Die dag nadat de wind me wijze lessen bijbracht fiets ik 65km. Veel meer als verwacht. Het zand had me echt gebroken maar eenmaal op de fiets helen mijn wonden bij elke afgelegde kilometer.

Ik moet de oversteek doen naar Paraguay met de trein want met de fiets mag je de brug jammer genoeg niet over. Aan het kleine douane station wordt ik hartelijk verwelkomd door iedereen. Ze lachen en wuiven en iedereen wilt weten wat ik aan het doen ben. Na vele korte praatjes moet ik mijn fietstassen door de scanner laten controleren. Daar staan we dan voor een probleem; de fiets past niet door de deur. Geen probleem, en zo moet ik dus aan de andere kant, de eigenlijke ingang van Argentinië, me laten controleren. Over mijn messen of benzine wordt geen woord gerept, al nemen ze mij allemaal goed op met een verwonderde blik. Ik rij via het rolstoel opstapje de trein in en als deze vertrekt zie ik de zwaaiende mensen in de verte verdwijnen.

Op deze rit van tien minuten valt mijn mond open van verbazing, want ik zie vreemde letters staan die ik na enige tijd weet te ontcijferen. Het is de Nederlandse taal. 'Noodrem; enkel te gebruiken bij noodgevallen. Enig misbruik zal worden bestraft. Maximale snelheid 100km/u.' hoe kan dit?!. De medewerken vertellen me dat deze trein inderdaad in van Nederlandse herkomst is en ik kan het niet geloven. Mijn eerste Nederlandse woorden in een maand tijd en ik kon ze niet meteen herkennen.

Wanneer ik dan mijn eerste stappen op Paraguayaanse bodem zet merk ik meteen een enorm verschil. Slechts een brug scheidt deze stad van het enorme Posadas en hier leven we in een andere wereld. De kleuren, mensen die schuilen in de schaduw met een voldane blik, de straatverkopers die hun karren over de stoffige wegen duwen en de zwaar gewapende mannen bij de banken geven hier meteen een heel andere indruk.

Eerst ga ik op zoek naar een wisselkantoor voor mijn Uruguayaanse peso eindelijk te ruilen. Daarna naar de bank. Lachend en gierend loop ik de bank uit want voor het eerst in mijn leven ben ik miljonair. Een euro is dan ook 5370 Guarani. Maar mensen zijn te vree en uiterst behulpzaam en vriendelijk, zelfs die meneren met grote geweren. Iedereen wil weten van waar ik kom en meermaals moet ik zeggen dat België in Europa ligt.

Ik voel me goed en op de rit van tien minuten op de trein ben ik tevens leren tijdreizen naar het verleden. Of dat geeft mijn klok toch aan. Een uur terug in de tijd en het is dus ook nog maar drie uur. Ik besluit dan ook om gewoon door te fietsen tot Capitan Miranda.
Encarnation is echt een prachtige stad. Misschien wel de mooiste waar ik door heb gereden. Ik bespeur nauwelijks vuil langs de wegen er is een voetpad! En dat ligt er dan zelfs nog keurig bij met zijn rood gekleurde tegels.

De weg kronkelt verder omhoog, en omhoog en omhoog. Ik moet af en toe stoppen om het zweet uit mijn ogen te vegen, het lijkt wel of ik ben onderweg naar de zon. Het is de grootste klim die ik tot nu toe heb gedaan en met al 57km in de benen en slechts een croissant als ontbijt begint dit wel door te wegen. Mijn spieren zijn verzuurd en concentreren lukt niet meer. Dus staar ik gewoon naar mijn voorband en hoe die van patroon veranderd naarmate mijn snelheid.

Na een 15 tal km bandstaren bereik ik uiteindelijk het bordje met de verlossende woorden Capitan Miranda. Rita, een vriendin van mijn vader had me enkele contact adressen gegeven van hier in dit stadje. Haar ouders en zij hebben hier in een ver verleden zelf gewoond gehad en ze wist me te vertellen dat hier een redelijke Vlaamse vertegenwoordiging is. Natuurlijk sprak me dat aan en daarom trek ik naar hier.

Ik spreek twee moutainbikers aan om te vragen waar de plaza is, dit lijkt me een goed ontmoetingspunt voor mijn contactpersoon te bellen. Maar al te graag begeleiden ze me, ze kunnen namelijk niet elke dag zij aan zij fietsen met een wereldfietser. Daar op de plaza wacht nog een meisje op hun. Ook met de mountainbike natuurlijk. het is een sportieve stad hier mijn gedacht. Op de plaza probeer ik mijn contactpersoon te bellen maar ik heb blijkbaar geen bereik. Geen zorgen en met hun drieën proberen ze hem te bellen en te contacteren via facebook. Maar geen reactie. Ik heb gelukkig nog een mail openstaan waar ik het adres van een andere contactpersoon in kan terugvinden. Ahzo maar geen probleem, dat weten we zijn! En dan vormen we een konvooi van vier fietser. Hier geen alledaagse gebeurtenis en alle ogen en lachend snoeten zijn op ons gericht. Al rijdend moet ik nog mee op de 'selfie' zoals dat vaker gebeurd en uitgeput bereiken we dan mijn nieuwe bestemming.

De familie Frickelo-Morel doet me al draaien vanaf het eerste moment. Wanneer Yrene me aanspreekt in het Nederlands weet ik nauwelijks wat uit te brengen of met welke klank. Het is al meer dan een maand geleden dat ik tegen onbekende in het Nederlands praten kan. Gelukkig laten ze me snel thuis voelen en zijn ze niet langer onbekende maar worden ze echte vrienden. Eerst vullen we onze tijd met het regelen van mijn nieuwe sim kaart. Hier een Paraguay een echt avontuur. Want zonder Paraguayaans paspoort onmogelijk te verkrijgen. het hele telefonie gebeuren werk hier dan ook helemaal anders. Je zet geld op je kaart en elke dag zijn er promoties omtrent internet, SMS en telefonie. Je kan dat dan bestellen en dan kan je er 24u lang genieten tegen hele sterke prijzen.
In de dagen die volgen gaan we reünies bezoeken en samen met Eduardo en zijn vader gaan we in een klein stukje oerbos wandelen. Het is gelegen achter in de tuin van zijn vader en nadat hij mij zijn tuin vol fruit en groenten heeft laten zien trekken we gewapend met een manchete de mini jungle in. Zijn vader is bekend met deze bossen en hij maakt met zijn manchete snel een pad vrij en kan tempo maken. Ik kan maar nauwelijks volgen tussen al die wildgroei door. Het is onvoorstelbaar. Dit is echte jungle. Grote dikke bomen vormen een bladerdak hoog boven ons hoofd en verschillende planten gebruiken hem om zelf verder te groeien. Sommige klimmen vanaf de stam tot diep in de kruin en andere laten zich naar beneden hangen in de groene diepte. Maar af en toe kan de zon de grond bereiken en dat zie je ook aan de bomen. Ze moeten eerst in de hoogte groeien voor ze zich kunnen breed zetten. Spinnenwebben hangen echt overal met fel gekleurde achtpotige die wachten op een kleine snack. Zijn vader toont me welke planten geneeskrachtige middelen bevatten en welke bomen de aller hardste zijn. Als we met de manchete op zo een dode boom in kappen lijkt het wel of we slaan onze machetes bot op een steen. Als we iets verder in dit complex ecosysteem zijn staan we voor een muur van takken, linianen, planten en slingers. Hier denk ik dat we zullen omkeren, maar wat weet ik in hemels naam van de jungle af? Buiten het feit dat het geen plaats voor gringos is! Helemaal fout dus want vader lief met nog steeds dezelfde blik op zijn vrolijk gezicht kruipt op handen en voeten onder de flora door. Natuurlijk volg ik! Ik waan me in een actiefilm en geniet van elke stap.

Bij het huis van de vader van Yrene help ik mee op de chakra en de Campo.
Met de manchete kap ik mais voor de koeien, ik ontpluim een tal van kippen en praat met haar vader over de tijd van toen.

Yrene haar vader kwam ik het jaar 1953 naar Paraguay om te boeren. Voor de landbouw. Samen met heel veel andere Belgen ondernamen zij een een reis van vier maanden naar een plek wat in die tijd slechts een witte vlek was op de kaart.

het Paraguay van toen was een grote jungle. En vader Frickelo ging tewerk met bijl en vuur. hij legt hectaren bos om vol met prachtig grote bomen die als reuzen waken over de machtige jungle, en ik hoor het spijt in zijn stem als hij mij dit verteld.

Doch is dit een kleinigheid vergeleken met met de schade die de laatste jaren aan Paraguay word toegedaan. In 2013 werden er elke minuut 3 voetbalvelden gekapt in de bossen van Paraguay. Allemaal voor Soya!

Hij begint een melkboerderij en jaren na elkaar levert hij deze in de streek. Hij bezorgd ze zelf en rijdt tussen de jungle door over de zanderige wegen met een fiets. Ik ben dus lang niet de eerste Belg die hier de wegen trotseert!

Het Nederlands praten brengt een licht gevoel van heimwee met zich mee. En als het dat niet is wat me aan thuis doet denken dan zijn het al die kleine dingetjes die Yrene en Eduardo mee hebben van België die me af en toe terug aan de andere kant van die grote plas zetten. Zoals Nutella choco, een t-shirt van Jupiler of andere. Wanneer we nogmaals ons kunnen te goed doen aan overheerlijke asado haalt Eduardo iets onder het stof vandaan. Met een grote grijns vraagt hij of ik deze ken? En houdt een bak Jupiler voor mijn neus. Nooit smaakte een biertje zo heerlijk! Jupiler heeft een deel van België en mijn jeugd kunnen verwerken in hun kleine glazen flesjes en hou het stevig met twee handen vast als ik gulzig maar genietend het gouden drankje binnenwerk.

Deze fantastische mensen met een hart van goud hebben voor tien jaar in België gewoond. Maar zijn nog maar net wedergekeerd naar het land waar hun hart ligt. Hier in Paraguay. Ver weg van het dagelijks leven bij ons. Het land waar men iedereen als gelijken aanspreekt en mensen met weinig een gelukkig en zorgeloos leven leiden. Voor hun was het niet makkelijk om al datgene dat ze in tien jaar hebben opgebouwd terug te moeten achterlaten. Maar ik begrijp het volkomen. Hier liggen hun roots en ze volgden hun hart.

Uruguay en Argentinië hebben mijn hart veroverd, maar Paraguay is een heel ander verhaal. Ik ben hier slechts een week en het heeft zich al diep genesteld in mijn aders. Ik ben Yrene en Eduardo zo dankbaar dat ze me dit prachtige land hebben laten zien vanuit hun positie. Ik voel me hier zo goed dat ik alvast een nieuw bezoekje inplan.

Nu trek ik door naar iguazu. De grootste watervallen ter wereld. Van daar ga ik terug Argentinië binnen om over de Missiones terug naar Posadas te fietsen en weer Encarnation en Capitan Miranda te veroveren. Daarna zal ik nog drie weken of meer in Paraguay verblijven voor ik via de Gran Chaco het Bolivia bereik. Ik gok dat ik nu een tweetal weken onderweg zal zijn. Twee weken nieuwe ervaringen, nieuwe uitdagingen en nieuwe bestemmingen. De wereld ligt voor de zoveelste maal gewoon voor mijn voeten, en ik geniet van elk moment. Een maand ben ik nu onderweg wat zo kort lijkt en tevens ben ik zo ver verwijderd van het leven dat ik had.

Ik denk vaak terug aan die tijd en mis dat wel. Een pintje drinken en wat kletsen met de maten. Samen bbq'en in de tuin en iedereen die vrolijk is.Maar toch, ik zou op geen andere plaats willen zijn als hier en nu, al had ik wel graag mijn meisje langs mijn zijde.

Geschreven door WaarIsBrecht