Alles lijkt goed te gaan wanner ik mijn fiets zie staan op de luchthaven. Even later kom ik dan te weten dat mijn bagage is achtergebleven in Madrid.

Oké Brecht, rustig blijven, vriendelijk lachen en beleefd blijven. De man met een relaxte blik ik zijn ogen, zijn blauw hemd en pasje van de luchthaven rond zijn hals noteerde al mijn gegevens zorgvuldig. De stress van zijn cliënteel baren hem nauwelijks zorgen. Voor hem is dit waarschijnlijk dagelijkse kost en weet dat dit wel in orde komt. Deze ingesteldheid neem ik over wanneer deze kleine gringo zijn grote doos door de hallen van de luchthaven sleept. Ik loop van her naar daar en van links naar rechts op zoek naar een geldautomaat en een taxi. Wanneer ik tegen enkele mijn wilde plannen vertel wijzen hun duimen allen de lucht in. Met de taxi rijden we kris kras door dit labyrint van de stad richting San Telmo, calle de chile 324 viavia hostel. Bestemming bereikt.

De daarop volgende dagen zijn overladen met emoties. Mijn moodswings zijn straffer en sterker dan dan zwangere vrouw met borderline. Het afscheid valt me zwaar en ik weet geen weg met mezelf.

De twee nieuwe uitbaters van de viavia, Ingeborg en koen, raden me aan het nabijgelegen natuurreservaat te bezoeken. En niets is minder waar. Wanneer ik mijn ogen over de lagunas en weelderig groene flora laat gaan word ik overvallen door een warm gevoel vanbinnen. De Atlantische oceaan voelt warm aan, de zon brand in op mijn bleke vel wanneer vogels voor mij onbekende liederen zingen. En de planten verspreiden hun kleur en geur alom. Dit is puur genot voor lichaam en geest.

De dagen die volgen gaan verrassend snel vooruit. Ze worden gevuld door wandelingen door deze wereldstad, bezoekjes aan lokale markten en praatjes slagen met andere reizigers.

Op dag drie komt dan eindelijk mijn bagage toe. Ik loop over van jolijt en begin vrijwel onmiddellijk aan het pakken van mijn spullen. Die avond tafel ik samen mijn mijn nieuwe vrienden en de avond is vol van plezier, gelach en bier.

De laatste dag begint het dan al terug te kriebelen. Ik stel mijn laatste zaakjes op orde waarvoor ik tot tweemaal toe naar Puerto Maderno ga voor een bootticket en tweemaal met lege handen terug in de hostel arriveer. Ook moet ik voor dit bootticket geld gaan wisselen op de zwarte markt. En vertrouw me als ik zeg dat dit niet allen louche klinkt, het is ook zo. Op Florida staan tal van ongure types die allen beweren over de beste wisselkoers te beschikken. Wanneer ik mijn luguber persoon gevonden heb neemt hij me mee naar een vervallen container. Ik moet mezelf dubbel plooien om dan uit te komen bij een oude dame, potlood achter het oor en rekenmachine in de hand. Dit kan gewoon niet waar zijn denk ik bij mezelf. Ik ben terechtgekomen in een goedkope maffia film en ben juist
Bij de 'bookies'. Maar het is waar, en het is ook nog in orde. Beide partijen wandelen tevreden weg en de volgende dag begint het dan echt.

Het menselijk brein is wel is waar een vreemd wezen. Ben hier nog maar net, ken juist de straat van de hostel en doch boezemt het me angst in wetend dat ik morgen terug vertrekken moet. En dan denk aan thuis en mijn lieve Zoë. Aan al mijn collega's, vrienden en kennissen die me steeds weer moed geven en steunen door dik en dun. Aan iedereen die is samengekomen om me succes te wensen. En dank pink ik een traanje weg, bal mijn vuisten en adem diep in en uit. En dan vind ik de kracht om uit te kijken naar dat onbekende en om op pad te gaan.

Geschreven door WaarIsBrecht