De boot af en meteen het centrum binnen. Een straatje omhoog hierzo en dan dit kleine weg in daar. Ja eenmaal op de fiets zie ik het weer allemaal zitten. Maar na een poosje vind ik dat verdomde centrum niet?! En groot is het hier niet. Aan een oudere dame vraag ik dan de weg, ze kijkt me verbaasd aan en zegt dat ik in het centrum ben. Owkey dan. Op weg naar het historische centrum dan. Colonia del Sacramento is vele jaren geleden een heel belangrijke stad geweest voor de Portugezen zo blijkt. Dit was een uitvalsbasis om goederen te smokkelen naar het bekende Buenos Aires. Er zijn nog vele restanten van die tijd, zelf sommige inwoners vermoed ik. Na twee keer het hele stadje door te hebben gefietst en een fotoshoot van mezelf heb gemaakt sta ik te popelen om dan zo lang verwacht echt te beginnen. Zon op de snoet en stevig in het zadel beginnen de kilometers te tellen. Ik voel me vogelvrij en de kanten langs de weg zijn bezaaid met allerlei verschillende bomen, struiken en planten.

Wanneer er voor het eerst een auto tuut en niet veel voor me halt houdt krijg ik alweer een brok in mijn keel. Zowiezo dat die mij willen ontvoeren, verkrachten, vermoorden of mij willen verkopen op de zwarte markt. En weeral liet mijn angst het even niet toe om open te staan voor wat moois er op je pad komt. Want deze twee heren die uitstappen en me zowel in het Frans, Engels en Spaans toespreken zijn niets minder dan; oh jawel wereldfietsers. Ik word meteen uitgenodigd om bij hun te overnachten. Een offer dan ik niet kan afslaan, al heb ik nog niet zo veel kilometers in de benen. Ze wijzen me de weg en na een halfuur bergop en bergaf over een grindweg met stenen die de Titanic zouden kunnen laten zinken ben ik er dan. Net voor de poort snijdt een meter lange hagedis me de pas af. Ik ben verbaasd van zijn groote en schoonheid en hou meteen halt, maar vergeet dat ik in de pedalen zit. KLIK-pedalen en een doffe knal volgt. De hagedis heeft het natuurlijk op zijn lopen gezet. En deze camouflage monstertjes zijn best goed in verstoppertje en vind hem dan ook niet terug wanneer ik hem ga zoeken.

Eduardo en Bernard leren elkaar kennen op de fiets in Sao Paulo, Brasil. En Bernard is op bezoek bij het ouderlijk huis van Eduardo. het onthaal is waanzinnig. Ik deel kussen uit aan moeder en vader en meteen moet ik bij aan tafel schuiven voor het middag maal. In de namiddag maken we dan een uitstap naar colonia del Sacramento, terug van waar ik kwam. Maar deze keer is het voor het bezoeken van vrienden alom. Overal word ik enthousiast ontvangen en we drinken maté. Zo een gezellige aangelegenheid. Een beker vol maté, warm water erbij, helemaal leegdrinken en dan doorgeven. Wanneer de avond valt keren we weder naar de boerderij. En natuurlijk schuif ik weder bij aan tafel. Deze maal echter voor heerlijke koeien maag. Men mag niet te veel denken bij dit gerecht en dan kan je zoals mij zelf nog een portie bijnemen.

De volgende morgen is het dan toch tijd voor mij voor terug op pad te gaan en eenmaal vertrokken glijden de tranen over men wangen. Ik weet niet juist waarom, maar elke keer komen er bij zo'n vertrek zoveel emoties vrij gepaard met onzekerheden.

Ik trap de lange grindweg af richting de hoofdbaan en net ervoor valt men linker voortas op de grond. Een bout heeft tijdens de hobbelige rit de brui aan gegeven. Daar sta ik dan op dag twee met een kapotte drager. Even slaat paniek toe en zoek ik mijn alles klussende neef op in mijn ooghoek. Natuurlijk nergens te bekennen. Ik bedenk dan snel een oplossing want ik kan hier niet eeuwig staan gapen, en neem een bout uit mijn drinkbus houder. Voila en ik kan weer verder.

De rit gaat goed en de kilometers kunnen tellen. Ik fiets tussen sojavelden en mais. Grote weides zo ver het oog reikt. Vogels vliegen en zweven op enkele meters voor me en de mensen begroeten me hartelijk. Hier op de fiets baar ik me het minste zorgen. Maar wanneer ik aankom en carmelo en weder vreemd wordt bekeken krijg ik weer een angstig gevoel. Deze jongeman helemaal alleen met een veel te mooie fiets, dat geeft zowiezo problemen. Maar weeral valt dat allemaal mee. En deze nacht sla ik kamp op dicht bij het strand, aan de rand van Carmelo. Ondanks er een camping op 100 meter verder ligt, beslis ik natuurlijk voor het nog goedkoper alternatief te gaan en dat is de gratis camping. Ik kook men potje en maak een klein vuurtje, fantastisch.

Na een heerlijke nacht ben ik terug op de fiets richting Dolores. Ik weet niet of ik het zal halen want het is een eindje, en overslapen is geen goed begin. Maar de kilometers gaan er vlotjes door en voor ik het goed en wel besef staat men teller op 30 afgelegde kilometers. Wow, kalm aan Brecht en zoek de schaduw op voor een uurtje. Dan maar beter terug vertrekken en het gaat goed alleen lijken deze wegen in Uruguay echt eindeloos. Ik zie kilometers voor me uit. De weg kronkelt licht en gaat alsmaar op en neer. En wanneer ik over een grote heuvel heenga wordt ik altijd opnieuw verrast door nog meer heuvels.

Toch geraak ik op tijd in Dolores. Een klein stadje waar iedereen naar me zwaait en toejuicht wanneer ik toekomst. Ik vraag enkele malen waar een goede kampeerplaats is en wordt richting rivier gestuurd. Daar langs de rivier voorziet Dolores aan zijn inwoners gelegenheid voor te barbecueën. Er zijn toiletten, stromend water en overdekte bankjes met licht en stopcontacten. En daar zo spreek ik drie mensen aan. En zo zit ik enkele uren laten met hen aan tafel ze delen hun brood en chorizo, ik men koteletje en wortelen. Een van de vrouwen ziet me wel zitten en verkoopt zowat haar lichaam aan me, wat me alleen maar meer aan mijn meisje doet denken. We drinken en praten, tot ik me terug trek ik mijn tent.

De nacht brengt me niet veel rust want er komen wat jongeren op enkele meters van mijn tent wat kabaal maken. Ik voel me kwetsbaar en onrustig maar toch weet ik de slaap te vatten.

De volgende morgen begint prachtig wanneer de zon nog laag staat en haar schoonheid laat reflecteren op het water. Ik sleep me fiets tot op de oever voor enkele prachtige foto's en dan ga ik weer op pad. Deze wegen lijken nog langer als ter voren en vandaag gaat alles moeizaam. Mijn knie en rug lijden onder het zware trapwerk van deze eerste dagen. Mijn geest is zwak en kan me niet over het gemis van mijn lieve Zoë zetten. Ik voel me zwak en de emoties lopen over. Eenmaal aangekomen in Mercedes zoek ik meteen een hotel op. Daar probeer ik terug wat op kracht te komen. Ik stuur mails en Skype na langverwacht terug met mijn muze. Ze geeft me steun en kracht om deze reis verder te zetten. Om mijn verhaal waar te maken, om dat later om te vormen tot ons verhaal

Geschreven door WaarIsBrecht