Op tijd op; na een onrustige nacht met een vol hoofd.
De grote bus staat op loopafstand en we gaan eerst naar de Charents Arch. Een boog uit 1959 met uitzicht op de Ararat. Op de boog twee regels uit een gedicht van dhr Charents.
De Ararat lijkt te zweven - de twee punten (de kleine Sis en de hogere Masis) komen boven het heiige landschap van Jerevan uit. Het is een treffend symbool voor het verlangen naar het onbereikbare ervan, voor Armenië. De berg van de ark van Noach, die zo belangrijk is voor dit land ligt net over de (gesloten) grens > nu in Turkije. Het heeft iets schrijnends om hier foto’s te staan maken onder de boog van de vage witte toppen.
De tocht gaat naar klooster Geghard. Oud natuurlijk weer, zeer oud, met holen in de rotsen uitgehouwen: waar de monniken bivakkeerden.
Als je een steentje gooit in kleinere uithollingen brengt dat geluk. Dus ik doe dat graag; anderen doen graag mee.
De ‘huidige’ kloosterkerk (ook al eeuwenoud) staat over de eerste vroeg-christelijke bouwsels en uitgehakte grotruimtes heen. Binnen is het donkergrijs, verweerde stenen. Meerdere ruimtes, uitgehakte kruizen en andere ornamenten; ook vruchten en vogels. Dit is de enige versiering. In een ruimte loopt een stroompje in een smalle geul; dat komt van een bron waar je van kunt drinken.
Er is een andere kerk-ingerichte ruimte waar een zondagsliturgie wordt gehouden. Er wordt prachtig bij gezongen.
Daarom verdwijnen wij naar een uitgehouwen ruimte boven, verlicht door banen zonlicht door gaten, waar we een Armeens religieus lied zingen. De akoestiek hier is beroemd. Er komen steeds meer mensen luisteren. Enorm fijn om te doen.
De bus rijdt ons naar Garni en blijft daar. Wij krijgen n lunchpakket en lopen lang en steil naar beneden, langs een smalle autoweg, waar te hard wordt gereden. Naar de ‘Symphony of Stones’ : een basalt-rotsengebied. Het doet mij aan basalteiland Staffa (Schotland) denken maar nu 180 graden ondersteboven gedraaid. Het is flink verder afdalen naar beneden. Ik loop braaf weer terug omhoog naar de ingang - zoals afgesproken.. maar dan blijkt de grote groep dóór te zijn gelopen - een pad rechtstreeks naar de (Romeinse) Garni tempel. Met nog 4 braverikken moeten we kiezen: óf de vervelende lange autoweg nr boven, naar de bus óf dan maar weer afdalen naar de rivier en alsnog dezelfde trail van de groep lopen. Voor m’n knieën even zwaar, maar het laatste veel mooier. Dat wint. De trail nr boven is behoorlijk pittig. We zien de Garni tempel hoog boven de steile wand, maar die komt nauwelijks dichterbij. Wel is het prachtig, dieper in de basalten kloof. Met de felle herfstkleuren en af en toe een klein huis. Ik ben natuurlijk wel de laatste en het is fijn dat er af en toe wordt gewacht. Er lopen zwerfhonden gezellig mee en Nina blijft dicht bij me. Dan komt opeens slagwerker Rob van bovenaf lopen en zegt dat het niet ver meer is. Ook brengt hij de stok 🦯 van Annemarieke mee om te gebruiken. En zo lukt het… Alleen Romeinse tempel Garni hoeft even niet meer van mij. Ik zag hem al in 2019 en Nina en ik verlangen naar een kop koffie. Wij zwaaien dus af, boven gekomen, en zitten op een terras aan de steile helling geplakt, met koffie en water. We kijken uit over de vallei met in de diepte nog een glimp van basalten kloof. Het voelt als een overwinning. Er vliegen grote roofvogels en de zon is al wat lager en plots klinkt er het religieuze Armeense lied vanuit de Garni tempel: het koor zingt en oh wat klinkt dit magisch aangezweefd naar ons plekje.
Het weerzien is goed en we lopen naar een restaurant in het plaatsje waar we eerst kijken naar lavash brood bakken en erna (sommigen) zelf proberen (valt niet mee) en het dan opeten. Krakend dun en warm vers is dat heerlijk. Dan volgt de rest van de maaltijd aan een laaaange tafel buiten. Enigszins aangemoedigd houd ik spontaan een kleine speech over m’n blijdschap dat de reis door kon gaan, hoe mooi we hier zitten en over mijn zelfoverwinning vandaag. Natuurlijk wel mijn knieën teveel belast vandaag.. maar tja, toch maar gefikst. Er wordt nog gedanst en dan rijden we terug naar Jerevan.
Éven op bed (gevaarlijk) en dan repetitie.
Als verrassing komen jarige Annemarie (vandaag), Joost (morgen) en Nina (overmorgen) met drie taarten. We zingen voor ze en eten een stukje taart.
Dan meteen naar de kamers. Rommelen en dit schrijven.
Het was een prachtige dag, buiten de stad. En ik voel me nog steeds trots.

Geschreven door Marjoleins.travels