Op tijd op. Alles onder controle en in orde voor Marit, die in mijn huis gaat zitten de komende week.
Nieuwe Schipholroute vanaf de Resedastraat. Ik moet overstappen op Schiphol Noord, een grijs naargeestig busstation temidden van wegen en hoge kantoorgebouwen. Ik wil de bus instappen als ik ontdek dat ik mijn rugzakje in de vorige bus heb laten liggen. Even paniek en niet weten wat nu handig is.. De aardige buschauffeur geeft me een intern telefoonnummer van de buscentrale. ‘Hoe komt u aan dit nummer mevrouw?’ De centrale lukt het om mijn 1e bus te traceren, en de chauffeur vindt m’n rugzak. Pfff. Maar hoe komen rugzak en ik bij elkaaar ? Ik moet op tijd op Schiphol zijn.. De 1e bus heeft nog een hele lus af te leggen: Amstelveen, BijlmerArena, en terug nr Schiphol-Noord.. Na 45 minuten bibberen in m’n zomeroutfit komt 1e bus aan. Rugzakje ligt voor het raam ! Ik kan de chauffeur wel knuffelen! Maar in plaats daarvan spring ik snel in de eerstvolgende bus naar het Airport. Rennend naar de juiste incheckbalie waar Kari en Erwin nog op mij wachten. De Security gaat snel, nog een snelle cappu en door naar de gate. Daar opgelucht de Slavujers ontmoeten..
Vlucht naar Zagreb is nog geen 2 uur. Nada, moeder van Elvira (onherkenbaar met nieuwe haardracht) wacht ons op, met de ‘camperaars’ Hans, Joost en Wim. En een dikke vette bus met onderin mijn tarambuka. Hoera.
Een mooie reis volgt. Een uur of 3 door Kroatië naar de grens. Onderweg wolkenluchten, lage felle zon met strijklicht, een imposante regenboog 🌈 die ons ‘oh’ en ‘ah’ laat roepen. Een groen sappig lieflijk heuvellandschap. Prachtige tocht !
Tot de grens. Daar staat een lange file die echt voortkruipt als ie niet totaal stil staat. Het is nu donker en het regent. Aso-auto’s dringen continu voor onze bescheiden buschauffeur. Hij is veel te aardig.
Als we bijna aan de beurt zijn, moet de hele bus weg en naar een andere rij manoeuvreren. In de rij voor vrachtwagens. We proberen de beambte te vermurwen door een Sevdah lied te zingen maar we vergeten dat dit eerst nog de Kroatische grens is. Fout lied. We moeten de bus uit en een onduidelijke route lopen, gevaarlijk dicht langs vrachtwagens, gedicteerd door een norse bevelende douanier. En 1 voor 1 ons paspoort laten zien aan een loket hoog boven ons (vrachtwagenhoogte). Barbara’s hand redt het net tot het raampje. Dan 1voor1 door naar volgend loket: de Bosnische douane, 50 meter verderop. Deze meneer glimlacht. Klopt het verschil ? Kroaten zijn ‘hard’; Bosniakken ‘zacht’ ?
Spanje -Portugal ? Georgie - Armenië?
Maar dan zijn we er door. Nog 20 minuten door een pikdonker land en we eindigen in het raft-hostel aan de Una.
Een kleine maaltijd en snel naar bed. Koud is het.
Ik slaap met Barbara en Monique. Fijn clubje. Met het gewicht van dubbele dekbedden val ik snel in slaap. Walters sonore stem (flink op z’n praatstoel) trilt door de muur heen, maar het verbaast me meer dan dat het stoort.

Geschreven door Marjoleins.travels