Rustig op. Ontbijtbuffet beneden ☕️.
Lopend naar de optreedplek op een groot plein, het theater: Centar za kulturu Semberija.
Een erg grote zaal… Gelukkig krijgen we een goede geluidstechnicus en een lichtplan. De solo’s met eigen microfoon 🎤. De stemmen zijn moe, duidelijk. We nemen de beginnetjes door en italianen.
Dan weer terug naar het hotel Drina en later krijgen we van daar uit een leuke rondleiding van de vriendin van Elvira. Ze laat de orthodoxe kerk/klooster zien: modern maar wel mooi. Ik steek wat kaarsjes op. In de binnenplaats van de moskee komen er dames uit de vrouwenuitgang. Ze zijn belangstellend en beloven ‘s avonds te komen. We zien ook het stadspark, de muziekschool v Elvira en de bibliotheek. We eindigen en worden losgelaten op de markt. Eierverf kunnen kopen en kaarsjes. Barbara tekent op de markt en twee bedelkinderen vinden dat leuk en mogen meetekenen. We ontmoeten ‘spontaan’ een plaatselijke tv-ploeg (dank aan Nada) die Elvira interviewt en waar we Tebi majka op straat zingen.
Markt is altijd leuk en ik drink er koffie met Hugo, Anna, Walter en de chauffeur.
De vrouwen hebben een repetitie in het hotel voor Svaty bozje. We voegen dat toe om een evenwichtiger programma te hebben: naast de Sevdah ook Kroatisch, Sloveens, en nu dus Kerkslavisch.
Dit wordt later ook zeer gewaardeerd en inspirerend gevonden. ‘Dit is wat we nodig hebben hier’ zegt oa de directeur na het concert.
Heerlijk om alleen in m’n kamer uit te rusten (weer onmiddellijk in slaap).
Om 16.00 dan lunch in het hotel. Uitgebreid buffet.
Weer rust en voorbereiden op het laatste concert.
Met een stem-net-aan-het-randje. Dat geldt voor meer mensen.
Gezellig in de kleedkamer. En voor 8 uur houden we 2 minuten stilte op de gang net achter de coulissen.
De zaal zit aardig vol intussen! We hebben dan ook veel reclame gemaakt in de stad. Er werd ook veel naar ons gekeken en gevraagd wie we waren. Dit is een niet-toeristische stad. We vallen op. Niet iedereen reageerde aardig vandaag: ‘genocide hore’ werd er naar Nina B geroepen en een man deed dreigend. We zijn wat gespannen over bepaalde reacties tijdens het concert. ‘Wat doen we als…’ ( er geschreeuwd wordt? gescholden?). Elvira zegt dat er genoeg bekenden in de zaal zullen zitten om daar iets aan te doen.
Even lastig is het dat we een donker gat inkijken. Het publiek zit in het pikdonker. Geen contact, maar soms hoor je zachtjes meezingen.
Het gaat goed, ook met de moeie stemmen, maar ik zelf ervaar het als een cadeautje als bij de toegift (zjute dunje) het zaallicht aan gaat. Ik kijk ineens in allemaal open vriendelijke gezichten en nu voelt ieder zich vrij om mee te zingen. Ik geniet enorm van dit contact. En het gevoel dat we iets gezelligs met elkaar doen. Alsof ik voor de klas sta. Ik merk dat ik lachend zing.
Uitgelaten buiten roken en het publiek spreken. En mee op de foto.
We hebben een laatste avond met wijn, hapjes en later abrikozen-rakija. Er zijn wat jongeren uit Tuzla gekomen om ons nog een keer te horen (van het Peace flame huis): de toekomst. Ze zingen dit keer een Servisch liedje voor ons. Heel lief.
We mogen nu (ik mag nu ook v mezelf) roken en drinken.
Ik doe dat dan ook. En ga zelfs mee naar de afterparty in een café met harde rockmuziek. We zitten buiten. Ik schenk onder de tafel het flesje kweepeerrakija wat ik eerder kreeg (zjute dunje = kweeperen). Het is niet mogelijk om te praten maar we ‘verstaan’ zgn de Yugo-teksten en dat worden zinnetjes en er ontstaan raps mee. ‘Ga je met me mee ? Nee !!’ ‘Op m’n Kawasaki’ enz. Afgewisseld met uitspraken van Oksana (“hilarisch!”, “serieus”).
Enorme lol. En om een uur of 1 loop ik wat wankel naar het hotel. In bed tolt het ouderwets en lig ik nog na te grinniken.

Geschreven door Marjoleins.travels