Best fijn geslapen, gelukkig.
Ik loop het stadje in; raar anders als ik niks van Sisian heb gezien behalve hotel en theater..!
Het is druilerig; dat maakt het er niet beter op, want de plaats is grijs, met vele tekens uit de Sovjettijd. Voorzichtig met de krukken, want de straten zijn soms glad of ongeplaveid modderig. Het maakt een arme indruk, zoals de hele streek.
Nu weet ik ook waar de -gisteren ontbrekende- mannen zijn: die zijn hier: in groepjes pratend. Het is zaterdagochtend en er wordt veel geveegd (door vrouwen) en opgeruimd.
Op weg terug zie ik wat bekende vogelaars en JanJaap wijst me op een specifiek geluid: de hop. Ik zie hem ook, met verrekijker. Met een grote kuif; idd bijzonder! Midden in het grijs op een lantaarnpaal.
Het ontbijt is wéér heerlijk (honing! abrikozenjam! roomyoghurt!). En we plagen aan onze tafel Cees met zijn maag (ogen groter dan zn maag). “Cees, onthoud, je maag mag er zijn”.
We vertrekken, uitgezwaaid door de mensen van het hotel. Eerste stop: Zorac Kharer: prehistorische plaats, met een steencirkel. Ws ritueel gebruikt. Er zijn ook graven. Begraafplaatsen werden toen én nu boven een dorp geplaatst (dichter bij de hemel).
Het ligt ook prachtig met overal hogere witte bergen en zware wolkenpartijen. Soms een glimp zon op het wit. Bemodderd komen we terug. Aan het uiteinde van de krukken een klompje donkere klei.
Nu naar de Shaqi waterval (bekend uit 2019). Ik blijf bij de bus- terecht, blijkt. Smal, glad, grote stenenpad. 1,7km heen. De bus (met de bekende andere niet-lopers) staat van de weg af. Beneden zie ik de rivier. Daar wil ik heen en ik kom er.. m’n eigen kleine avontuur.
Na miscommunicatie (tekenend voor deze week: misinformatie, chaos en verwarring: waar gaan we heen? hoe lang zal dat duren? Hoever is het ? Alles mee of komen we eerst nog terug? voor mij deze reis belangrijker dan anders) dit keer ergerlijk met een niet zeer pragmatisch sterke communicator Marco, komt er een lunch de kant v d bus op. Wij wachten intussen al zo’n twee uur. De rest zit lang bij de waterval en lunchen op een mooie plek. Was allemaal niet verteld v tevoren.
Nou ja, mijn tijd komt wel weer.
Als de lopers terugkomen hoor ik van Marit die geraakt is door een vallend rotsblok, zo groot als haar hoofd. Achter haar zagen het rollen en schreeuwden. Marit werd bij haar enkel geraakt. Is wat dik, verder gaat het. Ik schrik me rot van het verhaal. Later zitten we samen achterin en zingen tweestemmige liedjes. Robert was ook rennen-vallend - gelukkig tegen stabiele Rob aan gevallen. Jan Jaap gleed uit en heeft een bloedende knie.
We rijden over een regenachtige Jerevan-Meghir Highway. De bekende punten onderweg: het monument, Azerbeidzjan op links, kuddes schapen of koeien met herders te paard. Dichter bij Jerevan wordt het helder. De kleine Masis is goed te zien; de grote Ararats top is in wolken gehuld.
Om zes uur 🕕 komen we bij hotel Cartez.
Kamer even in en dan diner met afscheid en speeches. Monique en Gerard maakten een prachtig lied. Er zijn cadeautjes en elk koorlid krijgt van Ruzanna een glas met oor met Armeense plaatjes. Nurçin heeft besloten te blijven bij Tsirani Tsar. Gejuich.
Na dit een glaasje wijn buiten (geserveerd door Robert) met een laatste sigaret. Vanaf morgen is het weer klaar met die malligheid en rook ik weer 1. Het is aangenaam warm.
Afscheid van degenen die níet vannacht gaan reizen. Ik heb van iedereen genoten. Misschien wat minder van sommigen … maar ja, dat is logisch in een grote groep.
Zelf ben ik tevreden hoe ik het deed met de Knie. Denk ook dat ik sprongen vooruit heb gemaakt wat betreft de revalidatie. Thuis autorijden ?
Nu ingepakt, de wekker op 01.00 uur. Gedouched.
Om 02.00 u vertrekt de bus met de grote club medereizigers.

Geschreven door Marjoleins.travels