Vrije dag maar .. eerst naar een andere tv studio: de ‘CNN’ van Bosniërs in diaspora (‘N1’). Hier is een live opname gepland. Gladder gebouw, mooiere spullen, maar geen instructies, geen geluidsman, geen tolk, geen microfoons (!), geen gitaarversterking…
Nina B wordt in een kamertje gezet en moet tolken voor Ivo, de presentatrice en de kijkers. Hierdoor zingt ze niet mee en komt niet op tv..
Eerste lied (zjute dunje weer), kort interview waarbij het contact met tolk regelmatig wegvalt. Dan het 2e liedje. En het 3e. Van onze gasten (keken in hotel) horen we dat het geluid niet mooi was. Ja logisch. Dus veel blingbling bij de commerciëlen, maar minder profi.
Maar, ‘t is gedaan en nu hebben we vrij. Sead wil Ivo en mij meenemen en biedt het bergdorp Lukomir aan. Een ‘oude’ wens van mij. Het hoogst bewoonde bergdorp van BiH; reeds bestaand in de 15e eeuw (zegt Wikipedia).
1,5 uur rijden wordt 2,5 uur ivm de laatste 16 km over onverharde hobbelweg (‘gevaarlijkste wegen van..’ ). Maar dan is t al prachtig om ons heen !
Ruig, kaal met stenen, leeg. Onbewoond. Tot het dorpje opduikt. Een ravijn diep beneden. Kleine huisjes van grove stenen, met houten paneeltjes als dak met daarover zinken platen. Een begraafplaats. En een paar hostelletjes. We eten in de eerste: zelfgebakken brood, een dikke room en zalig gevulde gele paprika’s. Authentiek ingericht. We lopen het dorp door. Het is werkelijk prachtig. Zie foto’s.
Terugrijdend hebben we weer mooie gesprekken. Het is ook weer bijzonder als Sead weer vertelt over de oorlog. Dit keer over een collega/vriend (Serviër), van de muziekschool, die zich ineens als een vijand opstelde. En op zich kon S dat begrijpen. Je werd allemaal in een bepaalde hoek gedwongen. En het is niet voor iedereen weggelegd om zich dapper te gedragen en daarin niet mee te gaan.
Maar, zei Sead, als hij maar íets van begrip of zo had laten zien; al was het maar in z’n oogopslag. Maar ook dat niet. ‘Hoe is dat later; als je zulke bekenden tegenkomt?’ ‘Dan denk ik: jij past niet meer bij mij; in mijn hoofd. Ik wil jou niet meer’.
We rijden rechtstreeks naar Park Princeva. Welbekend van eerder. Een plaats op het terras.. we zien de schemer komen en de nacht. Steeds meer lichtjes pingelen op de hellingen en beneden. Staand zingend van solo Zjute dunje kijk ik over de stad. Magisch. Ik was gelukkig deze dag.

Geschreven door Marjoleins.travels