Abel en Jacob brengen de auto terug.
Domi en Wieger halen me op en we vullen samen een koffer.
Vanaf de check-in worden we opgehaald met een rolstoel 🦽 . Een lieve stagiaire die ons overal langs loodst.
Bij de security word ik wel enorm gefouilleerd.
Zo degelijk heb ik het nooit gehad. Hebben ze misschien slechte ervaringen met mensen in rolstoelen?
Toch worden m’n stokken niet nagekeken terwijl ik bedenk dat ik daar van alles in had kunnen meenemen: vuurwerk, degens, messen.
Monique en Marco zien we bij de gate. Het is 1,5 uur vliegen naar Wenen. Bij het instappen mogen de ‘disabled’ en hun begeleiders eerst. 😌
In Wenen geen slurf maar een gladde (nat) metalen trap naar de grond.. De hele bus met passagiers kijkt toe hoe ik netjes, zoals ik bij Bergman leerde, afdaal 😅.
Do en ik mogen in n klein busje, rijden een flink stuk naar paspoortcontrole- er uit, controle, er weer in- weer een lang stuk verder afgezet. Daar wacht een enthousiaste mevrouw met zo’n treinkarretje. Ze heeft er lol in; met wapperende haren rijden we langs alle gates. Zij wijst: “this is your gate; this is just a small bar; there you can have hot meals”
Na iets eten 🥘 is het wachten bij de gate. Zoals we het hadden bedacht: tijd genoeg om alles relaxed te doen.
Alles loopt goed. Ook staat er een aardige jongen met rolstoel klaar bij het uitstappen uit het vliegtuig. Ik twijfel maar het is toch fijn, want we mogen helemaal vooraan in de rij bij de paspoorten.
Alle vluchten komen rond 3.30 u (Arm tijd) aan.
Blij dat we er zijn.
In een grote bus naar de stad.
Republic Square; Cartez hotel; bekende plekken; kamerverdeling; we wachten af met slaapogen . Helaas Domi en ik tóch n dubbelbed ipv 2 losse.
Maar ooh wat heerlijk om je helemaal uit te kunnen strekken.
We vallen snel in slaap. Een paar uur 😴

Geschreven door Marjoleins.travels