt hier af en toe nog een auto langs. Te gebroken en te uitgeput om het te vragen, weet ik niet waar hij me naar toe brengt. En eigenlijk kan het me ook helemaal niet schelen. Hier wil ik gewoon weg. En we rijden nog een 150km verder richting posadas. Dan krijgen we een heel andere wereld te zien. Het landschap wordt heuvelachtiger en het zand langs de weg kleurt donkerrood. Ik jammer in mezelf dat ik deze overgang niet op de fiets heb kunnen doen en ben teleurgesteld in mijn eigen kunnen. Op dit moment kan ik mezelf niet in de ogen kijken.

Het is moeilijk om aan zo een snelheid een nieuwe wereld te betreden. Niet op mezelf op men fiets is het een moeilijke overgang. Hij zet me uiteindelijk af aan een tankstation slechts 45 km van posadas. Ik ben bedroefd en schaam me voor mezelf. Gebroken neem ik voor 2 peso's een douche en ga nog iets eten tegen een belachelijk lage prijs. Gehavend en verloren trek ik me terug in mijn tent. Morgen een nieuwe dag waar ik me over mij falen heen zal moeten zetten. Ik zal over twee dagen in Paraguay zijn en maak hier een belofte aan mezelf om geen dwaze stoten meer uit te halen en rustig te fietsen op betrouwbare wegen.

De wind waarschuwde me en nu spreek ik tot hem. In zeg hem dat het me spijt dat ik niet heb willen luisteren, dat ik blind was en als begrip blaast hij zachtjes door mijn haren. Hij geeft me nieuwe moed om toch terug verder te gaan, met meer wijsheid als tervore. Hij droogt mij tranen om mijn zelfhaat en zegt me dat alleen verder gaan je meer kan brengen. Dus zet ik me op mijn fiets klik mijn helm vast en laat het tankstation en die helse weg achter me. Paraguay hier kom ik!

Geschreven door WaarIsBrecht