Vier uur en half sta ik te liften aan het tankstation in Federacion voor er dan uiteindelijk een auto stopt. Ik was de wanhoop al bijna nabij toen deze vriendelijke heer me meenam. Mijn fiets vanachter vastgemaakt in de pickup en op weg naar Mercedes. Veel verder dan ik had gepland, maar deze man begrijpt niet waarom ik vroeger zou uitstappen. Hij rijdt tot daar dus ik moet mee. In drie uur tijd leg ik een traject af waar ik normaal enkele dagen over zou doen. Hijzelf is voor zijn werk onderweg naar Corrientes, maar woont in Buenos Aires. Een rit van meer dan 1000 km en over twee dagen rijdt hij weer terug. Voor ons onbegrijpelijke afstanden.

Eenmaal aangekomen in dit kleine stadje waar men de oude waarde en normen probeert te behouden geef ik mijn ogen de kost. Ik fiets door de oude straten en overal lopen mensen in traditionele kledij rond en uit de deuren klinkt de lokale muziek. Hier ver van de grote steden leven de mensen hun eigen leven. Naar een oud bestaan en een ideaal dat hier al jaren woedt. Natuurlijk gaan ze ook mee met de technologie, maar toch weten ze dat traditionele stevig in stand te houden. Kleurrijk geklede heren wuiven me gedag toe onder hun sombrero en andere rijden te paard en alle ogen volgen deze gringo. Dit is echt het zuid Amerika dat ik me herinner van afgelopen jaar in Bolivia. Hun passen traag en kalm op weg naar hun kleine huisjes.

Meteen zoek ik een bank op want sinds Buenos Aires heb ik nog steeds geen peso's ingeslagen. Eenmaal gevonden moet ik nog een half uurtje wachten, want hier is er tussen 12u en 15u niets open. Iedereen schuilt voor krachtige zon waar deze mensen hand in hand met samenleven. Wanneer ik dan geld probeer te pinnen blijkt dit niet te lukken. Noch met mijn bankkaart noch met mijn visa. Ik sleep mezelf in de hitte door heel de stad en bezoek elke bank. Maar tevergeefs. Met slechts enkele peso's op zak baar ik me zorgen wat te doen. Gelukkig heb ik nog enkele dollars die ik op de zwarte markt wisselen kan. Natuurlijk tegen een verschrikkelijke koers. Ook heb ik nog geen wifi gevonden en bellen kan ik niet naar de enkele coachsurfers waar ik terecht zou kunnen. Dus ik haast me naar het toeristisch informatiecentrum. Daar leg ik al trillend van stress in mijn beste Spaans mijn problemen uit. Deze dame laat met haar plezier haar telefoon gebruiken zodat ik mijn enige contact persoon hier kan bereiken. Maar omdat ik veel vroeger dan verwacht hier ben gearriveerd is deze nog niet in de stad. Morgen namiddag pas. Verdorie, dik tegen mijn zin met mijn laatste centen zoek ik dan een hostel op.

Ik neem een douche om al mijn zorgen van me af te spoelen en wanneer ik wil beginnen schrijven val ik met licht aan, hoofd op mijn dagboek in een diepe slaap.

De volgende morgen haast ik me meteen naar de bank om meer uitleg te verkrijgen aan het loket. Er staat een gigantische rij mensen te wachten om geholpen te worden en het duurt dan ook enige tijd voor het mijn beurt is. Enkele malen komen mensen me verwittigen dat ik goed op mijn fiets moet letten. Want voor een gringo kan dat hier gevaarlijk zijn. De mensen proberen alles en weten zelf niet wat er mis kan zijn met mijn kaart of met de automaat. Ik vraag of het niet mogelijk is om via een deposit geld over te schrijven. Neen dit is ook niet mogelijk. Ik wacht nog enkele uren op antwoord van de hoofd bank maar we krijgen geen reactie. Dan kruip ik maar met staart tussen de benen de bank uit.

Wanneer ik dan de uren langzaam zie verstrijken op de plaza, waar ik mijn contactpersoon opwacht wordt ik omsingeld door vier kinderen op de fiets. Allen stellen ze vragen en wijzen ze naar mijn fiets. Ze willen weten hoeveel dit kost en hoeveel ik voor dat betaalde. Maar nooit vertel ik de prijzen over mijn huisje op twee wielen. Deze jongens zijn arm, zeer arm. Alle andere kinderen zitten nu op school, dus ik kan wel raden in wat voor barmhartige situatie ze leven. Toch tonen ze trots hun kunstjes op hun oude fietsen. En rijden allemaal een hele blok op hun achterwiel. En wanneer ik daar dan zit te wachten wordt ik aangesproken door een mooie jonge dame. Veronica, de andere couchsurfer. We slaan meteen een praatje en zegt dat ik maar mee moet gaan naar haar huis want hier zitten wachten is het ook niet.

Ze is 21, knap, alternatief gekleed en komt volwassen over. Maar wanneer ik haar huis binnentreed val ik bijna achterover. Deze dame is echt arm. Heel arm. Het kleine vervallen huisje is slechts amper gevuld. Twee kille gloeilampen schijnen licht op de oude kale muren. De kamer die ze me toewijst voor de nacht is helemaal leeg, op een bed na. In de living staan slechts twee oude stoelen en een nachtkastje dat dient als tafel. Een verroeste koelkast en een gasvuur op de grond. Ik zie één kast, nauwelijks gevuld. De vieze wc staat bijna onder de douche die niet eens over warm water beschikt en een spiegel is in dit huis nergens te bekennen. En deze 21 jarige student is moeder van een kleintje van 2. Dit is voor mij echt een schock. Ze kwam zo beschaafd en net over maar leeft echt met minder dan het minimum. Ik kan maar niet begrijpen hoe het komt dat dit huis in zo een verschrikkelijke toestand verkeerd.

En tegen de avond krijg ik mijn antwoord, als haar vrienden langskomen. Er wordt hier wiet gerookt, veel wiet gerookt. En dat is op zich geen probleem, wel als dit ten koste gaat van de waarde van haar eigen leven en dat van haar kind. Deze vrolijke opgewekte dame die ik daar straks op de plaza heb ontmoet is nu ook nergens meer te bekennen. Ze is stil, gesloten en in zichzelf gekeerd. Al kookt ze stilzwijgend een heerlijke simpele maaltijd.

De hele avond lang blijven er vrienden komen en gaan terwijl er stevig wordt doorgerookt. Het liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen maar dat lukt pas na de klok 2u slaat. Mijn bed kraakt en ruikt oud en muf, maar ben haar dankbaar. Heel dankbaar voor het bed en het maaltijd. Zij hielp me juist wanneer ik dit nodig had terwijl ze zelf alle hulp gebruiken kan. Weeral zet dit me aan het denken. Wij allen voor ons alleen, hier met bijna niets delen wat ze kan.

Doch ben ik de volgende morgen blij als ik vertrekken kan. Ik raap snel mijn spullen bij elkaar na deze korte nacht en met een slaperig hoofd begeef ik me richting een andere bank. Door een technische fout zal de bank pas een uur later opengaan en rook sigaretten om mijn honger te stillen. Ik durf immers geen peso uit te geven omdat ik niet weet hoe lang ik nog zonder centen ga zitten. Als ik dan aan de beurt ben komen de tranen weer op als me hier ook word verteld dat ik geen geld kan afhalen. Dit is echt een probleem. Maar wanneer ik blijf polsen verteld ze me uiteindelijk dat er een Western Union kantoor is in het postkantoor. Ik kan men geluk niet en haast me naar de plaza. Ik heb ontdekt dat hier, in een stadje van niets wel gratis internet voorziening is op enkele openbare plaatsen. Iets waar we in België nog veel van kunnen leren. Ik zoek contact met het thuisfront en vaderlief haast zich dan ook onmiddellijk naar de post voor een deposit. Een klein uur later heb ik dan genoeg peso's in de hand voor komende weken als ik op zoek ga naar een hapje eten. Eenmaal terug op de plaza hoor ik in de verte Bjekt, Bjekt... Ik draai me om en zie een lachende snoet naar me wuiven. Domingo, de andere couchsurfer is me komen zoeken en heeft gevonden.
'Come follow me to my home!' zijn de verlossende woorden.

En daar stap ik dan een hele andere wereld binnen. Deze mensen zijn goed voorzien en voor de normen hier denk ik dat ze echt rijk zijn. Wanneer ik binnen wandel is de kokkin aan het koken en de kuisvrouw de was aan het doen. Zoals al vaker moet ik ook hier meteen mee aan tafel. Ook valt me op dat dit gezin een heel hechte band heeft want aan de tafel zit; moeder, grootvader, tante en Domingo zelf. Ik stel mezelf uitgebreid voor. Wie ben ik, wat doe ik hier en wat bezielt me. Allemaal vragen waar ik zelf de juiste antwoorden niet voor heb.

Daarna neemt Domingo mee mee naar zijn werk. Hij is chemisch ingenieur in een rijst fabriek. En omdat het vandaag grote kuis is en de machines niet draaien de perfecte gelegenheid om een privé rondleiding te geven. Daarna word ik terug bij hun thuis afgezet en heb ik het huis voor mij alleen, ik krijg zelf nog een sleutel van het huis. Weeral een situatie die je doet nadenken. Deze mensen hebben zo een groot vertrouwen. Ze kennen me net en laten me alleen met al hun kostbaarste bezitten. Of zo lijkt dit voor ons. Want deze mensen dragen het meest kostbare mee in hun hart. Elke dag opnieuw.

Wanneer Domingo thuis komt is het tijd voor een rondleiding in Mercedes. We bezoeken twee gratis musea waar hij graag voor tolk speelt. En in een van deze musea staat een boek te koop over de flora en fauna die er heerst in het nabijgelegen Esteros del Ibera. Juist wat ik zocht. Domingo zegt dat ik dit beter niet koop want hij heeft hetzelfde boek thuis wat ik kan altijd raadplegen. Eenmaal terug thuis moet het vuur aan want vanavond staat er asado op het menu. Die heerlijk grote koeien ribben. Voor mij een perfecte gelegenheid om mijn kunnen te tonen en met mijn vuursteen zet ik alles in vuur en vlam. Wanneer de ribben liggen te braden komt moeder lief me een cadeautje brengen. Dat ene boek dat ik zo graag wou! En voor de zoveelste maal kan ik niet geloven wat er me overkomt. Samen met heel de familie eten we heerlijk. We praten over de verschillen tussen onze landen en worden beiden wijzer.

De volgende dag breng ik weer een dag alleen door in het huis. Ik schrijf, werk aan mijn fiets, ga naar de winkel en bereid me helemaal voor op de komende dagen. Nu gaat het echt beginnen. Meer dan 300km over onverharde wegen midden in natuurgebied. Het kleine dorpje gelegen in het midden, Pelligrini, staat niet eens op google maps. Ik ben gepakt en gezakt en heb voor drie dagen of meer water en droge voeding bij. Batterijen zijn opgeladen en ik zit boordevol kracht. Het is spannend. Echt spannend. Want nog nooit tevoren zal ik zo ver verwijderd zijn van civilisatie. Op zoek naar mezelf, exotische dieren, avontuur en nog meer verhalen.
Esteros del Ibera, hier kom ik!

Geschreven door WaarIsBrecht