In de vroege morgen klim ik Capitan Miranda uit. Het afscheid beviel me deze keer goed, omdat ik ook weet dat er een weerzien is. Ik heb mijn bagage wat verlicht en wat spullen bij hun achtergelaten. Met minder gewicht en meer ruimte zal het iets vlotter gaan.

De eerste kilometers gaan echt in stijgende lijn. Maar als ik eenmaal het plateau bereik volgt er een verschrikkelijk lange afdaling waar ik zelfs 50km/u haal. Een persoonlijk record en voor een fiets met zoveel gewicht een rotvaart! Die eerste kilometers zijn dan ook in geen tijd achter de rug.

Daarna serveert Paraguay me de hele dag op straffe afdalingen en belachelijke steile hellingen. In mijn laagste versnelling kruip ik de heuvels omhoog. Ik zou ze bergen willen noemen, maar weet wat me te wachten staat in Bolivia en Peru dus ik blijf bescheiden.

Met 50km op de teller zoek ik rond de middag schaduw op voor mijn hangmat. Deze hangmat is echt mijn beste vriend geworden in het heetst van de dag. Ik ben alreeds professioneel hangmat ophanger geworden. In een mum van tijd knoop ik ze rond de takken en elke keer weder vind ik een geschikte plaats.

Het is leuk om al tegen de middag al zo veel kilometers te hebben afgelegd. Het geeft me tijd om lekker uit te rusten. Een beetje lezen en schrijven en dan is het slechts nog enkele kilometers en een goede kampeerplek opzoeken.

Dat doe ik dan ook in de namiddag. Ik fiets de grote baan af op weg naar een klein dorpje. Hier heb ik de contact gegevens gekregen van vrienden van Eduardo en Yrene waar ik morgen zal arriveren.

Die nacht kampeer ik langs een maisveld met een klein vuurtje waar ik maïskolven op de hete kolen gooi. Achter de rook en oplaaiende vuurglinsters verschijnt een prachtige volle maan en kruip moe maar tevreden me terug in mijn kleine grijze hut.

De volgende morgen ben ik voor vertrek wel een half uur bezig met alle rode modderachtige klei te verwijderen in de groeven van mijn schoenen. Het plakt verschrikkelijk en kleurt alles rood. Mijn kleren die nog maar een dag geleden gewassen zijn lijken wel geverfd te zijn.

Ik moet maar een 25 kilometer fietsen voor ik bij Eti, de vriend van Eduardo, zijn huis arriveer. Hij zelf is nog niet thuis dus wacht ik samen met mijn hangmat en een boek hem op.

Eens hij er is wordt ik hartelijk verwelkomd. Ik schuif mee aan tafel voor een stevige maaltijd en daarna delen we tereré. Maté, maar koud, als ik mijn verhaal doe.

Die namiddag trekken we er op uit in zijn glimmede Toyota Hilux richting Salto de Tembey. Nabijgelegen watervallen. Ben heel blij dat zij met mij hier naar toe willen rijden want dit is een onderneming die wel twee dagen had kunnen duren met de fiets. Een on geasfalteerde weg is beter dan deze rotsen tapijt. Grote brokken stenen zijn in het zand verwerkt en met de fiets lijkt het dat je over de bergkam van de Pyreneeën rijdt.

In het park wat echt afgelegen ligt zijn welgeteld 2 andere mensen. Niet meer. Heel het park ligt er verlaten bij. Dit zou zo een mooie toeristische trekpleister kunnen zijn maar hier is gewoon niemand die zich daar mee bezig houdt. Omsingeld door dikke bossen en alleen het geluid van een bulderend water dat zich met een massa tegelijk non stop in nog meer water stort. Dit is de grootste waterval die ik in mijn leven zag en ben echt onder de indruk. Boven de kolkende watermassa siert een regenboog door de gecreëerde nevel en lichtinval. Voor hun is dit zo normaal en ik sta daar in stilte te genieten verwonderd door deze natuurlijke schoonheid en kracht.

De volgende dag probeer ik weder vroeg te vertrekken maar dat lukt niet goed. Eerst moet ik nog mee ontbijten en krijg nog een zak vol fruit toegestopt voor onderweg. Met een volle buik en 2 kilo bananen vertrek ik dan pas om acht uur. Vandaag rij ik binnendoor terug naar de hoofdweg. 30 kilometer over een zandweg tussen de velden door.

De weg is goed berijdbaar en kan mijn snelheid er in houden tot de weg kronkels over de steile heuvels. De weg word slechter en denk slakken mij zien in te halen. Het uitzicht is wel prachtig en ondanks al het stof en het zweet waar ik onder bedolven zit geniet ik volle teugen. Kilometers ver kan ik kijken. En jammer genoeg zie je hier meer en meer soja. De perkjes resterende jungle worden kleiner en kleiner en de velden soja groter en groter. Het is pijnlijk om te zie wat een schade deze wereld industrie hier de natuur aandoet.

Bij een klim van een onmenselijke steile heuvel rij ik iets te veel in de kant en mijn klikpedalen staan me niet toe om snel uit te klikken waardoor ik weeral tegen de vlakte ga. Als ik dan kilometers later terug op de geasfalteerde route ben en door een stadje rij maak ik nogmaals een pijnlijke val. Deze keer is het niet de schuld van die klikpedalen, maar van een motorrijder die me de pas afsnijdt waardoor ik een diepe put inrij en vallen onvermijdelijk is. Wat later staat hij daar te lachen en ik kan hem wel de kop inslaan. Maar natuurlijk laat ik het erbij en lach hem zuur tegemoet.

Ik fiets nog door de armste wijk die ik ooit zag. Bijna schokkend. Deze mensen wonen langs deze grote baan in zeer kleine hutjes.
Houten planken tegen elkaar gespijkerd Amper 3x3 meter groot, of kleiner. Er lopen wat kippen rond en hier en daar staat een koe te grazen van het weinig gras dat er rest. Kindjes lopen blootsvoets in vuile gescheurde tshirts. Het is een schrijnend zicht en ben blij als na enkele kilometers ik dit niet meer in zicht heb. Soms is het gemakkelijker dingen niet te zien dan er mee geconfronteerd te worden. Net zoals in ons dagelijks leven. Kijk maar naar ouders die weten dat hun kinderen op het slechte pad zijn terecht gekomen maar liever de rug keren dan oplossingen zoeken voor deze moeilijke problemen. Een klein voorbeeld van vele gelijkaardige problemen alom.

Wanneer ik overweeg te kamperen bedenk ik dat het beter is om eens bij mensen in de tuin te kamperen. Ik voel me namelijk niet helemaal gerustgesteld op deze baan. Tot drie maal toe vraag ik of het mogelijk is om in iemands tuin te kamperen maar driemaal wordt ik de deur uit gestuurd. Dus fiets ik nog maar verder door tot ik na enkele kilometers een veld kan inrijden met een mooie gelegenheid om kamp op te slaan.

Die nacht kampeer ik rustig langs een sojaveld. Ik rooster maïskolven op de hete kolen en drink thee onder de volle maan.

De morgen brengt een frisse wind mee. En juist voor ik wil vertrekken voel ik regendruppels. Deze ben ik liever kwijt dan rijk en probeer ze ook voor te blijven met de fiets. En al zit er een frisse noordelijke wind recht in lijn aangezicht de regen blijft gelukkig achterwegen.

Heel die dag ben ik in een wedstrijd verwikkeld met de wind. Hij duwt en blaast, ik zweet, zucht en puf. Steile helling of afdaling, ik krijg er maar geen stevig tempo in. Toch wil ik zaterdag al arriveren in Cuidad del Este, om zo snel mogelijk naar Puerto Iguazu te gaan. Dus ik heb geen tijd voor te klagen en trap stevig door.

De wind blijft tegenwerken en ik heb het zwaar, heel zwaar. Ik blijft blaas hard uit, maar de wind blaast nog harder terug. Afdalingen lijken vlakke stukken, plateaus beleef ik als een helling en heuvels worden ondragelijk, maar toch ga ik door.

Na 69 kilometer hou ik het voor gezien. Ik stop in een klein dorpje en hoop hier bij het tankstation te kunnen overnachten. De uitbaters lijken niet de vrolijkste mensen en laten mijn vraag dan ook onbeantwoord. Dan probeer ik mijn geluk bij de buren. Na mijn drie maal afgewezen verzoek van gisteren vind ik het moeilijk, maar toch zal ik een slaapplaats moeten vinden. Ik spreek hen aan en ze kijken me verbaasd toe als ik mijn vraag stel. Dus je fietst hier rond in Zuid-Amerika? Ja... Wauw, maar natuurlijk gaat dat. En meteen beginnen ze in hun kleine tuin een plaatsje vrij te maken voor mijn grijze hut. Ze bieden me een douche aan en geniet nog mee van cocino en sopa paraguaya voor ik tussen de honden en de kippen me terugtrek.

De volgende morgen ben ik vroeg weer op pad. Ik wil tijdig en voor de grote drukte aankomen in Cuidad del Este. De wind is elders aan het werk en kan tempo maken.

Wanneer ik na 22 kilometer op de kruising van Ruta 7 kom hou ik halt. Hier wil ik even op kracht komen voor ik in een keer de laatste 30 kilometer doe richting CdE. Maar hier kan ik me niet ontspannen. Al is het nog maar half tien de straten lopen hier al over van het volk. Straatverkoper lopen op en aan naar de vele passerende bussen om kopers voor al hun lekkers te vinden. Er word geroepen en geschreeuwd en verkopers van allerlei stormen op me af om al hun hebben aan mij te verkopen. kinderen niet ouder dan acht staan te bedelen voor een cent en andere kleintjes zitten met hun snelle handjes aan mijn fiets. Ze prullen aan mijn zakken en moeten overal aan voelen. Neen, hier krijg ik stress ipv te kunnen rusten en trap snel verder.

Die laatste rechte lijn naar CdE is een marteling. Het drukke verkeer en de versmachtende uitlaatgassen kan ik missen als kiespijn maar blijken slechts een voorbereiding te zijn voor wat komen gaat.

Het drukke verkeer waar ik tussen slalom met vervuilde lucht in mijn longen is een echt avontuur. CdE is het echte Zuid-Amerika! Zo herinner ik mij het Bolivia van verleden jaar. De vele maté drinkende heren op de middenberm steken nog steeds al te vrolijk hun duimen omhoog als ik voorbij scheer. Links ontelbare fel geurende eet kraampjes en rechts rijen knal dezelfde taxi's. Ik zoek de doane op voor de juiste stempels want zonder zou je hier ook de grens over kunnen, geen haan die er naar kraait, tot je dan in Argentinië binnen wil.

De brug naar Brazilië is heel hoog en groot en heb een prachtig uitzicht over de rivier die in de diepte onder me kronkelt.

Brazilië is het enige land van heel Zuid-Amerika waar geen Spaans wordt gesproken maar Portugees. Ze verstaan geen woord wat ik zeg en ik nog minder van hun. Mijn idee om hier een nacht te kamperen verdwijnt als sneeuw voor de zon en fiets meteen door naar het bekende Argentinië.

Weer de juiste stempels zoeken en dan op zoek naar het toeristische info punt. Doodmoe besluit ik de laatste km te voet af te leggen, niet het beste idee want wandel met fiets in de hand door ijzeren splinters en na enkele meters zit ik met platte band!

Weeral! 'No pinchas mas' weergalmt in mijn achterhoofd en in het info punt wijzen ze me de weg naar een goedkoop hostel en een cambio voor wat geld te wisselen. Het hostel is simpel en goedkoop, juist waar ik dol op ben en boek meteen voor twee nachten.

Ik maak kennis met verschillende reizigers en geniet van een heerlijke douche waar ik al het vuil en zweet van me afspoel. Ik bekijk mezelf in de vuile spiegel en merk dat ik stevig ben afgevallen. Met met meter ga ik rond mijn buik. Toen ik vertrok weet ik dat het ongeveer een omtrek was van 100 centimeter, nu slechts 89. Ik bekijk mijn kuiten en bovenbenen. Ze zien er stevig uit. Voor het eerst valt het me op dat de aflijning van mijn spieren dieper en duidelijker zijn geworden. Ik heb fel spiermassa gewonnen in mijn benen en trots kruip ik voldaan mijn bed in.

In de avond begint het stevig te regenen en het gaat heel de nacht door. De volgende morgen staat onze dorm dan ook onder water en mijn rugzak en kleren zijn kletsnat. Don't worry, be happy fluit ik in mezelf als de dag begint.

Na 5 weken is het heerlijk om verhalen te delen met al de andere reizigers. Er zitten Duitsers, fransen, Engelse en meer. Met de jonge garde heb ik meteen een klik en de dag brengen we lui door. We delen onze reisverhalen en zijn allen onder de indruk van het verhaal van Sven en Alex. Twee Duitsers die een eeuwenoude traditie in stand houden. De vakmannen hadden in de start van dit gebeuren niet genoeg werk om de nieuwelingen te werk te stellen en deze moesten uit reizen gaan om nieuwe technieken en inzichten te verwerven en later hun dorp hiermee te verrijken. Voor minstens drie jaar moeten ze uit reizen gaan. Vertrekkend met een kleine som geld (5€) en thuiskomen met diezelfde som. Niet langer als drie maanden op dezelfde plaats blijven en minstens 50 km verwijderd blijven van je eigen dorp. Ze gaan gekleed in traditionele werkkledij en zijn alreeds 4 jaar op pad. Wanneer ze ons dit allen vertellen zitten we vast gekluisterd aan hun verhaal alsof het een boek is van J.K. Rowling.

Met twee dames, Paula en Carmen ga ik de volgende dag naar Iguazu Falls. Onmiddellijk erger ik me aan het veel te dure buskaartje en de hoge inkomsprijs. Potverdorie zoveel geld betalen om naar natuur te zien, dit kan gewoon niet! Dan nog een gigantische hoeveelheid gepensioneerde die kabaal maken alsof het een bingo avond is.

Maar als ik dan in de verte de nevel zie opdoemen en het water hoor bulderen wordt het stiller. Ik wandel over de brug en kom dichterbij. Dan hoor ik niets meer. Ik ben daar alleen, ik zie geen andere toeristen meer en hoor slechts de watermassa die zich in de diepte stort. Water wordt verneveld en het lijkt wel poeder. Mijn hart klopt hard, mijn ademhaling is zwaar en en ik staar recht voor me uit. Het rustige water gaat over in deze gigantische kuil met massa's tegelijk. Dit lijkt zelfs niet echt en de schoonheid verlamt me. De haren op mijn arm gaan rechtopstaande als ik in de diepte kijk. Deze kracht is overweldigend. We blijven daar een tijdje en ik neem alles goed in me op. Ik neem foto's, een belachelijke poging om dit vast te leggen, natuurlijk kan een camera dit niet want dit is veel meer dan slechts een beeld. Dit is een belevenis, Dit zijn 'the falls'.

De centen die ik heb uitgegeven en de drukte , het deert me niet meer. Ik ben verzadigd van geluk en zweef verder door het park.

Als volgende maken we een 3 kilometer lange wandeling door het natuurpark van Iguazu. Omgeven door dichte bossen en fluitende vogels wandelen we op ons eigen tempo. We zien tarantula's, reuzemieren, harige rupsen in alle kleuren en Paula neemt zelfs een slang waar. ook huppelt er nog een paca voor ons op de weg. We kunnen hem bewonderen in al zijn schoonheid en schattigheid voor hij terug in de dichte bossen verdwijnt. Dan bereiken we deze kleinere waterval. Twee dunne stroken storten zich een 15 tal meters in de diepte in een klein meertje. De ideale gelenheid voor een natuurlijke douche.

Ik baad in het water en het opspattende water masseert met kracht mijn rug. Kleine regenbogen vormen zich bij de waterval. Ik kom tot rust, ontspan en geniet.

We wandelen terug naar de grotere watervallen en genieten van het uitzicht. Wel tien of twintig watervallen tegelijk aan de horizon en we voelen ons miezerig klein hier waar de natuur zo groot is.

Terug in de hostel geniet ik na en vertellen we elkaar onophoudelijk hoe prachtig deze belevenis was.

De volgende dag regelen ik van alle zaakjes om de dag ernaar terug te vertrekken. Ik ga naar de winkel om mijn voorraad in te slaan voor de toch naar posadas. Ik zal door veel natuur fietsen en binnen een week ben ik terug in Paraguay. Het land waar ik een grote liefde heb voor gekregen en waar het leven driemaal goedkoper is dan hier. Ook regel ik samen met mijn vader om een pakket op te sturen naar mijn vrienden in Paraguay met nieuwe buiten en binnenbanden en een nieuwe GSM. Mijn telefoon heeft het helemaal begeven en hier kost een ouder goedkoop toestel zo een 150 euro. Een hoop centen. Maar met het nodige geregeld in België vind mijn vader veilige en goedkope tarieven om een pakketje door te sturen. Ook heb ik mijn drie binnenbanden al 11 keer geplakt in totaal. Dit kan natuurlijk niet blijven duren en daarom ben ik blij nieuwe te krijgen. Meteen ook maar stevigere buitenbanden om komende problemen uit te laten.

Na deze enkele dagen rust en genot in Puerto Iguazu ben ik klaar om terug te wegen te trotseren. Meer verhalen en meer avonturen zal ik op mijn weg tegenkomen. Nieuwe vrienden, nieuwe ervaringen en nieuwe problemen. Ik lach ze toe want ik ben er klaar voor!

Posadas hier kom ik!

Geschreven door WaarIsBrecht