Een vrije dag ! Nou ja, tot 15.30 dan. Dan moeten we klaarstaan in concertkleding voor ons meest prestigieuze optreden in Armenië: in het Babajanyan-theater. In februari bezochten Ivo, Sjoerd en ik hier twee concerten. Dat wij hier nu gaan optreden voelt bijzonder. Het billboard van 3 meter hoog hangt er al 😁.
Maar eerst vrije tijd.
Ik had een afspraakje met Gerard om naar Kond te gaan. Niet ver, en het is een van de weinige stukjes van de stad dat nog pre-Sovjet bouw heeft. Je ziet het al op de kaart: Jerevan doorkruist met rechte wegen; vaak brede autowegen waar ook tanks door konden rijden. En dan een vlek van rommelige straatjes en stegen, zonder enige structuur.
Om er te komen moeten we lange steile trappen omhoog.
Het buurtje doet denken aan het oude Tblisi. En ook doet het wat dorps aan: een oase die wordt omringd door hoogbouw en er wordt duidelijk bijgebouwd: veel kranen zichtbaar.
Ook is er slechts sporadisch renovatie te zien: zou deze buurt op de schop gaan ? Wel zie je mooie graffiti en huisjes waar plantjes en bloemetjes de houwtje-touwtje constructies opfleuren.
Het is hier erg leuk; we worden door de bewoners begroet. Het is maandagochtend en er wordt druk geveegd 🧹 en boodschappen en brood gehaald.
We ontdekken een bordje: ‘café, welcome’ met een pijltje. Het blijkt een speurtochtje door deuren, trapjes af, door woonkamer en keuken, naar een tuintje. En daar nog weer een tuintje lager: inderdaad onder een grote dikke boom een houten tafel en boomstammetjes om op te zitten. We drinken Nescafé cappuccino en eten een zelfgebakken broodje. En prijzen ons gelukkig om hier zo te zitten.
Op de terugweg ontdekken we onder in een Sovjet-flat het Museum of Modern Art. Open ? We proberen het: de deur is open maar er is niemand. We zien mooie dingen maar worden al snel door een haastige meneer vriendelijk doch beslist weggestuurd. Het is gesloten, komt u morgen maar terug (handen en voeten taal).
De verdere middag rustig aan gedaan. Wasje, supermarkt, kletsen.
In de namiddag naar het theater. Ons billboard hangt 3 meter hoog tussen de andere aankondigingen.
Ik ken het theater van afgelopen februari. Niet kunnen bedenken dat we daar zelf zouden komen te staan.
Het voorbereiden is intensief en duurt lang: instellen geluid, lichtinstellingen, inzingen, Italianen. Ik krijg steeds meer last van m’n knieën; ook al zit ik tussendoor.
Zoveel pijn dat ik paracetamol krijg van Simone.
De zaal zit vol om 19.15. Het programma duurt ruim een uur en klinkt als een klok. Versterking en monitor vind ik heerlijk. En in deze grote zaal kun je niet zonder. Hakob is ook weer van de partij. Zijn Lada is gefikst.
Ik krijg alleen steeds meer pijn. Knieën, voeten, alles doet nu zeer. Meteen na het laatste nummer sneak ik naar achteren. Joost haalt n stoel. Tussen de mannenbenen dóor zing ik A’damse grachten mee en hoor de speeches aan.
Ambassadeur n NL heeft ook nog iets te zeggen.. beetje mwah verhaal.
Nóg een toegift; de mensen zijn enthousiast.
Dan áf. Ieder een roos in de hand. Alles doet zeer; maar het staan is even voorbij.
Omhelzingen, tranen in ogen, ‘your voice..!’, en vele andere complimenten. Ik klink als een Armeense- ‘you feel it’ .
Ik ben de verdere feestavond met diner wat stil. Blij met de complimenten en geschrokken van de pijn. Het moet met de overbelasting van gisteren te maken hebben.
Voor het hotel zitten we nog even met een cognacje en wachten tot het 12 uur is: Nina is jarig. Dan gauw nr bed en ik slaap voor het eerst goed.

Geschreven door Marjoleins.travels