Regen-regen-regen
We horen het weer (nog) door de pijpen lopen.
Zin om me nog eens om te draaien. Maar nee: aankleden, inpakken.. de douche blijft koud..
De mevrouw in de eetzaal moet in haar eentje 36 mensen tegelijk bedienen.. en ze willen allemaal koffie. Als dat eindelijk komt, kan ze glimlachen om ons gejuich.
We maken een tour om het grote plein van Gyumri. De eerste kerk (zwart met oranje) is verwoest geweest in de grote aardbeving van 1988 (35.000 doden ..!). Ik zit even naast Harut en vraag: waar was jij in 1988 ? Dit blijkt een knop te zijn die verhalen bij hem losmaakt: hij was 17 toen en woonde in Jerevan. Hij kon de aardbeving daar voelen terwijl hij op een bank buiten zat. Zijn familie ging halsoverkop naar Gyumri, waar hij familie heeft wonen. Hij heeft hele en incomplete lijken en kermende, vastzittende mensen gezien. Ze zochten zijn nichtje op de kleuterschool. Voorzichtig graven want er konden overlevenden zijn. Ze vonden zijn nichtje, plat. Dood. Het was een chaos en pas na een paar dagen werd de hulp beter georganiseerd. Eigenlijk te laat om nog overlevenden te vinden. Het heeft diepe diepe indruk gemaakt en hij ziet de beelden nog voor zich.
We bezoeken de oudste kapperszaak van Armenië: alles nog in de oude staat. Harut laat zich scheren. Ik heb meer belangstelling voor een automaat op straat met koffie. 50 cent en dan heb je een gezoete cappuccino. Mmm.
Een volgende kerk: aan Maria gewijd en weelderiger ingericht. Met blauw en goud (haar kleuren). Als we iets vragen aan een priester over de apostelen die geschilderd op het altaar zijn, vertelt hij het hele verhaal van hat Laatste Avondmaal: het deel van dat Jezus zegt: “een van jullie zal mij verraden” hij beeldt de ontreddering van de apostelen met verve uit. “Ik Heer?” “Ik?” Dan wijst hij Judas aan. Judas kun je op taferelen van het Laatste Avondmaal herkennen aan een vuist (zilverlingen) en/of een omgestoten wijnglas als Jezus hem aanwijst. Ook dit wordt allemaal uitgebeeld. Alles te begrijpen, ook al is het Armeens. Geweldig !
Nu komt eindelijk de echte koffiepauze. In een heerlijk tentje echte cappuccino met een met lucht gevuld dino-ei achtige donut. Heerlijk. Midden in het rumoer bellen Roos en Jacob me. FaceTime. Ze liggen nog in bed. Zoooo leuk om ze te zien !
Jacob lacht breeduit en zwaait.
Nu gaan we echt de bus in: via Spitak, Vanadzor en Dilidzjan, naar Haghartsin: een klooster/verblijfplaats midden in de bergen en bossen (Nationaal Park Dilijan). Hier leven ook beren overigens.
Het tweede deel van de busreis mag ik helemaal voorin, naast de chauffeur en zie de felgele, oranje en roodbruine bomen; riviertje en bergen waar slierten wolken laag hangen. Prachtig, ondanks de continue regen !
Wat ook geldt voor het hotel: een kloostercomplex; groot. Idyllisch gelegen midden in het bos op een helling.
Er staat een uitgebreide warme lunch voor ons klaar. Domi en ik hebben een fijne en ruime kamer- verwarmd, want het is koud en nat.
Er gaat een groep wandelen naar watervallen; gekleed in gele wegwerpponcho’s. Ik blijf. Zit met Simone op een geheim plekje: een schommelstoel op een balkon op de 1e etage. Zalig, tot de kou te veel opkruipt.
Rustige middag. Heerlijk eten 🍽!
Nog één lied repeteren; één glaasje cognac 🥃 en dan naar bed.
Heerlijke plek dit. Je zou hier wel drie dagen willen blijven

Geschreven door Marjoleins.travels