Er is veel gebeurd - ik kijk terug op moeilijke maanden. Heftige emoties, strómen tranen, gedwongen moeten loslaten, onveiligheid en ondermijning van mijn basis, mijn ’zelf’(vertrouwen). Parallel daaraan vrienden, hulp, warmte en waardering. Ik word ‘dapper’ genoemd en ‘een bikkel’. Maar het voelt als nood.
Het huis was de eerste stap: een holletje. Daarna volgde er meer: de tuin, de leuke nieuwe buren, zomaar een keer hardop lachen, ‘ik word blij van je cv; en wil graag dat je bij ons komt werken’, de goede whiskey die bij thuiskomst te wachten staat - van de kinderen, Jacob die stralend binnen komt lopen op een oppasdag. Er zijn kleine momenten van licht en dankbaarheid.
Mag dat groeien 🙌🏼
Toch voelt het vreemd en ‘onveilig’ bij het me voorbereiden op de Bosnië zangreis.
Alleen op weg gaan voelt wat verloren.

Geschreven door Marjoleins.travels