Het is valavond wanneer ik mij een weg baan richting Salto. Ik bedenk me dat dit mijn laatste de nacht is in Uruguay, en moet wel een bijzonder plekje vinden om te kamperen. Als ik nog maar slechts luttele kilometers verwijderd ben van de grens word ik staande gehouden door een man op de brommer. Enthousiast vraagt hij me waar van ik afkomstig ben. België luidt het antwoord en er verschijnt een bijzonder grote glimlach op zijn gezicht. Hij begint onmiddellijk Frans te praten en verteld me dat hij tien jaar in België heeft gewoond. Ons gesprek gaat verder over ons kleine landje als er zich nog een fietser zich aan ons toevoegt. Wauw wat tof, ben je op reis met de fiets? Leuk, tof, cool, kom ik wil samen op de foto. Mijn ex landgenoot speelt voor fotograaf als we poseren met onze fietsen. Na een tijdje verdwijnt de fietser in de horizon en nodigt Gustavo, zo noemt hij, me uit om bij hem te logeren. Een aanbod dat ik voor mijn laatste nacht zeker niet zal afslaan. Al bij al zocht ik toch een speciaal plekje om te overnachten, niet dan? Hij heeft een leuk huisje met grasgroene raamkozijnen, een klein zwembadje en koeien en kippen lopen vrolijk en vrij door de tuin. Eenmaal binnen word het me duidelijk dat dit niet zijn huis is, maar een vakantiehuisje dat hij verhuurd. Het is helemaal voor mij alleen. Weeral word ik overrompeld door deze goedhartige en vriendelijke mensen. Hij brengt me nog fruit en eieren juist voordat hij voor enkele uren de stad intrekt. Ik maak optimaal gebruik van de faciliteiten en geniet van een heerlijke douche en mijn zelfgemaakte spaghetti. Ik ben in mijn dagboek aan het schrijven, met een oog op de TV gericht die hij net nog installeerde voor mij, als hij opnieuw binnen wandelt. Vergezeld door twee andere heren; zijn broer en een andere Belg. Hij opent een flesje whisky en een avond lang amuseren we ons met het delen van verhalen, afwisselend met Frans of Spaans.

De volgende morgen word ik wakker, niet door mijn wekker, maar door felle donderslagen en kletterende regen. Echt geen weer om met je fiets de deur uit te gaan. Om de tijd wat re dooien en me wat kracht te geven bak ik mezelf een stevige omelet. Hopend op een vermindering in de neerslag, pak ik traag maar zeker mijn spullen in. Al is de regen nog niet gestopt, om elf uur rij ik de deur uit.

Niet veel later bereik ik kletsnat en opgetogen de internationale overgang. Op de brug wordt er me halt toegeroepen door een agent. Het is verboden om de brug te voet of met de fiets over te steken en moet dus terugdraaien. Verdorie denk ik bij mezelf. Nu moet ik hier in de regen staan wachten tot er een of andere gek mij met fiets en al wil meenemen. Bin de eerste auto die passeert steek ik al puffend en blazend mijn duim de lucht in, en meteen is het raak. Mijn net opgestoken sigaret doof ik in een van de vele plassen en samen met de man hijs ik mijn fiets vanachter in de pickup. Ik kan het niet goed geloven als ik denk aan al die uren dat ik verdwaasd heb staan wachten op onze Belgische wegen tot er een goedhartig persoon me eindelijk zou willen meenemen en hier van de eerste keer raak slaag MET fiets. Vlotjes verloopt het afstempelen van mijn paspoort en al wuivend en fietsend rij ik dan Argentinië binnen. Ik kijk nog eenmaal achterom naar dat land waar het allemaal begonnen is. Uruguay, waarbij mijn eerste angsten heb doorstaan, mijn eerste kilometers heb gemaakt en mijn eerste avonturen heb beleefd. Het land dat voor eeuwig een plaats in mijn hart heeft veroverd. Een land met de geuren, kleuren en doorgewinterde zuid Amerikaanse roots met een vleugje Europa erbij. Ontroerd dat ik dit land heb overwonnen, verheugd dat ik een nieuw betreed laat ik een traan. Dan met gestrekte rug en opgeheven hoofd fiets ik al lachend verder.

Het zijn slechts enkele kilometers voor ik route 14 bereik. En eenmaal ginds krijg ik een klap in het gezicht wanneer ik een verkeersbord zie hangen dat fietsen hier verboden zijn. Oei dit gooit roet in mijn eten. Want ik wou heel route 14 afrijden. Ik ben hier net en mijn hele plan moet ik nu gaan wijzigen. Maar ik laat me niet kennen en neem snel het besluit om via de kleine dorpjes richting Federacion te rijden. Tot in La Criola gaat het vlotjes maar dan veranderd de mooie geasfalteerde weg in een modderige zandweg. Ik vraag raad en er wordt me verzekerd dat over enkele kilometers terug een 'echte' weg is. Dus met mijn vrolijke muziekjes op de achtergrond ploeg ik onbezorgd verder. Maar als ik na zeven kilometer ploeteren kletsnat en doodop nog niets verandering heb gezien vraag ik nogmaals raad. Deze keer is het antwoord klaar en duidelijk, tot in Federacion is de weg in baggere toestand. Onmiddellijk besluit ik om te keren en mijn gok te wagen om autostop te doen verder richting het noorden. Maar ik ben een een uur en slechts enkele auto's verder als ik er de brui aan geef en het er op waag toch te gaan fietsen.

Een aanrader is het om te luisteren omtrent verbodsborden in Zuid-Amerika, want dit is echt een hel. Fietsen langs deze route waar de pechstrook uit grind en gras bestaat is echt geen lachertje. Het is behoorlijk gevaarlijk voor mijn eigen veiligheid en die van mijn banden. De vrachtwagens en auto's scheuren langs mijn zijde als ik al zigzaggend allerlei troep probeer te ontwijken. Ik kruip vooruit tegen een 8km\u en de ondergrond wordt er alsmaar slechter op. Ik word bekeken als een indiaan te paard op de E40 aan het jagen is. Na 20km ben ik dan ook op. Ik zie op 500 meter van mij een afslag en neem het besluit daar mijn plan te herbekijken. Maar ik ben nog geen 100m verder als ik mijn fiets helemaal vast rij. De regen heeft er hier een slagveld van gemaakt en mijn wielen steken tot wel 15 cm vast in een klei achtige substantie. Wanneer ik mijn fiets bekijk zinkt me de moed in de schoenen. Mijn wielen zijn niet meer in staat tot draaien en mijn remmen en crankstel zitten verstopt onder de brij. Die laatste meters moet ik fiets plus bagage door deze modder heen slepen en terwijl zak ik zelf helemaal weg. Vermoeid, gebroken als een verslagen hond geraak ik tot de afrit. Ik laat me op mijn knieën vallen en leg mijn hoofd in mijn handen. Waarom wou ik weder hier heen reizen? Moest je zo nodig deze route nemen. Al zo vele keren beantwoorde het universum mijn gebeden en deze keer sta ik er helemaal alleen voor en is er niemand om me te helpen. Ik herinner me de woorden van een goede vriendin die me ooit zei; er is altijd datgene wat je nodig hebt. Dus ik zoek in dat diepe donkere putje in mijn ziel naar mijn laatste krachten en begin met blote handen grote hoeveelheden modder van mijn fiets te ontdoen. Ik realiseer me dat hier nauwelijks beginnen aan is maar besef dat ik echter niet veel keuze heb, doch probeer ik de moed hoog te houden. En dan als een engel uit de hemel stopt er een camionette. Hij vraagt me of alles oké is, en een blik op mijn gezicht en fiets zegt genoeg. En al moet hij helemaal niet mijn richting uit, hij neemt mij en mijnn fiets mee en zet me een tien kilometer verder af bij een benzinestation. Voor hem een heuse omweg, voor mij een stap dichter bij verlossing. Hij zegt dat ik hier iets kan eten en kamperen en er is water voor mijn fiets te kuisen. Ik zou niet weten waar te beginnen om deze man te bedanken en vlieg hem in de armen. Wel tien keer schud ik hem de hand en als ik mijn fiets langs de kant parkeer krijg ik nog verassing. Hij heeft even een vrachtwagenchauffeur aangesproken en een lift versierd naar Federacion. U zegt? Ja hoor, kruip maar achterin. En daar zit ik dan, met haren in de wind, weeral kan ik het allemaal niet geloven.

Wanneer we in Federacion arriveren kamp ik nog met een ander probleem. Ik heb de nummer wel van iemand waar ik overnachten kan, maar heb afgesproken dat ik hem een dag eerder zou verwittigen en ik heb geen belwaarde meer. De chauffeur neemt ook dat probleem voor zijn rekening en belt vrijwel onmiddellijk. En niet veel later staat mijn contact persoon voor mijn neus. Hij vind het geweldig dat ik echt ben gekomen en leidt me meteen naar zijn huis. Ik kom versuft en dromerig over want nog steeds heb ik dit alles niet kunnen plaatsen. René werkt verschrikkelijk hard en heeft meerdere appartementen tot zijn beschikken. En ja er staat er eentje leeg dus, alsjeblieft hier zijn de sleutels, hier mag jij verblijven. Weeral sta ik daar, zwart van de modder, mijn leren vies en vuil, met een mond vol tanden. Ik weet niet wat zeggen. 'Vooruit ga je snel douche want we gaan nog iets gaan eten', denk ik te horen. Eenmaal proper en vers stap ik in de auto op weg naar een etentje met zijn collega's.?!? Ik lijk wel te dromen, wat overkomt mij hier toch allemaal en als ik dan bij zijn vrienden binnen wandel krijg ik het helemaal. Op de grote bbq liggen koeien ribben van wel een meter lang te smeulen. De geur van gebraden vlees doet me watertanden en krijg meteen een pils om dat door te spoelen, een Stella Artois! De avond eet ik me rond en vol. We drinken lachen en ik doe waar ik zo goed in ben; praten en entertainen. We hebben plezier en zijn collega's vinden het fantastisch dat ik erbij ben. Waarom blijf je geen week? Word er gevraagd. Pas na middernacht en behoorlijk wat bier keren we terug naar huis.

De volgende morgen begin ik te sleutelen aan mijn fiets. Daarna ga ik op zoek naar een fietsenmaker, en zijn vrouw zet me met alle plezier af. Ik heb weeral een platte band en enkele onderdelen zijn aan vervanging toe na mijn ruige rit. Wanneer we daar arriveren, en ik mijn uitleg doe, laat die man als zijn hebben en houden vallen; ik kom mee kijken zegt hij. Hij mee de auto in en we zijn op weg. Die man steekt zijn ogen uit als hij mijn fiets ziet. We nemen mijn fiets mee naar zijn werkplaats en beweerd dat over een uurtje mijn fiets terug als nieuw is. Professioneel, razendsnel maar accuraat gaat hij te werk. Al mijn banden worden gecontroleerd en zo nodig opnieuw geplakt. Dan gaat brengt hij met souplesse een latex achtige substantie in in mijn binnenband. 'No pincha mas' is het enige wat ik tot tienmaal toe moet aanhoren. Hij kuist heel mijn fiets op een tempo dat ik slechts een avondmaal voor twee kan afwassen en hij ziet er echt uit als nieuw. Meerdere malen moet ik op de foto met hem of zijn collega, want ik ben een wereldfietser en dat vind hij geweldig. Helemaal nieuw, glimmend tip top in orde staat mijn ros daar dan en vraag de man hoeveel ik hem verschuldigd ben? Hij kijkt me vreemd en verward aan, jij bent een wereldfietsers, ik een MTB'er jij had problemen ik help je toch gewoon?! En daar sta je dan met je Europees brein die zo een daden maar moeilijk kan verwerken. Mijn dankbaarheid is niet uit te drukken en hij wenst me heel veel succes toe op mijn reis, en belooft nogmaals dat ik tot Bolivia geen platte band meer zal hebben.

Twijfelden of ik al twee dagen aan het dromen ben of niet kom ik terug aan bij René thuis. Kom zegt hij, pak je spullen we gaan roeien op het meer! En zo breng ik mijn namiddag dan door. We roeien op salto grande, omgeven door natuur, de ene kant Argentinië en de andere kant Uruguay. Iets later rijden we nog naar een prachtige plaats waar we met zijn allen genieten van een prachtige zonsondergang. Die avond kook ik voor hun, en ben blij dat ik zo toch iets terug kan doen voor deze fantastische mensen.

Maar dit is nog niet alles. Mijn laatste en derde dag bij deze mensen gaan we uit vissen. We rijden door smalle grindwegen omringd door fruitbomen. Pompelmoezen, appelsienen en mandarijnen kleuren het uitzicht. Arenden, haviken, uilen, gekleurde vogels vliegen suizen door de bladeren door. Ik pluk vers fruit van de boomgaarden als we wandelen richting de beste visplaats van de streek. Hier zijn zijn ouders al aan het vissen en het vlees ligt al te braden op de bbq. Voor de eerste maal in mijn leven hou ik een hengel in de hand en haal een vis binnen. Deze word met precisie gefileerd en meteen op het vuur gegooid. Kleine visjes smullen met honderden van het afval en ik weet er zelf een te vangen met blote handen. Vis smaakte nog nooit zo goed, rechtstreeks uit de rivier. Ik denk datvik hem nog voelde spartelen in men buikje. Ik doe me tegoed aan het heerlijke vlees dat ligt te roken op het vuur. Koeienhart, koeiendarm het smaakt allemaal heerlijk. Ik geniet na in mijn hangmat en maak mezelf een belofte. De rest van mijn leven zal ik eender welke vreemdeling proberen te ontvangen zoals zij bij mij hebben gedaan. Me opgenomen in de familie als een van hen. Me laten genieten van de schoonheid van het leven in Federacion. Alles doen ze eraan om het mij hier zo goed en aangenaam mogelijk te maken. René, zijn vrouw Adriana en hun kindje Renán hebben ook een speciale plaats gekregen in men hart. Federacion, een stadje gelegen aan het water waar iedereen op zijn eigen tempo leeft. Waar men mensen help waar het kan en waar iedereen gelijk is. Ik zit hier midden in de nacht nog steeds niet bekomen van al die overwelmende goedheid, openheid en vrolijkheid. Het leven zal hier rustig verder gaan als ik morgen terug op pad ga. En al kom ik hier misschien nooit nog terug in mijn hele leven, toch zal ik kunnen zeggen dat ik er ben geweest, dat ik er heb ervaren en dat ik er heb geleefd!

Geschreven door WaarIsBrecht