Rustig op. Ivo heeft laatste les; Hakob komt en geeft Sjoerd les. We maken een foto met instrumenten en Tsirani Tsar-T-shirt beneden in ons hof.
Dan wil ik er vandoor. Ik moet op tijd terug zijn voor míjn laatste les vanmiddag. Hartelijk afscheid van Hakob genomen. Onze veelzijdige maestro.
Alleen, loop ik in eigen tempo naar n supermarkt en naar de Cascade. Met de roltrappen omhoog en onderweg de moderne kunst fotograferen. Met uitzicht over Jerevan een broodje gegeten.
Later leuke straat opgezocht met restaurantjes enz. Vind n fijn plekje en drink daar cappuccino. Vreemd om naar ‘huis’ te gaan wat nog geen ‘thuis’ is. Ook de IJssellaan is m’n thuis niet meer. Het voelt verdrietig en alleen. Wel goed om dit even te voelen. Het was goed tussen Sjoerd en mij hier, maar het is toch over; hoe vreemd dat ook (nog) voelt. We appen hierover; ik laat wat tranen. In het boek wat hij voor me kocht op de Vernissage schreef hij:’voor altijd in mijn hart’. Dat geloof ik, voor dit moment dan.
Een enerverende les van Mezrob die zijn broer mee heeft voor het Engels. Hij wil eigenlijk zijn d’hol verkopen aan mij. Helaas is die hetzelfde als wat ik al heb thuis.. Wat zijn de mensen toch arm hier.
We eten in het Caucasian Restaurant met de pianist.
Vroeg naar bed. De wekker staat op 2.30 u.

Om 3 uur staat Vartan met taxi voor. Een leuke man die normaal Russen rondleidt. ‘Omg, I’m talking English!’ ‘Bozje moj!’ zeg ik terug. Hij is verguld met onze Armeense woordjes en zingen van ‘Kilikija’. We luisteren naar een mooie versie. Terwijl rijden we door nachtelijk Jerevan, naar het hel-verlichte Zvartnots vliegveld. De maan schijnt, bijna vol. ‘Lushnak gisher’: maanverlichte nacht.
Zo begint onze lange lange reisdag , naar ‘huis’.

Geschreven door Marjoleins.travels