Diepe inzichten op weg naar Salto

Uruguay, Salto

In de vroege morgen rij ik dan Paysandú uit. Vogels fluiten en de zon laat haar schoonheid stralen over de heuvels. De eerste kilometers blijf ik met een naar gevoel. Vertrekken blijft moeilijk door de alom heersende onwetendheid en onzekerheid.

Het vroege vertrek was een slimme zet om de warmte voor te zijn. En als ik ga schuilen voor die brandende zon is het slechts elf uur, wel heb ik 52 kilometers in de benen. Hier in de schaduw langs de weg is het heerlijk. Ik werp mijn hangmat uit en de komende drie uur zijn gevuld met schrijven, rusten, muziek luisteren en 'Zoë te amo' in een boom te krassen. Ook schrijf ik een lange brief naar mijn muze waarbij ik een traan moet laten, en de wind huilt zachtjes mee.

Terug op de fiets voel ik me opgelucht en fit. De vermoeidheid van het zware trapwerk geven me energie, en besluit nog wat kilometers door te gaan.

Dan krijg ik in het oog dat de 70 kilometer niet ver weg zijn en besluit er voor te gaan. Mijn nieuw record. En als ik die datrippelthtig bereik kan ik niet op van euforie. Ik schreeuw het dan ook zo luid als ik kan; 70 kilometer!!! Maar de grote leegte slokt mijn roep zo op.

Ik ben tevreden over mijn prestaties die dag wanneer ik achter een restaurantjes mijn tent opstel. De vrouw des huizes waarschuwt me weder voor de ontzettende droogte en dat een vuur helemaal uit den boze is. Dit vermoeden had ik al wel en mijn avondmaaltijd word dan maar een plaatselijke delicatesse. Een cake tachtig iets gevuld met ham, kaas en ei. Ook goed denk ik bij mezelf.

In de avond toe ik me tegoed aan een cola en de suikers voelen heerlijk. Dan zit ik daar tevreden en ontspannen wanneer de vrouw met schoen in de hand naar buiten komt gelopen. Pets hoor ik, en zie een grote vettige plas pus liggen. Natuurlijk ben ik benieuwd en vraag; wat was dat? Een tarantula US het antwoord droog. !? Nog een keer?! En niet zo veel later loopt er weer eentje over de vloer. Een pracht exemplaar. Zijn pas zo sierlijk als hij over de koude tegels loopt. Maar helaas moet deze knappe achtpotige er ook aan geloven. Haar schoen is een echt moordwapen.

De volgende morgen gaat het moeizaam en het gemis steekt weer de kop op. Naar al men vrienden, men liefje en het gemakkelijk leven thuis. Na 12 km zie ik dan een bord MESETA DE ARTIGAS. En ik herinner me Maria Viviana haar woorden. Dit is een prachtige plaats en sla onmiddellijk af. Maar nog geen kilometer later heb ik spijt van men besluit. De weg is een mijnenveld. Of gaten her en der zo groot dat ik er mijn fiets in kwijt kan of losse grind perfect om te leren driften met een fiets van 50kg. Het gaat steil omhoog en de baan slingert van links naar rechts. Noch terugkeren of opgeven staat niet in mijn woordenboek en gepijnigd fiets ik verder.

En dan ben ik daar. Wat een prachtige plaats. Met uitzicht over de Rio Uruguay en tal van koperkleurige rotsen. Deze bezaaid met groene hogen bomen waar roofvogels roepen en schreeuwen. Gieren zweven op enkele meters boven mijn hoofd. Ik voel de wind die ze teweeg brengen en ik verdenk er een van mij als toekomstige prooi te zien.

Ook daar geniet ik van de rust en stilte in de historisch natuurpark in mijn hangmat. Vogels vliegen om me heen en de wind zingt een prachtig lied.

Mijn gemis is nog niet geminderd en schrijf een heuse brief voor mijn lieve meid. Ik realiseer me dat mijn gemis niet de overhand mag krijgen. Ik mag zoveel mailen en skypen als ik wil, ik zie haar nog niet terug de komende weken en dat is het enige wat ik echt wil. Haar omarmen en zoenen op haar voorhoofd. Stelen door haar haren en zeggen dat alles goedkomt, dat ik van haar hou. Dus dit gemis mag mijn reis dan ook niet beïnvloeden door die leegte in me. Door de hard aan haar te denken loop ik twee werelden mis. Ik ben niet bij haar en noch skype noch emails gaan die tijd sneller laten gaan. En met mijn hoofd bij haar sta ik niet open voor al het moois hier.

Na dit bijzonder inzicht trap ik terug richting hoofdbaan. Deze keer al lachend. En hoe zwaarder het wordt hoe harder ik lach. De wind komt ook nog wat duwen, maar vandaag ben ik al gewonnen. En ik fiets lachend en bezweet verder door.

Dan een 30 kilometers later stopt er ineens een auto pal voor me. Hij stapt uit en begroet me hartelijk. Hij verteld me dat hij vandaag nog een wereldfietser is tegen gekomen. Een fransman met een rare fiets. Dat kan alleen Bernard zijn! Fantastisch gewoon. Hij staat erop om mij verder te vervoeren. In deze oude Peugeot 205 is het een hele klus om mijn fiets mee te krijgen. En het lukt. Hij is vriendelijk en bied me bier en sigaretten aan, ja zo gaat dat hier dan. Uiteindelijk zet hij me af onder een brug. Prachtig voor te kamperen. Lekker rustig en een prachtig uitzicht op een rivier.

Maar we zijn niet alleen. Neen hoor, Jorgė een rondtrekkende Colombiaan heeft zijn tent hier ook al neergezet. Wanneer ik zie dat hij een vuur wilt maken stel ik voor dat ik het zal aansteken. Ik haal vuursteen en slagijzer boven en vanaf de tweede maal zet ik alle twijgjes en takken in vuur en vlam. De ijsbreker! En ik en Jorge zijn meteen vrienden. Ik parkeer fiets en tent naast die van hem. Mijn privé chauffeur neemt afscheid als ik aan het avondmaal begin.

We eten fantastisch. Mijn eerste vuur en brandwonden zijn een feit. Jorge verteld me welke plekjes echt mooi zijn en krijg tal van gouden tips. Hijzelf is al 1,5 jaar onderweg. Hij jongeleert voor zijn eten te betalen en ik voel me belachelijk rijk. Zo verschillend en toch kunnen we elkaar vinden. In het vuur, de natuur, het reizen en heerlijk reggae music! Ja dit was me wel een dagje. Nu zit ik hier op een steen, en al schrijvend ga ik de nacht in. En morgen weer een nieuwe dag. Nieuwe mensen nieuwe verhalen. Een nieuwe weg.

Ik die men ogen toe en er staat een grote glimlach op men snoet. Ik fluister tegen de wind dat hij tegen Zoë zeggen moet dat ik haar graag zie. En al ben ik zoveel kilometers van haar verwijderd, dat ze hier bij mij is, in mijn hart. Hij wappert met mijn tent, als een bevestiging en dan geniet ik van een heerlijke nachtrust.

Geschreven door

Al 9 reacties bij dit reisverslag

Mooi Brecht. Als ik dit verslag lees, word ik bevestigd in mijn overtuiging dat toeval niet bestaat. Alle ontmoetingen zijn uitnodigen, soms voor kort, soms levenslang. Ik las, het hart is net als een haven; Sommige schepen zijn op doorreis en sommige schepen meren aan en blijven in de haven en gaan soms even buitengaats, maar komen altijd terug. Dat is het leven, soms vasthouden maar al te vaak loslaten... Goede reis, We houden contact. Rinie

Rinie 2015-04-16 22:30:37

hey Brecht, Wat is het leuk om zo dichtbij te zijn, met je mee te fietsen, over je schouder mee te kijken. En echt: je verhalen lijken wel GoPro filmpjes! Prachtig want we 'maken' het echt mee! Bedankt hiervoor. We kijken al weer uit naar nieuwe posts dus ;-) Geniet er zeker van, je verdient het! Tot gauw!

Berten 2015-04-16 22:49:56

Lieve Brecht, Zo zie je maar dat echt ont- moeten, van al het moeten ontdaan is. Niets moet alles kan, alles is. En als je aanwezig bent in het moment, is er geen tijd, geen afstand en is Zoë ook daar in elk moment. Ik bewonder je moed, je kracht en doorzettingsvermogen

Mam 2015-04-16 22:50:15

wat mis ik je verdomd hard lieveling. Mijn lichaam weet geen blijf met zichzelf, aders in mijn lijf gaan open en bloed stroomt alle kanten uit, opzoek naar jou. Mijn liefste, ik mis je echt zoals geen woorden kunnen beschrijven. Je doet het goed en ben trots op al je nieuwe ervaringen en inzichten. Zoals ik deze ook hier moet ervaren en voelen. Veel liefs, je meisje zoe

Zoe 2015-04-17 10:21:55

Gewoon prachtig hoe de revier des levens zijn eige weg weet te zoeken in de woest wereld van de mens. Genieten maar op zo een momenten, en vuur is de sleutel van samen zijn. gelukkig kan jij daar met toveren. Denk aan je daar Flor

FFlor 2015-04-17 11:34:35

Hallo Brecht, Zoals je jezelf misschien wel herinnert heb ik op 3 maart gereageerd op jouw eerste bericht hier. Ikzelf ben nu bijna een maand terug van mijn queeste, en ik kan je verzekeren dat het inderdaad een mens verandert.De invloed die de voorbije dagen al hebben gehad op jouw leven(svisie) spatten gewoon van het scherm. Dus schrijf zo verder aan jouw legende, maar niet onbelangrijk, probeer op je reis ook een methode te zoeken waarmee je alle emoties en inzichten van daar op elke moment in jezelf kan oproepen. Op die manier zal je latere leven hier steeds op de voor jou juiste golflengte kunnen houden. Geloof me, dat is mogelijk, en het is verdorie een zaligheid om dan je verhaal hier verder te kunnen schrijven!

RajIndia 2015-04-17 13:47:31

Keep on going! Oh ja, op 1 maart vroeg je jezelf af wat de wind je eigenlijk wilde vertellen...misschien wilde hij wel zeggen dat als mensen de juiste keuzes maken in hun leven door hun hart te volgen, de wind er altijd zal zijn om hen een duwtje in de rug te geven of zelfs lieve woordjes naar de geliefde te sturen?

RajIndia 2015-04-17 13:47:38

Bedankt dat je het zo mooi voor ons opschrijft,ik kan haast niet wachten op het volgende verslag

Susan 2015-04-19 20:05:52

Beste B Ik herken het gevoel tijdens zulke eenmans reizen.Zweet pijn euforie en eenzaamheid.Ook verwondering en dankbaarheid. Wees altijd op uw hoede en vertrouw niet iedereen. Zulke reis doen is gene zever en zal uw hele verdere leven uw gedachten vullen. Vaya con Dios

de Lopoukine 2015-04-23 19:32:25
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.