Goed geslapen met het geluid van stromende regen door het wijd geopende raam. Fris !
We leren vrij snel 2 nieuwe liedjes en gaan dan in het busje richting Sarajevo.
Tijd voor lachen om flauwigheid en gesprekken over het leven. Heel fijn.
Het uitzicht is minimaal: ik weet dat het mooi is, want we reden hier met het gelegenheidsbandje in 2016, maar de wolken hangen laag in de bergen. Soms een doorkijkje naar velden met hooioppertjes, huizen tegen een steile helling, een vallei.
Een stop halverwege: ook al bekend van 2016: uitzicht over een vallei; goede koffie en weer iets nieuws uitproberen. Dit keer pogacha (boekweitbrood), palaçinki met verse jam, en een soort oliebollenbroodjes met zachte kaas. Later dronk ik rozenlimonade. Ik probeer graag alles uit.
Een fijn gesprek gehad aan tafel en ik merk weer op dat ik me heel ver weg voel van zorgen en stress en Narigheid. Erover praten doet wel goed. Tranen komen slechts als het over de 3 kleinzoons gaat (van Sj’s kinderen): dat contact is minimaal en ik moet het initiatief nemen. Sws ben ik niet meer bij hun samenzijn. Het is een teer punt.
In Sarajevo aangekomen blijken we heel dichtbij het centrum te verblijven; mooi hotel en weer n kamer alleen 😌☺️.
Een paar uur de stad in: wat opvalt: er zijn nog minder kogelgaten te zien dan eerder. Soms wel wat slecht dichtgesmeerde gaten. Dat geeft weer dat beeld van deze verschrikkelijke periode.
Er zijn nog steeds veel Arabische toeristen in Sarajevo. De dames dicht gesluierd. Zwart met alleen de ogen zichtbaar. Soms piept er een gebloemd stofje uit.
Het Sevdah Art house. De beroemde brug met het incident dat de 1e Wereldoorlog inluidde (en Marjolein haar portemonnee met een zwiep in het water liet vallen, geraakt door een elleboog van iemand; nog gezocht maar ook nu niet gezien), leuke koffietentjes, souvenirs, zoals geslepen kogels en mooie kopergeslagen Bosnische koffieserviezen. Helaas de musea dicht vanwege de feestdag (Offerfeest). Door twee Islamitische meisjes meegenomen de moskee 🕌 in, door de vrouweningang opzij, alledrie met hoofddoek, maar door een nare kerel er weer boos uitgejaagd. ‘No turiski’ ! Nee morgen pas weer.
Gegeten in de heuvels die rondom de stad liggen. Naarmate het donkerder wordt, pinkelen er meer lichtjes van beneden.
Tijdens de ‘agressieve periode’ zoals Sead dat noemt, werd de stad vanuit diezelfde heuvels beschoten door Serviërs. Het was vooral in de weekends een sport om bewegende doelen te schieten. Sick.
Op de avond van deze eerste dag van het Offerfeest wordt er een buitenconcert gegeven met Sevdah muziek. Het komt door m’n raam naar binnen. Net als de zanger van de dichtstbijzijnde moskee. En die van de moskee de andere kant op.

Geschreven door Marjoleins.travels