Die dag in Mercedes heeft me goed gedaan. Ik zit vol nieuwe kracht en moed. En dus begin ik die volgende dag dan ook met een lach op men snoet. Op zoek naar nieuwe verhalen en nieuwe avonturen

Ik trap Mercedes uit en na enkele kilometers zie ik een bord Paysandú, mijn volgende bestemming. Alleen wijst het bord naar een stoffige zandweg. Ik bekijk mijn GPS en die verklaard ook dat dit de juiste weg is. Ik vind het maar vreemd en vraag raad. De heer die ik aanspreek onderbreek ik midden in zijn plaspauze en hij draait zich onbeschaamd om om me meer uitleg te verschaffen. Geshockeerd door het gebeuren versta ik zijn woorden niet. En wanneer ik ongemakkelijk naar een positie zoek om toch te luisteren en niet naar een lekkende tuinslang te kijken komt een andere me duidelijk maken dat deze route slechts word gebruikt voor zwaar verkeer en dat dit te gevaarlijk is voor een fietser. Ik kan maar beter omrijden en de normale weg volgen, en ik luister wijselijk en ben blij verlost te zijn van dit druipend uitzicht.

Het gaat me goed en na 25 kilometer gun ik mezelf een pauze om mijn fiets minder duur te laten overkomen en terug wat kracht op te bouwen. Mijn kleurrijke gekochte handdoek stik ik rond mijn kader en hier en daar nog wat kleuren met de stift en ik ben tevreden. Dan pas valt het me op, lekke band. Serieus, nu al? Ik vervloekt mezelf om zojuist mijn fiets door dat gras te slepen. Want daar zag ik enkele dorens, maar dacht niet dat dit mijn trouwe tweewieler kon kwetsen. Een goede les van de kracht van de natuur. Ik laat er geen gras over groeien en begin onmiddellijk mijn band te plakken.

En dan komt een waar probleem van me naar boven. Elke keer wanneer ik mezelf opzadel met stress ben ik niet in staat om rustig te werk te gaan. En tot viermaal toe moet ik opnieuw beginnen. Omdat ik vind dat ik al te veel tijd ben verloren, beslis ik om maar gewoon een nieuwe band te steken en op zeker te spelen. En later zal ik daar blij voor wezen.

Het is warm en zwoel. En wanneer er even geen wind is en geen zwaar verkeer dat me telkens achteruit blaast voel ik pas hoe warm het echt is. Ik bekijk mezelf en het zweet druipt me van het lijf. Misschien geen slecht idee om nogmaals een pauze in te lassen, de kilometerteller staat immers al op 50.

De pompelmoes die ik dan op smul vervult mijn stoutste dromen. In de brandende zon zo een heerlijk verfrissend fruitje. Het vruchtvlees smelt op men tong en het laatste sap dat ik er uit pers doet me huiveren. Heb al wel honderden pompelmoezen gegeten in mijn leven, maar deze was veruit de beste.

En dan geeft heuvelachtige grasland eindelijk wat ruimte voor verandering. Langs beiden zeide rijzen lange, smalle hoge bomen. Zo dicht op elkaar geplant dat alleen de buitenste rijen zich wagen aan het aanmaken van zijtakken. In dit desolate landschap voel ik me miezerig klein. Kilometers gaat het zo door, geen huis, geen boerderij. Niets anders dan bomen. Ik denk dat dit de meest afgelegen plek is waar ik ooit gefietst heb. Een bijzondere ervaring zonder meer.

Na een heleboel kilometers hou ik dan halt bij een 'gomeria' of eettent. Het enige leven tot zover. En meteen val ik met de deur in huis. Kan ik hier kamperen? De eigenares geeft graag haar toestemming maar ik mag absoluut geen vuur maken want het is gevaarlijk droog, dus eet ik spotgoedkoop ter plaatse en geniet van een heerlijke welverdiende lange nachtrust.

De volgende morgen neem ik eerst een fotoshoot van de grootse pad die ik ooit zag. Daarna kruip ik op mijn ijzeren paard en weg ermee.

Na 7 tal kilometer valt het me op dat de weg hier is zoals wij 'kasseistampers' gewend zijn. Hard en hobbelig. Ik kijk naar beneden en kan mijn ogen bijna niet geloven. Maar jawel hoor, weder een lekke band. Karma leert me een les, want nu zit ik al met twee kapotte banden op men avontuur dat nog maar in de kinderschoenen staat. Ditmaal werk ik doordacht en rustig en van de eerste maal plak ik mijn band bijna perfect. Stiekem vermoed ik dat ik na enkele kilometers terug zal moeten stoppen, maar ik fiets verder en verder.
Knap werk Brecht, denk ik bij mezelf.

Mijn tempo ligt verrassend hoog en haal een gemiddelde van 21 km\u. Dit lijkt niet zo geweldig maar voor in dit heuvelachtig gebied met gaten her en der ben ik ongelooflijk trots op mezelf. Mijn verloren tijd van het band plakwerk haal ik zo terug in.

Ik blijf stevig doortrappen en voor de middag ben ik nog maar tien kilometer verwijderd van Paysandú. Halt houden en relaxen is de boodschap want ik word pas verwacht tegen 16.00h.

Dus met een leuk melodietje erbij schrijf ik en bedenk me dat aan het tempo dat ik nu rij men route zal moeten aanpassen. Ik doe veel meer kilometers dan verwacht en bedenk een nieuw plan, maar beslissingen nemen hoeft nog niet.

Enkele uren later rij ik dan door de achter wijken van Paysandú. Dit is echt 'the getto' denk ik bij mezelf, maar mensen wuiven en zijn vriendelijk. Toch geeft dit me onaangenaam gevoel. Eenmaal wanneer ik het zogezegde adres heb bereikt, wacht ik beleeft. Na enige tijd spreek ik wat mensen aan en het word duidelijk dat ik mis ben. Samen bellen we Maria en ze geeft een beknopte uitleg van de route heen. Het is een poosje terugrijden en hier en daar ergens inslaan. De behulpzame mensen waarschuwen me dat die barrios (waar ik dus net doorheen was gereden) best gevaarlijk kunnen zijn. En ik word door twee scooters, eentje voor en eentje achter geëscorteerd op weg naar Maria.

Makkelijker gezegd dan gedaan op plaatsen waar straatnamen iets is uit de volksmond en niet staat neergeschreven. We rijden kilometers door de arme achterbuurten van Paysandú en af en toe word me duidelijk gemaakt dat we hier maar beter voortmaken. Het voelt wel een zuid Amerikaanse James Bond film en ik voel mijn hartslag kloppen in keel en aders. En uiteindelijk valt mijn motor uit. De jongeman bied zijn stevige schouder aan en ik hou vast voor de laatste kilometers. Na een dag van 67,5 kilometer kom ik eindelijk aan in 'la lomita'.

Maria is een mooie vrolijke dame op leeftijd. Ze wordt 51 aanstaande maandag, maar ze zit boordevol pit. Ze verteld uitbundig haar leven als we maté delen. Ze is een vrouw die kracht, moed, wijsheid en doorzetting uitstraalt. Haar verhalen doen me duizelen.

Ze liet alles achter om een beter leven voor haar kinderen op te zoeken in de Verenigde Staten. Ze onderging al tal operaties tegen kanker, en met het bestrijden van deze vreselijke ziekte verloor ze haar twee borsten. En nu moet ze terug onder het mes want ze heeft nog drie tumoren. Zopas werd haar ook halt toegeroepen. Ze moest zich laten opnemen in het ziekenhuis als ze haar leven lief had. Haar antwoord luidde als volgt; Gedaan met operaties, genoeg van die pillen, ik voel me goed en ben gelukkig. Ik geloof in de Heer, en als hij me komt halen dan is het mijn tijd.

En haar huisje is precies mijn droomhuis. Klein, veel kleur en overal prachtig gedecoreerd met kleuren en hout. Een mooie tuin waar haar drie geiten rondhuppelen en haar trouwe viervoeter Negro. Het ras cimmaron vind je enkel terug hier in Uruguay, het beest is groot, gespierd en heeft een tijger print. Maar hij is oh zo lief en komt me heler dagen kopjes geven.

We delen verhalen en ze serveert me een fantastische maaltijd. Ze heeft ook nog een kleine guesthouse voor als er bezoekers of reizigers komen. Maar na onze praat avond staat ze erop dat ik in haar bed slaap. Zelf slaap ze al enkele maanden in de zetel na haar val van het dak. Hierbij brak ze enkele ribben en perforeerde ze haar long. Deze vrouw, bij wie rimpels en littekens verhalen vertellen zoals de jaarringen op een boom. Zo vol kracht, vol van liefde, boordevol pit. Ja deze vrouw brengt me zoveel wijsheid bij. Haar overlevingsdrang en de zoektocht naar geluk is voor ons allen een voorbeeld.

Voor drie dagen geniet ik hier volle teugen. Ik kom op kracht en werk aan men fiets. Hier ontferm ik me ook over mijn lekke band. Die niet 1 maar wel 4 gaten blijkt te hebben. Ik ga nog op zoektocht naar een nieuwe binnenband maar deze expeditie levert me niets op.

In die drie dagen bouwen we een hechte band op en het afscheid valt ons dan beiden zwaar. Maar een wereldfietser kan niet bij de pakken blijven zitten en ik moet verder. Een wijze les die ze me leert; er is maar een weg in het leven, en die is voorruit.

Geschreven door WaarIsBrecht