In de dorm kan ik de slaap niet vatten. Het is de eerste keer sinds mijn vertrek dat ik niet onmiddellijk in dromen land ben. Het licht is nog steeds aan en mensen komen en gaan. Mijn hoop om goed te slapen is al lang verdwenen. Toch moet ik morgen niet al te veel kilometers doen, een 40 tal om te kunnen genieten van een nachtrust omgeven door natuur. Dus ik probeer me niet te veel zorgen te maken en beetje te slapen.

De volgende morgen voel ik me beroerd. Het lijkt wel of ik niet geslapen heb en kreunend en krakend maak ik me klaar voor vertrek. Het is nog kill en still als ik de stad achter me laat. Cataratas heeft me gegrepen met al haar schoonheid, maar ben blij dat ik de toeristische stad die er aan vast hangt achter me laten kan.

Ik heb de kaart bekeken en door het maken van een omweg kan ik door twee nationaal parken fietsen. Een omweg die ik maar al te graag maak. Ik laat er dan ook geen gras over groeien en trap stevig door richting park national de iguazu. Er is veel verkeer op de weg heen en langs de kant prijzen verschillende verkeersborden die waarschuwen voor overstekend wild. De grote gele borden met exotische dieren in het midden wijzen op de talrijke aanwezigheid van deze prachtige bewoners van planeet aarde.

Ik trap door als de weg splits naar de iguazu watervallen en de andere richting het nationaal park. Meteen veranderd de drukke weg waar ik in opwaaiend stof van de auto's reed naar een route gezegend met overheersende kalmte en rust. Hier rijden nauwelijks auto's en de vogels vullen mijn gehoor met hun prachtige gezangen.

Dan kom ik aan de afslag voor het nationaal park, verder door gaat de weg naar de luchthaven. Eerst had ik tot daar gereden maar al snel werd me duidelijk dat ik verkeerd was. Dus teruggedraaid en hier sta ik dan aan het begin van een route dwars door de selvas. Er is een wit huis van de gendarmerie met een slagboom. Niet iedereen wordt hier zo maar doorgelaten, ter bescherming van de flora en fauna en dat houd de gendarmerie nauwlettend in de gaten.

De drie heren zijn verrukt met mijn bezoek. Ik hou hier mijn pauze en praat met de heren. Ze willen alles weten van mijn reis, van mijn ervaringen en wat me naar hier trekt. Ik leg hun uit dat het mijn levenslange droom was om zo een solo reis te ondernemen, en dat ik uiteindelijk besefte dat je niet moet denken maar moet doen! Dat de cultuur, natuur, de vriendelijke mensen, de exotische dieren, het eten en het hele plaatje me hierheen hebben getrokken. En dat ik nu meer dan ooit in de ban ben van deze landen.
Ik draai een sigaret en meteen zegt een van de mannen dat ik ook eentje voor hem moet draaien, zelf kan hij het niet maar wil zeker proeven.

Deze drie heren hebben de tijd van hun leven. Hier is het kalm, rustig en heel relax. Omgeven door flora en fauna en dan is deze gringo op de fiets hier echt een kermis attractie. Ze laten foto's zien op hun gsm van dieren die ze vanuit hun post hebben kunnen fotograferen. Ze leggen me perfect uit hoe de route loopt en wat ik zal kruisen op mijn pad.

Een van de heren waagt zich aan een ritje op mijn ijzeren paard en is zwaar onder de indruk van het gewicht. Als hij daar een tourtje doet neem ik de tijd om dit prachtig moment vast te leggen op foto.

Voor ik dan de bareel onderdoor rij moet ik mijn gegevens nog noteren, net zoals iedereen die hier passeert. Ze waarschuwen me dat ik in het park niet mag kamperen omwille van de vele wilde dieren maar bovenal de grote hoeveelheid giftige slangen. Mijn korte dag wordt nu uitgetrokken tot een rit van nu nog meer dan 45 kilometer.

Met bewondering kijken ze toe als ik dan de rode aardeweg trotseer. Ze roepen nog na, en ja pas op voor de jaguars, hier zitten er nog wel wat. Ik lach hen toe en trap de selvas in.

Ik ben slechts een kilometer ver en hoor in de dichte bossen dieren opschrikken en het breken van twijgen en takken maakt duidelijk dat het hier niet om klein wild gaat. In het zand zie ik sporen van peccary, het wilde zwijn uit de jungle en van de tapir, een olifantachtige zo groot als een koe met een slurf achtige snuit. Tropische vogels maken vreemde geluiden en honderden vlinders fladderen voor me uit. Met een blik op de weg en de omringende jungle weet je meteen dat dit geen plaats is voor de mens. Nu ik zo dicht bij deze heersende natuur sta boezemt het me wat angst in. Ik heb zo vaak in de bus liggen dagdromen om een jaguar in levende lijven te zien, maar hier en nu lijkt het me een heftige ervaring en zou niet weten wat te doen als ik echt oog in oog kom te staan met om het even welk groot dier.

Pauze nemen is onuitstaanbaar want in een mum van tijd word ik omsingeld door verschillende insecten die zich tegoed doe aan mijn zoutige zweet en kan het gezoem rond mijn oren niet verdragen. Ik trap dus stevig verder over de rode kleiweg.

Ik trap verder en bij een ondiep poeltje regenwater hou ik halt voor meer sporen te lezen. Ik ben nog maar net van mijn fiets of vlinders nestelen zich met honderden tegelijk rond mij. In het zand zie ik weder sporen van peccary, apen, vogels, capibara en dan stokt mijn hart. Ik kan mijn ogen nauwelijks geloven als ik op een prachtige afdruk kijk van een jaguar. De grote van zijn poot is indrukwekkend. En dit spoor is nog geen dag oud. Misschien kwam hij hier vannacht of in de vroege morgen langs op zoek naar een prooi. Een teken dat hij hier echt leeft en dat ik dichter dan ooit tevoren me begeef op terrein waar de mens niet langer bovenaan staat. De jaguar, of hier de jaguarété is de koning van de Zuid-Amerikaanse jungle. Een roofdier met de bijtkracht meer dan 10x zo sterk als een pitbull, professioneel jager dag en nacht op land en in tegenstelling tot andere grote katachtige ook superieur in het water. Een dier wat voor elke maaltijd heeft moeten moorden en vechten. Een roofdier waar zo een kracht en sier achter zit dat ik het zelfs voel en ervaar in het zien van een simpele pootafdruk.

Door het zien van de jaguar afdruk voel ik me ineens zoveel kalmer en rustiger en geniet nog meer van de jungle waar ik me miezerig klein voel. Ik zweef verder over de rode aarde.

Uiteindelijk bereik ik het einde van het park en kom uit in een klein jungle dorpje. Kleine houten huisjes met fruitbomen in de tuin en starende kinderen in mijn richting. Ik wuif hen vrolijk toe maar ze blijven alleen maar verbaasd staan kijken.

Ik zoek een geschikte kampeerplaats, maar niets lijkt te voldoen aan mijn eisen en ben toch redelijk snel tevreden. Als ik een kiosco passeer hou ik halt, ik heb nood aan suikers. Al heb ik nog maar een 130 peso's voor komende week(13€), ik spendeerde er hier 25 voor een fles cola. De 65 kilometer die ik heb afgelegd hebben me afgepeigerd. 65 kilometer over deze heuvelige zandweg is veel meer dan diezelfde afstand op een geasfalteerde baan en ben echt kapot.

Het eerste moment ben ik heel blij daar te zijn, maar na een tijdje vind ik dit maar een vreemde plaats. De eigenaar verteld me alles in geuren en kleuren over zijn vechthanen waar hij veel geld mee verdient en toont me ze ook allemaal. Tot in detail word me uitgelegd hoe zo een gevecht er aan toe gaat.

Enkele malen vraag ik subtiel of ik hier niet kan kamperen in het gras, maar als antwoord krijg ik telkens slechts een paar opgeheven schouders. Als ze meer beginnen te vragen hoeveel zo een reis kost. hoeveel geld ik mee heb of een camera meedraag krijg ik argwaan en maak me uit de voeten.

Het huis aan de overkant is de eerste plaats waar ik een plekje zoek om te kamperen en heb meteen raak. Ik kook mijn potje als twee jonge gasten zich bij me voegen. We praten wat over het leven op de fiets en het leven hier tussen de jungle. Die dag kruip ik vroeg mijn tent in want ben doodmoe.

De volgende morgen als ik mijn tent open kijk ik recht in de ogen van de jongeman die gisteren bij me kwam zittten. Hij zit aan de de deur zit met een tweeloop op zijn schoot en knikt me vriendelijk gedag. Gisteren werd me nog verteld dat iedereen elkaar hier kent en kan niet begrijpen waarom hij hier dan ook zo vroeg in de morgen 'de wacht houdt'. Een mannetje van amper zestien met een geweer bijna zo groot als hijzelf is niet datgene wat ik langs me wil tijdens lijn ochtendritueel. Ik pak snel in en ben blij dit vreemde stadje achter me te laten.

Na drie kilometer fiets ik door national park de Uruguayi. Weer jungle alom, alleen heeft hier de rode aardeweg plaats gemaakt voor een geasfalteerde weg met twee rijvakken. Ik vind dit niet geweldig want onmiddellijk zie je heel wat aangereden dieren. De geur van het rottend vlees geraak je niet gewoon en probeer zo goed als het kan mijn adem in te houden als ik langs de resterende stukjes vos en armadillo rij.

Later passeer ik een parkwachters post en natuurlijk hou ik hier halt. Ik sla een praatje met een van de wachters en hij verteld me meer over het aanwezige dierenrijk. Hij laat me een eet en drinkplaats zien van de tapir aansluitend aan het begin van een 2,5 km lange wandeling.

Op mijn allene geniet ik des te meer van deze wandeling door de jungle. Op mijn eigen tempo, kijken en stilstaan waar ik wil hoelang ik wil is puur genieten hier. De wandeling word echter niet veel gelopen en dat merk ik als ik over takken en bomen heen moet klimmen en onder wildgroei door moet stappen. Hier komt echte zelden iemand en dat maakt het des te leuker voor mij. Ik hoor vele vogels roepen en zingen maar zie er weinige. Allen zijn ze gecamoufleerd en bijna onzichtbaar in dit grote bos. Op sommige plaatsen lijk ik wel een sprookje binnen te wandelen. Een grote boom hangt scheef over me heen en een muur van groen doemt op langs men zij. Bamboe overheerst langs het pad en het lijkt wel of ik betreed een magische poort van moeder natuur. In mijn ooghoek zie ik iets bewegen en draai me snel om. Daar tussen het gebladerde op de grond siert de Coral. Een van de giftige slangen waar ik voor op mijn hoede moet zijn. Ze glijdt stiekem weg als ik haar vastleg op foto en even later is ze weer helemaal één geworden met de natuur en onzichtbaar voor het menselijk oog.

Na de stevige wandeling moet ik toch terug vertrekken. Ben hier nu al een tijdje en heb nog een heleboel kilometers voor de boeg. Dus hup, weg ermee. Het tempo leg ik hoog en probeer vaart te maken. Maar de heuvels spreken dat een beetje tegen en vermoeilijken mijn strijd. Toch vind ik de kracht om door te zetten en verder te gaan. Het zweet druipt me van het lijf en met mijn kaken stevig op elkaar klim ik elke keer weer tot aan de top om daar te genieten van de afdaling. Die op zijn beurt weer plaats maakt voor een nieuwe helling.

Na 69 kilometer ben ik weer helemaal op als ik arriveer in het stadje Wanda. Doodmoe ben ik er op uit zo snel mogelijk kampeerplaats te zoeken. En dan rij ik bijna een camping op. Ik heb nu geen moed meer om verder te zoeken en draai de oprit op. 50 peso's voor een nacht. Bijna de helft van het geld dat ik nog over heb en ik moet nog vier of vijf dagen verder. De camping is mooi gelegen maar nauwelijks onderhouden. Toch blijf ik voor de nacht en bestel ook nog een groot stuk kip dat ik op het vuur braad voor 10 peso's. Samen met mijn pasta en tomatensaus die ik elke avond opnieuw in snel tempo verorber. Nu heb ik slechts 50 peso's over voor komende week en een rit van 260 kilometer. Met genoeg pasta in mijn tassen, melkpoeder en muesli denk ik dat het me wel zal lukken. Ik kampeer aan het aangelegen riviertje en weder kruip ik vroeg mijn grijze hutje in.

De volgende morgen ben ik vroeg uit de veren maar het duurt zeker twee uur voor ik vertrokken geraak. Door de regen vannacht treuzel ik, om in een wanhopige poging mijn tent niet kletsnat in te pakken. Ik pluk nog wat fruit van de bomen en zet mezelf nog een heerlijke kop instant koffie. Jongens jongens dit kan je zelfs geen koffie noemen, ik kijk zo uit naar mijn lieve Zoë die met verfijnde finesse me een heerlijke vers gemalen kop koffie serveert. Ik drink mijn zwarte siroop met bijna koffiesmaak verder op als ik mijn laatste prullen inpak.

Eenmaal terug op de baan ben ik tevreden dat ik af en toe kan stoppen om mezelf een stuk vers geplukt fruit toe te steken.

Vandaag wil ik tot achter El Dorado fietsen wat een 60 kilometer verder ligt. De dag vlot goed en zo blijkt ligt El Dorado maar een 50 kilometer verder en tegen de middag ben ik er dan al voorbij. Dat komt ervan met die hoge snelheden, op een afdaling haal ik zelfs een 60km/u met zwaarbeladen fiets, ik België was ik mijn rijbewijs kwijt geweest! Tijd om even wat te mailen en ik hou halt bij een benzine station. Hier in Argentinië hebben ze dus aan elk benzine station gratis wifi, weer iets waar wij Belgen van kunnen leren.

Verschrikkelijk moet ik er hebben uitgezien die dag. Ik sla een praatje met een Braziliaanse meneer met Duitse wortels. Hij vraagt me over mijn reis en dat ik wel veel geld zal bij hebben. Lachend antwoord ik dat dit helemaal niet het geval is en dat ik slechts 50 peso's heb voor komende dagen door te brengen. Hij schrikt er een beetje van, flapt zijn portefeuille open en geef me 10 Real. Hier dat kan je wisselen in Posadas. Ik wil het niet aannemen maar de man wil er niets van weten en ik moet het wegsteken. Ik zie er waarschijnlijk uit als een echte zwerver, missie geslaagd!

Ik schuil voor de hete middagzon en in de late namiddag maak ik mijn laatste 15 kilometer waar. Ik kampeer op een van de mindere plaatsen tot nog toe maar niet elke dag brengt rozengeur en maneschijn. Ik zet kamp op en sjor mezelf een stoeltje in elkaar voor aan het kampvuur. Het is al laat en ik ben weeral stik op. Eerst kook ik snel mijn potje op mijn benzine brander. Als ik aan het kampvuur wil beginnen merk ik dat al het weinige omliggend hout vochtig is door de regen vannacht. Tweemaal probeer ik het vuur aan te maken maar de vlam wil niet vatten. Dan doe ik iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan, maar als het lichaam moe is en de geest zwak zoekt men andere alternatieven. En ik pak wat van mijn benzine om mijn kampvuur te lichten. Daar zit ik dan een halfuurtje aan mijn vuur met een kop thee voor ik bijna omval van vermoeidheid. Het is slechts zeven uur en kruip mijn tent in. Bekaf val ik in een diepe slaap.

Om middernacht word ik wakker van de regendruppels die op mijn tent neerslaan. In mijn nakie kruip ik mijn tent uit om enkele spullen die waren aan ontluchten op de fiets te beschermen tegen de regen. Dan slaap ik verder tot vroeg in de morgen.

Het is bizar hoe mijn leven hier is veranderd. Mijn leven beperkt zich hier tot een paar taken. Opstaan, inpakken fietsen tot de middag, pauze, verder fietsen en kampplaats zoeken. Kamp opbouwen, iets eten en niet veel later zoek ik mijn tentje op om de volgende dag hetzelfde ritueel te herhalen. Dagen vliegen voorbij en je word professioneel in het volbrengen van die simpele dagtaken. Fietsen en kamp opbouwen zijn mijn prioritaire taken die ik steeds weder volbreng. Bijna op automatische piloot en snel tempo staat mijn tent perfect recht. Ik heb een ritme en volgorde gecreëerd zodat dit telkens van een leien dakje loopt. Heel anders dan die enkele keren dat ik normaal er op uit trek in het bos om voor een paar dagen daar te wezen en te ontsnappen aan de drukte van ons dagelijks leven is dit nu mijn dag dagelijkse taak. Ik vind het ontspannend, en vermoeden thuis dat ik veel tijd ging hebben om te klussen en te knutselen aan het kampvuur. Maar de realiteit is echter heel anders. Al heb ik zoveel tijd als ik wil het fietsen door al die nieuwe impressies dat me vermoeid waardoor ik elke avond blij ben als ik even voor me uit kan staren in de vlammen voor ik me terugtrek in mijn strak gespannen grijze hut.

Het is zeven uur als ik na twee maal snoozen toch opsta. Het regent nog steeds en in de regen pak ik in. In de regen stap ik op de fiets, in de regen fiets ik, in de regen pauzeer ik, in de regen pluk ik fruit en verder in de regen maak ik kilometers. Dan schuil ik voor een tijdje in een bushokje en dan ga ik weer verder, in de regen. Bergop en af over grote heuvels, in de regen. Ik stop nog bij een winkeltje waar ze alleen artisanale producten verkopen en koop mezelf een droge chorizo voor 30 peso's, nog 20 over. En weer verder in de regen. De hele dag door regen regen regen. Tot ik in Puerto Rico ben en een tankstation opzoek voor een douche, 5 peso's, nog 15 over. Wat eigenlijk compleet absurd is natuurlijk, want fiets al de hele dag in een natuurlijke douche, maar het doet wel goed. En na die douche komt de zon weliswaar piepen en houdt de regen op. Het is juist na de middag als ik me daar aan het tankstation even neerzet. Even op kracht komen en sigaretje draaien. Als ik daar dan zit te roken zie ik een groot verkeersbord 'aduana argentina 4km'. Dat roept vragen op bij me? Is het hier mogelijk om naar Paraguay te varen? Meteen informeer ik bij de vrouw van het tankstation. Maar natuurlijk. Ik twijfel geen moment en graai al mijn spullen snel bij elkaar. Daar in Paraguay waar alles me zo gelukkig maakt, het leven driemaal zo goedkoop is en ik nog geld van heb. Fietsen in kleine dorpjes op Paraguayaanse bodem of hier langs de grote weg blijven zonder geld. Ik haast me naar de haven, wat nauwelijks zo te noemen valt. Er zijn 2 kleine gebouwen, eentje voor de ticketverkoop en de andere voor de douane zelf. Ik informeer eerst hoe het hier eigenlijk allemaal werkt. Er wordt me duidelijk gemaakt dat ik niet met mijn fiets op de passagiers boot meekan en moet wachten tot de auto overzetboot arriveerde. Ook kan ik nog regelen dat ik het prijskaartje van 20 peso's betaal met mijn laatste 15 peso's en de rest in Guarani bij betaal. Dan naar de douna die verdacht lang naar mijn paspoort staan te staren maar me uiteindelijk nog een hele goede reis wensen. En dan met mijn fiets tussen alle auto's de boot op. De man die omtrent de betalingen te werk gaat vraagt nog eens hoeveel peso's ik juist heb? 15 is mijn antwoord en hij knikt goedkeurend, het is goed zo. Over een goedkope overzet gesproken.

Op de korte tijd dat ik op de boot zit beslis ik om objectief te oordelen of er nu echt een verschil is in de goedaardigheid en vriendelijkheid tussen de Argentijnen en de Paraguayanen. En eenmaal aan de overkant kan ik het bijna niet geloven. Daar aan de haven in Argentinië werd ik met vreemde ogen bekeken en de laatste week werd mijn groet niet altijd beantwoord, hier in Paraguay gaan alle duimen weer omhoog en mensen wuiven en lachen me vriendelijk toe.

Als ik dan even later begin uit te zoeken waar ik eigenlijk heen wil rijden blijkt het eerste grotere dorp met een redelijke weg Natalio te zijn. Het dorp waar ik een tiental dagen geleden overnachten bij Eti, de vriend van Eduardo. Dat word dus mijn nieuwe bestemming voor vandaag.

Het is eerst wel een zwaar parkour heen. De weg bestaat uit grote hoekige keien waar ik flink wordt door elkaar geschud. Ik vraag nog even de weg aan de politie, maar mag niet zomaar vertrekken. Niet omdat ik in problemen ben, maar voor een foto natuurlijk! Ik hots en bots verder over een weg die niet gemaakt is voor fietsers tot ik even halt hou voor een fris drankje. Daar merk ik dat de hobbelige weg me heeft ontnomen van mijn manchete. Deze zal er zijn uitgetrild en ik heb het niet gemerkt. Ook mijn pet ben ik onderweg verloren. Geen denken aan dat ik terug rij om een van beiden te zoeken en ga gewoon verder. Jammer natuurlijk, maar anderzijds maak ik een ander heel blij. Een tien tal kilometer later kom ik dan uit op een zandweg die rechtstreeks naar Natalio loopt. Hier kan ik eindelijk eens wat vaart maken en ben opgelucht dat ik die stenen tapijt achter me kan laten.

De steile helling reikt voor me uit maar met goede moed begin ik eraan, en overwin hem ook. Bij de tweede afdaling gaat het dan mis. Ik voel weer dat bekende botsen dat harder voelt dan normaal, weer een platte band. Ongelooflijk, elke keer weder, elke week opnieuw. Het is al bijna donker en het lijkt me beter om gewoon met de fiets aan de hand verder te lopen, het is toch niet meer ver, toch? Ik loop nog meer dan 5 km met de fiets aan de hand, door het donker en de modder. En weeral totaal afgepeigerd kom ik aan bij Eti. Onderweg had ik al even gevraagd of ik voor nog een nachtje welkom was en hij ontvangt me weder met open armen.

Juist voor we aan tafel gaan ga ik op de weegschaal staan; 72,5 kg. Dat is 7,5 kg minder dan zes weken geleden voor mijn vertrek. Imposante cijfers.

Om mezelf te feliciteren dat ik terug Paraguay heb gehaald, nog leef en heel stevig gefietst heb de afgelopen dagen trakteer ik mezelf op een biertje en een beetje chips. Een luxe die me telkens weder aan ons dierbaar België doet peinzen.

De volgende morgen voel ik dat de laatste week veel van mijn lijf heeft gevergd. Kleine blessures doen me wat manken maar als troost eet ik die middag heerlijke asado op Eti's super parilla.

Later in de namiddag ontferm ik me over mijn band. Ondertussen ben ik redelijk goed geworden in het vervangen en plakken. Vliegensvlug staat mijn fiets weer rijklaar. Maar dan merk ik dat ik mijn buitenband achterstevoren er heb opgestoken. Doeme! En nogmaals begin ik van vooraf aan. Niet veel later is hij dan helemaal terug in orde. Mijn fietsje, mijn beste vriend hier. Door dik en dun, altijd samen. Nog steeds geef ik ze complimenten want ze straalt mijn fietsje. Mijn tweede grote liefde. Alleen zij heeft samen met mij al deze heuvels en wegen samen getrotseerd, avonturen beleefd en dat schept een band, al is het maar een object.

Dan komt de familie Frickelo-Morel op bezoek. Voor mij voelt het bijna als familie die me komt bezoeken. Het is een vrolijk wederzien. Yrene, Lucas, Paula, Alicia en Eduardo. Ik ben zo blij hun allen terug te zien. Ik amuseer me met de kinderen zoals bij mijn kleine neefje. Ik speel de onnozele en zotte nonkel zonder verantwoordelijkheid te hebben. En natuurlijk vinden die kinderen dat fantastisch.

We bespreken mijn toch van hieruit naar Capitan Miranda, een toch van 95 km. Ik zeg dat ik dat eigenlijk wel graag in een dag zou willen overbruggen, maar dat is een zware prestatie. Eduardo heeft het geniale idee om mijn tent al mee te nemen, dan heb ik geen keuze. Ik volg zijn plan en geef wat extra spullen mee. Jawel, ik hou wel van een uitdaging.

De volgende dag ontbijt ik nog met o der tussen goede vriend Eti. Ik bedank hem voor zijn openheid en goedhartigheid, ben hem eeuwig dankbaar. Het afscheid volgt als ik aan mijn lange toch begin.

Het daalt wel iets van hier tot Capitan Miranda, maar nog steeds bevinden' we ons in heuvelachtig gebied. Maar door de vermindering in gewicht en de wil om dit mooi te overbruggen vlieg ik er stevig in en mijn gemiddelde is 21km/u de eerste kilometers.

Ik beslis om voor de middag het grootste deel te overbruggen en fiets bijna non stop 3u aan een stuk door. Wanneer ik dan wil pauzeren voor de middag komt er een andere fietser, met een knappe racefiets naast me staan. Wat ben je aan het doen? En ik vertel in het kort mijn verhaal. Hij vraagt of ik geen zin heb om bij hem te komen lunchen. Natuurlijk aanvaard ik dat aanbod en we bollen samen verder.

Als ik bij zijn thuis hem nog even opwacht, heb ik 71 kilometers op mijn teller. Nog iets meer dan twintig te gaan en nog een hele namiddag. Ter verduidelijking ik wacht hem op omdat deze jongeman aan triatlon doet en is nog eerst een half uurtje gaan hardlopen, de gek! Dan gaan we samen aan tafel en maak kennis met de rest van de familie. Ik geniet van heerlijke kip met rauwkost en rijst. Een echte sporters maaltijd. Dan vertrekt hij plots weer en zegt dat hij me straks zal afzetten met de auto in Capitan Miranda. Maar eigenlijk wil ik dat niet. Nu ik de kans heb zo een afstand zelf te overbruggen wil ik hier echt voor gaan. Even rust ik nog uit maar neem dan afscheid van de rest van de familie en stap weer op de fiets.

Mijn tempo ligt lager en de laatste kilometers is het echt bergop. Al ik de laatste heuvel overwin en kan uitbollen tot casa Frickelo-morel kan ik wel huilen van geluk, of is het van inspanning?! Maar daar ben ik zelfs re moe voor en laat me gewoon op de grind vallen. Uitgeput en vol ongeloof dat ik zo een afstand heb kunnen overbruggen. 94.74km op 5h, een gemiddelde van 18,8 km/u. Ik ben trots en fier op mezelf. Het was prachtig om het landschap zo te zien veranderen op zo een lange rit. Onderweg heb ik van geluk geschreeuwd VIVA PARAGUAY!!! Dolgelukkig ben ik terug hier te wezen! Dit land heeft me echt in de ban.

Komende week zal ik hier bijschrijven, uitrusten en mijn pakketje opwachten. Daarna is het stevig doorfietsen. Richting Ansuncion om van daar het grote Chaco te gaan betreden. Ik tel vol spanning af want het is nog maar een maand voor ik me eindelijk terug kan verenigen met mijn allerliefste.

Met mijn lieve Zoë die ik hier meedraag op de fiets. Bij elke afgelegde meter, bij elke overwonnen heuvel zit ze in mijn hoofd en hart. Ze stroomt door men bloed en ik voel haar in elke zenuw. Op sommige momenten voel ik haar aanwezigheid zo sterk dat het lijkt dat ze meekijkt over mijn schouder, dat ze naast me staat en dat ze hier bij me is.

Voor vele is het onbegrijpelijk waarom ik mezelf scheidt van mijn grote liefde, en soms ook voor mij. Maar nu al heeft deze reis me sterker en zelf zekerder gemaakt. Mijn relatie is hier door alleen groter en sterker geworden. We leren elkaar op andere manieren kennen en we ervaren emoties en gevoelens die de meeste nooit ervaren. Al zijn we duizenden kilometers van elkaar, ik heb het gevoel dat we nog nooit zo dicht bij elkaar hebben gestaan. Van ver zijn we dichter naar elkaar gegroeid. En ik bloei verder open samen met de wereld rondom mij. Die mooie wereld die mij meeneemt op reis door al haar schoonheid waar ik zo een bewondering voor heb waar ik elke dag weder wordt door overrompeld.

Ik op zoek naar meer avontuur waar ik voor jullie alles over zal neerpennen... Wereld hier leef ik! Wereld hier denk ik! Wereld ik ben hier!

Geschreven door WaarIsBrecht