Hier zit ik dan. Starend naar de open haard. De warme gloed voelt heerlijk op mijn benen die bezaaid zijn met tal van muggenbeten en in mijn ogen word de glinstering van het vuur weerkaatst. Ik zit binnen en kan de wind niet horen, maar weet dat hij daar buiten zachtjes blaast. Deze keer zingt hij bevestigend en tevreden. Hij heeft me niets te vertellen, deze keer kwam ik er zelf achter.

De laatste twee weken kreeg ik geen letter geschreven, geen zinnen op papier. De laatste twee weken niet gefietst, niets ervaren. Ik was niet op de plaats waar ik moest zijn en mijn reis werd op halt gezet door de vertraging die mijn pakje heeft opgelopen. Mijn pakje met nieuwe GSM zodat ik terug verder kan. En nieuwe binnenbanden en nieuwe buitenbanden. Ze zijn een stuk smaller maar veel beter tegen antilek.

Ondanks alle fantastische dingen die ik hier deed kon ik niet volle teugen genieten. En nu, juist voor ik weer op pad ga krijg ik een vloedgolf van tevreden, gelukmakende en zalige emoties en gevoelens over me heen wat me de laatste dagen is overkomen.

Toen ik hier dagen geleden toekwam was ik stikop. De vele kilometers die ik gemaakt had in de voorafgaande weken en de laatste rit van 95 kilometers van Natalio tot Capitan Miranda hadden me afgemat. Mij uitgeput en geblesseerd. De daaropvolgende dagen rust ik dan ook welverdiend goed uit. Toch baar ik me nu al zorgen over mijn pakje dat naar hier moet komen.

Ik geniet elke morgen van een kop koffie die Yrene of Eduardo voor me klaar maakt. Daarna smeer ik het zelfgebakken brood rijkelijk met werelds lekkerste honing. De honing uit een grote plastieken cola fles, gehaald bij de imker uit de buurt, zuiver en puur zonder iets te hebben toegevoegd smaakt me elke dag opnieuw.
Na het ontbijt maak ik er de gewoonte van om mijn pakje online te volgen. Na twee dagen is het al in chili. Dat gaat goed....

Ik breng veel tijd door met hun kinderen. Lucas is 7 en wilt altijd met mij speel vechten of gaan voetballen. Paula is 4 en is een meisje van twee uiterste. Of ze loopt furieus door het huis of zet iedereen aan met haar aanstekelijke lach. Heel de dag wilt ze dat ik haar ophef en aan een arm of been en dzn in de lucht laat bengelen En dan is er Alicia. Alicia is 2 en wilt altijd knuffelen en lacht schel en luid. En af en toe deels ze ook zoenen uit aan iedereen die langskomt. Met hun allemaal kan ik het goed vinden. Zotte oom spelen heb ik geleerd bij het zoontje van mijn zus en ook hier vinden kinderen dat geweldig. Gekke snoeten trekken, vreemde bewegingen maken en af en toe eentje de lucht in gooien om dan terug te vangen.

We bezoeken familie, waar ik telkens warm wordt onthaald en leef mee op het tempo en de manier van de Paraguayanen. Wat me goed bevalt. De dagen zijn gevuld met alles en niets. Niets heel uitdagend, eerder gewoontjes. Soms voel ik me nutteloos en vind ik het dom dat ik hier stil zit. Ik wil iets ondernemen, de wereld zien, ervaren en beleven. In die dode momenten werk ik aan een stukje hout. Mijn zelfgemaakte nieuwe stretch ziet er knap uit!

We gaan ook nog naar een kleine zoo in Encarnacion. De dieren zien er niet echt gelukkig uit en vele hebben een veel te klein verblijf. Zoals de tijger die onlangs werd afgepakt van een circus of de jaguars die van de dood zijn gered. Desondanks dat deze dieren niet in de optimale omstandigheden leven proberen te verzorgers hun best te doen de dieren het naar hun zin te maken. Ik kijk hier vele dieren in de ogen die hier in het wild nog steeds leven, maar waar ik waarschijnlijk nooit een blik van zal opvangen. Achter af rijden we nog langs een Belgische Frituur! Als Belg hier kon ik niet anders dan hier te stoppen, maar toch weten die frietjes me niet te smaken zoals de Paraguayaanse gerechten.

Na enkele dagen krijg ik nog goed nieuws. De brief die Zoë me had gestuurd en pakjes tabak zijn aangekomen. Ik geniet van haar geschreven woorden en snuif haar parfum op die ze op het briefpapier heeft gespoten. Ik droom helemaal weg en het lijkt voor even dat ze naast me zit. Dan stop ik voorzichtig de brief in mijn rugzak en daarna rook ik een heerlijk zelf gedraaid sigaretje.

Ik verblijf nog een nachtje bij de zus van Yrene waar ik mee uit eten ga op een schoolfeest. Kinderen dansen in traditionele kledij op het ritme van de Paraguayaanse polka en honderden kilo's vlees liggen te braden boven het vuur. Het is bijzonder om hier te zijn maar ik voel me onrustig omdat mijn pakje al enkele dagen vast zit in chili.

In de namiddag ga ik met haar man, Erik wandelen op hun chakra. We wandelen langs enkele hectares overgebleven selvas die als een imperium rijzen tussen de verlaten velden. Als we door de mais wandelen slaakt soms een kreet boven het geritsel van de droge bladeren uit. Apen! Erik verteld me dat hier nog steeds apen en cuaties leven. Hij toont me hun vraatsporen op de mais als we verder door lopen. En dan komen we op een open vlakte. Zo ver ik kan zien geen huis in het zicht. Juist de grote open sojavelden met hier en daar een plukje woud. Het lijkt wel of dat de kleine wandeling door het maisveld een poort was naar een andere surrealistische wereld. We spotten sporen van vossen ,de ocelot en zien vogels te veel om op te sommen vliegen sierlijk fluitend over ons heen. Op hun chakra zelf laat hij mij een nest van uilen zien die in de grond nestelen. Nooit heb ik geweten dat uilen nest maken in de grond en het blijft me een raadsel hoe ze het doen. Wel stralen ze hun mythische wijsheid uit als ze ons van enkele meters nader bekijken wanneer we langs hun nest wandelen. Daarna wandelen we terug langs het grootste stuk woud en Erwin houdt plots halt. Als ik bladeren hoor schudden in het dichte woud volgen mijn ogen Eriks wijsvinger en neem drie kleine aapjes waar die zich slingerend van tak tot tak zich voortbewegen in de groene weelde. Het is bijzonder om echte wilde apen waar te nemen.

Die kleine aapjes die zelden worden beschouwd als de majessteuse van de wildernis zijn echter een van de weinige zoogdieren die hier nog steeds heersen. Zij hebben de nietsontziende boskap weten te overleven. Hebben gestreden en gezocht naar nieuwe manieren van overleven. Ze hebben zich aangepast aan een nieuw biotoop als alle andere zich verder terugtrokken dieper in het gekende woud.

Bij hun thuis geniet ik na tussen een kleurrijke bloementuin. Roze bloemen die lijken op een pruik, gele kleintjes die naar beneden hangen in de vorm van een beker of grote witte orchideeën die prijken langs grote bomen. Ik sta daar te ruiken aan al die heerlijke geuren. Als ik een bekend fel gezoem langs me voorbij hoor gaan. De kolibrie!

De kolibrie is de enige vogel die achteruit vliegen kan en tot wel 80 slagen per minuut kan halen! Ook kan deze kleine vogel meer dan 300 keer zijn eigen lengte afleggen per seconde! Een verbazingwekkend vleugelslag die dit onmiddellijk herkenbare gezoem teweegbrengt. De kolibrie, een vogel die me elke keer weder in verwondering brengt.

Later die week ga ik ook nog mee naar een verjaardagsfeestje. Mijn glas word de hele tijd gevuld met bier als er kilo's vlees liggen te braden op de parilla. Er is wel tien kilo vlees. Chorizo regular, chorizo picante, chorizo pequeña, asado, varkensribben en kippenbillen. Wij zijn slechts met twaalf en er is wel tien kilo vlees. Iedereen eet zich overdreven vol en nog hebben we een berg vlees over. Zo gaat dat hier dan op feestjes!

En later ga ik nog naar een ander verjaardagsfeest. Een verrassingsfeest voor Eduard zijn oom deze keer. Maar voorafgaand is er een voetbalmatch. Ik sta klaar om mee te spelen, maar als ik zie dat het er heftig aan toe gaat en dat er fel wordt getackeld haak ik af. De kleinste fout kan mijn zwakke gewrichtsbanden weer blesseren en dat zou mijn reis in gevaar kunnen brengen. Alles voor mijn reis en blijf gewoon een goed supporter. Desondanks mijn steun loopt het toch op een nederlaag van 2-1. Maar als winnaars verlaten ze het veld.

Dan verder voorbereiding voor de verassing. De oom weet van niets en de hele familie is aanwezig. Met zo een 80 mensen is de zaal gevuld als hij binnen wandelt. De emoties zijn groot en de jarige is zelfs vereerd dat ik ook aanwezig ben. Aan alle genodigden vertel ik mijn verhaal en iedereen verklaart me als gek om door de Chaco te gaan fietsen. Ze wensen me wel gemeend geluk en sterkte toe.

Het is zo leuk dat mensen zich oprecht zorgen maken om mij. En ondanks alle bekommering heb ik het daar soms moeilijk mee. Juist omdat ik nu al twee maanden over mijn zelfredzaamheid waak. Ik heb het heftig naar mijn zin maar toch wil ik graag km maken en de Chaco gaan trotseren. Nadenken iver het leven als ik bij mijn kampvuur zit. Alleen, omringd door stilte. Ondertussen zijn we geweten gekomen dat er een staking woedt op de luchthaven van chili en daarom dus de vertraging. Ik zet mij over mijn irritatie en probeer te genieten van al dat op me afkomt.

Dagen vliegen voorbij en ik besef dat het nog maar een twintig tal dagen is voor ik bij mijn aller liefste meisje word verenigd. Ik krijg er kriebels van. Al heb ik dezer dagen zoveel met haar kunnen praten, ik zal blij als het voor een maand gedaan is met die internet relatie. Een maand lang elke dag aan haar zijde. Ik kijk er ontzettend naar uit. Al is het nu even moeilijk voor haar. Het is niet eenvoudig nu na twee maand. Elkaar kunnen horen via Skype gesprekken en mailtjes maar niet bij elkaar kunnen zijn is best hard. Misschien maken die telefoontjes het soms wel moeilijker. Elke keer weder afscheid nemen. Maar toch ik heb het er voor over en ben dankbaar dat het kan.

Mijn pakje is nu echt onderweg. Maar de rit van Asunción en Encarnation verloopt weer moeizaam. Eerst kunnen we het vrijdag avond gaan ophalen, of zaterdagmorgen. Uiteindelijk is het pas maandag dat we het in de late namiddag kunnen gaan afhalen. Die maandag is echt een speciale dag. Ik ga mee een varken slachten en mijn pakje ligt op me te wachten.

In de vroege morgen rijden we allen met slapende ogen uit naar Eduardo zijn ouders. Het varken moest eigenlijk al enkele maanden geleden al geslacht worden maar ze hadden nooit genoeg mensen om te helpen. Dat ik er ben komt goed van pas en ik kan hier nog van leren.

Normaal word een varken met een geweer doodgeschoten als het word geslacht. Kogel door de kop en het is meteen gedaan. Maar niet iedereen beschikt over een geweer. Wat ook goed is, voor het varken helaas minder. Hier word met een zware hamer de schedel ingeslagen. Een harde klap en het varken gaat in een keer neer. Maar..., niet alles gaat altijd zoals het moet. Emilio, Eduardo's vader geeft het varken een perfecte stevige klap. Baf het varken gaat in een keer neer. Eduardo maakt aanstalten om het varken de fatale steek te gaan toedienen als het ineens terug recht springt. De beer van een varken begint vreselijk te krijsen en rond te springen. De klap zal niet hard genoeg geweest zijn voor deze reus en nu ziet het dier af. Emilio haalt nogmaals uit maar het varken is nu op zijn hoede en probeert te ontwijken. Emilio moet nog enkele raken klappen uitdelen voor het varken schreeuwend neergaat. Eduardo geeft dan de fatale steek en dan is het ineens heel stil. Ik vond het vreselijk om te zien en heb enkele malen mijn ogen moeten sluiten. Dit vond ik echt moeilijk. Maar dit is zoals het hier aan toe gaat. Zijn zij beulen? Neen! Wij Europeanen zijn dit oud beeld niet meer gewend. Bij ons word er niet meer geslacht thuis. Misschien op enkelingen na. Wij vinden het normaal om onze mooi roze gekleurde pakjes vlees af te halen bij de Colruyt of de Renmans. Deze kweek dieren die wij kopen leven op een meter op een meter, zien nauwelijks of nooit het daglicht en eten elke keer hetzelfde voer. Hier word er met respect omgegaan met de dieren en ze krijgen een uitgebreid gamma van planten voorgeschoteld. We hebben hier juist dat varken beroofd van zijn leven, maar in stilte uiten we allen ons respect.

Ik help mee met het kuisen, villen en het snijden. Voor de eerste keer zie ik hoe dit allemaal tewerk gaat en ondanks het gruwelijk zich ben ik heel blij dat ik dit echt aan het ervaren ben. Die middag eet ik het verste vlees dat ik ooit heb gegeten. Het was zelfs nog warm! Daarna op weg naar het busstation.

Ik ben dolblij en sta te poppelen. Maar als ik dan langverwacht het pakje openmaak krijg ik geen euforisch gevoel over me heen zoals in dacht. Neen ik word overmand door emoties. Dit betekend dat ik hier echt al vertrekken moet. En ineens schiet het allemaal door mijn hoofd. Die kindjes die in traditionele kledij aan het dansen waren op het schoolfeest, meeleven op het kalme en rustige tempo van de Paraguayanen, de verjaardagsfeesten, spelen met de kindjes het hoorden er allemaal bij. Het was misschien niet zo'n groot avontuur als door de selvas fietsen en op jaguarsporen botsen. Neen, maar ik heb hier een deel mogen zijn van een familie. Ik ben opgenomen al een van hun. Eduardo is er geweest voor mij als een vader en Yrene heeft me echt bemoederd. Ze waren fantastisch! En er is geen andere plaats waar ik wilde zijn dan hier. Ik besef hoe veel geluk ik heb gehad dat ik bij deze mensen ben terecht gekomen. Een maand geleden waren we nog wildvreemden en nu zijn we als beste vrienden. Nu ik weet dat ik moet vertrekken kom ik onder ogen hoe dierbaar deze weken zijn geweest voor me. En hoe dankbaar ik hen niet ben voor dat alles dat ze voor me hebben gedaan.

Die avond zit ik te staren in het vuur. Warme gloed op men benen. Maar ook mijn hele lichaam word verwarmt langs binnenuit. Ik voel me ontspannen en relaxed. Gelukzaligheid is misschien het gevoel waar ik nu mee kamp. Ik blik terug naar de afgelopen weken en besef hoe fantastisch dit is geweest. Tevreden staar ik naar het plafon waar de schaduwen van de open haard op zijn aan het dansen wanneer ik voor de laatste keer in slaap van bij mijn Paraguayaanse familie...

Geschreven door WaarIsBrecht