Daar gaan we dan met het laatste verslag, we gaan echt een eind aan breien aan deze boven verwachting mooie reis naar Zuid-Afrika.
Op onze laatste dag in Kaapstad stond Robben eiland nog op het programma, omdat het afgelopen maandag afgeblazen werd door het slechte weer. Vandaag weer prachtig strakblauw, een lekkere zon en geen wind! We moesten ons om 10:15 uur bij de terminal melden vanwaar de veerboot vertrok. In ongeveer 40 minuten waren we op Robben eiland waar we opgewacht werden door bussen. Iedere bus had een gids en met die bus werd je over het eiland gereden. Het eiland heeft een oppervlakte van ruim 5km2 en is 3,2km lang.
Van 1836 tot 1931 werd het eiland voornamelijk gebruikt als een leprakolonie. Pas in 1959 werd het eiland ingericht als een zwaarbeveiligde gevangenis van het Zuid-Afrikaanse gevangenisregime. De bekendste gevangene is natuurlijk Nelson Mandela.

De bewakers waren allemaal blanke mensen die met hun gezin op het eiland woonden. De bustour bracht je ook langs de huizen van deze mensen. Ook zijn er begraafplaatsen en een kerk, die nog steeds gebruikt wordt voor bruiloften op bijvoorbeeld Valentijnsdag. We zijn langs de kalkmijn gereden waar de gevangen kalksteen moesten winnen. Dit alles in de brandende zon. Door het felle zonlicht en de fijne stof van de witte kalkmijn raakten de ogen van veel gevangen beschadigd. Zo ook die van Mandela.

Na de bustour over het eiland (waar je eigenlijk geen gelegenheid had om uit te stappen of foto’s te nemen, best wel een minpunt vonden wij) werden we voor het gevangen complex afgezet waar een oud gedetineerde ons stond op te wachten. Van hem kregen we een rondleiding door het complex, omlijst met zijn eigen ervaringen. Erg indrukwekkend, hij was 18 jaar toen hij naar Robben eiland werd gestuurd en hij heeft 10 jaar vastgezeten als politiek gevange. Je hebt grote zalen waar zo’n 30-40 gevangen op een matje sliepen (begin jaren 60). Bij drukte konden dat er wel 60 worden. Voor al die gevangen waren er 2 wc’s en 4 douchejes. Tussen 17 uur in de middag en 8 uur in de ochtend zaten al die gevangen bij elkaar en dan zijn 2 wcs wel erg weinig natuurlijk. Maar als je een cel voor je alleen had (zoals Mandela had) dan had je die faciliteiten niet maar kreeg je een emmer waar je je behoefte in moest doen. In de ochtend moesten ze dan zelf die emmer legen en schoonmaken.

Het was in het begin best moeilijk voor onze gids om terug te keren naar die enorme klote plek vertelde hij maar nu vindt hij het “fijn” dat hij erover kan vertellen en bewustzijn kan kweken over hoe het was maar ook over hoe het eigenlijk zou moeten zijn in de wereld.
Ze willen namelijk niet dat Robben eiland een monument is van pijn en lijden maar juist van de overwinning van de menselijke geest tegen gewelddadige krachten.

Zo prachtig als je het zo kan zien na al het lijden wat hij ongetwijfeld heeft meegemaakt.
An het eind van zijn tour werden we meegenomen naar de B sectie, dat is het complex waar Nelson Mandela 27 jaar gevangen heeft gezeten in een 1 persoons cel.
Zijn cel was nummer 4 op de gang en is eigenlijk nog zoals het toen was. Klein en minimaal ingericht, met een matje op de grond, een klein tafeltje en een emmer voor zijn behoefte. Bizar………27 jaar zo leven, het is niet voor te stellen!

Onder de indruk liepen we weer naar de poort van het complex toe, de route die Mandela ook heeft gelopen toen hij werd vrijgelaten en uiteindelijk door de poort kwam.
Als je je dan omdraait staat de volgende tekst op de poort: Welkom, Ons dien met trots.

Eenmaal terug op het vaste land ff wat gedronken en nog wat laatste souvenirs gekocht. En gelukkig goed geslaagd voor de kerstboom! Rond een uurtje of half 6 zijn we gaan rijden naar het vliegveld en we reden zo de file in. Maar we hadden tijd zat dus geen probleem. De auto ingeleverd en op naar de incheckbalie. Daar wilden we vroeg zijn zodat we ons “beenruimte en niet naast elkaar zitten probleem” konden aangeven. En dat is gelukt, we zijn verplaatst naar de comfort klasse met extra beenruimte én zitten naast elkaar. Erg fijn!

Over iets meer dan een uur gaan we boarden en zit het er echt op. Maar het is ook weer fijn om naar huis te gaan. We kijken terug op een fantastische reis en vinden het leuk dat jullie digitaal met ons meegereisd zijn.

Tot de volgende,
Ed en Miriam.

Geschreven door Travels-Ed-Miriam