Na het ontbijt zullen we een soort flashmob bekijken bij de Cascade. Ik reis met Abel met de metro; het is net te ver lopen. Als ik alleen was geweest was ik bij de eerste roltrap teruggegaan.. wat is het eng om met stokken de 1e stap te zetten - dit ding racet werkelijk. De halte bij de Cascade weer naar boven. Kleine en grote trappen - geen lift en dan weer zo’n snelle roltrap naar boven. Abel en ik nemen samen de 1e stap. Pff. Lopend door parkjes komen we er.
Er staan 1500 (!) jonge dansers opgesteld.. ze doen dezelfde pasjes. Natuurlijk altijd een paar die niet helemaal het tempo goed doen of links gaan waar het rechts moet zijn. Later zit ik tussen moeders van dansers op een bankje. Die volgen hun kroost met argusogen en geven commentaar.
Op weg naar de Sightseeing Bus 🚍 heb ik net tijd voor een ijscappuccino op een terras.
De sightseeing is eh apart. Veel woontorens, glimmende zakenpanden, bouwputten, het voetbalstadion.. tja. Wel piept de Ararat boven wolken uit - indrukwekkend hoog is de top.
Op een andere heuvel staat Moeder Armenië.
We mogen er even uit op een groot plein - hoog boven de Cascade. Uitzicht over de stad.
Sovjetachtige pilaren en ornamenten.
Tja eh bijzonder allemaal. Lekker om even te zitten en je rond te laten rijden. Dat wel.
We worden eruit gelaten bij het Komitas Museum. Komitas, die het land doorkruiste en de volksmuziek noteerde. Die door de genocide-impact zwaar depressief eindigde in een inrichting.
Een mooi museum, rustig en met interessante verhalen door een goede gids. Het maakt indruk.
We eten ons lunchpakket in het park eromheen. We zijn nogal buiten het centrum.
Dan zijn we vrij. Met Simone en Marco (zweepslag) in een taxi naar het hotel.
Ik spreek met Marco af om na een uurtje ergens koffie te drinken. Ik laat het Been even helemaal strekken. Het gaat wonderwel goed ermee. Ik loop veel en lang met stokken ; gisteren ook al. En ik voelde daarna geen ‘extra pijn’ bij mn knie. Alleen behoorlijke spierpijn want ik ben niks meer gewend. Deze reis werkt als een soort versnelde revalidatie lijkt het.
Bij de koffie in een parkje vlakbij sluiten meer koorleden aan. Op het laatst met zo’n 10 mensen. Hup, we nemen nog iets te drinken: vers geperste sapjes. Vakantiegevoel.
Terug in het hotel een weerzien met Hakob, de kamanchaspeler. Een hartelijke hug. 🤗 Zó leuk hem weer te zien. Later komt Arsen Petrosyan, de dudukspeler. Die reist echt de wereld rond in verschillende formaties. De magere kleine man met wangen van elastiek. Ook hem ontmoetten we eerder, in 2019 met Slavuj.
We eten weer heerlijk in het restaurant (gestoofde paprikaatjes!). En dan de repetitie mét de gastspelers. Hakob kan zich weer makkelijk muzikaal voegen en speelt mooie loopjes tussendoor. Arsens dudukgeluid is prachtig en schrijnend maar naast JanJaap minder hoorbaar. Krijgt niet zoveel ruimte van hem, vind ik.
We verrassen elkaar over en weer. Wat zijn dit mooie toevoegingen.
Er komen mensen luisteren en de hotelmeneer filmt.
Amsterdamse Grachten (de toegift) klinkt oriëntaals met de instrumenten erbij.
Nog buiten kletsen. Abel, Jip, Marit, Bulut en Nurçin gaan nog uit met Arsen.
Een prachtdag weer.

Geschreven door Marjoleins.travels