Beste lezer,

Ik wil mij excuseren voor het laattijdig posten van mijn verhalen. Afgelopen maand was ik zeer druk bezig mijn lief lief te hebben en lukte het niet om bij te schrijven. Aldus met pijn in het hart is mijn grote liefde nu alreeds weder gekeerd naar het grauwe België. Ik zal dan ook mijn uiterste best doen om zo spoedig mogelijk al mijn werk in te halen. Ik hoop dat jullie allen nog steeds met even veel plezier mijn vlug geschreven woorden lezen, net als ik die met heel mijn hart en volle overgave mijn verhaal probeer te neer te pennen voor jullie. Maar bovenal voor mezelf!
Hasta pronto
Veel leesplezier
Gegroet Brecht


Bolivia. Als we over de grens rijden dramt die naam mij meerdere malen door het hoofd. Bolivia, Bolivia. Het land waar ik mijn reisvirus heb opgedaan. Het land waar het allemaal begonnen is. Herinneringen vliegen met flarden om mijn ogen. Gekleurde doeken rond een oud vrouwtje gewikkeld die kilo's fruit meezeult, overvolle marken, stapels plastiek prullen voor een habbekrats en grote zakken vol coca bladeren. Plaza's waar honderden brommertjes de hele dag om heen cirkelen als gieren zonder vleugels. Bergen die als goden aan de horizon rijzen verstopt in de wolken. Bolivia, hier ben ik terug.

Meteen in Villa Montes vallen al die stukjes terug samen tot een geheel. Samen met mijn Nederlandse vrienden houden we halt om rond te sluieren op een markt. Verkopers van dezelfde producten zitten zij aan zij, vrouwen lopen rond met gekleurde doeken. De ene draagt een baby op de rug als lang de andere kant een vrouw passeert met kilo's appelsienen. Uit de grote witte zak vol coca wordt mijn zakje van 5 bolivianos snel gevuld. De mannen lachen met de gringo die ook van coca houdt en grijnzen breed. Hierbij ontbloten ze hun tanden dat enkele exemplaren mist en de rest over een eeuwige groene schijn van coca beschikt. Fruit ligt met hopen over elkaar en ik zoek de lekkerste bananen uit.

We zwerven verder door en genieten van het bruisende leven op de markt. Na het inslaan van wat lekkers gaan we op zoek naar een hotel voor de nacht. Een opgave die moeilijker blijkt te zijn als verwacht

We vinden een leuk en goedkoop hotel. Alles ziet er netjes uit maar als we willen vastleggen blijkt er geen plaats meer te zijn. Morgen is het de viering van het einde van Chaco oorlog en iedereen is naar hier gekomen om mee te vieren. Met als gevolg dat bijna alle hotels volzet zijn. Terug op zoek. Er zijn natuurlijk meerdere hotels beschikbaar, maar we willen beiden in ons budget blijven. Het tweede hotel zit ook vol en besluiten dan nog eentje te zoeken. Als het hier ook negatief is zullen mijn Nederlandse vrienden overnachten in de auto en zullen onze wegen hier scheiden. Toch weten we de laatste twee kamers te strikken in het derde hotel. Tevens tegen aannemelijke prijzen. Oef gelukkig.

Samen gaan we uit eten, als afsluiter van onze weg die we samen hebben afgelegd. Het bbq restaurant
Lijkt het beste van de streek. Voor slechts tien euro kunnen we ons voluit laten gaan op een vleesschotel voor twee en een groenten buffet. Schandalig veel vlees, overheerlijk lekker en we kunnen nog maar nauwelijks wandelen met onze overvolle buiken. Op het hotel zoekt iedereen al snel zijn kamer op. Ik schrijf nog in mijn dagboek tot mijn ogen toe vallen.

De volgende morgen zie ik vanuit mijn hotelkamer bergen reizen in de verte. Grote groene bergen in de verte. Bergen zoals ik van heel mijn reis nog niet heb gezien Bergen die me doen dromen.

Bolivia word het tweede deel van mijn reis. Dit land zal ik eerst samen met mijn meisje herontdekken. Onze reis. Een moment waar ik al bijna tweeduizend kilometer over nadenk. Het wederzien van mijn muze. Haar terug in levende lijven voelen en zien. Haar aanraken en door haar haren strelen. Haar lach beleven en haar een reden om te glimlachen geven. Kleine dingen zoals; samen wakker worden dicht bij elkaar, uit gaan eten om haar te zien genieten van een maaltijd die smaakt, naar haar kijken als ze slaapt om te beseffen wat een bofkont ik ben,.. Ik kan zo wel blijven doorgaan. Het alleen reizen bevalt me super en ik heb al zoveel geleerd over mezelf en de wereld, maar toch word het tijd om terug verenigd te worden met mijn wederhelft.

Ik neem afscheid van mijn Nederlandse vrienden en trek er op uit. Het is nog redelijk vroeg, maar ik moet een bus zien te halen tot Santa Cruz. Al zou ik maar al te graag hier Bolivia al willen inrijden, ik wil tijdig in Samaipata zijn. Zo kan ik nog een 3 daagse jungle tour doen en nog een feest meepikken op El Feurte. Oude Inca reünies waar een viering plaats vind.

Maar aan het busstation geraak ik echter niet verder. Alle tickets zijn al uitverkocht of er is gewoon geen plaats voor een fiets in het bagageruim. Ten vroegste morgen avond zou het kunnen lukken. Dan maar liften. Ik weet dat liften in Bolivia niet echt word gedaan maar toch hoop ik op een goede ziel die me verder helpt.

Na twee maanden en twee weken moet ik er echt verschrikkelijk uitzien. Als ik daar sta houdt een auto naast me halt. Ik geloof nooit dat mijn fiets in deze auto zou passen maar je weet nooit. Ik begroet de man vriendelijk en hij steekt zijn hand naar me uit en denk dat hij dus de hand wil schudden. Maar neen de man die zijn auto waarschijnlijk minder waarde heeft dan mijn fiets legt mij drie peso in de hand. Het duurt even voor ik stop met naar mijn hand te staren en te man opnieuw bekijk. Serieus? Zie ik er zo wanhopig uit? Ik vertel de man dat ik geen geld nodig heb maar op zoek ben naar een lift naar Santa Cruz. Ik laat de munten terug in zijn hand rollen en bedank hem vriendelijk. Hij stapt uit en komt me achterna gelopen. Waarom pak je geen bus? Vraagt hij. Alle bustickets zijn uitverkocht. Maar neem dan toch de Trophy! De wat? De Trophy's. Hij legt me uit dat in heel Bolivia kleine busjes rond rijden. Met zes of zeven personen delen ze de prijs en zo geraak je bijna overal. Ik naar de Trophy standplaats. Eens daar word ik helemaal omsingeld door coca kauwende Bolivianen. Ze willen allemaal een kijkje nemen naar deze gringo en zijn blitse fiets.
Ik vraag raad over hoe ik met fiets in Santa Cruz geraak. Geen probleem gringo, arriba, op het dak!

Zo gezegd zo gedaan. De mannen hijsen mijn fiets op het dak en hij word stevig bevestigd. En dan zijn we weg. Eerst moeten we vier uur rijden tot Camiri. Heel de rit lang staar ik naar buiten. Naar de groene horizon, naar de kleine huisjes, de mensen op straat, de bomen en de dieren. Bolivia is zo anders als alle landen waar ik tot nu toe heb doorgefietst. Zo anders en ook zo veel armer. Simpeler en complexer tegelijkertijd. De vier uur zijn zo voorbij.

in Camiri hetzelfde verhaal. Hier zoek ik een nieuwe Trophy om het laatste stuk naar Santa Cruz te overbruggen. Deze keer zijn de inzittende wat praat graag er. De mannen leren me hoe je echt coca kauwt. Ze delen hun koffierum die hand in hand gaat met de coca. We hebben plezier en brullen het soms uit van het lachen. Ook deze drie uur zijn zo voorbij.

Nu is het wel al laat en het word zo meteen al donker. Ik sta te midden van de grootste, niet drukste stad van Bolivia in de regen en heb natuurlijk geen flauw idee waar naar toe. Ik probeer te informeren naar een hostal. Geen ajoliemto of hostel of recidencia. Ik wil een plaats vinden met andere reizigers. Die zijn hier ik moet ze alleen weten te vinden. Tegenover het busstation staat het vol met gore lugubere gebouwen. Ik wandel eentje binnen en meteen voel ik me ongemakkelijk. Hier wil ik helemaal niet zijn. Zuchtend terug naar buiten. Is het een tourist of gewoon iemand die voelde dat ik hulp nodig had spreekt me aan. Alles oké? Ik zoek een goed hostal? Die vind je hier niet, ga meer naar het centrum en wees maar snel want deze buurt is best gevaarlijk. Daar was ik me onrechtstreeks al van bewust want mijn zintuigen staan op scherp. Ik haast me door de schemering en regen naar het centrum. Aan iedereen die ik passeer vraag ik de weg en of ze al dan niet een reizigers hostel weten zijn. Veel te vaak is het antwoord negatief, gevolgd met een waarschuwing voor deze gevaarlijke buurten. Ik heb er genoeg van en nu het echt donker is wil ik zo snel mogelijk een schuilplaats vinden.

Druipnat, vele mensen en 30 minuten later sta ik voor Residencial Boliviar. Fuck it, ik bel gewoon aan! De deur gaat open en dat voelt als een serieuze opluchting. Twee vriendelijke heren helpen meteen mee mijn fiets binnen te hijsen en ik plof neer op de aangename zetels. Ik word zelfs in het Engels aangesproken en meteen valt me op dat dit echt een reizigers spot is. Weliswaar duur, maar dat kan me nu echt niet schelen. Ik ben zo blij dat ik hier ben en rond mij zit vol met jeugdig volk. Dit lijkt mij wel een sprookje en kan mijn geluk niet op. Heel de avond lang geniet ik van de aanwezigheid van andere reizigers en delen we verhalen.

De volgende dag rust ik uit en maak ik me klaar om de dag erop richting samaipata te vertrekken. Slechts 120km, maar voor de eerste maal zal ik bergen gaan fietsen. Want Samaipata ligt op een hoogte van wel 1750m boven zeeniveau. Ik sleutel een beetje aan mijn fiets en ga op zoek naar een trekkersrugzak. Komende maand zal ik met Zoë reizen en met mijn fietstassen zal dat wat moeilijk gaan. Dus op zoek. Veel keuze heb ik niet, er zijn slechts twee winkels die trekkers rugzakken verkopen. Ook zijn ze best prijzig, toch twijfel ik niet te lang en kies voor een blits groene rugzak. Heel de dag sluimer ik verder door de straten van Santa Cruz. Ik laat me meeslepen met de toeristenstroom en bewonder het leven hier op straat. Nog op zoek naar een sim kaart voor mijn GSM en dan keer tijdig terug naar het hostel. Ik kook men potje en vroeg kruip ik onder de dunne lakens.

In de voormiddag breng ik al mijn tassen netjes op orde. Ik zorg ervoor dat ik nog met mijn liefje praten kan voor ik er op uit trek. Beter den verheugen we ons ober het weerzien wat elke dag voelbaar dichterbij komt.

Het is al middag als ik de stad uitrij. Twintig kilometer moet ik ploeteren tussen het verkeer en de uitlaatgassen. Vier rijen auto's, bussen en vrachtwagens die toeteren en rook produceren. Slechts één bleke fietser. Het is warm, en door de uitlaatgassen drukkend. Maar ik laat me niet kennen en trap stevig door. Zo snel als ik kan wil ik deze vuile vieze rokende stad achter me laten. Ik fiets langs open riolen, vervallen huizen en winkels van allerlei. Toch kan ik er stevig tempo inhouden en beetje bij beetje neemt de verkeersmassa af. De lucht word properder en de huizen en fabrieken verminderen in aantallen. De aaneengesloten bebouwing geeft plaats voor hier en daar een stukje groen. Ver voor me tekenen de heuvels van Samaipata de horizon. Die groene heuvels roepen me en ik trap stevig verder door in hun richting.

Hier en daar hou ik halt voor wat water of een heerlijk stuk fruit, maar ik ben vastberaden om veel kilometers te maken. De klim naar Samaipata zal zwaar worden en wil al het vlakke dan vandaag achter de rug hebben. Ik passeer nog een politiecontrole waar ik zo voorbij mag. Hier is de bareel een simpel touw en als ik kom aangereden laat de man het touw vrolijk ontspannen met een duim voor mij in de lucht.

Ik ben aan de voet van de bergen en het landschap veranderd helemaal. Gedaan met de drukte en het leven langs de weg. Rechts van mij een rotswand recht omhoog en links de rivier die tussen de rotsen ontspannende geluiden maakt.

Ik kon nog meer kilometers maken die dag. Maar ik zag de perfecte plaats voor mijn tent op te slaan en deed dat dan ook. Ik rij van de weg af tot aan de rivier. Ik zet mij neer op de oever. Links, stroomafwaarts zie ik de rivier verdwijnen achter een paar bochten. Rechts de rivier met op de achtergrond een grote groene heuvel. Een vlak stukje strand met daar de ideale plaats voor mijn tent. Ja dit word de perfecte kampplaats. Toch wacht ik nog even voor mijn tentje op te zetten. Drie jongens zijn hier aan het vissen en hun motoren staan op de perfecte plaats voor mijn tent. Ze waden door het water met visnetten in de hand. Ik schrijf wat in mijn dagboek als ik geniet van deze prachtige omgeving.

Als de jongemannen zich terugtrekken is de zon al aan het ondergaan. We wisselen enkele vriendelijke woorden voor ze voorgoed verdwijnen. Ik hier genieten van het leven, zij hard aan het werk voor een beetje eten. Of misschien om de vis te verkopen op de markt. Onze levens zo verschillend. Ze vinden me maar gek dat ik helemaal tot Samaipata fietsen wil. Zij zelf hebben waarschijnlijk nog nooit naar een ander land gereisd, misschien zelf nog nooit uit de streek. En sommige andere zelfs nooit uit hun eigen dorp. Het leven zo verschillend.

Langs de rivier kamperen heeft zijn nadelen. Alles is vochtig. Het lukt me dan ook niet om mijn vuur aan te houden. Mijn simpele pasta met tomaten salsa is dan ook niet helemaal op punt. Nauwelijks al dente, sommige stukjes kraken nog in mijn mond maar als ik naar de hemel kijk vergeet ik die zorgen. Er zijn mensen die op dit moment op een vijfsterrenhotel zitten met een vers bereiden sublieme maaltijd. En ik zit hier met een beetje pasta onder wel duizenden sterren. Van de groene heuvels zie ik nu slechts de donkere contouren. Het water stroomt zachtjes langs me en heel de hemel licht op van de sterren. Honger heb ik nu niet meer. Kou noch heimwee naar eender wat. Ik leef hier en nu. Genieten van deze plek op dit moment. Dit zijn mijn meest kostbaarste momenten en ze kosten mij helemaal niets. De wind wappert met mijn tentzeil, hij blaast door mijn haren. Ik ben tevreden, trots. Mijn vuur gloeit nog zachtjes als ik mezelf te slapen leg. Weeral een prachtige dag op mijn palmares.

Meteen als ik op de fiets zit begint het zware werk. Vanaf hier is het klimmen. Normaal gezien hou ik ten vroegste na een 10 of 15km mijn eerste kleine stop. Vandaag is dat anders. Na een vijftal kilometer sta ik onder gemompeld in het zweet te hijgen langs de kant van de weg. Verdorie denk ik bij mezelf nog meer dan 60 km en nog meer dan 1500m stijgen. Dit beloofd.

Toch ben ik vastbesloten deze bergen klein te krijgen. Terug op de fiets zoek ik mijn eigen ritme. Dat klimmen ben ik helemaal niet gewoon en het kost me dan ook verschrikkelijk veel inspanning. Ik weet mezelf verder en hoger te brengen en telkens als een auto mij passeert probeer ik mezelf er zo ontspannen mogelijk te laten uitzien. Eenmaal de auto achter de bocht is hangt mijn tong terug tegen de grond.

Enkele keren moet ik afstappen om dat het echt niet meer gaat. Rust ik even uit en dan weer verder. Op sommige stukken is het echter zo steil dat ik tussen twee pauzes slechts 400 meter weet af te leggen. Trager als anders, maar vol goede moed trap ik verder door. 45km heb ik op de teller als het middag is en nu verdien ik wel een stevige pauze. Rol mijn matje uit en leg me even neer. Het duurt geen minuut of ik lig op slechts enkele meters van de weg stevig te slapen.

Een twintig minuten later word ik gewekt door een toeterende vrachtwagen. Ik schrik op en ben meteen terug wakker. Haal mijn kookpot en vuurtje boven vastberaden mezelf een pasta te koken voor ik weer verder ga. Maar weder laat mijn vuurtje het afweten. Nu ben ik er zeker van dat het ergens verstopt zit, maar heb nu niet de moed om hier langs de weg te beginnen prullen. Dus zonder eten terug in het zadel, nog 30 kilometer ongeveer.

Ik klim verder en verder maar kom op een punt waar ik betwijfel of ik dit vandaag wel zal halen. Ik ben gewoon bekaf. Als ik nogmaals een pauze in las zweven gieren me boven het hoofd. En elke keer als ik zo dicht bij de natuur kom te staan ben ik even iets anders. Dan voel ik me voor even een arend of een gier die zonder moeite hoog boven de bomen zweeft. Op thermiek of met een stevige vleugelslag mij verplaatsen waar ik wil. Ze zien er zo sierlijk uit en hun kreten bezorgen me steeds opnieuw huivering en kippenvel. Het geeft me nieuwe moed en kracht en al fietsend droom ik verder. In mijn volgend leven word ik beslist een roofvogel!

Het is half vier als ik uiteindelijk Samaipata binnen rij. Het heeft met echt bloed zweet en trznen gekost. Toen ik op een van de laatste bochten mijn controle verloor maakte ik nog een lelijke val, met bloedende elleboog als gevolg. Dat ik het effectief gehaald heb kan ik nauwelijks geloven en ben dus in mijn beste bui. Ik herinner straten en huizen van mijn eerdere bezoek twee jaar geleden. En besef dat ik een massa van beelden heb opgeslagen verleden keer. Dit geeft onrechtstreeks weder hoeveel die reis niet voor me heeft betekent. Zonder de ervaring en beleving toen had ik hier nu wellicht niet gezeten op de fiets met een pijn kont en meer dan 2000km in het zadel.

Ik trap door de straten die nog zo vertrouwd en bekend aanvoelen. Als ik café 1900 zie hou ik halt. Herinner me dat ik hier samen met mijn vader nog iets heb gedronken en het voelt dan ook goed om dat hier weder te doen. Deze keer echter alleen, maar ik draag pa mee in het hart. Hij gaf me twee jaar geleden de kans om de wereld te ontdekken en dat ben ik hem voor eeuwig dankbaar. Desalniettemin ben ik in deze afgelopen maanden dat ik rond zwerf met de fiets nog veel meer mensen dankbaar geworden. Zoals mijn moeder, ondanks ze 400 kilometer verder is gaan wonen er telkens opnieuw voor me was als ik ze nodig had. Die me leerde uit mezelf te leren wat ik vroeger als onnodig achtte. Mijn zus die steeds weder mij op mijn fouten wees, gewoon om me te behoede van het kwade en ze mij grote zus is. Mijn stiefmoeder, Ann die me telkens opnieuw kansen gaf ook al ben ik zo vaak een lastig en vervelend kind geweest. Mijn leerkrachten in school die speciaal meer tijd maakte voor mij waar ik ook toen het nut niet van kon inzien. Mijn neven, nichten en broers waar ik vaak mee in knoop heb gelegen, maar waar we telkens weder sterker uit kwamen. De moeder van Zoë, Nadia en haar bezorgdheid over mijn relatie met Zoë toen ik vertelde over mijn reis. Ook alleen omdat ze niet liever wilt dan haar dochter gelukkig te zien, net als ik. Nonkels en tantes die als tweede ouders me terug recht hebben geholpen al ik het alleen niet kon. Ik ben ze allen stuk voor stuk dankbaar. Mijn vrienden waar ik tot op de dag van vandaag mijn verhaal aan kwijt kan. Zonder ze me terechtwijzen, maar gewoon luisteren naar wat ik zeggen wil. Deze mensen maken allen een deel uit van mijn leven. Een deel van de Brecht die ik nu geworden ben. Ik ben moeten vallen en opstaan, heb mij gesneden aan messen die langs twee kanten snijden om te leren uit het verleden wat ik nu weet. Om te worden wie ik worden wil. En ik zal mij nog vaak snijden. Nog vaak vallen, maar telkens opnieuw zal ik met opgeheven hoofd terug recht kruipen. En als ik het niet alleen kan zal ik mij niet beschaamd voelen om hulp te vragen. En ik zal hulp en steun krijgen van al die mensen dicht rondom mij. En het meeste elke dag opnieuw van mijn lieve Zoë.

In de namiddag zoek ik Maarten op. Onze reis begeleider van twee jaar geleden. Ook hij heeft ervoor gezorgd dat ik toen verliefd ben geworden op Bolivia en ook hem ben ik daarvoor dankbaar. Al ben ik toen maar tweemaal tot zijn huis gereden de weg ken ik nog perfect. Ik sleur mezelf door die laatste kilometer harde zandweg en kom tot stilstand aan zijn witte poort. Ik treed binnen en zijn vrouw Tip loopt me tegemoet. Ik ben onder de indruk dat ze mij meteen herkend. Dit is echt een warm welkom. Ik ben zelf nog wat suf van alle kilometers die ik reeds heb afgelegd en laat me neer ploffen op het gras. Maarten zelf is nog niet hier, hij is voorbereidingen aan het treffen voor een nieuwe tour die morgen van start gaat. Als Maarten de oprit oprijdt trekt hij grote ogen. Natuurlijk had hij me nog niet verwacht en dacht hij dat ik nog in de Chaco zat. Toch is het een leuk wederziens en word ik meteen uitgenodigd om samen met hem en zijn nieuwe groep te gaan uit eten vanavond. Daar bovenop mag ik beschikken over hun klein gastenverblijf je. Jongens jongens wat een luxe voor iemand die in en rond de tent leeft.

In de avond verwen ik mezelf feestelijk met het Mexicaanse eten en enkele pilsjes. Beter nog is dat genereuze Maarten deze op zijn rekening neemt. In Samaipata aangekomen zijn voelt als een echte overwinning. Mijn doel bereikt. Mijn plan van de eerste drie maanden afgerond. Vanaf hier begint een ander hoofdstuk van mijn reis. Die met mijn geliefde. Die met lieve mooie Zoë die bijna op weg is naar hier. Doch eerst zelf genieten van mijn overwinning.

De volgende dagen zijn rustig en sfeervol gevuld. Breng bezoeken aan kennissen van mijn verleden reis en verdiep me in gesprekken met andere reizigers over heel de wereld. Ook plan ik zoals gepland een drie daagse trip naar Amboro Nationaal Park. Alleen is zo een tocht best prijzig en ga dus op zoek naar andere gewillige. Zo geraak ik in contact met Lore en Jesse. Twee andere Belgen waar ik komende week nog veel tijd mee zal spenderen. Zij zitten op hostel El Jardin en na onze kennismaking bevindt ik mij dan ook elke avond daar. Daar leren we ook nog Reuben kennen, een opgewekte goedlachse Kiwi met een krullenbol die ons ook zal vergezellen op onze 3 daagse trip. Ook Emma en Connor uit Ierland voegen zich er nog bij. Na kennis te maken met Lien, een ander meisje van Belgische herkomst die haar reis in stijl wil afsluiten is onze groep compleet. Het feest van Willakuti op El Feurte is dan ook de ideale manier om beter kennis te maken. Willakuti is een feest gevierd door de Aymara in Bolivia, Peru en Chili. Het is het Aymara nieuwjaar of ook wel de terugkeer van de zon genoemd. Het hoogtepunt van de feestdag is dan ook de zonsopgang.


Het 'grote' feest op El Feurte is een beetje treurig. Zeker omdat ik al enige tijd uitkeek naar dit gebeuren en in mijn hoofd een festiviteit had verwacht van jewelste ben ik wat teleurgesteld. Wat Bolivianen onder groot feest zien is echter niet meer dan een verzameling mensen die zich te pletter drinken als tieners op hun eerste fuif. Echter zonder feestelijke muziek. Maar enkele in traditionele gekleden heren die bier drinken en ter eren van pachamama (moeder aarde) deels terug uitspuwen. Ze zingen liederen en brengen verzen terwijl ze twee baby lama's verbranden voor een reden die ik niet zo zeer begrepen heb. Ongetwijfeld heeft het iets te maken dat het een gelukzalig en vruchtbaar jaar moet worden. Hoezeer ik respect heb voor heel ceremonies als deze moet ik toch toegeven dat deze verschrikkelijk saai is. Ooit heb ik geplijt dat Wittekerke een van de saaiste gebeurens ooit was, hier en nu moet ik misschien deze menig herzien. Juist als ik mezelf in slaap geeuw komt de verlossende engel. Neen geen verandering naar een spectaculair gebeuren maar een vrouw met een vuilniszak vol coca die deze bladeren rijkelijk gratis uitdeelt. Gered door de coca sluiten we de vermoeidheid uit en schieten we de nacht in. We drinken ons moed en plezier in, net zoals de Bolivianen. Tegen drie uur begint er dan toch stevig wat charme en sfeer in te komen. Bolivianen, reizigers en hippies verzamelen zich met hun instrumenten bij elkaar om een prachtige live show te geven. Er wordt vrolijk op los gespeeld en ze creëren hier een muzikaal meesterwerk. Er word feestelijk gedanst en hier en daar ontstaat al een plasje braaksel.

Ligt het aan de hypnotiserende muziek, aan de wijn, de biertjes of de vreemde alcoholische drankjes met witte schuim op die ik kocht van een Boliviaanse vrouw, maar behoorlijk dronken ben ik zeker. De nacht vliegt dan ook voorbij en het moment waar we allen voor gekomen zijn ligt aan te breken.

Een dronken menigte verzameld zich rond de poort. Als die dan ook open gaat strompelt die menigte zich in grote getale door de veel te kleine doorgang. Allen willen we een goede plek hebben om de zonsopgang te bekijken. Er word gewrongen en gestrompeld om dan allen op diezelfde plaats nog een halfuur te moeten wachten.

Het is barkoud en met mijn dronken hoofd heb ik het moeilijk rustig af te wachten om het grote moment. Cameraploegen leggen alles vast als de laatste rituelen worden uitgevoerd op de top van de berg. De horizon kleurt oranje. De bergen krijgen beetje bij beetje meer kleur als de zon zich langzaam omhoog hijst. Elke keer weder is een zonsopgang een bijzondere ervaring. Toch heb ik deze reis al veel intensere zonsopgang momenten beleeft. Alleen is zo een ervaring des te intenser. Elke morgen in de Chaco genoot ik van deze bijzonderheid helemaal alleen omsloten door eindeloos gesjirp van vele vogels. Fietsend in een oranje morgen gloed waande ik mij koning van de wereld. Toch hier in de bergen op de heuveltop waar ooit een Inca dorp was gevestigd is ook een bijzondere ervaring.

Met een grote groep wandelen we terug naar beneden. Iedereen is moe en/of dronken. Als we een taxi proberen te zoeken valt het me op dat de Bolivianen hun best hebben gedaan hun zo Lazarus mogelijk te drinken. Een jonge gast met zijn broek tot op zijn knieën word ondersteunt door zijn kameraden als ook zij een taxi zoeken. Met tien! Ja met tien stappen wij allen in een taxi. Lekker goedkoop en voor we terug in Samaipata zijn liggen we allen te snurken. Als ik eindelijk mijn bed heb bereikt val ik vrijwel onmiddellijk luid snurkend in slaap.

De volgende dag verenigd onze groep. Nog een beetje aan binding doen voor we morgen op onze driedaags tocht vertrekken. Heel de dag luieren we in de zon en rakelen dronkenmans verhalen op van de afgelopen nacht. Zo was Connor zo dronken geweest dat hij alles en iedereen is kwijt gespeeld. Emma is dan vol van tranen dood ongerust alleen weder gekeerd naar de hostel. Achteraf hebben andere hem mee in de taxi genomen toen ze hem onder weg zigzaggend over het straat zagen waggelen. Eind goed al goed.

Meer en meer beginnen we allen te beseffen dat we een fantastische groep hebben voor onze tocht en zijn dan ook allen klaar voor een bijzondere ervaring.

Het is 9 uur als we ons allemaal hebben verzameld voor de deur van chane tours. Iedereen stevig gepakt verheugt op wat komen gaat. Carmelo onze gids lacht ons allen breed toe en stelt ons voor aan de 8ste en laatste persoon in de groep. Helaas kan ik tot op de dag van vandaag zijn naam niet herinneren.

Na een taxirit van een 30tal minuten arriveren we aan de ingang van het park. Of beter gezegd een van de ingangen. Hier betalen we onze toegangsprijs voor het park. Absurd is dat deze dienst gelegen is van een super luxe golf resort. Vijf sterren. Grappig dat we deze luxe moeten betreden om ons drie dagen helemaal gaan af te zonderen van elke vorm van luxe.

En dan zijn we op weg. Carmelo geeft van elke plant een beknopte uitleg. Wat voor plant en waarvoor hij al dan niet gebruikt voor kan worden. Langzamerhand bevinden we ons meer en meer omringd door bijzonder flora en fauna. Daarvoor ongeziene vogels baden in het water en kleurrijke planten hangen als feestelijke slingers over ons heen. We proeven van wilde tomaten en snoepen van de besjes van een wilde koffieplant. Als speelse apen hangen we aan grote lianen en klimmen we om ter hoogste. Carmelo lacht ons toe en deelt coca uit. Hij leert ons allen hoe we zoals echte bolivianen op de groene gedroogde bladeren kauwen moeten.

We wandelen verder bergop en laten de groene weelde nu even achter ons. We genieten van een prachtig uit zich over Amboro met de wind in onze haren. De zon voelt goed op onze bleke vellen als we verder door deze postkaarten scene lopen. Enkele malen houden we halt op een rots, een uitkijkpunt waar we ons koning van de jungle wanen. Rode rotsen vol groen reiken zo ver het oog kan zien. Allen verbaasd over de schoonheid die Bolivia herbergt wandelen we verder. En Carmelo kauwt geamuseerd verder op zijn inmiddels grote bal die verstopt zit in zijn rechterwang.

We dalen weder af en glijden gelijkelijk aan terug in een zee van groen. We passeren nog enkele lokale boeren voor we halt houden langs de rivier voor lunch. De enkele gemeenschappen die hier leven, leven strikt van de fruitteelt. Deze word geruild tussen andere gemeenschappen om andere noodzakelijke producten te kunnen bekomen.

De maaltijd, zo zal later blijken, zal een moment zijn waar we allen naar uitkijken en lang op voorhand over zitten te speculeren. Na we allen goed hebben gegeten gaan we verder. Carmelo zegt dat we nu best onze sandalen aandoen. Wat? Sandalen? Ik heb helemaal geen sandalen? Net zoals Carmelo, Connor en Emma loop ik dan blootsvoets verder.

Als de kilometers en uren aan ons voorbijgaan zitten we echt in een heel andere omgeving. We zien andere planten en dieren als eerder de dag en het woud rijst hoog boven ons uit. De rode rotsen begroeid met groen onzichtbaar geworden door het dichte bladerdak. Weer andere kleurrijke bloemen en planten langs onze zij en grote bomen als keizers overal. Na een dag is al zichtbaar wat voor een diversiteit hier heerst. Amboro is dan ook niet zomaar een bos.

National Parc Amboro werd beschermd gebied onder de handen van Noel Kempff en Robin Clark in 1991. Eerder was Amboro al een erkend gebied maar er werd echter niets gedaan om de heersende flora en fauna te beschermen van de nietsontziende boeren in de regio. Toch belangrijk als je weet dat Amboro meer dan 900 verschillende vogelsoorten huisvest, 170 soorten zoogdieren waaronder de puma, de jaguar, tapir en de zeldzame brilbeer. Op de iets wat kleinere oppervlakte van 4400 vierkante meter heerst een waanzinnige biodiversiteit van planten. Meer dan 3000 en wellicht nog velen meer te ontdekken. Waanzinnige cijfers als ik je vertel dat de hele regio van Carlifornia; een van de meest bio diverse hotspots van de wereld 8000 verschillende planten herbergt. 2,5 x zoveel als Amboro, echter wel 170x zo groot! Dit geeft je een idee hoe groot de biodiversiteit hier is. Amboro is een groot complex ecosysteem.

Allen mogelijk door juist die speciale ligging van het park. In de 'elbow of the Andes' zoals word gezegd. Met hoogtes tot boven de 3000 meter, veel regenval in een tropisch en subtropisch klimaat. Een samenvloeiing van drie uitzonderlijke regio's. Namelijk; de start van het tropisch amazone bassin, de uitloop van de altiplano en de pampas creëren hier een unieke park waar je kan verdwalen in een weelde van groen. Letterlijk en figuurlijk.

Carmelo organiseert ook tochten van tien dagen en meer. Hier wandelen wakkert mijn avonturiers hart dan ook aan. Prijzig, maar beslist onbetaalbaar.

In de vroege namiddag bereiken we dan onze kampplaats. Tussen de bomen in de bocht van de rivier zetten we onze tentjes op. Ik trek er op mezelf nog even op uit voor wat foto's te nemen, meer nog om even alleen te kunnen genieten van deze wonderlijke plaats.

Carmelo is een 'all in one'. Buiten een superieure Gids blijkt hij ook nog een degelijke kok te zijn ook. Hij bereid ons een lekkere maaltijdsoep waar we als hongerige op toeslaan. Als de zon onder is en we zijn omsloten door de nacht en de geluiden die ze teweeg brengen in de jungle trekken Reuben, Connor en ik er nog even op uit. Carmelo in ons kielzog. We genieten van het zacht stromende water en de geluiden van de heftig kwakende kikkers. Eenmaal terug op kamp zitten we allen ontspannen aan het vuur. Stuk bij stuk zoekt iedereen zijn tentje op. Maar ik niet. Als laatste helemaal alleen zit ik daar nog te schrijven in de holst van de nacht. Het is koel en aangenaam. De wind fluisterde me zachtjes toe en ik wil 100% genieten van deze beleving. Ik deel samen met Lien mijn tent, maar besluit met al mijn spullen voor het vuur plaats te nemen. In de jungle slapen in open lucht, een heerlijkheid.

Helaas word ik in het midden van de nacht gewekt door stevige regendruppels op mijn hoofd. Er zit dan niets anders op om me terug te trekken in mijn tent. Naast een vrouw, niet de mijne. Ik denk aan Zoë, nog slechts drie nachten en we zijn terug samen. Met haar in gedachte, luisterend naar de jungle val ik in een diepe slaap.

De volgende morgen regent het nog steeds. Toch lukt het me het vuur terug aan te blazen. We nemen een stevig door Carmelo geserveerd ontbijt tot ons als de regent zachtjes afneemt. Wanneer we dan klaar zijn voor vertrek is het weder opgeklaard. Carmelo raad iedereen terug aan sandalen aan te doen. Hijzelf heeft echter nog steeds zijn schoenen aan en vraag dan ook waarom. Hij zegt dat hij kan springen van steen tot steen en het hem lukt droog te blijven. Wat hij kan ik ook en strik mijn veters stevig vast.

Al snel blijkt dat Carmelo met zijn 20 jaar ervaring geen moeite heeft droog te blijven. Als een speelse puma huppelt hij sierlijk van steen tot steen. Manchete in de hand en mond vol coca kijkt hij geamuseerd toe hoe ik met moeite volg.

Al na enkel 100 meters zien we in het zand verse sporen van de brilbeer. Ik had nooit durven denken dat we daadwerkelijk sporen konden lezen van dit sierlijk majestueus dier. En dan nog aanzienlijk dicht bij onze tent. De andere kniehoog in het water, ik huppelend achter Carmelo aan. Ik heb al door als ik in zijn spoor loop het veel eenvoudiger is. Laat hem de juiste stenen maar kiezen, ik zal wel gewoon volgen.

Dan slaan we de echte jungle in. Pad noch doorgang. Carmelo hakt al kauwend een pad voor ons, wij allen in een rijtje achter hem aan. We gaan van links naar rechts en alles om ons heen lijkt hetzelfde. Ik denk bij mezelf dat hij gewoon een beetje dwaalt en straks monden we gewoon terug uit bij de rivier. Zo hebben wij de 'jungle' ervaren en hebben we slechts een stukje afgesneden. Na tien minuten houden we ineens halt en Carmelo verteld dat dit een kampplaats is als je op een vierdaagse toch gaat. Ik lach in mezelf maar verslik me bijna in die lach als ik daadwerkelijk sporen zie van een oud kampvuur. Dat hij hier de weg kent is onaannemelijk.

Voor lunch zitten we terug langs de rivier. We genieten van de zon en de locatie die je eerder alleen in films waarnam of op covers van boeken met exotische namen. We laten ons eten verteren als een grote rivierfret of slechts enkele meters sierlijk de rivier over huppelt, net als Carmelo. Het dier van 1,5m kijkt ons ongeïnteresseerd aan voor het in het groene gebladerte terug verdwijnt. De fret is al tientallen meters verder als wij nog allemaal met open. Mond staan te gapen. Een ideaal moment voor Carmelo om die monden te vullen met een stevige portie coca. Voor we verder gaan nemen we nog sporen waar van reeën, puma en jaguar in het zand.

Het begint terug lichtjes te druppelen als we onze laatste uitdaging voor de dag aangaan. We kunnen kiezen voor het bekijken van het territorium van de brilbeer of het beklimmen van een berg. Als groep kiezen voor het iets wat avontuurlijke en beginnen aan de klim. Al snel zijn we hoog, echt hoog. Carmelo vraagt ons alsjeblieft voorzichtig te zijn als we verder omhoog klimmen. Rechts van ons, gescheiden door een meter dikke beplanting loert een afgrond van meters diep. Voor ons een muur van wildgroei waar Carmelo moeiteloos doorheen kapt. Dit zou ondenkbaar zijn in Europa. Geen enkele gids zou zich wagen aan het wandelen/klimmen op een plaats als deze zonder beveiligde uitrusting. Een kleine fout zou hier destructieve gevolgen kunnen hebben, laar allen staan we op scherp. Ook ik mag even voorop en kap voor ons allemaal een pad in de wildernis. Het is best vermoeiender en moeilijker dan ik eerst had gedacht. In ogenblikken sijpelt het zweet dan ook uit mijn poriën.

Eenmaal op de top worden we allen muisstil. Te midden van de jungle staan we op een rots. Selvas tot aan de horizon, rode gekleurde bergen bezaaid met wildgroei overal rondom ons. I' de verte onder ons ligt de jungle die van hier lijkt op een groene tapijt kilometers lang. Verwonderd genieten we van deze bijzondere plek. We beseffen hoeveel geluk we hebben dat we dit te kunnen ervaren. Allen te danken aan Carmelo, een gids uit de duizenden, nog steeds met diezelfde glimlach rustig aan het kauwen op zijn coca.

We zweven terug naar beneden en de regen op ons hoofd voelt aan als zonneschijn. Allen verdoofd en versiert door de schoonheid van Amboro. Ik spreek voor iedereen in de groep als ik zeg dat we op dit moment een beetje verliefd zijn geworden op Amboro.

De namiddag lopen we allen op wolkjes. zij het ik en Carmelo over de stenen en de rest wadent door het water. Slechts een keer glij ik uit en beland mijn voet in het water. Klein probleem tegenover Jesse die struikelt en even voor vis speelt. Niet zo erg voor hem, jammer dat hij voor die ene keer Emma's schoenen dragen wou. Natuurlijk ook helemaal nat. Bijna terug bij de kampplaats spot Carmelo een familie kapucijner aapjes. Ze zijn ver weg maar kunnen ze toch duidelijk zien. Als we verder gaan vragen we ons allen af hoe hij deze ooit heeft kunnen waarnemen. Als we er naar vragen is het antwoord serieus, en niemand van ons neemt zijn antwoord in twijfel. Hij rook ze!

En terug op onze kampplaats is het duidelijk dat deze ervaring iets speciaals heeft gecreëerd in de groep. We genieten allen na op onze eigen manier tot ons eten word geserveerd. We eten als stervelingen en genieten gezellig na bij het vuur. De regen die terug komt opzetten zorgt ervoor dat we allen vervroegd onze tent inkruipen. We zijn ook stikop natuurlijk.

Nog slechts twee nachten voor ik terug bij Zoë ben. Ik kan het haast niet geloven. Was het niet de jungle die mij zo ontspant had ik van de zenuwen waarschijnlijk de slaap niet kunnen vatten.

De volgende morgen regent het nog steeds. Vandaag geen opklarende hemel en zodus ontbijten we en pakken we in met regendruppels overal. Alles is doorweekt tegen we onze nu zwaardere rugzakken op onze rug hijsen. Terug blootvoets trekken we door de jungle. Onze rugzakken zijn lichter en ons tempo ligt hoger. We kruisen rivieren en doen ons best Carmelo bij te houden. Voor hem lijkt dit alles een wandelingetje om de hoek. 'A walk in the park' zoals ze in het Engels zouden zeggen. Hij sleurt al de hele tijd met meer gewicht dan ons en toch lijkt hij op veertjes te lopen. Carmelo groeide hier dan ook op. Hij noemt Amboro zijn tweede thuis en zo lijkt hij zich ook te voelen. Samen met zijn grootvader bewandelde hij deze wouden al vanaf zijn 6 jaar. Eerst om samen te jagen. Daarna toen dat verboden werd verdiepte hij zich in de studies om vastbesloten gids te worden daar waar zijn hart ligt. Niet alleen dat, ook door al zijn andere genoten opleidingen is Carmelo in staat te perfect reageren in zo wat alle mogelijke nood scenario's. Door zijn snelle en feilloze handelingen is er een vrouw die ooit gebeten werd door een van de giftigste slangen van Zuid-Amerika, nu nog steeds in leven en loopt nog vrolijk rond.

Ook zij was op een drie daagse tour hier in Amboro toen ze een slang tegen het lijf liepen. In plaats van het dier te respecteren en het zijn vrijheid te gunnen, ging zij het provoceren door te porren met een stok. Meneer of mevrouw slang was hier natuurlijk niet mee opgezet en beet stevig in haar been, verdient weliswaar. Caramelo draagt altijd antigif serum met zich mee en diende dat ook meteen toe. Vier uur of meer moet het gif kunnen inwerken zonder dat het slachtoffer beweegt. Carmelo beval alle andere rond haar te blijven en sloegen kamp daar ter plaatse op. Eenmaal de uren waren verstreken verplichte hij de overige groep ter plaatse te blijven. Het was al middels nacht geworden. Carmelo nam de vrouw op zijn rug met machete in de hand en lamp op het hoofd. Hij wandelde heel de nacht door. Ook in de vroege morgen wandelde hij verder om zo spoedig mogelijk uit het park te geraken. Met zijn satelliet telefoon contracteerde hij de hulpdiensten die klaarstonden eenmaal hij aan de uitgang was. Ze vervoerde de vrouw onmiddellijk naar Santa Cruz waar ze na drie dagen in het ziekenhuis zelfstandig naar huis kon lopen. Volgens de dokter alleen door de dank door de perfecte handeling van Carmelo.

Ik zou nooit iemand ophemelen noch mijn verhalen mee vullen als ik een moment getwijfeld had aan de waarheid van zijn verhalen. Carmelo is een buitengewone gids en dat mag worden verteld.

Ook die laatste dag is hij in zijn nopjes. Hij wijst op ons takken in een boom die gewoon takken lijken van de afstand vanwaar wij erop kijken. Hij ziet daar vogels. Ook kan hij ze met de naam benoemen, in het Spaans en Engels. Als ik met mijn stevige lens inzoom blijkt elke keer weder dat hij helemaal gelijk heeft.

Door de regen zijn vele vogels hun aan het baden hoog in de bomen. We kunnen verschillende toekans waarnemen, verschillende de soorten zelfs. Ook spotten we gieren, roofvogels en veel meer. De regen en bewolkte hemel zorgen toch nog voor een spectaculair uitzicht als we bijna uit het park zijn. De groene heuvels half verstopt in de mist. Veel groen, heel veel groen en wolken laag boven de toppen van de bomen. Het lijkt wel of bevinden ons in een scene van Gorilla's in the mist, alleen geen gorilla's hier.

Mijn voeten zijn ondertussen fel gehavend en mijn benen zitten onder de beten. Doch heb ik niet te klagen want Connor heeft wel 100!! Niet gelogen! 100 beten op zijn rug.

Voor onze laatste lunch vallen we weer aan als hongerige wolven. Op slechts drie dagen zijn we veranderd in beesten ten groot plezier van Carmelo. In de regen maakt hij zich nog gemakkelijk een vuur wat ons echter uren zou duren zodat we ons even kunnen opwarmen.

Het laatste stuk van de toch moeten we terug over een heuvel heen. De weg is veranderd in een modderbaan en we lijken meer achteruit te gaan dan vooruit. De strofe 'by each step forwards, we go two steps back' dreunt door mijn hoofd.

Als we aan de uitgang van het park zijn hebben we rechts de heuvels van Amboro links de bewoonde wereld die een vreemd gevoel teweeg brengt. We voelen ons winnaars als we het dorp betreden en gedragen ons dan ook daarnaar. Bier, sigaretten en eten als onze trofeeën glunderen we na op de dorpel van de lokale winkel.

Met de taxi worden we terug gebracht naar Samaipata. Onderweg rakelen we alle gebeurtenissen op van de afgelopen dagen. Een kort maar avontuurlijke beleving die we in de avond vieren door Mexicaans te gaan eten. We eten wel twee hoofdgerecht en en ledigen wel 3 flessen wijn. Achteraf nog een biertje in de bar voor we allen afzonderlijk naar ons bed waggelen.

Deze drie dagen waar ik eerst sceptisch tegenover stond hebben me weliswaar overdonderd. Amboro een plaats zo uniek en zo speciaal. Een plaats waar mensen over dromen en boeken over worden geschreven. Een plaats waar kinderen over fantaseren en de meeste mensen enkel verhalen over horen. Een woud, een jungle waar ik verliefd op ben geworden. Waar ik later voor nog langer zal naar wederkeren voor meer avontuur en meer verhalen. Maar nu ligt het grootste avontuur van heel mijn reis op de loer. Terug verenigen met Zoë, mijn hart begint sneller al te slaan zodra ik aan haar denk.

Geschreven door WaarIsBrecht