De busrit van Encarnation heeft me weinig slaap gebracht. Ik ben om zes uur in de morgen dan ook al in Asunción. Samen met heel de stad die wakker word fiets ik door de vuile vieze straten. Elke tien minuten neemt het verkeer toe en verminderd de luchtkwaliteit aanzienlijk.

Toch is Asunción minder erg dan ik had verwacht. Iedereen ging erover alsof het de meest verschrikkelijke stad van zuid Amerika is. Ik vind ze in vergelijking met andere hoofdsteden best rustig. Ook hier, wanneer ik door de winkelstraten rij met aan beiden kanten houten kraampjes met allerlei eten en drinken die geuren teweegbrengen die we niet kunnen plaatsen ben ik nog een attractie en worden er hier en daar foto's van mij genomen.

Al snel zoek ik een hostel op waar ik mijn fiets kwijt kan. Dan kan ik misschien eventjes het stad in. Opsnuiven wat dat hier juist allemaal is.

Hostel circus is wel oké. Het is de bar die aansluit bij de hostel die het helemaal afmaakt. Een oud draai platform voor treinen inclusief wagons doet dienst als terrasje. De locomotief staat te midden in de grote hal die dienst doet als de bar zelf. Oude wagons sieren langs de kant en snachts wordt alles met kleurijke lampjes omgetoverd tot een heel schouwspel.

Ik waag nog een poging Asunción een beetje meer te ontdekken maar het is de korte nachtrust en de brandende zon die er voor zorgen dat ik deze missie vroegtijdig onderbreek. Ik keer weder naar de hostel waar ik geniet van een heerlijke douche, een klein dutje, een bbq voor mij alleen en een pintje in de bar waar ik mijn dagboek weer netjes aanvul.

Als ik in Asunción vroeg wil vertrekken Lijkt dat nog niet zo eenvoudig te zijn. Mijn wekker liep af in het diepst van mijn slaap en ik geraak dan ook heel moeilijk en langzaam wakker. Als ik buiten al treuzelend mijn fiets terug inlaadt sla ik praatjes met een Braziliaan. Niet veel later komt ook nog een Chileen aanzetten. Wanneer ik mijn eigen regels doorbreek, roken voor vertrek en mezelf een sigaretje draai zegt de Chileen dat ik beter een Paraguayaanse sigaret rook. Ik weet niet zeker wat hij daar mee bedoelt en vraag hem dat dan ook. Cannabis zegt hij. Vriend zeg ik, ik woon in België. De cannabis van hier is niets vergeleken met die van Europa. Meteen haalt hij zijn zakje boven en stelt voor dat ik eentje draai. Ik weiger. Ik ga heus niet liggen roken voor ik kilometers moet gaan maken. Oh... Hij is een beetje teleurgesteld. Hij kijkt enkele malen naar mijn fiets en terug naar mij. Ja hier hou dat maar gewoon. Ik bedank hem, maar hij wilt er niets van weten, het is namelijk een cadeau voor me. Hij vraagt nog of ik niet wat tabak wil ruilen voor zijn zak wiet. Ik geef hem gewoon tabak maar ik hoef de wiet echt niet.

Uiteindelijk heb ik dan heel mijn boeltje bij elkaar en om acht uur spring ik sierlijk op de fiets. Met de Chaco om de hoek laat ik stof opwaaien als ik Asunción achter me laat. Ik heb wel wat zenuwen. Ook verwachtingen, maar bovenal ben ik benieuwd en nieuwsgierig om dit stuk te overwinnen.

Na 27km rij ik over de Rio Paraguay en betreed ik me op het grondgebied van de Gran Chaco. Het is heel indrukwekkend dat dit landschap zo ineens helemaal anders is. Ik fiets nog even door en dan fiets ik echt door de poort van de Chaco Paraguayo.

Om half twaalf stop ik voor de hete middagzon. Aan een kleine mercado/comedor, winkeltje/eethuisje. Ik schuil in de schaduw als ik aan de eten de klanten meer informatie vraag over de route tot filadelfia. De acht mannen willen horen wat me hier heeft gebracht. Kom hier eens mee eten met ons! Ze schuiven me een overdreven vol bord toe en ik moet alles opeten! Jij gaat naar de Chaco fietsen, je moet wel goed eten dan. Krachtvoer. Deze mannen zijn geweldig en ze kennen de Chaco verdomd goed. Ze zeggen me waar kleine dorpjes zijn en welke plaatsen ik zeker al dan niet moet vermijden. We praten nog voor enkele uren over mijn reis en wat me hier heeft heen gedreven. En ik stel vragen over het leven hier. Al de klok drie uur slaat, en de brandende zon ons wat gunt gaan alle heren terug aan het werk en ik terug de fiets op.

Nu begint de leegheid. En al na enkele kilometers overdonderd de Chaco mij met haar grootheid en schoonheid. Palmen rijzen in grote getale op langs beide zijden. Het is indrukwekkende hoeveel niets hier is. Af en toe passeer ik een poort die naar een Esestencia leidt, maar de oprit is kilometers lang. Het verkeer is nog wel steeds druk aanwezig. Grote vrachtwagens van 28m lang passeren vol met koeien en doen de grond onder me daveren.

Deze eerste dag in het begin van ruta trans Chaco besluit ik te kamperen met meer dan 70 km in de benen. Het fietsen ging zonder moeite en zonder zorgen. Ik voel nauwelijks dat ik gefietst heb, al mijn aandacht ging namelijk naar de Chaco. De Chaco, dit grote, grotere, groots stuk land waar ik zo lang naar heb uitgekeken is nog veel meer dan ik ooit durfde dromen.

Ik wil eigenlijk mijn eerste nacht kamp opslaan bij zo een Esestencia, en rij een kilometer lange oprit op. De man des huize zit rustig te vissen in de rivier dat naast zijn huisje loopt. Hij kijkt niet eens op als ik naar hem toe wandel. Ik vraag of ik voor de nacht niet hier op zijn stukje grond mag kamperen. Maar onmiddellijk merk ik dat de man hier niet is mee opgezet en laat het dan maar voor wat het is. Ik rij terug de oprit af en dan iets verder zie ik toch een klein plaatsje waar ik mijn tentje kwijt kan.

Als ik mijn tent heb opgezet en me klaarmaakt een vuurtje te starten krijg ik ineens onverwacht bezoek. Een kleine armadillo loopt zo bijna in mijn armen. Nooit tervoren kon ik van een wild dier de expressie van het gezicht zo aflezen als bij deze kleine vriend. Oh ow... Hier moet ik niet zijn, hij staat stil en kijkt me strak aan, maar ook ik blijf beweegloos zitten. Hij draait zich subtiel om en met een versnelde pas maakt hij zich uit de voeten. Snel grijp ik hem vast zodat ik dit kleine beste even beter kan bekijken. In mijn handen blijft hij rustig, hij voelt dat ik geen kwaad van plan ben en staart me strak aan. Na eventjes zet ik hem terug in het gras waar hij snel verder huppelt. Wauw wat een indrukwekkende ervaring. Ik maak mijn vuurtje en geniet van een prachtige zonsondergang die word ingezongen door de insecten.

Ik zit te kijken diep in het vuur en denk terug aan die wiet die ik heb gekregen. Ik draai mezelf een jointje, veel is het niet, en geniet van de nacht. Ik geraak helemaal ontspannen en beleef alles veel intenser. Op de enkele auto's na die hier s' nachts nog voorbij rijden hoor ik enkel alleen nog de geluiden van de insecten en de dieren. De geluiden van de Chaco! Een uil vliegt over en achter me hoor ik kaaimannen klikken de geluiden maken. Af en toe een watervogel die luidt krijst of klappert met zijn bek. Met mijn hoofdlamp op ga ik de vlaktes af. Ik zie enkele paren ogen maar weet niet zeker van welke dieren ze afkomstig zijn. Misschien een vos of een kaaiman. Het zou ook gewoon een koe kunnen zijn,.. Of een jaguar. Helemaal zorgeloos en te vree trek ik me terug in mijn tent. De eerste dag in de Chaco heb ik alvast overleefd.

De volgende morgen ben ik al vroeg op pad. De zon is nog niet op en begin te fietsen in een orange gloed die de Chaco omsluit. Alle vogels worden samen met me wakker en roepen, schreeuwen, fluiten en zingen voor me. Het lijkt wel of ik ben de enige die het horen kan.

Ik fiets 45 km door niemandsland. Ik kom dan ook niets tegen. Buiten de enkele poorten van Esestencia's, maar ik kijk alleen uit op een weg die verdwijnt achter de horizon.

De vogels in de Chaco is iets aparts, iets bijzonder. Ze vrezen me niet. Als ik voorbij fiets blijven ze me aanstaren maar wijken niet. Slechts als ik hun echt dicht nader, een meter of twee, gaan ze een beetje uit de weg. Juist genoeg om een bescheiden afstand te houden. Ze kijken me verwonderd aan en ik kan rustig vele van hen bekijken en fotografen. Een fietser is voor hen geen gevaar, helaas maken de auto's wel heel wat slachtoffers. Net overreden arenden liggen levenloos langs de weg. Andere wachten om te smullen van hun nog warme lijfjes. Enkele malen stop ik om ze verder in de kant te gooien, voor ze meer slachtoffers maken. Ik pluk enkele van hun pluimen die ik bevestig op mijn fiets.

Rond het middaguur heb ik moeilijk. De wind is komen opzetten en bemoeilijkt het fietsen. Ik heb het moeilijk, het is zwaar maar ik trap door tot ik een dorpje zie opdoemen in de verte. Geen fata morgana, neen een echt dorp. Ik doe mezelf tegoed aan frisse dranken en betaal belachelijk weinig. Voor 2l water, 0.5 l cola, en 2 enpanadas een twee euro en half! Ik zet me neer op de bank en rust wat uit, voor ik het goed en wel besef heb ik een uur geslapen. Mijn plan hier te kamperen gooi ik overboord en om drie uur kruip ik terug in het zadel.

Ik passeer prachtige plaatsen om te kamperen, maar iets drijft me verder. Als ik nog 23 km heb afgelegd hou ik uiteindelijk halt aan een benzinestation. Deze zijn echt fantastisch. Al zo vaak heb ik kunnen genieten van hun faciliteiten en elke keer weer zijn het vele verbaasde blikken en interessante gesprekken die hier kamperen teweeg brengen. Ik word getrakteerd op bier door pauzerende chauffeurs vol ongeloof. De Paraguayaanen vinden het geschift wat ik doe. Hier in de Chaco aan het fietsen. Tu est loco! Hoor ik vaker en vaker.

De volgende morgen geniet ik voluit van het spektakel van de ochtendspits in de vogelwereld. Vogels vliegen op en aan. Overal om me heen klinken vogels. Ik zie grote groepen watervogels bij elkaar staan, roofvogels zweven me over het hoofd, grote witte of blauwe reigers vliegen op als ik passeer en aaseters staren me aan langs de kant van de weg. Ik lijk wel te midden van een groot concert. Ze produceren een overdosis aan lawaai en ik lijk weer te zijn weggefietst van planeet aarde. Insecten zoemen luid en de muggen verzamelen zich met een legioen rond mijn blote benen. Met de oranje ochtendgloed als achtergrond vliegen de uren en kilometers aan me voorbij.

Het gaat heel vlot en hoop voor de middag Parador Pirahu te bereiken. Dit tankstation met eethuisje zou de beste empanadas van heel Paraguay hebben. Ook werd me verteld dat ik hier zou kunnen douche. Alle redenen om daar te zijn.Toch is het na twee uur fietsen nog meer dan 50 km. Een hele afstand. Maar ik laat me niet kennen. Ik neem geregeld korte pauzes die gevolgd worden door stevig trapwerk. Als ik het moeilijk heb stap ik even af, een snelle hap, stretchen en terug verder. Toch is 90 km veel meer als ik dacht. Het word echt zwaar, heel zwaar. Het voordeel aan deze hele lange eenzame weg rechtdoor is dat ik letterlijk mijn hoofd op mijn stuur kan leggen. Ik hoef niet voor me te kijken en verbijt de pijn. Dan komt de wind en de zon nog moeilijk doen en die laatste kilometers moet ik echt vechten. Ik zou wel willen pauzeren maar nu slechts luttele km's verwijderd van die empanadas kan ik niet stoppen. Ik ruik ze al, proef ze al en mijn maag gromt als ik bezweet en zuchtend verder trap.

Als ik dan uiteindelijk Parador Pirahu bereik kan ik zelfs geen vreugde kreet meer uitslaan. Ik ben echt afgemat. Stikop. De werknemers van het tankstation trekken grote ogen als ik oprij. Ze belagen me met vragen en met veel moeite zoek ik naar de juiste antwoorden. Vermoeid strompelt ik naar de toog van de enpanada tent. De enpanadas zijn groot en je kan kiezen uit wel 20 verschillende. Ik kies er snel twee die ik als een uitgehongerde sterveling in mum van tijd binnenwerk. Dan geniet ik van een dutje in mijn hangmat. Trots, tevreden en helemaal voldaan.

Na mijn dutje zoek ik de douche op. Maar die blijkt niet meer te bestaan. Een van de oudere werknemers kijkt me twijfelend aan. Jij wil douche? Kom volg mij. Ik wandel met de oudere man naar de kleine verzameling huisjes achter het tankstation. We lopen helemaal naar achteren waar hij me een doucheruimte laat zien. Hier douche maar snel. Er is geen warm water maar daar heb ik me geen seconde aan gestoord. Ik spoel het vuil en zweet van me af en herboren keer ik terug naar mijn hangmat.

Al ik terug op de parking kom is die gevuld met wel 20 jeeps met dezelfde print. Meteen spreek ik iemand aan om te vragen wat er aan de hand is. Ze leggen me uit dat hun organisatie elk jaar een tour doet door de Chaco. Ze bezoeken de meest afgelegen streken en dorpen. Ze gaan eerst met de jeep tot ee niet meer kunnen. Dan gaan ze verder te paard en als dat niet meer gaat zelfs te voet. Het is een ware expeditie en deze jongens hebben alles mee. Zelfs een cameraploeg. En ik word geïnterviewd en gefilmd. Ik kan het nauwelijks geloven. Als ik niet altijd rode wangen had hadden ze me zien blozen.

De rest van de namiddag sla ik praatjes met iedereen. Ik word nog getrakteerd op een gratis enpanada en drink terere met de werkmannen. Ik zet tent op langs de kant en geniet van een heerlijke welverdiende nachtrust.

De volgende morgen ben ik er weer vroeg bij. Om 4 uur 's nachts gaat mijn wekker af. Neen dit is nog geen morgen. 4 uur is echt gewoon midden in de nacht. Om iets voor vijf zit ik al op de fiets en fiets de nacht in.

Zo in de nacht heeft zijn fantastische kanten. Ten eerste lijkt het of je bent helemaal alleen. Zelfs de insecten lijken nog te slapen. De wrijving van mijn banden tegen het koele asfalt is het enige wat ik kan horen. Als ik even stop word ik overmand door een oorverdovende stilte. Aan de hemel staan sterren te glinsteren, eenzaam, maar samen. Met mijn hoofdlamp op kan ik nu zien wat andere niet zien. Ik zie ogen reflecteren van dieren die meester zijn in camouflage. Dieren die niet willen gezien worden. Na even fietsen zie ik al een uil die geruisloos door de lucht vliegt. Niet veel later zie ik twee groene ogen in het hoge gras zich verstoppen. Ongetwijfeld een vos. En inderdaad, als ik nader zie ik zijn contouren aftekenen in het zwakke licht. Zijn twee spitse oren volgen elk geluid en eenmaal als ik te dicht bent verdwijnt hij. Alleen een licht geritsel in het gras verraad zijn aanwezigheid. Niet veel later kan ik ook nog een tweede vos waarnemen.

En als de zon zich dan weer zet begint er terug een ochtend spektakel. Er word gefloten en gezongen. Dit verveeld echt nooit. Dit is een zeer bijzondere, ik ervaring. Relax cd's uit de free record shop zijn er niets tegen. Je kan dagen luisteren naar dit natuur concert en het zal op geen enkel moment hetzelfde zijn.

Daartegen als de zon opkomt en het warmer word is het wel soms moeilijk. De eindeloze rechte weg is soms deprimerend. Als je kilometers voor je kan kijken, en weet dat daar in de horizon alles juist hetzelfde is als hier, valt dat soms zwaar. Toch kan ik blijven genieten van de flora en fauna die hier alomtegenwoordig heerst.

Ik fiets stevig door en de kilometers gaan goed. Ik ben fitter en sterker dan ooit en mijn lichaam heeft geen moeite. Op mijn billen na dan. Deze schreeuwen. Zo veel zitten bezorgt me een echte fietsers kont. Wandelaars krijgen blaren op hun voeten, en ik zit hier met een blaar op mijn linker bil. Stoppen is geen optie, dus bijt door de pijn en trap verder.

Na mijn middagpauze stopt ik nog bij een van de gekleurde jeeps van gisteren. Deze is in pan gevallen en ze moeten wachten op assistentie. Ik sla een praatje bij de heren en deze keer word ik geïnterviewd voor de radio. Ik word nog een echte bekende Paraguayaan.

Die avond fiets ik tot laat door, te laat. Het is al aan het schemeren wanneer ik tent opzet. Mijn bil lijkt in brand te staan en muggen laten me geen seconde gerust. Als ik mijn potje kook, helemaal ben afgeschermd met lange kledij, helemaal ben ingespoten met antimuggen melk ,zowat in het vuur zit en de rook over me gaat laten ze me nog niet gerust. Helemaal gek gedraaid en krankzinnigheid nabij trek ik me terug in mijn tent. Bij het betreden van mijn tent vliegen wel 20 muggen mee binnen die ik een voor een vermorzel eenmaal afgesloten van de rest. Heel vroeg ga ik mijn bed in, weeral stik op. Elke dag opnieuw ben ik zo blij als ik in mijn grijze hutje zit. Al had in gedacht zo veel tijd te hebben om te prullen aan het kampvuur, eenmaal gegeten wil ik niets liever dan gaan slapen. Zelfs al is het nog maar 7 u.

De volgende morgen zijn de muggen nog steeds zo bloeddorstig als de avond ervoor. Ik ontbijt en pak zoveel in vanuit mijn tent mogelijk is. Hier zit ik veilig. Voor het laatste inpak werk hou ik mijn lange broek nog aan, voor ik helemaal word leeggezogen. Eenmaal op de fiets gaat het beter. Al vliegen honderden muggen zich te pletter tegen mijn lamp. Allen vliegen ze naar het licht in de duisternis. Het fietsen gaat gepaard met een onophoudelijk getik van deze kleine monstertjes die zich kamikaze piloten wanen. Mijn mond hou ik gesloten, heb geen nood aan extra proteïne.

Ik ben in topvorm, op mijn bil na, en besluit dat ik vandaag voor de eerste keer over de 100 km wil rijden. Ik hou goed vaart en het gaat me goed af. Spieren doen geen pijn en mijn conditie is stevig verbeterd. Toch schreeuwt mijn bil om hulp.

Om tien uur ben ik toe aan mijn eerste grote pauze, ben immers al in cruze de pioneers. Meer dan 40km op de teller en slechts 60 te gaan tot Filadelfia. Deze stad opgebouwd door de mennonieten gelegen te midden van niets moet zich al hebben uitgebreid tot een prachtige plek.

Ik heb contact gehad met Marilyn, een gids in de Chaco waar ik ook kamperen kan. Ze is een van de weinige die hier iets toeristisch weet te onderhouden.
Ik heb nood aan rust en hoop vanavond ook al daar te zijn. Weeral leer ik wijze lessen.

Doordat ik zo gefocust ben op het afleggen van die 100km en uitkijk naar een douche neem ik niet de tijd die ik nodig heb. Ik passeer niet langs Loma Plata, een andere kleinere mennonieten stad en haast me door tot Filadelfia. Het is ver rijden en mijn bil schreeuwt nu echt van de pijn. Ik trotseerde felle zon, heftige wind en zelden neem ik pauzes. Marilyn heeft laten vallen dat het mogelijk was om van Filadelfia me met de auto tot aan de Estencia te brengen, en hier hoop ik dan ook op.

Gebroken, gescheurd, 120km in de benen en in pijn bereik ik Filadelfia. Met in de gedachte dat ik zodra op de Estencia ben met douches en een keuken stop ik bij de winkel en sla een hele voorraad eten in. Ik rij tot het einde van de stad en bel dan Marilyn op. Het is al te laat en ze zal me niet meer kunnen vervoeren tot ginds. Hier sta ik dan. Op een verlaten zandweg die in de donker tussen de campo's kronkelt met tassen vol eten dat ik niet kan klaarmaken. Ik heb te veel en te hard gefietst, mijn lichaam is op en er staat een serieuze blaar op mijn bil. Het is nog meer dan 20 km tot aan de Estencia over deze verlaten verschrikkelijke zandweg in het donker geen beginnen aan. Ik ben woest. Woest en teleurgesteld op mezelf voor dit idioot gedrag. Had ik maar rustig Loma Plata bezocht en wie weet waar was ik terecht gekomen. Nu ben ik verplicht hier langs de kant van de weg te kamperen. Geen mooie plek en geen mogelijkheid om een kampvuur te maken noch degelijk te kunnen koken. Ik vevloek mezelf enkele malen voor mijn rust wederkeert en ik de wijze lessen van mezelf leer. Daarna lach ik. Omdat elke keer weder er tegenslag moet zijn voor ik tot die inzichten kom. Misschien moest ik dit wel meemaken om hieruit te leren. Wijzer en meer moe dan ooit tervoren kruip ik in mijn slaapzak.

De volgende morgen rij ik dan de overige 20 km naar Estencia Iporoma. Het is een korte maar verschrikkelijke rit. Ik sta de helft van de tijd recht op lijn fiets om maar niet te hoeven zitte. Zitten doet te veel pijn over deze hobbelige wegen. Als ik de Estencia bereik ben ik echtig teleurgesteld. Ik had gehoopt hier Marilyn te ontmoeten, maar hier is niemand. Slechts de mannen die werken op de Campo, maar zij hebben geen tijd voor praatjes. Deze plek is echt prachtig, maar ik hoopte op wat menselijk contact. Als de mannen me naar de camping plaats begeleiden zak ik bijna door de grond. Hier is echt niets. Prachtig, dat wel maar natuur is gratis en dit niet. Een houten droge wc staat eenzaam te verloederen. Als ik vraag voor de douche laten ze me een oude emmer zien. Het duurt even voor ik goed en wel besef dat dit veresterde ding echt dienst doet als douche. Alleen moet ik hem zelf nog ophangen

Als ik na mijn primitieve douche mijn tent opzet krijg ik het emotioneel ook moeilijk. Het witte zand en de felle wind doen me terugdenken aan mijn vakantie verleden jaar met Zoë. We gingen naar een woestijn achtig gebied in Spanje naar Nowhere festival. Een hele alternatieve belevenis. Hier word gedeeld en geruild, het enige wat je kan met geld kan doen is ijsblokjes kopen. Deze flashback zet mij in een keer schaakmat. Ik mis haar nu erger als tevoren. Dan met de vermoeidheid die zich heeft opgestapeld de laatste dagen en mijn hogere verwachtingen van deze plaats rollen er enkele tranen over mijn wang. Het lucht op. Niet iedereen kan altijd even sterk zijn.

Ik zet me over mijn verdriet en teleurstelling heen en geniet zo hard ik kan. Ik ga een kijkje nemen naar de Campo. Ze zijn juist koeien aan het scheiden van de kudde. Morgen komt een camion de koeien ophalen voor hun laatste reis naar Asunción. Na het werk deel ik tereré met de man van Marilyn en hij verteld me vele verhalen. Verhalen over hoe de mennonieten zich hier jaren gelden hebben gevestigd. Toen hier niets was buiten selvas. Dat ze moesten vechten tegen de droogte. Water zoeken voor zichzelf en hun dieren om niet om te komen van de dorst. Verhalen over zijn jachten die hij maakte op jaguars, wat hier nog steeds een normale hobby is.

Via de telefoon bespreek ik nog met Marilyn over de mogelijkheid tot nacht wandelingen. Al bij al ben ik daarom hier. Maar 400.000 GS, zo'n dikke 75 euro vind ik toch te veel voor enkele uurtjes. Ze doet me een speciaal aanbod om het voor 250.000gs te doen. Nog steeds veel geld, maar dat wist ik van ter voren al.

Tijd raast voorbij en na mijn eten is het al tijd om te vertrekken. Door het donker loop ik naar het ontmoetingspunt. Met mijn felle lamp op het hoofd speur ik naar ogen van wilde dieren. Op een gegeven moment is het een poes op een meter van mij vandaan die mij doet verschieten. Ik denk bij mezelf, toe nu Brecht. Laat je uzelf nu al door een kat verschieten. Ze staat echt dichtbij en staart mij geschrokken aan. Omdat het zo dichtbij is kon ik het niet geloven, maar die blik die ze opzet is best raar voor een kat. En als ik goed kijk blijkt dit helemaal geen kat te zijn. Het is een vosje. Ik ben helemaal van slag en de vos blijkbaar ook want hij huppeld traag, met mij in het zicht verder door. Onvoorstelbaar gewoon.

Er zijn nog 2 andere toeristen bij de nachttoer. Priscilla en Peter zijn van de states en zijn op een jaar lange doorreis doorheen zuid-amerika. In de auto vertel ik mijn belevenissen van op de fiets. Iedereen luistert geboeid en vind het fascinerend. Trots vertel ik door. Maar we spotten al vrij snel een groot gordeldier wat ons allen de mond snoert. We stappen uit om hem nader te bekijken en als ik hem pakken wil is hij vliegensvlug weg. Dan verder een klein gordeldier, ook deze probeer ik te vangen maar weder is hij me te snel af. De derde laat ik niet ontkomen. Ik trek een sprintje en heb hem in mijn handen. Alle drie kijken ze verbaasd toe. Geen van hun heeft ze van zo dichtbij gezien en vinden het maf dat ik ze zo maar oppak. Ze houden ze ook eens vast, nemen een foto en dan weer verder. We spotten nog een vosje, wilde kat, hazen jaguarundi, een net overreden giftige slang en een wasbeer die ook juist moet zijn overreden. Hij voelt nog warm aan als ik hem verder in de kant leg, triestig natuurlijk.

We zien nog enkele armadillo's en rijden nog helemaal off road voor we terug keren. We praten nog wat na en iedereen geeft me mee dat ze het heel bijzonder vinden wat ik doe. Ze uiten welgemeende hun respect. Ook Marilyn komt bij het afscheid ook nog een keer zeggen dat ze bewondering heeft voor de reis die ik maak. Ik antwoord dat sinds ik op de fiets zit ook meer bewondering voor mezelf heb ontwikkeld. Ik keer tevreden weder naar mijn kampplaats en wacht nog een verassing op mij.

Ik blaas mijn vuur terug aan en ga even rond om te zien of ik niet nog meer dieren kan zien. En jawel hoor, nog een vosje. Ik sta muistil, mijn lamp strak op hem gericht maar hier heeft hij geen aandacht voor. Wel zie ik hem staren naar mijn vuur wat verder. Ik kan hem enkele minuten goed in me opnemen als hij zijn nachtelijke taken vervuld. Ik zie hem snuffelen en klauteren en nadert op slechts een meter of twee. Pas als ik fluit en de lamp op mezelf schijn, kijkt hij geschrokken op en maakt zich pijlsnel uit de voeten. Fantastisch hoe dicht je hier bij het dierenleven leeft. Na deze prachtige dag kruip ik tevreden mijn tent in.

De volgende morgen ben ik goed uitgerust en ga ik kijken hoe het er aan toe gaat op de Campo. De koeien worden vandaag ingeladen in de truck en daar wil ik bij zijn. De mannen te paard begeleiden met zweepslagen en klikkende geluiden de koeien naar de weegschaal. Verrassend genoeg weten de koeien precies wat hun te wachten staan. Geen enkele wil zomaar plaatste doorgang door. Stieren trappen en brullen, maar er is geen ontkomen aan. Enkele moeten ook nog worden gebrandmerkt. Heel het proces volg ik op de voet en probeer heel het gebeuren vast te leggen op camera. Moeilijk, maar oefening baart kunst. En gelukkig heb ik ook wat fotografen bloed door mijn lijf stromen.

Achteraf deel ik weer maté met de Gerard, de man van Marilyn. We delen verhalen en hij verteld me dat morgen. Alle winkels gesloten zullen zijn omwille de viering van het einde van Chaco oorlog 80 jaar geleden.

Op 9 september 1932 brak de Chaco oorlog effectief uit na de toenmalige boliviaanse president Daniel Salamanca het bevel gaf aan zijn troepen. Het was een jarenlange aanloop met enkele schermutselingen rond de Boliviaanse en Paraguayaanse grens streken. De Chaco Boreal die vooral werd bewoond door Paraguayaanse Guarani werd voor Bolivia een interessante plaats. Niet alleen omdat er niet veel verder olie was ontdekt in nabijgelegen streken. Maar ook voor de Rio Paraguay. Zodat Bolivia uiteindelijk een mogelijk had om zich te verbinden met de oceanen.

Voor beiden landen liep de oorlog uit op een fiasco. Beiden landen verloren veel manschappen in de oorlog. Niet alleen de veldslagen maar ook aan de overheersende droogte, door gebrek aan water. Andere stierven van Malaria of andere ziektes die eigen zijn aan dit landschap. De Chaco, een wreed en hard land. Zeker voor een oorlog.

Dit is voor mij geen al te best nieuws. Morgen staat namelijk mijn vertrek terug gepland en voor komende trip moet ik eten hebben. Ik bedenk dat ik dan maar best vandaag al tot in het centrum van Filadelfia rij. Daar mijn voorraad ga inslaan, hotel opzoek en morgenvroeg van daar uit vertrekken.


Eerst werk ik nog stevig aan mijn fiets. Ik kamp met kleine haperingen met het schakelen en dat moet eens gedaan zijn. Een uurtje of twee later rolt mijn fiets terug lekker soepel en zit alles netjes ingepakt. Het is drie uur wanneer ik de Estencia uit rij.

Al enkele dagen hangen er grote grijze wolken boven de Chaco en vandaag lossen die dan al een beetje regen. Het is fris, de wind staat sterk en de 20km kosten me toch behoorlijk wat inspanning.

Bij hotel Florida hou ik halt. Pricilla en Peter vertelde dat zij hier ook verblijven en dat het slechts 10€ koste. Daar kan ik mee leven en ben natuurlijk ook blij om hun daar weder te ontmoeten. Een beetje praten heeft me nog nooit kwaad gedaan.

Voor alle winkels sluiten sla ik dan mijn voorraad in. Daarna ga ik samen met mijn twee nieuwe vrienden uit eten. Beiden zijn ze fervente reizigers en hebben al een serieus wat landen op hun palmares staan. We delen gedachtegangen, inzichten en meningen over verschillende bestemmingen. Het eten smaakt me overheerlijk en geniet van deze momenten. Ik koester ze omdat ze zeldzaam zijn voor mij. Vele andere reizigers beleven dit bijna dagelijks. Maar voor mij, waar het leven is beperkt tot leven op de fiets. Kamperen, pasta eten, lauw water drinken, op de grond zitten en slapen in mijn grijze hut. Is dit een serieuze luxe. Voor mij lijkt alles dan ook zo duur, als is het dat helemaal niet. Maar als je in de midden van de Chaco zit is het best moeilijk om geld op te doen.

De volgende morgen miezert het nog steeds. Je kan niet zeggen dat het regent, maar droog blijf je helemaal ook niet. Met mijn regenjas tot boven dicht geritst trap ik de nevel in. Na het nader bekijken. Van mijn kaart besef ik dat het mogelijk is om een binnenweg te nemen. Deze zal waarschijnlijk moeilijker terrein zijn, maar ik zal veel tijd besparen. Wanneer ik van de hoofdweg inslag naar de zandweg krijg ik al een naar gevoel. Is dit echt wel een goed idee Brecht? Ja natuurlijk, je zal veel sneller zijn. Drie km later sta ik vast gereden in het losse zand in een pikdonkere straat. Leer luisteren naar jezelf! En moet heel de weg terugkeren om mijn weg te vervolgen langs de normale route.

Eenmaal Filadelfia voorbij rij ik zo goed als alleen. Om de tien minuten passeert er nog een camion die ik kilometers eerder hoor aankomen. De weg strekt zich recht en ver voor mij uit. Links en rechts de Chaco. En alleen de Chaco. Toch vind ik het hier heel groen. Ik vermoede altijd dat deze semi-woestijn kil en dor ging zijn. Maar dat is het zeker niet.

De regen blijft maar aanhouden als ik verder kilometers maak. Mijn tshirt helemaal nat van het zweet, mijn broek en schoenen van de regen. Ook mijn bil verkeerd nog steeds in pijn. Het word vandaag een tocht van 90 km om Mariscal Estigarribia te bereiken. Het laatste dorp om bij de douane te stoppen voor een exit stempel van Paraguay.

Ik heb geen zin om te pauzeren, ik kan toch nergens schuilen voor de regen. Eenmaal zoek ik dan toch de droogte op en besluit hier even mezelf een warme maaltijd te bereiden en op kracht te komen. Mijn ajuin is al gesneden als ik mijn multifuel brander ontsteek. Maar die blijkt niet te werken. Ik krijg amper een klein vlammetje en mijn water is juist iets warmer geworden dan lauw. Enkele malen probeer ik opnieuw maar niets helpt. Dus met dat kleine vlammetje warm ik mijn water wat op en eet een half lauwe soep met een half rauwe ajuin. En zelfs dat smaakte me.

Slechts verwijderd enkele honderden meters van de het dorp en tevens de douane als ik denk waanbeelden te krijgen. Want zojuist passeerde mij een busje met een Nederlandse nummerplaat. Dit kan gewoon niet. Zojuist dacht ik bij mezelf dat het nog wel eens leuk zou zijn om Nederlands te praten. Ik doe een vreemde poging tot zwaaien maar het busje verdwijnt achter de bocht.

Dan als ik de bocht uit rij zie ik het inslaan bij het douane kantoor. En jawel dit is echt een Nederlands busje. Ik trap met het laatste wat ik in me heb stevig door. Als zij tot stilstand zijn gekomen rij ik tot aan hun raam en begroet hun met een vreemd klinkende 'hallo'.

In het busje zitten ze met vier. Een jong gezinnetje op een doorreis door Zuid-Amerika van 8 maanden. Het klikt meteen en we staan daar wat te praten als we samen op het douane kantoor afstappen. Als ik vraag aan de beambte of het geen probleem is dat ik nu afstempel maar pas over een dikke week over de grens zal rijden omdat ik met de fiets ben moet hij heel hard lachen. Jongenman zegt hij; met de fiets? Neen dat gaat niet. Met de auto is moeilijk. Maar met de fiets, dat lukt je nooit! Dat gaat gewoon niet. Van hier tot Bolivia is een klein dorpje. De rest is er niets en de weg is voor 90 km gewoon zand. Dit kan je niet.

Daar sta ik dan. Mijn plan dat weer maar eens in het duigen valt. Maar al snel stellen mijn Nederlandse vrienden voor om met hun mee te rijden. Ze hebben namelijk een fietsenrek en in de bus is plaats genoeg. Ondertussen heb ik al geleerd dat je zo een aanbod niet moet weigeren. Dus ik stem meteen in. We binden de fiets vast vanachter op de bus en zijn weer verder.

Op de eerste 40km waar de weg nog geasfalteerd is delen we onze reis ervaringen en doelen. Daarna kunnen we niet meer zo veel praten. De weg stopt abrupt en veranderd in een rally piste. Kuilen zo diep dat je er auto's in kan verliezen en het losse zand creëert een stofwolk alsof het een woestijn storm is. Deze weg had me inderdaad niet gelukt. Op misschien had het me een week gekost. Dit is best heftig. Wel had het de verlaten Chaco geweest die ik zocht. Want als we langs de weg een pauze in lassen volg ik zo de verse puma sporen in de kant.

We rijden door tot la Patria. Een militaire post en het laatste dorp voor de Boliviaanse grens. Het is al donker en de regen is ook terug gekeerd als we halt houden bij de politie post. We vragen voor een goede kampeerplaats en mogen achter het kantoor gaan staan. De agent biedt me nog een houten vervallen hutje aan voor de nacht, maar ik op teer toch voor mijn vertrouwde tent. Wel laat hij mij in de hut nog puma huiden zien die hij zelf heeft geschoten.

Die avond maken we een gezellig vuurtje. We eten aardappels en groentjes op het vuur met kaas en salami. Als dessert worden nog appels met kaneel en suiker bereid en weeral voel ik me verwend. Ik kampeer tegenover de auto en geniet van een heerlijke nachtrust.

De volgende morgen krijg ik een uitgebreid ontbijt. Hier in dat busje hebben ze alles. Echte verse koffie. Bonen koffie in een caffeteire en geen vieze oploskoffie. Brood en toespijzen waar ik meestal alleen maar van kan dromen. Als we allen goed zijn rond gegeten word me gevraagd of ik niet nog meerij tot Bolivia.

Nog steeds regent het, het is fris en nog een 300km rechtdoor tot Bolivia. Ja ik rij mee. Treuren doet ik niet. Als mis ik een heel groot deel van de Chaco, dit maakt plaats en tijd voor andere belevenissen.

Onderweg zien we nog vele dieren, maar niet de helft van wat je kan zien vanop de fiets. Wel is er nog een grote Peccari die voor ons de weg oversteekt. Ook is het best vreemd. We passeren slechts enkele auto's en vele zijn jagers. Ze rijden traag en boven op het dak zit iemand met geweer in aanslag. Natuurlijk verboden, maar niemand die hier controleert.

Na een dikke twee uur bereiken we een militaire post. Het valt me op dat we serieus worden gecontroleerd. Iedereen moet zijn paspoort laten zien en er word ook in de bus gekeken, dan pas mogen we door. Enkele kilometers later bereiken we dan de effectieve grens. Hier worden we opnieuw allemaal gecontroleerd en de papieren van de bus worden ook stevig nagekeken. Ik sla een praatje met een van de werknemers en hij verteld me dat dit echt een gevaarlijk gebied is. Hier is zeer veel drugs verkeer. Cannabis uit Paraguay naar Bolivia en Boliviaanse cocaïne naar Paraguay. Ik ben opgelucht dat ik dit veilig met het busje heb afgelegd. Voor we dan echt de grens overrijden worden we nog een laatste keer gecontroleerd.

Ik kijk achterom. Naar Paraguay. Dat speciale land dat zelden toeristen trekt. Dat land waar iedereen te vree en gelukkig leek. Waar ik een bezienswaardigheid was en duimen elke keer opnieuw de lucht in gingen voor me. Paraguay dat me heeft gegrepen als geen ander. Paraguay waar kennis en vrienden werden, waar vrienden familie werden. Waar ik ook nog fietsen zal Paraguay zal in mijn bloed blijven stromen. Paraguay het land van de zon!

Geschreven door WaarIsBrecht