Snel ingepakt en ontbijten in Kirkwall in een hippe tent. Heerlijke yoghurt met granola 😋.
Het regent en waait flink. We fietsen meest wind opzij en af en toe pal tegen. Langs vliegveldje, St Mary, en dan de eerste van 5 ‘dijkjes’; de Churchill Barrier. Die verbond een aantal eilanden en ook liggen er oorlogsschepen aan beide waterkanten. Van die kant mocht geen Duitse onderzeeër of anderszins binnenkomen. Het ziet er uit als lukraak neergesmeten gigantische betonblokken 🧱. Indrukwekkend en bijzonder, ook dat vergane oorlogsmaterieel dat roestig uitsteekt boven de golven. Halverwege ligt de Italian Chapel. Gebouwd door Italiaanse krijgsgevangenen in WO 2. Indrukwekkend gemaakt van weinig materialen. Gebouwd in een loods op het kamp. Beschilderd zodanig dat de muren van steen lijken.
Dan voort, voort. Tot St Margarets Hope. Een klein vissersplaatsje met oude huisjes. Erg mooi. We zijn moe van wind en regen en komen bij in een zeer leuke tearoom/café met honderden theepotten en theeserviezen.
Ik begin m’n benen al te voelen, maar er is nog een flink stuk (tegenwind) te gaan..
Tot het zuidelijkste puntje van de Orkneys. Daar ligt Skerries Bistro. Uitzicht op hoge golven.
Naar Burwick. De kleine ferry naar het vasteland is alleen voor voetgangers (ook met fiets) en komt hotsend over de golven aan. Hij helt zelfs helemaal over.. “the weather is poorly” zegt de ferry-man die de kabels moet opvangen om de boot vast te leggen. We lopen met de fietsen over een wild schuivende loopplank. Ze worden goed vastgesjord. Iedereen moet naar binnen v d kapitein - niemand aan dek.
En dan gaan we… het eerste kwartier van de overtocht is woest en wild. De golven springen hoger dan onze ramen. De passagiers leven hoorbaar mee. De boot beukt soms dwars op een golf, hangt even los, en valt dan naar beneden. De golven 🌊 ontnemen het zicht op de horizon. Ik heb dit niet eerder meegemaakt. Het tweede deel van de overtocht wordt het rustiger en we stappen de loopplank in John O’Groats weer af. Nu moet er nog wel 15 km naar het westen gefietst worden: pal tegenwind, geen beschutting en met nog een restantje batterij: dus zoveel mogelijk op eigen kracht. Ik moet bekennen.. ik heb het met heel veel moeite en soms huilend uiteindelijk voor elkaar gekregen. We hebben vandaag 62 km gereden. Maar het ergste was de wind. Zij en tegen. Pijnlijk aan m’n kaken en oren. Het was n gevecht.
Hoe heerlijk om dan de auto te bereiken en in n B&B een borrel te drinken, te douchen en dit verslag op een zacht bed te schrijven.

Geschreven door Marjoleins.travels